Vikan - 28.02.1952, Blaðsíða 14

14
VIKAN, nr. 9, 1952
S NJÓR
Framhald af bls. 7.
„Hver er mamma þín?“ spurði hann
telpuna og roðnaði.
Hann hafði spurt bara til að segja eitt-
hvað.
„Hún heldur hún sé fullorðin," hvíslaði
stúlkan íbyggin á svip. „En hún er það
bara alls ekki. Hún er jafnvel enn meiri
krakki en ég.“
„Hversvegna?“ spurði Potapov.
Telpan svaraði engu. Hún hló og hljóp
út úr eldhúsinu.
Allt kvöldið gat Potapov ekki losnað við
þá tilfinningu, að hann lifði í ótryggum,
en mjög hljóðum draumi. Allt í húsinu var
eins og hann hafði vonazt til það yrði.
Sömu nótnabækurnar lágu á slaghörpunni.
Sömu kertin brunnu — eins og þau lýstu
föður hans við vinnu sína. Bréfin, sem
hann hafði skrifað frá sjúkrahúsinu, lágu
meira að segja á slcrifborðinu — undir
gömlu bréfpressunni, þar sem faðir hans
hafði ætið haft bréfin áður fyrr.
Eftir teið fylgdi Tatjana Potopov að
gröf föður hans, handan við birkiskóginn.
Tunglið skein dauft á himninum. Greinar
birkitrjánna glóðu í skini þess, og vörp-
uðu óljósum skuggum á snjóinn.
Seint um kvöldið settist Tatjana Petr-
ovna við slaghörpuna. Hún lét fingurna
hlaupa yfir nótnaborðið, sneri sér síðan
að Potapov og sagði:
„Mér finnst ég hafa séð þig einhvem
tíma áður.“
„Það hefur mér líka fundizt,“ sagði
Potapov.
Hann leit á hana. Kertaljósin féllu ská-
hallt og lýstu upp helming andlits henn-
ar. Potapov reis á fætur, gekk yfir gólfið
og nam síðan staðar.
„Nei, minnið bregzt mér,“ sagði hann
hásri röddu.
Tatjana Petrovna leit við og horfði
áköfum augum á Potapov, en hún svaraði
engu.
Búið hafði verið um Potapov á legu-
bekk inni í skrifstofunni. Hann gat ekki
sofnað. Hver mínúta í húsi þessu var dýr-
mæt, og hann vildi ekki með nokkru móti
verða af neinni þeirra. Hann lá og hlust-
aði á leynilegt þófatak Arkhips og tifið í
klukkunni og rödd Tatjönu Petrovnu, sem
var að hvísla einhverju að barnsfóstrunni
í næsta herbergi. Svo dóu út raddirnar og
barnfóstran gekk á burt, en ljósriminn
undir dyrunum var áfram. Potapov heyrði
skrjáf í blöðum. Tatjana Petrovna var
auðheyrilega að lesa. Hann þóttist vita, að
hún ætlaði að sitja uppi við, svo að hún
gæti vakið hann tímanlega um morguninn.
Hann langaði til að segja henni hann
svæfi heldur ekki, en hann þorði það ekki.
Klukkan fjögur opnaði Tatjana Petr-
ovna hljóðlega dyrnar og kallaði á hann.
Hann hrökk upp.
„Tími kominn til að fara á fætur,“ sagði
hún. „Mér þykir leitt að þurfa að vekja
þig svona snemma."
Tatjana fylgdi Potapov á stöðina. Borg-
in var í svefni. Þau kvöddust eftir aðra
hringingu. Tatjana rétt fram til hans báð-
ar hendur.
„Skrifaðu mór,“ sagði hún. „Við erum
næstum orðin vandamenn, ekki satt?“
Potapov svaraði engu. Hann kinkaði
bara kolli.
Nokkrum dögum síðar fékk Tatjana
bréf frá Potapov, sem hann hafði skrif-
að á leiðinni. Það hljóðaði svo:
„Auðvitað mundi ég, hvar við hittumst,
612.
KROSSGÁTA
VIKUNNAR
Lárétt skýring:
1. sök. —- 4. svelta. —
8. hóta. — 12. skel. —
13. amboð. — 14. manns-
nafn. — 15. níð. — 16.
mið. — 18. verksmiðju-
heiti. — 20. gælunafn.
— 21. op. — 23. afleiðslu-
ending. -— 24. ættingja.
— 26. langur maður. —
30. gróður. — 32. gyðja.
—■ 33. mannsnafn. —• 34.
elska. — 36. stórfljót.
— 38. glerinu. — 40.
beiðni. — 41. fjölda. —-
47. .trítla. — 46. stjórn-
laus. — 49. eðja. — 50.
stuldur. — 51. hatur. —
52. stilltur. — 53. ólán-
samur. — 57. hjálpar-
sögn. •—. 58. fiska. — 59.
dá. — 62. mannsnafn. —
64. í heild. — 66. tryppi.
— 68. nefnd. — 69.
hljóma. — 70. fanga-
mark sambands. —- 71.
ungviði. — 72. útungun.
— 73. eldstó. — 74. kven-
mannsnafn.
Lóðrétt skýring:
1. ekki aðrar. — 2.
samtenging. — 3. hljóð. — 4. leyfi. — 5. neit-
ana. — 6. marðar í mauk. — 7. æða. — 9. skop.
— 10. eyktarmark. — 11. stjórnar. — 17. elds-
neyti. — 19. æði. — 20. lausung. — 22. furða.
