Vikan - 21.08.1952, Page 6

6
VIKAN, nr. 32, 1952
þessu, held ég að það sé ekki nauðsynlegt að ég
gerj mér meira ómak.“ Hann brosti til önnu.
„Ég sagði þér eftir að lögreglan heimsótti okk-
ur, að þú yrðir að vera hér vegna sjálfrar þín,
var það ekki ? Þar gabbaði ég þig auðvitað. Þú
hefðir auðveldlega getað komizt héðan án þess
að nokkur fengi að vita það. Ég kærði mig bara
ekki um að gera mér það ómak að sækja þig
í hvert skipti sem þér dytti í hug að flýja.“
,,Ég vildi aðeins kvelja manninn þinn eins
lengi og hægt væri," hélt hann miskunnarlaust
áfram. „En það er að verða dálítið hversdags-
legt að hafa þig hér, svo mín vegna máttu fara.
Kvenfólk missir fljótt aðdráttaraflið, er það ekki
Fielding ?“
Lárus kreisti stólarminn svo fast að hnúamir
hvítnuðu. Hann langaði til að ráðast á Mikael
og kyrkja hann. En hann minntist þess hvernig
farið hafði fyrir honum á brúðkaupsdaginn.
En Anna, sem staðið hafði hreifingarlaus eins
og stytta, tók sér nú stöðu fyrir framan Mikael
og augu hennar skutu gneistum.
,,Þú nýtur þess að láta hann hugsa hið versta,
er það ekki? Þú reynir að gefa allskonar ósóma
í skyn með hverju orði, sem þú segir. Ég var
farin að halda, úr því þú ekki — úr þvi þú lézt
mig í friði — að þú hefðir ef til vill einhverja
sómatilfinningu, þrátt fyrir allt. Nú veit ég að
þú ert djöfull, djöfullegur lygari . . .“
Og þegar hún heyrði viðbjóðslegan hlátur hans,
sló hún hann beint í andlitið. Hann skipti ekki
um svip.
Lárus horfði á þau einkennilega sljóu augna-
ráði, eins og hann skildi ekki hvað fram fór.
En þegar Mikael ávarpaði hann aftur, drógust
augnahvarmarnir saman.
„Veiztu nú hvað, Fielding, mig langar helzt
til að hafa ykkur bæði hér í nótt. Það gæti orðið
reglulega skemmtilegt, núna þegar hún er kom-
in i villikattarskapið. Skemmtilegt að njóta fé-
lagsskapar hennar enn einu sinni, með þig undir
sama þaki."
Burma
Burmverska stúlkan má sjálf velja sér eigin-
mann og giftist venjulega innan við tvítugt.
Athöfnin er mjög einföld. Hjónaleysin taka sam-
an höndum, segja, að þau ætli að lifa saman í
sátt og samlyndi, snæða síðan hrisgrjón. Svo er
ætlast til þess, að eiginmaðurinn vinni um tíma
fyrir fjölskyldu eiginkonu sinnar, áður en hann
stofnar eigið heimili.
Celebes
Þarna eru sumstaðar hinir furðulegustu gift-
ingarsiðir. 1 þorpum á vesturströnd eyjarinnar
tekur brúðguminn þátt í mikilli veizlu, en brúð-
urin er ekki viðstödd. Þegar hún að lokum kem-
ur til veizlunnar, er henni lyft upp á herðar föður
síns og hann ber hana inn til veizlugesta. Hún
er fagurlega búin og andlitið málað. Hún er
auðmjúk og lífvana, og svo eru henni gefin deyfi-
lyf, svo að hún líti ekki augum mannsefnið sitt,
fyrr en að athöfninni lokinni.
Kína
Kvongun sonarins er mikill atburður í Kína.
Enn þann dag í dag ákveða foreldrarnir oftast
giftingu barna sinna. Giftingin kostar auk þess
Lárus öskraði og stökk á fætur.
