Vikan


Vikan - 15.01.1953, Blaðsíða 5

Vikan - 15.01.1953, Blaðsíða 5
Hún hvarf eins og dögg fyrir sólu 19. KAFLI. Opinn gluggi og ljós. 1r fyrstu hélt Viola að einhver væi'i á svo misk- unnarlausan hátt að leika á hana. ,,Beatrice,“ kallaði hún. „Hvar ertu?“ Hún fékk ekkert svar og kallaði aftur. Þögnin skelfdi hana. Rödd hennar var skræk og titrandi og fyllti hana óhug. Hún leit í kringum sig og vissi að þessi atburður hafði gerzt áður. Hún minntist þess, þegar Marlene hafði sagt henni órtúlega sögu um stúlku sem gufaði upp — og á eftir hafði hún hagað sér eins og kjáni, teygt út hendina og reynt að snerta eitthvað sem hún sá ekki. Það sem nú hafði gerzt var ekki síður ótrúlegt. Hún sá Beatrice fyrir sér i hvítri kápu úr hreysi- kattarsldnnum, rjóða og hlægjandi. Hún var sannarlega lifandi vera með holdi og blóði. Það væri alveg óhugsandi að hún gæti gufað upp og orðið að lofti. Hún stóð eins og lömuð og heyrði þegar skáp- ur ungfrú Power losnaði og var borinn niður stigann. Majórinn gekk á undan og bað-menn- ina að fara varlega og rispa ekki veggina. Á eft- ir þeim gekk ungfrú Power. Hana svimaði. Það líður yfir mig, hugsaði hún, en þá vakti skelfing- in hana af þessum dvala og hún hljóp fram á ganginn. „Mack! Mack!“ hrópaði hún. „Beatrice er horf- in. Hún er einhvers staðar þarna inni. Við verð- um að finna hana.“ Mack leit snöggvast inn til Goyu, en svo þaut hann inn í herbergi nr. 15. „Farðu frá, lygarinn þinn,“ æpti hann og hrinti Violu frá. Viola. leit inn í herbergið sitt og gat varla ti'úað sínum eigin augum. öll ljósin voru kveikt og glugginn stóð galopinn. Hún hafði auðvitað lokað og krækt glugganum, sem sneri út að mjórri hliðargötu, áður en hún flutti. Utan við gluggann var óvenjubreiður brunastigi, sem majórinn hafði látið setja til öryggis. Mack var á leiðinni út um gluggann, þegar Viola áttaði sig og reyndi að stöðva hann. „Mack, þú verður að trúa mér. Það er eina von okkar. Hún er í herbergi Goyu. Það eru ein- hver hræðileg brögð í tafli . . .“ VEIZTU -? 1. Hvaða skinn eru mest notuð í fótbolta? 2. HvaSa myndir eru á fimmkrónu seðl- unum (ekki kíkja) ? 3. Hvað hét Skotland á dögum Rómverja ? 4. Fyrir hvaða glæp var hótaj sjöfaldri hegningu ? 5. Hvað hét móðir Grettis Ásmundsson- ar ? 6. Húsið hennar frænku minnar hefur fjórar hliöar og á hverri hlið eru marg- ir gluggar, sem allir snúa til norðurs. Hvar er húsið? 7. Úr hvaða sögum eru þessar persónur: 1) Mr. Dolittle 2) Hjálmar tuddi 3) Lord Henry 4) Ketilbjörn á Knerri? 8. Hvar er Shakespeare grafinn ? 9. Hver var Hindemith? 10. Hver gerði rauðkrítarmyndina af Sveini Pálssyni lækni, sem nú er á Myndlist- arsafni rikisins? Sjá svör á bls. 14. - ' „Hringdu til Stirlings,“ greip hann fram í fyrir henni og svipur hans var svo ógnandi og fráhrindandi að hún hrökk undan. Hún hafði verið svo viss um að þetta væri ekki annað en draum- ur, að hún hafði á hverju augnabliki búizt við að koma auga á Beatrice, hlæjandi að örvilnun- hennar. En nú laust skýringunni niður í huga hennar: Það var búið að ræna Beatrice. Hún reyndi að hrinda