— 24. galdramaður. — 25. gælunafn. -— 27. verk-
færi. — 28. sannfæring. — 29. umhyggja. — 30.
blíða. — 31. verkfæri. — 34. kríli. — 35. gefur
frá sér hljóð. — 37. söngur. — 39. þrir sam-
Lárétt: 1. sú. — 3. ódrengilegar. — 13. trú.
— 15. ráfa. — 16. reri. — 17. eitraða. — 18.
snótin. — 20. iðn. — 21. rætur. — 24. espa. —
27. sonavani. — 29. básúnur. — 31. puð. — 32.
nes. — 33. stikunum. — 35. lakk. — 36. já. —
38. ur. —• 39. nál. — 40. ei. — 41. ti. — 42. óð-
an. — 44. óhrakinn. — 47. tal. — 48. ske. —
49. rýmkaði. — 50. ungmanni. — 52. spak. —
53. Ryden. — 55. ing. — 57. albata. — 59. úlp-
unni. — 61. irda. — 62. smáa. — 63. nnn. -—
64. leiklistinni. — 65. nu.
en, ég kunni bara ekki við að tala um það,
þarna heima. Manstu Krímskagann haust-
ið 1927? Og aldrænu hlynina í skemmti-
garði Lívadíu? Himinninn dimmur, hafið
bjart. Ég var á leið til Oreöndu? Þá gekk
ég fram á stúlku, sem sat á bekk nálægt
veginum. Hún hlýtur að hafa verið um
sextán ára. Hún sá mig, reis upp og gekk
til mín. Ég leit á hana um leið og hún
gekk framhjá. Hún gekk hratt og létti-
lega, í hendinni hélt hún á opinni bók. Ég
nam staðar og horfði lengi á eftir henni.
Þessi stúlka varst þú. Óhugsandi mér hafi
skjátlazt. Ég horfði á eftir þér og um mig
fór kuldastraumur. Ég skildi, að framhjá
mér hafði gengið kona, sem annaðhvort
mundi leggja líf mitt í rúst eða færa mér
hamingjuna. Ég fann, að þessa stúlku gat
ég elskað svo heitt, að við brjálun næmi,
blessað hvert fótspor hennar, hvert orð
hennar, hvert bros. Ég vissi þá og þarna,
að ég yrði að finna þig, hvað sem það kost-
aði. Þetta hugsaði ég, en hreyfði mig samt
ekki úr stað. Hversvegna veit ég ekki.
Allar stundir síðan hef ég elskað Krím-
skagann, og veginn, þar sem ég sá þig á
örskotsstund til þess eins að tapa þér fyr-
ir fullt og allt. En lífið hefur verið mér
hliðhollt. Ég hitti þig aftur. Og ef allt fer
vel og ef þú skyldir vilja mitt líf, þá stend-
ur þér það auðvitað til boða. Æjá, ég fann
opið bréf á skrifborði föður míns. Ég
skildi allt og get aðeins sent þér þakklæti
úr fjarlægð.“
stæöir. — 43. vindur. — 44. úrlausn. — 45.
skýrslur. — 46. syndafyrirgefning. — 47.
spjátrung (slanguryrði). -— 48. = 10 lárétt. —
53. utan. -— 54. fataefni. —< 55. fljót. — 56. starf.
—- 57. háma. — 60 merki. — 61. missa. — 63.
verkfæri. — 64. ieiða. — 65. stórfljót. — 67.
vatn.
Lóðrétt: 1. steinbrjótur. — 2. úrið. — 4.
draupnir. — 5. ráð. — 6. efar. — 7. na. — 8.
iðnunum. — 9. ert. — 10. geirana. — 11. arn.
— 12. ri. — 14. útness. — 18. stopular. — 19.
órað. — 22. æs. — 23. fiskiþinginu. — 25. sútun.
— 26. auk. — 28. nekt. — 30. runhenda. — 34.
nár. — 35. linka. — 37. áðan. — 40. eimpip-
an. — 43. algildi. — 44. óknytti. — 45. kýs. —
46. nakinn. — 48. Sara. — 51. ie. — 54. Númi.
— 56. nnnn. — 57. Are» •— 58. bak. — 60. lán.
— 61. il. — 62. a£.
Tatjana lagði frá sér bréfið og starði
myrkum augum út í snæviþakinn garðinn.
„Drottinn minn!“ tautaði hún. „Og ég
sem hef aldrei til Krímskaga komið! En
skiptir það annars nokkru máli úr því
sem komið er? Og borgar sig að leiða
hann í allan sannleik ? Eða þá sjálfa
mig?“
Hún hló hvellt og tók síðan báðum
höndum um augun. Úti fyrir brá hnígandi
sól daufum loga á himininn: einhvern veg-
inn þótti henni sem sá logi mundi aldrei
kulna.
Svar við mannlýsingaspurningu
á bls. 4:
Hallfreður vandræðaskáld. I Hallferðar-
sögu.
Svör við „Veiztu —?“ á bls. 4:
1. Gullfiskar voru fyrst fluttir frá Kína og
Austurlöndum til Evrópu.
2. Hún er eftir Káinn, Kristján N. Júlíus.
3. Það þýðir ,,mig grunar eitthvað“.
4. Heimsþekktur danskur stjörnufræðingur,
andaðist í Prag 14. okt. 1601.
5. Alder Kurt, ásamt Otto Diels. Þeir eru báð-
ir þýzkir.
6. Harrison Dillard, á 10,3 sek.
7. Rembrandt lifði frá 1606—1669 og hét fullu
nafni Rembrandt Harmens van Rijn.
8. Charles Laughton.
9. 1—-2 hundruð.
10. Sigurjón Ólafsson myndhöggvara.
Lausn á 611. krossgátu Vikunnar.