Vikan


Vikan - 15.01.1953, Blaðsíða 11

Vikan - 15.01.1953, Blaðsíða 11
híohi \ Té*~- jT-ef' Eftir JAY DBATLEB. I.... UM hvorn okkar óttastu meir,“ sagði ég ön- uglega. Það var fjári hart að þurfa að segja það. „Það vgrður allt í lagi með þig . . . ég veit það. Hleyptu honum bara ekki inn . . . Talaðu ekki við hann. Rektu hann burt.“ Hún snökkti. „Rektu hann bara heim til sín aftur.“ „Móna.“ „Ég þoli þetta ekki, Jon. Ég þoli það ekki, ég þoli það ekki. Hann er þó maðurinn minn. Ég verð að standa við hlið hans héðan í frá. Ég verð að hugsa um hann upp frá þessu . . . Við stöndum okkur. Ég skal gæta hans.“ „Þér er ekki alvara með þessu,“ sagði ég grimmur. „Við skulum tala um það einhvern tima seinna.“ „Pyrirgefðu mér, ástin mín, fyrirgefðu mér. Gerðu það. En ég þoli þetta ekki lengur svona.“ „Þetta verður allt í lagi,“ sagði ég. „Ég skal sjá um hann.“ Hún grét viðstöðulaust. „Ég elska þig, Móna . . .“ Hún svaraði ekki. Hinn þjakaði tónn í orðum hennar hvildi yfir xnér likt og mara. Nú stóð mér svo mikil ógn af Smæley, að ég nötraði af reiði við hugsunina eina. Heimili mínu stóð ógn af honum, bæði Önnu og Sú. Það rifjað- ist upp fyrir mér, þegar ég sá eitt sinn sporðdreka úti á svölunum, skammt frá sandkassa önnu. Aðeins nálægð hans við Önnu hleypti svo illu hlóði i mig, að ég tók undir mig stökk og tróð á honum án afláts, marði hann niður í sandinn með hælnum. Og hann varð likt og kvoða á jörð- inni, en samt hélt ég áfram að troða á honum, þar til ég varð þreyttur og örmagna. Þannig var mér innanbrjósts gagnvart Smæley. Næstu nótt brá ég út af venju margra ára og notaði ekki svefngrímuna og eyrnatappana. Ég vildi geta heyrt allt, og ég vildi geta opnað augu mín og séð, vegna þess að ég var firrtur öllum svefni hvort sem var. Eftir nokkra stund steig ég fram úr og gekk niður í vinnustofuna, settist þar i myrkrinu og reykti. Þá iðraðist ég þess beisklega, að hafa vanrækt vini mína svo mjög upp á síðkastið. Ég hafði ekki hitt neinn þeirra, nema þá fáu, sem höfðu borðað hjá okkur. Ég hafði ekki einu sinni talað við þá í síma. Nú hefði verið gott að hafa einhvern að tala við. En ég sat bara þarna hreyfingarlaus og lagði eyrun að sérhverju hljóði úti fyrir. Það rís tré rétt við húsið. Stundum sló vindurinn greinum þess í þakið. Af því kom þruskandi, voveiflegur hvinur. Þessa nótt spratt ég á fætur i skelfingu, í hvert skipti sem ég heyrði það, enda þótt ég vissi, hvað það væri. Síðan tók ég byssuna upp úr skúffunni. Bara til að stæla kjarkinn. Af þvi að þá fannst mér ég sæmilega öruggur. Rétt í þessu brunaði lögreglubíll framhjá. Þú veizt ekki, hvernig er að bíða svona, með næstum engu lífsmarki, næstum án þess að anda. Það var svo hljótt, að ég heyrði nærri því grasið spretta úti fyrir. En ég vissi, að hann var í námunda. Og þess- vegna var ég ekkert hissa, þegar ég heyrði fótatak á stígnum. Hægt fóta- tak. Hikandi. Hann stóð þarna um stund. Ein- mittj þá leit ég út. Ég sá heldur ekki neitt til lögreglubílsins. En vitneskj- an um, að hann stóð þarna, færði mér þá von, að hann mundi ekki fullviss um, hvað gera ætti, að hann væri ekki um of áfjáður að ráðast til inngöngu. Ef til vill mundi hann ganga upp tröppurnar og hringja bjöllu. Ég gekk á tánum að framdyrunum, kraup nið- ur og kippti bjöllunni