þessari hugsun frá sér með þvi að endurtaka við sjálfa sig að slíkt væri óframkvæmanlegt. Það gat ekki verið um nein leynihólf að ræða í nr. 16, úr því heiðarlegur handverksmaður var nýbúinn að gera við alla veggi. Og þó svo hefði verið, þá var ekki hægt að beita unga og hrausta stúlku valdi án þess að nokkurt þrusk heyrðist. Hún hafði ekki orðið vör við nokkurt hljóð meðan hún talaði við majórinn og enginn hafði verið í herberginu nema Goya. Hún hafði setið djúpt niðri i hægindastólnum sínum bak við borð- ið, sem lokaði hana inni í horninu. Það hefði þurft sterkan fimleikamann og dávald til að stökkva fram og koma stúlkunni í burtu á nokkr- um sekúntum og án þess að nokkurt hljóð heyrð- ist. Goya, hugsaði Viola. Hún var viðstödd. Hún hlýtur að hafa séð hvað gerðist. Hún hljóp inn í nr. 16 og gat ekki dulið von- brigði sín þegar hún fann spákonuna með lokuð augun og andlitið falið í höndum sér. Þegar Viola kallaði nafn hennar leit hún upp. „Ég var að hvíla augun,“ sagði hún. „Það er mjög þreytandi að horfa í krystalkúluna. Kom ungfrú Stirling ekki með þér? Ég á von á henni.“ Spurningu Violu hafði verið svarað fyrirfram. Það skipti ekki máli hvort spákonan hafði sofið eða ekki. Hún ætlaði auðsjáanlega ekki að segja neitt.. „Má ég hringja?" spurði Viola, en þegar sima- stúlkan spurði hvaða númer hún vildi fá, gat hún ekki munað það. Hún starði á sófann, sem hafði að geyma stórt rúm fyrir sængurföt. Hún þreif púðana af honum og opnaði hann. Sófinn var fullur af tómum flöskum. „Afsakaðu, en ég veit að hún er hérna," sagði hún. „Þú ætlaðir að hringja góða, en svo gleymd- irðu númerinu. Farðu nú niður á skrifstofuna. Majcrinn getur áreiðanlega aðstoðað þig.“ Viola lagði af stað niður stigann. Hún sá svarta depla fyrir augunum og hún var enn máttlaus í hnjáliðunum eftir áfallið. Þegar hún átti eftir nokkur þrep, létu fæturnir undan og hún vallt niður stigann. Dyravörðurinn kom hlaupandi. „Hringdu til Stirlinghjónanna. Ég er búin að gleyma síma- r.úmerinu. Segðu þeim að dóttir þeirra sé horfin," stundi hún og haltraði inn á skrifstofu majórsins. Majórinn tók fréttunum rólega og kæruleysis- lega. Meðan Viola horfði á skrifstofustúlkuna velja númerið, þakkaði hún sínum sæla fyrir að hafa þó ekki vikið af verðinum, þó kvikmyndasamn- ingur væri í boði. En hún fann aftur á móti til sektar yfir að hafa eytt tímanum til ónýtis, án þess að hringja til Stirlinghjónanna strax. „Sambandið er fengið,“ sagði stúlkan. „Ætlar þú að tala?“ „Nei, ég get ekki sagt þeim það,“ svaraði Viola. Eftir nokkurt hik tók majórinn tólið: „Er þetta frú Stirling? . . . Þetta er Pomeroy majór í Pomeraníahúsinu. Viljið þér koma hingað strax. Ég hefi slæmar fréttir af dóttur yðar . . . Þakka yður fyrir.