„En eins og ég sagði áðan,“ hélt Mikael áfram
og yppti öxlum, „þá hefur blómið fölnað."
Anna sagði með lágri röddu, sem titraði af
reiði:
lrBg hefi aldrei vitað að hægt væri að hata
eins og ég hata þig nú. Ef ég óska nokkurs
framar þá er það að þér hefnist fyrir þetta."
En Mikael svaraði hirðuleysislega án þess að
líta á hana.
„Farðu upp og pakkaðu niður í töskuna þína.
Ég er orðinn þreyttur á rifrildi, mér þykir ekkert
gaman að þér lengur. Farið þið nú burt héðan
bæði tvö.“
Meðan þau óku til baka, var Anna að hugsa um
hvemig það væri að missa vitið. Hún fann til
einkennilegrar tilfinningar í höfðinu, eins og
heilinn snerist hraðar og hraðar. Hún reyndi enn
að segja Lárusi að Mikael hefði ekkert gert sér
— hefði ekki snert sig. En hann vildi ekki trúa
henni. „Ég veit til hvers þú segir þetta," sagði
hann, „það er til að reyna að breyta tilfinning-
um mínum. En það er alveg tilgangslaust —
að halda þessu fram. Ég veit alltof vel hvað hef-
ur komið fyrir."
Svo Anna hætti að tala meira um það. Hún
taldi sjálfri sér trú um að þegar mestu áhrifin
af áfallinu væru liðið hjá, mundi þetta lagast.
Þá yrði hann fúsari að hlusta á hana.
Þau óku alla nóttina og komu til London
snemma morguns. Lárus ók beint heim til sín.
Hér höfðu þau ákveðið að byrja hjúskap sinn,
og héðan hafði Mikael Killikk rænt henni. Nú,
þegar hún kom, að húsinu, fannst henni það ekki
vera heimili sitt. Allt kom henni ókunnuglega
fyrir sjónir. Það, sem hafði verið svo dásamlegt,
hafði verið óhreinkað og eyðilagt af miskunnar-
lausum höndum.
Lárus opnaði hurðina með lyklinum sinum og
setti töskuna hennar í anddyrið. Anna, sem lang-
aði til að greiða sér og laga sig til, spurði feim-
in.
nokkra peninga. Biðillinn er allt að því skyldug-
ur að færa tengdapabba tilvonandi álitlega fjár-
upphæð sem gjöf, áður en hjónavígslan fer fram.
Peningarnir eiga að bæta foreldrunum tapið við
missi dótturinnar. Nokkuð fer upphæðin þó eftir
fegurð og hæfileikum brúðurinnar.
Indland
Fyrir fáum árum var Hindúakonan metin eftir
því, hversu hæf móðir hún reyndist sonum sínum.
Sem slík var hún verðmæt eign. Þar af leiðandi
er gifting dóttur meðal hástéttarinnar geysi-
mikilvæg athöfn. Heimanmundurinn er hár og
faðir brúðurinnar eys peningum til athafnarinnar
af örlæti, skemmtir Brahma-prestum, ættingjum
brúðgumans og öðrum gestum í nokkur dægur.
Þegar ungur Hindúi kvænist, tekur hann brúður-
ina heim til foreldra sinna og býr þar félagsbúi
með ógiftum systkinum og konum og fjölskyld-
um hinna kvæntu bræðra sinna.
Italía
Þegar ungt fólk giftist á Italíu, stofnar það
ekki nærri alltaf heimili, heldur býr nokkurn
tíma hjá föður brúðgumans. Ef faðirinn er sæmi-
lega efnaður, fá ungu hjónin íbúð í húsi hans.
„Má ég fara inn í svefnherbergið þitt, Lárus?"
Hann kinkaði kolli án þess að svara og var
auðsjáanlega í illu skapi.
En hvað þetta var einkennilegt, að hún skyldi
segja þetta. Svefnherbergið hans, eftir að þau
höfðu komið þar fyrir tvöföldu rúmi. Og að spyrja
hvort hún mætti fara þangað inn?
