Vikan - 21.08.1952, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 32, 1952
5
Framhaldssaga: 6
Elizabeth Peterson
„Það er ómögulegt annað, þú getur sjálfur
litið fram af klettunum."
Það var lágsjávað nú og Mikael vissi að það
sem þeir sœju væri enn óhugnanlegra en það
hafði verið í gærkveldi.
Þeir héldu áfram að spyrja Mikael. Hann
sýndi þeim allt húsið til að róa þá, og á eftir
rannsökuðu þeir hverja holu á allri eyjunni.
Að lokum fóru þeir. Mikael opnaði ekki hlemm-
inn fyrr en þeir voru komnir í land. Anna kom
upp.
„Skilurðu nú, að þú verður að vera hér róleg
í nokkra daga?“ sagði hann dálítið ánægður.
„Þú verður að vera hér til öryggis. Nú græð-
irðu ekkert á því að reyna að flýja.“
Hún hafði aðeins verið hér i einn eða tvo
daga, hugsaði hann. Ekki nógu lengi til að
endurgjalda Lárusi Fielding það illa sem hann
hafði gert. Hann vildi kvelja hann enn lengur.
Hann leit á hana djöfullegu augnaráði. Hann
fann að blóðið fór að ólga í æðum hans, en hann
sagði kuldalegri röddu.
„Og hvað þér viðvíkur, þá hefi ég engan áhuga
fyrir þér. Þú ert ekki við mitt hæfi, þegar allt
kémur til alls.“ Háðsglott lék um andlit hans.
„Það er bezt að þú fáir að vita þetta, ef þér líður
þá betur. En þú verður kyrr hér. Skilurðu það?"
Anna skildi það — hann vildi að Lárus kveld-
ist í óvissu.
En hún mótmælti ekki. Hún sá enga undan-
komuleið. Hún óttaðist lögregluna.
En hvorki henni né Mikael datt í hug að þessi
afskekkta eyja hans væri ekki lengur afskekkt.
Þau vissu ekki að skýrsla Mikaels um dauða
bróðurs síns var í öllum blöðum, ásamt ná-
kvæmri lýsingu á eynni.
Næsta dag meðan lágsjávað var, stanzaði bíll
við eiðið og einhver gekk út f eyna.
Einhver, sem ekki vildi hætta á neitt og hafði
tekið með sér litla skammbyssu.
Anna stóð fyrir utan húsið þegar maðurinn
nálgaðist.
„Lárus,“ hrópaði hún og hljóp á móti honum.
„Lárus.“
Lárus — maðurinn hennar var kominn. Þau
voru nú aftur saman, eftir þessa hræðilegu daga.
Anna greip í handlegg hans. Hún reyndi að
segja eitthvað, en gat það ekki. Andardráttur
hennar var óreglulegur og hún snökkti.
En hann var einkennilega strangur á svipinn
og allt i einu veitti hún því athygli.
„Hvar er Killikk?" spurði hann aðeins.
Hún stirðnaði við að heyra röddina og sleppti
honum. Augnablik vissi hún ekki hvað hún átti
að gera, svo greip hún aftur í handlegg hans.
„Lárus, segðu eitthvað við mig,“ sagði hún
biðjandi.
En hann ýtti henni frá sér án nokkurrar með-
aumkunar.
„Eg vil tala við Mikael Killikk."
„Hann er hér,“ það vottaði fyrir hlátri i rödd-
inni. „Komdu inn, Fielding.“
Lákrus öskraði villimgnnslega og stökk áfram,
en því næst rak hann upp sársaukaóp. Velmiðað
högg á úlnlið hans hafði lamað hendina i nokk-
ur augnablik og skammbyssan féll til jarðar.
Mikael beygði sig niður, tók hana upp og kast-
aði henni langt út á sjóinn.
„Við skulum ekki leika okkur að svona hlut-
um," sagði hann meinlega. „Þó ég efist um að
þú hefðir haft hugrekki til að nota byssu, ef til
þess hefði komið. Hún hefur sjálfsagt verið ætl-
uð til að gera komu þína áhrifameiri."
Nú voru þau komin inn i húsíð. Lárus hélt enn
um úlnliðinn, en reiðin, sem glampaði í augum
hans, ýfirgnæfði hræðsluna.
„Svo hérna hafið þið falið ykkur ?“ hvæsti
hann. „Ef ég hefði ekki séð nafnið þitt og lýs-
inguna á þessum stað i blöðunum, vissi ég ekki
enn hvar ég ætti að leita ykkar.“
„Já, mér heppnaðist mjög vel að halda því
leyndu,“ sagði Mikael. „Það var leiðinlegt að það
skyldi koma i blöðunum."
„Að fela sig á þessum eyðilega stað . . .“
„En ég á heima hér,“ hann glotti stríðnislega
„Og ég varð að hafa einhvern stað, þar sem ég
gat verið ótruflaður eða er það ekki?“
„Þú . . .“ rödd Lárusar varð að öskri. Hann
var algerlega á valdi hinnar æðislegu afbrýðis-
★ ★★★ ★★★★★ ★★★
BARMASKAPUR
Kalli — þriggja ára hnokki — var óskaplega
hrifinn af flugvélum. Þegar hann heyrði til flug-
vélar, var hann samstundis þotinn út, og úti
stóð hann þar til flugvélin var orðin að örlitlunt
depli í loftinu.
