Vikan - 30.10.1952, Síða 4

4
VIKAN, nr. 42, 1952
Franskir hahhar
Það getur allur þremillinn skeð, begar afbragðskokkar Ienda í sama eldhúsinu. Og
ekki síst, þegar annar kokkurinn er kvenmaður.... Eftir David Murphy
Ur ríki
náttúrunnar
m
EIGANDX Exclusif veitingahússins
beið áhyggjufullur eftir Lebrun
matsveini. Þ>að var ekki undarlegt
þó hann væri óstyrkur, því nú varð
hann að stinga upp á því — já, skipa
meir að segja — að hinn skapbráði
Lebrun fengi aðstoðarmatsvein. Og
það var ekki nóg með það, því lík-
lega fengju þeir engan matsvein og
yrðu að ráða matreíðslukonu.
Exclusif var ekkert venjulegt veit-
ingahús, það var hof sælkeranna og
frægð hússins hvíldi á herðum
franska matreiðslumannsins, Lebruns.
Hann kom nú inn á skrifstofuna.
Hann var ekki nema 35 ára, en svart
yfirskeggið gerði hann ellilegri.
„Lebrun, þú gengur fram af þér
við vinnuna. Ég sé ekki fram á, að
þú getir haldið svona áfram, án þess
að fá aðstoð."
„Það gerir ekkert til,“ svaraði
Lebrun með frönskum áherzlum og
handapati. „Var þetta allt og sumt,
sem þú vildir mér?“
„Nei, ég hefi ákveðið að ráða að-
stoðarmatsvein. “
„En það er ómögulegt að fá fyrsta
flokks matsvein," andmælti Lebrun.
„Ef við fáum ekki almennilegan
matsvein, þá verðum við að ráða
matreiðslukonu."
,,Konu?“ æpti Lebrun. „Konu í eld-
húsið mitt? Sacré bleu, því neita ég!
Eldabusku í Exclusif veitingahúsið,
það væru helgispjöll! Ég hætti! Ég
fer upp í sveit! Nei! nei! nei!“
„Vertu nú rólegur. Á hverju kvöldi
ferðu dauðþreyttur heim í herbergið
þitt. Ef þú ættir konu, sem hugsaði
um þig, væri öðru máli að gegna.“
Þegar Lebrun hafði notað allar
upphrópanirnar, sem hann kunni á
báðum tungumálunum, gafst hann
allt í einu upp. Það var eins og þreyt-
an fengi allt í einu yfirhöndina og
hann seig niður í stólinn.
„Eh bien,“ sagði hann. „Gerðu það
sem þú vilt. Við skulum sjá hvernig
gengur. En kona í eldhúsinu mínu!
Hamingjan góða!“
Mary Carpenter sat í stofunni
heima hjá sér. Móðir hennar var að
hlusta á útvarpið, en faðir hennar
að borða kvöldmatinn.
Hún var engin fegurðardis, en
glaðlega brosið og fallegu augun
hennar öfluðu henni vina hvar sem
hún fór. Hún hafði verið kölluð til
starfa í hereldhúsinu, en nú var
skyldutími hennar útrunninn.
„Það verð ég að segja þér til hróss
Mary,“ sagði faðir hennar, „að þú
býrð til dásamlega góðan mat. Ég
hefi aldrei fengið eins bragðgóðan
mat. Þú gætir gert matreiðslu að
æfistarfi þínu.“
„Þakka þér fyrir, pabbi,“ svaraði
Mary. „Það er einkennilegt, að þú
skulir stinga upp á þessu, því mér
hefur dottið það sama í hug. Ég kvíði
fyrir að byrja aftur á skrifstofunni."
„Hér í blaðinu er einmitt auglýst
eftir matreiðslukonu: „Vanan mat-
svein eða matreiðslukonu vantar á
Exclusif veitingahúsið. Há laun og
góð vinnuskilyrði." Hvers vegna
reynirðu ekki að sækja um stöðuna?“
„Ég þori því ekki. Það er alltof
fínt veitingahús."
„Það sakar ekki að reyna. Búðu
bara til smáæfintýri. Segðu þeim, að
þú sért frönsk, og þá taka þeir þig
á stundinni. Þú getur sagt, að pabbi
þinn hafi verið franskur áður en hann
varð enskur rikisborgari. Þá hafi
hann breytt nafninu Carpentier í
Carpenter."
Daginn eftir bað Mary um viðtal
við eiganda Exclusif veitingahússins.
„Ég heiti Mary Carpenter og ég
hefi unnið við matreiðslu í eldhúsi
hersins siðastliðin þrjú ár. Hér eru
meðmælin mín. Ég vildi gjarnan
halda því starfi áfram.“
„Ég sé, að meðmælin eru ágæt, en
hefirðu fengizt við matreiðslu ann-
ars staðar en í hernum?"
„Dálítið," svaraði Mary. „Ég held
að slíkir hæfileikar séu meðfæddir.
Faðir minn er Frakki og ég heití i
raun og veru Marie Carpentier, þó ég
sé fædd og uppalin í Englandi."