“ Hann lagði tólið á og sneri sér að einkaritara sínum. „Ég er hræddur um að aum- ingja Goya eigi von á meiri óþægindum." „Já, og við líka,“ svaraði stúlkan og gretti sig. Hvorugt þeirra veitti því athygli þegar Viola hneig meðvitundarlaus niður á gólfið. Þegar hún rankaði við sér, fannst henni hún vera að koma úr löngu ferðalagi. Fyrst heyrði hún kunnuglegar raddir og símahringingu og að lokum tókst henni að opna augun. Herbergið virtist fullt af fólki. Allir störðu á hana, svo hana langaði mest til að hlaupa í felur og hún lokaði augunum aftur. „Hún er að ranka við,“ sagði reiðileg rödd. „Aumingja stúlkan," svaraði önnúr í vingjarn- legri tón. „Þetta hefur verið hræðilegt áfall fyrir hana. Hún hefði rankað fyrr úr venjulegu yfir- liði.“ Hún var lengi að átta sig á því að verið var að tala um hana. Þegar hún opnaði augun aftur, sá hún Stirling-hjónin. Varir miljónamæringsins voru herptar af reiði og úr augum frúarinnar skein skelfingin. En þegar hún ávarpaði Violu hafði hún algert vald yfir röddinni og var næst- um vingjarnleg. „Ungfrú Green, reyndu að segja okkur hvai' Beatrice er? Gerðu það fyrir okkur að reyna.“ Beatrice. Þegar Viola mundi það sem gerzt hafði, reyndi hún árangurslaust að tala. Beatrice var einhvers staðar í herbergi nr. 16 og þau urðu að finna hana. En tungan loddi við góminn og hún gat ekki hugsað skýrt. Mestu smámunir höfðu venjulega mikil áhrif á taugar hennar og nú var hún alveg yfirkomin. Allt varð svart fyrir augum hennar. Þegar hún kom til meðvitundar í annað sinn, var verið að stinga silkikodda undir höfuðið á henni og ilmvatnsglasi var haldið að vitum henn- ar. Þegar hún opnaoi augun, leit hún beint fram- an í froskaandlitið á Goyu og í stað þess að finna til viöbjóðs við að hafa hana svo nálægt sér, var liún henni þakklát fyrir umhyggjuna. Nú sá hún herbergið greinilega. Fjarvera skrifstofustúlkunnar og kyrrðin í húsinu gaf henni til kynna að enn hefði dýrmætur tími farið til spillis. Stirlinghjónin, Pomeroy og Goya voru í herberginu og meðan hún starði á þau, ltom Raphael Cross inn úr dyrunum. , Ég var að fá skilaboðin frá ykkur," sagði hann. Um leið og Viola kom auga á hann vaknaði vonarneisti i brjósti hennar og hún fékk hug- rekki sitt aftur. Lífsorka hans var svo sterk að f.llir urðu hugrakkari i návist hans. Hann gekk beint til frúarinnar, greip hönd hennar og sagði: „Þú veizt hve mikla samúð ég hefi með ykkur.“ Varir hennar skulfu, en röddin var róleg þegar liún svaraði: „Já, ég veit það, Cross. Það er gott að þú ert kominn, en þú mátt ekki sýna mér of mikla samúð, þvi þá fer ég að gráta. Ég verð að hugsa um Beatrice og vera nógu sterk fyrir okkur bæði.“ Þetta cíðasta sagði hún lágri röddu cg leit á miljónamæringinn, sem var alveg utan við sig. Cross gekk að sófanum, klappaði á öxlina á Violu og sagði vingjarnlega, en þó ákveðinn: „Vesalings Greeny litla. Þetta hefur fengið á þig, en nú vcrðurðu að hugsa um hana . . . Hvað kom fyrir?“ Viola sagði sögu sína, en jafnvel henni sjálfri fannst hún svo ótrúleg að hún leit vonleysislega framan i alla viðstadda, sem störðu vantrúaðir á hana. „Beatrice hljóp inn i herbergi nr. 16 til að láta spá fyrir sér. Ég leit við til að tala við majór- inn og einni mínútu seinna var hún horfin." Allir þögðu. Viola sneri sér að Raphael Cross. „Þetta er satt. Þú verður að trúa mér. Þetta kom líka 5

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.