Vikan - 15.05.1952, Blaðsíða 5
VIKAN, nr. 19, 1952
5
Framhaldssaga:
Konkvest
11
skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GREY
g'etað rakið slóðina sem ég skildi eftir; slóðin var
um allar svalirnar og í sótinu á þakinu,“ sagði
Norman. „filg bjóst ekki við neinum snuðrur-
"um fyrr en í fyrramálið, í fyrsta lagi. Þá hefði
lík Myrka Matthews verið nýfundið á tröppun-
um á Everdonhöllinni, og samtímis hefði Sam
Pepper horfið út í buskann og enginn orðið neins
vísari. Þá hefði lögreglan, getað haldið áfram að
leita i það óendanlega.“
„Hversvegna komu þeir svona fljótt ?“
„Sagði ég þér það ekki. Bill Williams var kall-
•aður í símann á lögreglustöðinni, — hann var
að enda við að segja mér frá þvi. Það var kven-
rödd, sem sagði að Ólífant hefði verið myrtur.
Hann ók í loftinu til Wigmorestrætis, tók með
sér mann úr hverfislögreglunni í leiðinni."
„Hversvegna gerði morðinginn þetta?“
„Bersýnilega til þess að koma sökinni á Bobby.
Eg var búinn að fjarlægja líkið einu sinni, og
hann ætlaði ekki að gefa mér tækifæri til að
leika sama leikinn aftur. Hann hlutaðist þvi til
um að sveit lögregluþjóna kæmi á staðinn í snar-
heitum. Hann er fljótur að hugsa, þrjóturinn —
og líka fljótur að koma hlutunum i kring. Hann
setti laglega gildru fyrir mig, dóninn, — gerði
það með snilld og prýði. Lausu gólfborðin og
járngrindurnar . . .“ Hann fór ekki út í að lýsa
Jiessu ýtarlegar, og hún gerði sér ekki fulla grein
fyrir hættunni, sem maður hennar hafði lent í.
„Jæja, hvað eigum við að gera næst?“ spurði
hún dálítið tyrtulega. „Hvers vegna baðstu mig
að koma með bílinn? Og hver er tilgangurinn
með því að aka út í Vestur-Kensington ? Eg er
auðvitað algerlega með þessu, — því lengra frá
Wigmorestræti, því betra. Sá staður er ekki að
mínu skapi.“
Norman var nú búinn að hafa fataskipti, og
hallaði sér aftur á bak og kveikti i vindlingi.
„Hvar er bakdyrastiginn ?“ tautaði hann við
sjálfan sig, eins og í leiðslu.
„Ha?“
„Gömul hús, eins og húsið hans Ólífants, hafa
öll bakdyrastiga.“
„Hvað um það?“
„Þar er enginn stigi, en ætti að vera. Þegar
ég sat við eldstóna, fyrir stundarkorni og var að
hugsa um þessa einkennilegu staðreynd, datt mér
dálítið í hug, Fía. Þessvegna býst ég við árangri
innan stundar. Mig hlægir það, ef mér tekst að
skjóta Williams ref fyrir rass. En framar öllu
segir mér svo hugur, að för okkar hingað verði
ekki fýluferð."
„Og þú læzt enn búa yfir einhverju leyndar-
máli,“ sagði frúin gremjulega. „Tautar með spek-
ingssvip um bakdyrastiga og þessháttar, alveg
eins og Sherlock Holmes við Watson. Til hvers
er ætlazt af mér?“
„Þér er falið að finna Gravelstræti," sagði hann
hlæjandi. „Ég sagði þér frá landakortinu, sem
var á skrifborðinu hans Ólífants, var það ekki?
Ég skoðaði uppdráttinn vel —- og litla, rauða
krossinn, sem merktur vajr við Gravelstræti.
Annað hvort af ásettu ráði eða tilviljun benti
líkið með vlsifingri á krossinn. Gætileg eftirlits-
ferð fram og aftur Gravelstræti gæti því haft
sfna þýðingu."