„Geturðu byrjað strax? Ég læt þá
Lebrun, yfirmatsveininn okkar, koma
hingað upp.“
„Nú, hérna er þá Lebrun,“ sagði
hann, þegar dyrnar opnuðust. „Og
þetta er ungfrú Carpentier, nýja
matreiðslukonan okkar. Hún er eig-
inlega frönsk.“
Mary brosti og Lebrun tókst að
fela óvildina svo vel, að hann brosti
á móti.
„Ungfrú Carpentier er búin að
matreiða lengi fyrir herinn og hefur
mjög góð meðmæli."
„Og nú vill hún auðvitað læra list-
ina að matbúa, er það ekki?“ sagði
Lebrun. „En hvers vegna talarðu
ekki frönsku?"
„Pabbi er franskur, en hann hefur
enskan ríkfsborgari^rétt og ég er
alin upp í Englandi. Pabbi kom frá
Avignon."
„Ah, Avignon! Það er dásamlegur
staður,“ sagði Lebrun með tilfinn-
ingu. „Ég er dálítið bráðlyndur og
stundum þreyttur, svo þú verður að
umbera mig. En þá lærirðu líka hið
fræga handbragð Lebruns."
Klukkutíma seinna stóð Mary í
eldhúsinu og horfði á meistarann
vinna. Það eina sem skyggði á
á.nægju hennar næstu vikurnar, voru
reiðiköst Lebruns, en þau voru ekki
mjög tíð. Og það leið mánuður áður
en Mary bjó til mat, sem Lebrun
fékkst til að hrósa.
Það voru „kjúklingar en casser-
ole“, sem unnu hjarta hans —- réttur
sem gat komið vatni fram í munninn
á matvandasta manni. Lebrun bragð-
aði á honum, velti matnum í við-
kvæmum munninum, sleikti útum,
bragðaði aftur og lét í ljósi álit sitt.
„Magnifique!“ sagði hann. „Stór-
kostlegt!' Þú ért snillingur. Má ég
óska þér til hamingju."
Og hann lét ekki við svo búið
standa. Þennan sama dag spurði
hann hana, hvort hún vildi gera sér
þann heiður að koma með sér niður
með ánni næsta sunnudag. „Þú mátt
kalla mig Jean og má ég svo kalla
þig Marie?“
Mary roðnaði og samsinnti.
Þennan dag var Lebrun hinn skraf-
hreifasti, gerði að gamni sínu og varð
allur eins og lítill drengur. Hann var
alveg hissa á sjálfum sér, en i aug-
um Mary varð hann að nýjum og
betri manni. Og þau fóru út saman
á hverjum sunnudegi eftir það —
þar til . . .
LEBRUN hafði boðið Mary með
sér út úr bænum, og þegar
þau hittust á Victoriá-stöðinni, veitti
hún því strax athygli, að honum lá
eitthvað þungt á hjarta. Hann var
of kátur til að allt gæti verið með
felldu og hlátur hans var óeðlilegur.
En hann barðist við að halda tilfinn-
ingum sínum í skefjum, þar til út
úr flóði.
„Marie, ma cherie," hrópaði hann.
„Ég elska þig. Ég elska þig af öllu
hjarta og spyr þig — bið þig — um
að verða konan mín.“
„Augnablik,“ greip Mary fram í
fyrir honum. „Ég elska þig líka og
þessvegna er þetta svo erfitt.“
„Erfitt, Mary?“ sagði Lebrun.
„Ég hefði sagt þér þetta fyrr, ef ég
hefði ekki frestað því af sérstökum
ástæðum. Ég vildi ekki biðja þin fyrr
en ég hefði eitthvað að bjóða þér og
nú er bróðir minn farinn til útlanda,
svo að ég get keypt húsið hans.“
„Nei, þú skilur þetta ekki, Jean,“
sagði Mary. „Ég var ekki að hugsa
um það. En ég verð að játa svolítið
fyrir þér. Ég hef leikið á þig. Ég
sagði, að pabbi væri franskur, þó
hann hefði enskan ríkisborgararétt.
en það er ekki satt. Ég er ensk í húð
og hár og heiti blátt áfram Mary
Carpenter. Það er hræðilegt, að ég
skuli hafa skrökvað svona að þér.“
Mary gekk nokkur skref aftur-
ábak, þvi hún bjóst við háfrönsku
reiðikasti, en það kom þá ekki. Hinn
frægi Lebrun horfði fyrst undrandi
á h^ina, en fór svo að skellihlæja.
'„Hamingjan góða,,“ stundi hann
milli hláturskviðanna. „Þetta er . . ..
stórkostlegt . . . það er blátt áfram
. . .“ Hann reyndi að stilla sig og
þurrkaði augun með vasaklútnum.
Svo gekk hann til hennar og greip
utan um hana.
„Svo þú gabbaðir mig, elskan
mín,“ sagði hann að lokum. „Kon-
urnar eru hræðilegir lygarar, en ég
fyrirgef þér. Allir verða að sigrast
á byrjunarörðugleikunum, til að kom-
ast áfram í heiminum. Svo hin töfr-
aiidi Marie Carpentier er rétt og slétt
Mary Carpenter. Það var ágætt, en
hvað segir hún við því, að hinn frægi
Lebrun heitir í raun og veru —
Jonny Brown.“