Vikan - 15.01.1953, Blaðsíða 6

• Turn
sem segir
sex
Þ
ÓTT ótrúlegt sé, hefur verið stungið
upp á því oftar en einu sinni í fullri
alvöru, að Eiffelturninn í París, sem
nú er 63 ára, yrði rifinn. Þessar uppá-
stungur hafa oftast komið frá vafa-
sömum listamönnum (sem segja að
turninn sé ljótur), og þótt enginn hafi
tekið mark á þeim enn þann dag í dag,
þá líður ekki svo ár, að einhver ráðist
ekki hatrammlega á tuminn á gmnd-
velli listrænnar fegurðar.
En Eiffelturninn verður varla rifinn
úr þessu; hann er orðinn hluti af París
og raunar öllu Frakklandi. Nú er líka
svo komið, að Parísarborg hefur öðlast
full yfirráð yfir tuminum; það var
gert með samningi til 30 ára, sem und-
irritaður var 1950.
Tekjurnar af Eiffeltuminum hafa
alltaf verið góðar. Þegar Gustave
Eiffel byrjaði að byggja hann, sögðu
að vísu margir, að maðurinn væri vit-
laus. Því var spáð, að tuminn mundi
falla, að minnsta kosti mundi enginn
voga sér upp í hann nema örgustu
glannar. En turninn hefur staðið af sér
öll veður, enda segja verkfræðingar nú-
tímans, að hann sé bæði vel byggður
og vel hugsaður.
Þetta er 984 feta há stálgrind og það
kostaði 7,800,000 franka að reisa hann.
Eiffel stofnaði hlutafélag um fyrirtæk-
ið og tók fimm milljón franka lán. Lán-
ið gat hann endurgreitt sex mánuðum
eftir að byggingunni var lokið.
1 dag er Eiffelturninn virtur á 520
miljónir franka, það er að segja efnið
í honum. En það er harla ólíklegt, að
Parísarbúar vilji selja.
Tyegar turninn var vígður 1889, kost-
" aði aðgangurinn að fyrsta palli tvo
franka, að öðnun palli þrjá franka og
að þeim þriðja fimm franka. Ef þú
vilt horfa út yfir borgina af efsta pall-
inum, þá verðurðu hinsvegar að borga
fyrir það 300 franka. Og það vantar
ekki viðskiptavinina. I fyrra fór meir
en milljón manns upp í tuminn, og það
er engin ástæða til að ætla, að aðsókn-
in verði minni í ár.
En aðgangseyririnn er raunar ekki
einasta tekjulind þessa mikla mann-
virkis. 1 turninum eru tvö veitingahús
og ein vínkrá. Þar geturðu látið taka
mynd af þér (fyrir framan málverk af
Eiffelturninum) eða leigt þér sjónauka
fyrir 100 franka. Á efsta pallinum get-
urðu keypt líkneskjur af turninum
(verðið er 100—300 frankar) og þaðan
er útsýnið bezt.
TJ eksturskostnaður turnsins er auð-
vitað mikill. Á hann fara 35 tonn
af málningu, og það er ársverk að mála
hann. Þá eru þarna 200 starfsmenn og
eftirlitsmenn.
Mælingar em framkvæmdar öðm
hvom, til þess að fylgjast með því,
hvort tuminn sé nokkuð farinn að hall-
ast. Hann svignar um rúmlega þrjá
sentimetra í hvassviðri og rösklega sjö
sentimetra í verstu stormum.
fyrir þig. Það verður að rífa allt innan úr her-
berginu."
„Stúlkan hefur gott minni,“ sagði Cross.
„Kannski þú getir grætt á þessu í annað sinn,
majór. Eigum við að senda eftir viðgerðarmann-
inum ?“
„Ég leyfi ekki að eignir mínar verði eyðilagð-
ar í annað sinn vegna svo lítilmótlegra aðdrótt-
ana,“ svaraði majórinn.
„Sama segi ég,“ sagði Goya. „Enginn skal fá
að eyðileggja nýviðgerða herbergið mitt.“
„Það skiptir engu máli,“ greip Stirling framí.
„Stúlkan er að ljúga. Hún hefur hjálpað dóttur
minni til að hlaupa að heiman."
„Hvernig sem því er varið,“ sagði Cross. ,,f>á
er Beatrice horfin og við verðum að ná I hana.
Hringdu til lögreglunnar."
Stirlinghjónin litu hvort á annað. Svipur þeirra
beggja afmyndaðist af skelfingu. Loks stundi
frúin:
„Nei. Þessi hræðilega mynd . . . ég get ekki
gleymt augunum í henni.“
„En þið ráðlögöuð mér það.“
„Viltu þá að það sama komi fyrir mig?“ spurði
Stirling.
„Nei," sagði Cross. „Ég vil ekki að neinn líði
þær vitiskvalir, sem ég hefi orðið að þola. Þess
vegna vil ég beina ykkur í rétta átt. Hg óttaðist
hið versta. undir eins, vegna þess að mig grun-
aði hvernig í öllu lá. En ef um venjulegt stúlku-
rán er að ræða, eru rök ykkar enn óhrakin og
þið ættuð að hringja til lögreglunnar.
20. KAFLI.
Töfraspegillinn
Liggðu kyrr,“ hvíslaði Goya. „Þau trúa þér
ekki hvort sem er.“
Viola skildi að hún hafði rétt fyrir sér og var
henni þakklát fyrir að vera sú eina sem var
vingjarnleg við hana. Miljónamæringurinn var
utan við sig af angist og reiði, en það hafði
minni áhrif á Violu en hugrekki frúarinnar. Og
ég hló að þeim af því þau voru of rik, hugsaði
hún. En hvað fátæklingarnir geta verið misk-
unnarlausir við ríka fólkið . . .
Mack, vörður Beatricar, kom inn. Frúin hljóp
á móti honum.
„Hg hefi tapað slóðinni," sagði hann. „Hún
var hvergi sjáanleg á götunni. Umferðin var mik-
il um þetta leyti og umferðarlögreglan varð ekki
vör við hana . . . En hún kom samt niður bruna-
stigann. Einn skrifstofumannanna á skrifstofunni
á móti fór út að glugganum til að draga fyrir og
hann segist hafa séð stúlku í hvitri kápu koma
niður brunastigann. Það var komið myrkur, svo
hann sá ekki hvert hún fór.“
Viola hlustaðx agndofa á Mack meðan hann
sagði frá. Hún var að brjóta heilann um hvern-
ig í ósköpunum Beatrice hefði getað komizt í
gegnum heilan vegg og inn í herbergið hennar.
„Eg hringdi til Dons,“ hélt Mack áfram. „Ég
sagði honum að fara til Austins og komast að
því hvort Beatrice er hjá honum. Það þýðir ekk-
ert að hringja til hans, því hann mundi ekki
segja okkur þó hún væri þar. Hann hringir hing-
að þegar hann veit eitthvað."
„Hvað gerðist, Mack?“ spurði Stirling.
„Sagði hún ykkur það ekki?“ spurði Mack og
hrxeigði höfuðið í áttina til Violu.
„Eg hefi ekki heyrt annað en lygar. Ég vil að
þú segir mér það, Mack.“
„Þegar við komum hingað fórum við beint upp
á stigapallinn. Viola sagði að þær ætluðu að líta
á herbergið hennar. Ég stanzaði við dymar nr. 17,
svo að ég gæti fylgzt með því sem fram færi,
en leigjandinn þar var að flytja út. Athygli mín
dróst að skáp, sem ekki komst út um dyrnar
og ég fór að hjálpa til við að snúa honum. Þeg-
ar ég sá Beatrice síðast stóð hún við hliðina á
Violu, sem var að opna hurðina sína, en þegar
ég leit við aftur, æpti Viola að hún væri horfin.
Ég hljóp strax irm í herbergi nr. 15 og fann
gluggann galopinn og Ijósin kveikt. Ég klifraði
út um giuggann og elti hana niður stigann, en
Viola reyndi að halda aftur af mér og telja
mér trú um að hún væri einhvers staðar annars
staðar. Hún var að hjálpa henni til að komast
undan.“
Meðan Viola hlustaði á hann fann hún andúðina
gegn sér vaxa, Þegar hún kynntist honum fyrst
liafði hún undrast það að hann ávarpaði Beatrice
alltaf eins og hún væri enn barn, en hún komst
brátt að því að margra ára holl þjónusta hans
hafði aflað honum vináttu fjölskyldunnar og
trausts.
Allt í einu hringdi síminn. Mack svaraði. Augu
hans glömpuðu af æsingi, en ákafi hans fjaraði
út meðan hann hlustaði og vonbrigðin sáust i
svip hans.
„Nei,“ sagði hann og lagði tólið á. „Hún fór
ekki til Austins. Don hefur fengið sannanir fyrir
því að hann var í tyrkneska baðhúsinu síðdegis.
Dyravörðurinn á hótelinu segir að hún hafi ekki
komið þangað og Don er viss um að Austin seg-
ir satt. Hann veit ekkert um hana.“
„Hvar er Don núna?“
„Á hótelinu okkar. Hann hefur talað við síma-
stúlkuna þar, sem segir að Viola hafi beðið Goyu
í símanum að spá fyrir sér í dag. Stúlkan segist
ekki hafa hlustað á samtalið, en hún hafi heyrt
nokkurn hluta þess um leið og hún gaf sam-
bandið."
„Þetta eru ekki góðar fréttir," sagði Cross. „Ég
var búinn að aðvara þig, Goya, þvi ungum stúlk-
um hættir til að gera svo mikið úr spádómum."
„Ég bað hana aldrei um að taka á móti okk-
ur,“ sagði Viola.
„Hún segir satt,“ sagði Goya. „Það var ekki
hennar rödd. Ég mundi þekkja hana hvenær sem
væri.“
„Hún er leikkona," sagði miljónamæringurinn.
„Hún getur vafalaust breytt röddinni að eigin
vild.“
„En ég gerði það ekki," mótmælti Viola. „Auk
þess gaf frú Stirling okkur leyfi til að fara
hingað."
„Ég leyfði ykkur að fara til að skoða leikskól-
ann þinn,“ sagði frúin þreytulega. „En hvaða
gagn er að þvi að láta svona. Það skiptir engu
máli hvernig við höfum verið svilcin, en við verð-
um að finna Beatrice."
Viola, sem eklti var enn búin að ná sér eftir
fallið, hlustaði rugluð á þessar umræður og var
jafnvel farin að efast um að hún vissi hvað
hafði komið fyrir. En allt í einu kom dyravörð-
urinn inn með bréf í hendinni.
„Ég fann þetta bréf í bréfakassanum. Það hef-
ur einhver stungið því þar, því ég tók sjálfur við
bréfunum af póstmanninum. Það stendur að það
sé áriðandi."
„Ágætt,“ svaraði majórinn. „Stirling bíður eft-
ir því.“
Cross þreif bréfið um leið og hurðin féll að
stöfum.
„Utanáskriftin er prentuð," sagði hann. „Alveg
eins og á mínu bréfi."
Andlit miljónamæringsins var stirðnað af skelf-
ingu — og hann gat engu svarað. Violu rann
kalt vatn milli skinns og hörunds, þegar hún
minntist kvöldsins þegar Cross fékk bréfið. Stirl-
inghjónin höfðu haft mikla samúð með honum þá,
þó þau litu á máliö frá sinum eigin sjónarhóli.
Hún fór að brjóta heilann um það hvort Cross
væri eins innanbrjósts núna meðan hann opnaði
bréfið þeirra.
„Elskurnar mínar," las hann. „Segið Greeny að
ég hafi nú loks lent í æfintýri. Mér hefur verið
rænt. Þið fáið bráðum að vita lausnargjaldið.
Borgið það ef ykkur finnst ég þess virði og
hvort sem er. Mér líður vel, bæði andlega og
líkamlega. Hafið engar áhyggjur, því ég kem
bráðum aftur."
Enginn sagði neitt. Loks rauf Cross þögnina:
„Þekkirðu skriftina hennar?" spurði hann frxlna.
„Já, þetta er skriftin hennar," svaraði hún með
erfiðismunum.
„En mundi hún skrifa svona bréf?“
Framhald í nœsta blaði.
6