úr sambandi. Þá sneri ég til baka og beið í forsalnum, við dyrnar. Byssan var í vasa mínum, ég snerti hana ekki. Ég hugsaði ekkert um hana. Ég var stjarf- ur, með hendur felldar að síðum. Þá byrjaði hann að ganga upp þrepin. Ég velti því fyrir mér, hvort heldur það væri af ókunnug- leika, eða af þvi að hann væri fullur — en hann staldraði við öðru hvoru. Síðan hélt hann áfram. Bjarmi af götuljósinu féll í gegnum smárúðu- glugga öðru megin við dyrnar og myndaði þétt- riðaðan ljósblett rétt við fætur mér. Að öðru leyti var myrkt í forsalnum. Nú gekk hann fyrir gluggann. Og ég beið, og bað. Bjallan hringdi auðvitað ekki. Ég veit ekki einu sinni, hvort hann þrýsti á hnappinn. Þá heyrði ég smásmell. Hönd hans hvíldi á hnappnum útifyrir. Og ég greip um gikkinn innifyrir. Nú var það orðið of seint. Hann hafði rétt barið einu sinni, þegar ég rykkti upp hurðinni svo langt sem öryggiskeðjan leyfði. „Burt með þig héðan! Burt!“ Rödd mín var lág. „Forbes á hér heima?“ drundi í honum. Ég sá hann ekki vel. Aðeins útlinurnar. Mik- ill var hann vexti. Sterklegur var hann. Hann hefði getað jafnað um mig án þess að draga nös. Ég hvessti á hann augun — hvernig var hann, hvernig var hann í framan? En hann stóð í skugga og ljósið að baki honum. ,,Þegiðu,“ hastaði ég á hann. „Hér eru allir í svefni.“ Hann lækkaði róminn. „Ég vil tala við Forb- es . . .“ „Hann er ekki heima," sagði ég. „Og burt með þig svo, eða ég kalla á lögregluna." „Ég er ekki hræddur við lögregluna," sagði hann sauðslega. Ég lokaði dyrunum. Kannski mundi hann fara. Ef til vill hafði Sú ekkert heyrt. Þá hljómaði rómur hans í kyrrð næturinnar. Það hlýtur að hafa heyrzt allt til Santa Moníku. „Ég er ekki hræddur við neinn!" sagði hann. Síðan stóð hann kyrr. Ég hleraði eftir, hvort ekkert hljóð heyrðist ofan af hæðinni. Skyldi Sú hafa vaknað? Ég beið. Þá hélt hann af stað, hægt, seinlega. Hann var að fara! Hann var að fara burt! Ég varð svo feginn, að ég gat ekki hrært mig um stund. Og ég stóð enn í sömu sporum, þegar ég heyrði þrusk bak við húsið. Hann var á svölun- um. Hjarta mitt stanzaði, síðan tók það að ham- ast í þungum, háum slögum. Hvern andskotann ætlaði hann að gera nú? Það er ómögulegt að segja, livað svona gutti gerir. Rödd Makks. Hann hafði varað mig við þessu. Já, og nú kom fram, það sem hann sagði. Ég heyrði braka í dyrum úti á svölunum. Skref fyrir skref læddist ég i átt til hans, að frönsku dyrunum, sem lágu að setustofunni. Hljóðlega. Inniskórnir mínir mjökuðust eftir tepp- unum. Þeir eru erfiðir þessir piltungar, þeir tundrast af illsku ef eittlivað ber út af. Guð, hvað ég vildi hann hypjaði sig burt! Hljóð- lega, án þess að vekja Sú. Né önnu. En hann nálgaðist æ meir. Rak fótinn í garðstólinn úti- fyrir. Stóllinn skrapaði við steingólfið. Hann fremur lögbrot. Á honum hvílir skilorös- bundinn dómur. Hvernig er hægt að stöðva hann ? Hvernig? Ó, hvernig? Það er svo tilgangslaust. Það hjálpar ekki neinum. Það mundi ekki verða neinum að neinu leyti til góðs. Það bugar mig bara. Bugar mig. Og allt mitt stolt. Ég óskaði mér hann hyrfi út í myrkrið. Ég lokaði augunum, svo að ég sæi ekki neitt. En ég heyrði til hans samt, koma nær. Býst ekki við, að neinn sakni lians. Bensíndríntöflurnar voru farnar að hrífa. Hjartað barðist