Það er því ekki að furða, þótt mikið gengi
á, þegar foreldrar hans buðu honum í fyrstu flug-
ferðina. TJm. tíu mínútum eftir að flugvélin hóf
sig á loft, sneri hann sér að móður sinni og
spurði fullur eftirvæntingar: Mamma, hvenær
byrjum við að minnka?
Palli litli var tíu ára, þegar hann hringdi til
kennara síns:
— Fröken Ingibjörg, hann Palli er voðaiega
veikur og hann getur ekki komið I skólann í
dag.
— En hvað það var leiðinlegt, sagði kennarinn.
Og mætti ég spyrja, hver það er, se.m talar?
— Þetta er hann pabbi.
Fjölskyldan var sest að snæðingi og gesturinn
tU hægri handar húsmóðurinni.
— Hanna min, sagði frúin, hversvegna settirðu
engin hnífapör hjá gestinum okkar?
— Hann þarf engin hnífapör, mamma, svar-
aði Hanna. Þú sagðir sjálf, að hann borðaði eins
og svín.
★
★ ★
★ ★★★★★★★
★
semi sirrnar. ,,Eg beið eftir henni allar vikurnar
sem við vorum trúlofuð. Beið dag og nótt. Og
sama daginn og hún varð konan mín, stalstu
henni. Eyðilagðir hana, dróst hana niður í svaðið.
Ég gæti myrt þig.“
„Eg hafði meiri ástæðu til að myrða þig fyrir
það sem þú gerðir Jóhönnu, en ég vildi heldur
hafa þetta svona,“ sagði Mikael heiftarlega. Við
að sjá þau saman var hann aftur orðinn óður af
bræði. Þau tvö höfðu rekið Jóhönnu út i opinn
dauðann.
„Þú tókst hana frá mér og rændir öllu því sem
ég girntist," sagði Lárus. „Og nú . . .“
Mikael hló háðslegum, miskunnarlausum hlátri.
„Er hún nú ekki jafn góð?“ spurði hann.
Anna horfði ráðvillt frá einum til annars.
„En, Lárus,“ sagði hún, ,,það hefur ekkert
gerzt.“
„Heldurðu að hann trúi því?“ greip Mikael
frammí fyrir henni. „Maðurinn er ekkert fífl.
Hann veit að við höfum verið hér saman í þrjá
daga og þrjár nætur.“
Anna starði á hann eins og hún skildi ekki
hvað hann væri að segja.
„Hamingjan góða, Anna,“ sagði Lárus og skalf
eins og hrísla. „Heldurðu að ég viti það ekki?
Heldurðu að ég viti ekki hvers vegna hann fór
með þig hingað? Til að ræna þig öllu.“
Nú starði hún á hann. Hún reyndi að telja
sjálfri sér trú um, að þetta gæti ekki verið 'satt
— þetta gat ekki verið maðurinn hennar, sem
aðeins hugsaði um að dæmá hana og ekki hugs-
aði neitt um tilfinningar hennar . . .
„Þú átt við, að þannig hugsir þú um mig —
er þetta það eina, sem þú hugsar um?“ hvíslaði
hún.
„Þetta gengur enn betur en ég hafði gert mér
vonir um,“ sagði Mikael og hallaði sér makinda-
lega upp að arinhyllunni og stakk höndunum í
buxnavasana. „Þetta er eins og gott leikrit."
Það gladdi hann að honum hafði tekizt að
gera þau ósátt. Bara að láta þau byrja að rífast
og særa hvert annað — það var einmitt það sem
hann vildi.
„Þú verður ef til vill ekki eins hrifinn af leik-
ritinu, þegar lögreglan tekur þig,“ æpti Lárus
framan i hann.
Lögreglan — Anna hrökk við þegar hún heyrði
þetta orð. I augnablikinu hafði hún alveg gleymt.
„Nei, ekki lögregluna," sagði hún æst. „Lög-
reglan má ekki vita að ég hef verið hér. Þeir
munu yfirheyra mig og fá að vita ..."
Hún sá undrunarsvipinn á Lárusi og hélt í
skyndi áfram.
„Þú hefur lesið í blöðunum um — um slysið,
sem bróðir hans varð fyrir,“ hún kinkaði kolli
í áttina til Mikaels. „Það var slys, en ég . . .
ég átti þátt í því. Ég hrinti honum og . . .“
Hún gat ekki haldið áfram. Lárus greip and-
ann á lofti og lét sig falla niður í stól. Hann
átti erfitt með að segja nokkuð.
„Svo þú . . .“
Hann var alvarlega skelfdur. Þetta hafði ef til
vill verið slys, eins og Anna sagði, en það gat
orðið alvarlegt mál, einkum þar sem það hafði
verið falið. Það liti mjög grunsamlega út. Morð
— hvílíkur blettur á nafn hans.
Eftir langa þögn leit Lárus upp og horfði fyrst
lengi á Önnu og svo á Mikael, sem auðsjáan-
lega hafði gaman af öllu saman.
„Svo ég get ekki einu sinni hefnt min á þér
á þann hátt,“ muldraði hann. „Við getum ekki
einu sinni sent lögregluna á þig. Þú getur hrósað
sigri og nú get ég ekkert annað gert en að fara
með hana héðan. Það er að segja — augu hans
skutu gneistum — ef þú hefur ekki í hyggju að
hafa hana hér?“
„Alls ekki,“ sagði Mikael og sendi reykjastrók
út í loftið. „Eftir að hafa séð hvernig þú tekur