Þau voru þá þegar komin í Vestur-Kensington-
hverfið, og þokan var að þynnast. Gravelstræti
reyndist vera venjuleg íbúðargata, hvorki mjög
fin né sóðaleg. Gömul, skellótt húsin stóðu hvert
út af fyrir sig með mjóa garðræmu götumegin.
Konkvest skildi bílinn eftir við annan enda göt-
unnar og gekk síðan eftir gangstéttinni.
Það var svo framorðið, að hvergi sást ljós í
glugga og mannaferð var engin.
„Að hverju erum við að leita?“ spurði Joy.
„Ég veit ekki?“
„Hvern skrambann erum við þá . . .“
„Þetta getur vel orðið til einskis, en krossinn
á uppdrættinum hlýtur þó að merkja eittlivað.
Gatan er ekki tiltakanlega löng og það tekur
okkur aðeins fáar minútur að athuga þetta. Ef
við sjáum eitthvað — eitthvað grunsamlegt —
getum við athugað það nánar."
Henni fannst þetta allt ráðgáta. Konkvest gekk
hægt og virti hvert hús vandlega fyrir sér, um
leið og þau gengu fram hjá. Við og við beindi
hann vasaljósi sínu á framdyr húsa, sem stóðu
fjarri götuljósi. Þannig gengu þau meðfram allri
húsaröðinni öðru megin götunnar.
„Hm.“ tautaði Konkvest gremjulega.
„Ekkert enn?“
„Ekkert. Þetta er þýðingarlaust."
„Ef þú ert að leita að mannlausu húsi, þá er
þér bezt að hætta,“ sagði hún. „Geturðu hugsað
þér nokkurt hús i Vestur-Kensington, þar sem
enginn býr? Það er jafnvel búið í húsum, sem
orðið hafa fyrir sprengjum."
Þau höfðu farið þvert yfir götúna og voru nú
á leiðinni til baka aftur, á hinni gangstéttinni.
Nærri miðri götunni komu þau að húsi, sem ber-
sýnilega vakti athygli Konkvests. Hann stanzaði
framan við dyrnar og beindi vasaljósinu á hurð-
ina. Svo gekk hann áfram og gekk hraðara en
áður. Þegar þau voru komin götuna á enda,
kinkaði hann kolli. ,
„Já, þetta er líklega eina húsið,“ sagði hann
glaðlega.
„Þú átt við húsið, sem þú beindir vasaljósinu
á?“
„Já.“
„Það var alveg eins og hin húsin."
„1 öllum atriðum nema einu — það var eirþynna
á hurðinni," sagði Norman. „Hvernig heldurðu
að þér tækist að leika snoturt yfirlið núna, góða
mín? Dálítil blóðgun gæti líka verið heppileg."
„Hérna! Hvað er nú þetta?“
„Þú setur þig ekki á móti svolítilli rispu? Það
er ekki hægt að hringja á lækni um miðja nótt
án þess að hafa einhverja ástæðu.“
„Að visu bendir útlit þitt ekki til að þú sért
mjög yfirliðagjarn, en hversvegna getur þú ekki
alveg eins rispað þig sjálfan dálitið?“ sagði Joy
napurlega. „Þú getur varla ætlast til að ég fari
að ganga með ör allstaðar."
„Jæja, kannske við getum fundið einhverja
aðra frambærilega ástæðu fyrir þvi að hringja
næturbjöllunni," sagði Konkvest og hló, um leið
og hann opnaði garðhliðið hljóðlega og gekk upp
að húsinu. „Já, hérna er læknir, eins og ég hélt.“
„Undursamleg uppgötvun — með nafnspjaldið
fyrir augunum."
„Hann hefði getað verið tannlæknir, þorsk-
haus. En ég bjóst þó ekki við því. — J. W. Trent,
M.D. — Fyrirgefið, Trent læknir, en ég verð víst
að vekja yður. Ég þarf að spyrja yður nokkurra
spurninga. . . . Bíðum við. Hvað er þetta.“
Hann fór að virða eirþynnuna vandlega fyrir
sér og beindi vasaljósinu á hvern blett hennar.
Allt sem Joy sá var nafn læknisins og undir því
með smærri stöfum heimsóknartími hans.
„Jæja — jæja! Annað hvort er Trent læknir
nizkur þrjótur, eða hann var félítill, þegar hann
tók við þessu starfi," tautaði Konkvest. „Athygl-
isvert, Fía mín.“
„Hvað er athyglisvert við þetta?“ spurði frúin
ergilega. „Og hversvegna ertu svona leiðinlega
leyndardómsfullur. Ég sé ekkert annað en gamla,
sóðalega eirþynnu, sem ekki hefur verið fægð í
marga mánuði.“
„Komdu dálítið nær og líttu aftur á hana,“
sagði Konkvest þurrlega. „Það var ekki af tilvilj-
un, að Myrki-Matthew benti á rauðan kross á
uppdrætti af London. Nei, góða mín. Karlskrögg-
urinn vísaði á morðingja sinn á viðskilnaðar-
stundinni!"
Joy einblíndi á mann sinn.
„Og þú hefur komizt að því með því að lita
bara á þessa eirþynnu," sagði hún. „Hversvegna
í skollanum skyldi Trent læknir hafa myrt Ólí-
fant gamla.“ Hún yppti öxlum. „Þetta getur ekki
verið annað en hreinasta getgáta. Ólífant benti
ekki á þetta ákveðna hús. Hann benti á rauða
krossinn og krossinn var aðeins við götuna."
„Svo er nú það, — en ef þú skoðar þessa eir-
þynnu dálítið betur, muntu komast að því, að
þetta er eina mögulega húsið," sagði Norman.
„Komdu nær og skoðaðu nafnspjaldið vandlega."
Tveim mínútum síðar voru þau komin í bílinn,
og Norman sat nú sjálfur við stýrið. Hann ók
hratt aftur til Wigmorestrætis. Hann eyddi ekki
tíma í að fara upp á efstu hæð til að ráðfæra sig
við Williams, sem að líkindum var þarna ennþá.
Lögregluþjónn var á verði í skrautlegu forstof-
unni á neðstu hæðinni og Konkvest tautaði eitt-
hvað um að hann og förunautur hans þyrftu
nauðsynlega að tala strax við dr. Paul Merrivale
Cardew, geðveikralækninn.
Norman hringdi bjöllunni, og skömmu síðar
opnaði dr. Cardew sjálfur hurðiná. Hann var al-
klæddur.
„Ég hélt að lögreglan væri komin aftur," sagði
hann og virti þau fyrir sér með undrunarsvip.
„Ef þið eruð fréttamenn . . .“
„Nei, við erum ekki fréttamenn," tók Kon-
kvest fram í. „Megum við koma inn fyrir, dr.
Cardew?"
Hann var kominn inn fyrir áður en hann
spurði, og dr. Cadew hafði ekki ráðrúm til ann-
ars en að hliðra til meðan þau gengu inn fyrir.
Konkvest lokaði hurðinni. Þau voru í þröngri
íorstofu með flóðlýsingu i loftinu. Herbergi þetta
var skreytt í stíl við aðalforstofuna, og með
fægðu togleðri á gólfinu.
„Ég sé að þér hafið verið úti í kvöld, Cardew
læknir."
„títi?“ endurtók læknirinn og fylgdi augna-
ráði Konkvests, sem beindist að ógreinilegum
leirblettum á gólfinu. „Æ, nú skil ég. Þér hafið
góða sjón, herra minn. Má ég spyrja um ástæð-
una fyrir heimsókn yðar? Ef þið eruð ekki frétta-
menn og ekki heldur í sambandi við lögregl-
una . .
„Þér hafið alveg rétt fyrir yður, læknir —
sjón mín er í bezta lagi,“ tók Konkvest fram I
rólega. „Ég sé lika örlítið af blautu leirdufti og
steinlími. Skórnir yðar hljóta að hafa verið illa
útleiknir, þegar þér komuð aftur úr kvöldgöngu
yðar.“