ákaft. Ennið var þvalt, þegar ég strauk um það hendi. Þvalt var það, samt var mér kalt. Ég var sveittur. Ég var hræddur. Móna, taktu hann burt. Hvar í djöflinum var lögreglubíllinn ? Ég gat ekki einu sinni hlaupið til þeirra. Ég gat ekki hreyft mig. Ég var sýldur við gólfteppið, og ótt- inn spratt út úr svitaholunum líkt og greinar á tré. Ég opnaði augun, þegar ég heyrði hann leggja hönd á húninn. Þarna var hann. Eins og skuggi, . . . mikill vexti . . . réðist á heimilið mitt . . . Vopnað innbrot. Nei. Burt með þig. Hljóðlega. Suðið í höfði mér var svo hávært, að ég heyrði ekki framar til hans. Ég varð að stöðva hann. Guttinn er með byssu. Ég hef líka byssu. O, ætli ekki. Burt með þig þú . . . Dreptu djöfuls dón- ann. Dreptu djöfuls dónann. Dreptu djöfuls dón- ann. Ég stökk fram með byssuna í hendinni. Þrisvar hleypti ég af. Lét brenna á hann. Óður. Síðan stóð ég kyrr og horfði á hissa, hvernig þessi stóri, svarti skuggi seig saman. Hann kvoðn- aði niður. Nú var hann horfinn . . . Var mig að dreyma? O nei. Nú heyrði ég skell i bílhurð. Fótatak upp útitröppurnar. Sú kallaði. „Jon! Jon! Hvað kom fyrir?“ Anna fór að kalla. Hún grét ekki. Henni virtist ekkert brugðið. „Pabbi . . . pabbi . . .“ „Sú, í guðs bænum passaðu barnið!" hrópaði ég- Það var barið á útidyrnar. „Hvað kom fyrir? Hvað kom fyrir?" kallaði Sú i sífellu. Ég opnaði dyrnar. Úti stóðu tveir lögreglu- menn. Ég leit deyfðarlega á þá og síðan á byss- una í hendi minni. Annar þeirra teygði sig fram, tók um hlaupið og dró hana varfærnislega úr hendi mér. Hann brá utan um hana vasaklút. Um stund lét ég fallast upp að veggnum. Síðan sett- ist ég niður, á nakið gólfið í forsalnum. Það var myrkur um langan tíma. Enda þótt ég opnaði augu mín, sá ég ekkert. Það var eins og ég sæti niðri í djúpu vatni, allt var óeðlilegt og hægfara, raddir bárust til mín eins og úr órafjarlægð. Einhvers staðar hvein i sjúkrabíl. En ekki hérna. Ef til vill á annarri plánetu. Síðan tóku Ijósin að leiftra niðri í vatninu, og þau stungu mig með blikandi spjótum. Hvað hafði gerzt i húsi mínu? Hvað hafði hent f jölskyldu mína ? Hvaða fólk var þetta ? Ekki gat allt þetta fólk verið Smæley? Húsið var krökkt af fólki. Tveir menn frá rannsóknarlögreglunni, fingrafaramaður, ljós- myndari, og lögregluþjónar. Allir höfðu í fórum sínum litla, svarta kompu; allir voru að skrifa eitthvað i kompurnar. Utifyrir blikuðu ljósin eins og áður, og Ijósmyndavél leiftraði á hrúguna í setustofunni. Þeir spurðu mig spurninga i sífellu. Allt var þetta ruglirigslegt og likast martröð. „Við spyrjum bara," sagði annar maðurinn. „Maðurinn hefur sinn rétt til að lifa, hver sem hann er. Allir menn hafa sama rétt til lífsins.“ Hann var glaðlegur, en fastur fyrir. Þá komu inn einhverjir aðrir menn. Annar þeirra svipti af mér þyngslahulunni. „Jesús," sagði hann. „Ég kannast við guttann. Hann heit- ir Smæley . . . Hann sat þrjá mánuði í steinin- um fyrir töskuþjófnað.“ Þeir stungu saman nefjum um þetta. Þá urðu allir miklu vingjarnlegri við mig. Ekki svo að skilja þeir hafi verið neitt slæmir við mig áður. En þeir kunnu því illa, að heimilisfaðir fór of ógætilega með skotvopn. Það fór í taugarnar á þeim. En nú urðu þeir allir að greiða gerðir. 11

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.