Hún opnaði hurðtna og hlakkaði til að vera
ein um stund.
Á rúmi Lárusar lá ókunnug stúlka og svaf.
Anna starði á hana. Hún var ung og falleg
og ljóst hár hennar breiddist yfir koddann. Hún
var klædd, nema hún hafði farið úr skónum og
hneppt frá sér kjólnum. Anna var sannfærð um
að hún hafði verið þarna alla nóttina.
Hrollur fór um Önnu. Hún gekk að rúminu og
hristi ungu stúlkuna.
Hún opnaði augun. Þau voru stór og falleg.
„Hver ertu og hvað ertu að gera hér?“ spurði
Anna. Hún talaði rólega, því hún átti enga reiði
til lengur.
Stúlkan settist upp og sveiflaði fótunum fram
af rúmstokknum. Það var vonbrigðaglampi í aug-
unum.
„Ert þú kona Lárusar?" Hún virti önnu vand-
lega fyrir sér, eins og hún væri eitthvert furðu-
verk, „Komstu til baka af sjálfsdáðum, eða sótti
Lárus þig? Lofaði maðurinn þér að fara?“
Anna var skelfingu lostin. Vissi þessi unga
stúlka hvað hafði komið fyrir. Lárus hafði sagft
henni það. Þegar Anna skildi það, varð hún enn
ruglaðri en hún hafði nokkru sinni orðið þessa
síðustu daga.
„Lárus," hrópaði stúlkan allt í einu og hljóp
fram að dyrunum, þar sem Lárus nú stóð. Kjóll-
inn var enn óhnepptur og flakti frá henni.
„Lárus, ég lokaði mig hér inni í gærkveldi og
beið eftir þér, en þú komst ekki og ég vissi ekki
hvar þú varst," sagði unga stúlkan með afsök-
unarsvip. „Ég ætlaði að biða eftir þér, en svo
sofnaði ég.“
Japan
I Japan er hjónabandið sannarlega ekki álitið
einkamál brúður og brúðguma: þar í landi er
litið á það sem algert fjölskyldufyrirtæki. Fjöl-
skylduvinir hinnar tilvonandi brúður eða brúð-
guma ákveða hjónabandið. Á islenzku mætti kalla
þessa menn miðlara eða milligöngumenn. Þegar
miðlarinn sannfréttir, að faðirinn vilji gjaman
finna maka handa syni sínum eða dóttur, þá fer
hann á stúfana að kanna möguleikana hjá góðum
nágrannafjölskyldum. Hann gætir þess vandlega
að fá sem gleggstar upplýsingar um efnahag
þessa fólks, heilsufar liklegrar fjölskyldu og þar
fram eftir götunum. Að giftingunni lokinni er
brúðurin svo talin vígð fjölskyldu eiginmanns
sins. Hinn hvíti búningur, sem hún ber meðan
á giftingarathöfninni stendur, táknar, að hún sé
frá þeim degi dáin foreldrum sínum, en eins og
kunnugt er táknar hvítt sorg í Japan.
Nýja-Guinea og Melanesia
Þarna er litið á hjónabandið sem hver önnur
verzlunarviðskipti. Faðir brúðurinnar tilvonandi
semur við föður brúðgumans um hæfilegan prís
fyrir stúlkuna, en því hærri sem hann er því meiri
eru verðleikar hjónaleysanna. Oft er samið um
þessi hjónabönd löngu fyrirfram, en vígsluathöfn-
in fer alla jafna fram, þegar pilturinn er orð-
inn fimmtán ára. Söluverð stúlkunnar er ósjaldan
notað til þess að tattóvera likama hennar.
Það er annað að ganga
í hjónabandið þar.
Hér á Islandi förum við ti\ prestsins — þ. e. a. s. ef við viljum mikið við hafa. En
úti í löndum fara þeir víða allt öðru vísi að því að ganga í heilagt hjónáband. T. d.: