Vikan - 19.02.1953, Blaðsíða 13

a n d a II r a ifciniiM í cmpi A M El 1 ^n^enni^ atvlnna
A UKAuu/i iVtlUUIVI 1 tNuL fi 11 U 1 sem hefur sannfært
komnum taekjum eins og talstöðvum, kastljós-
um, innrauðum myndavélum, tœkjum til segul-
bandsupptöku o. fl. Þetta lið hafði um síðastliðin
áramót glímt við „drauga" í nærþví þúsund hús-
um viðsvegar í Englandi.
„1 fyrstu," segir Henty „var markmiðið ein-
faldleg*. að sanna það, að til væru fullkomnar
skýringar á öllum draugagangi. Og oft hefur
okkur tekist það.“ Til dæmis hafa draugarnir
stundum reynst vera týndar en bráðlifandi hæn-
ur, óþéttir vatnskranar, stálþök, dúfur, rottur og
rafmagnsleiðslur.
„Þegar ég byrjaði á þessu,“ segir Henty, „leit
ég á það sömu augum og flestir aðrir. Draugar
eru ágætir, þar sem þeir eiga heima, en það
ér í bókum."
Austurlenzka konan
ÞaS sem sneri Henty í málinu var atburður,
sem gerðist í gömlu, fjögurra hæða húsi árið
1950. Eigandinn, sem var kunnur verzlunarmað-
ur, leitaði upphaflega hjálpar Hentys vegna þess
að þrír húsverðir sögðu upp starfi hver á fætur
öðrum. Henty tók eiðfestar skýrslur af þessum
mönnum, þar sem þeir allir lýstu yfir því, að
þeir hefðu orðið fyrir óþægindum af austur-
lenzkri afturgöngu í konulíki.
„Hér höfðum við þá þrjú áreiðanleg vitni," segir
Henty, „sem öll báru það sama. Tveir þeirra að
minnsta kosti höfðu ekki efni á að segja upp,
þó völdu þeir þá leið af ótta við eitthvað, sem
þeir skildu ekki.“
Henty heimsótti húsið til að byrja með að degi
til. Hann gerði uppdrátt af herbergjaskipan í
því. Þetta var stórt hús, í herbergjunum var
óvenjuhátt til lofts og þar voru langir gangar
og mikið af innbyggðum skápum. 1 rökkurbyrj-
un taldi Henty bráðabirgðarannsókn sinni lokið
og hélt af stað í áttina að stigapallinum á ann-
arri hæð.
„Þarna var það,“ segir hann, „eitthvað sem
líktist þeldökkri konu í hvítum klæðum, heldur
lágvaxin, brosandi, og stefndi í áttina til mín.
Ég gat hvorki hrært legg né lið. Þarna nálg-
aðist éinmitt það, sem ég hafði alltaf sagt að
væri eklti til, og nú sá. ég það í sæmilegu ljósi
með mínum eigin: augum.
i,Ég hafði í þetta skipti enga myndavél með-
ferðis, svo að ég hlaut bara að standa þama
með opinn munninn, þar til veran gekk inn um
opnar dyr inn í svefnherbergi og hvarf gjör-
samlega.
„Var þetta það sem fólk kallar draug, anda
eða sýn? Ég vissi það ekki. Ég vissi bara, að
þetta var ekki mennsk vera, því hún var ekki
efniskennd og virtist gegnsæ. Og á þessum stað
og þessari stundu hætti ég að efast um dulræn-
ar, „yfirnáttúrlegar" sýnir. Það var eitthvað til,
sem ég ekki skildi hvað var.“
Henty flýtti sér samdægurs að safna starfs-
liði sínu, tólf manns. Þá um kvöldið sýndi hann
þeim allt húsið og þeir hófust handa um að
setja upp hinar sjálfvirku „draugagildrur" sín-
ar. Þeir lokuðu öllum gluggum, festu myndir
rækilega við veggina með límböndum, strengdu
tvinna þvert fyrir dyr.
1 kjallaranum og á öllum hæðunum og uppi
á háalofti komu þeir fyrir segulbandstækjum,
hljóðnemum og talstöðvum, og tengdu þetta við
tækja- og mælaborð á neðstu hæðinni.
Óvenjuleg ljósmynd
Henty sat við borðið. 1 fjóra klukkutíma beið
hann þolinmóður eftir kalli frá aðstoðarmönnum
sínum. En ekkert skeði. Um sólarupprás gáf-
ust þeir upp og byrjuðu að taka saman tæki
sín. Og einmitt þá, þegar þeir voru sannfærðir
um, að öll vinna þeirra hefði orðið til einskis,
gerðist það, sem kom þeim til að skipta um skoð-
un. Það var blaðaljósmyndari með í ferðinni,
og hann tók mynd af þremur mannanna, þar sem
þeir voru að baxa við að koma tækjunum upp á
vörubíl. Svo kvaddi hann og fór. En þegar hann
var að framkalla myndina daginn eftir, tók hann
eftir skrítnum, óljósum bletti á filmunni. Það
reyndist vera skrítnasti bletturinn, sem nokkru
sinni hafði komið fram á filmu hjá honum. Því
að þegar búið var að stækka myndina, þvo hana
og þurrka, kom í ljós, að þar var komin austur-
lenzka konan fyrrnefnda, nokkuð þokukennd að
vísu eins og fyrri daginn, en smávaxin, þeldökk
kona í hvítum klæðum. Á myndinni stóð hún
fyrir framan mennina með tækin, næst mynda-
vélinni.
Var myndin þá kannski fölsuð ? „Við erum allir
fúsir til að sverja, að hér sé ekki um fölsun að
ræða,“ segir Henty. „Enginn okkar sá þessa veru
við bilinn. Þó kom hún fram á myndinni alveg
eins og ég hafði séð hana í húsinu.
„Húsverðirnir þrír skoðuðu þessa mynd seinna
og sögðu mér, að þetta væri nákvæmlega sama
sýnin sem þeir hefðu orðið varir við, þegar þeir
unnu 1 húsinu. Að einu þó undanskyldu. Hús-
vörðurinn, sem þar var fyrstur, hélt að „ind-
verski andinn“, eins og hann kallaðí þetta fyrir-
bæri, hefði verið örlítið hærri."
Gráthljóð í myrkrinu
Síðan þetta gerðist, hefur Henty og starfslið
hans kynnst ýmsu öðru, sem erfitt er að útskýra.
1 250 ára gömlu húsi opnaðist hurð úr þykku
járni sjálfkrafa rétt eftir miðnætti og sleit tvinn-
ann, sem strengdur hafði verið fyrir dymar.
Nokkrum sekúndum áður höfðu þeir tekið upp
á segulband hljóð, Sem minntu grunsamlega á
fótatak í ganginum, sem lá að dyrunum. 1 öðru
þátttakendurna um
aö draugar og aft-
urgöngur séu ekki
eintómir hugarórar
gömlu húsi fékk
blaðamaður að vera
með þeim eina nótt-
ina, er þeir héldu þar
vörð. Blaðamaðurinn
sá „hvítklædda konu“,
nákvæmlega sömu
sýnina og þrír aðrir
höfðu séð á undan
honum.
Kvöld nokkurt sið-
astliðið sumar, þegar
einn starfsmanna
Hentys var staddur
uppi í þröngu, dimmu
svefnherbergi á ann-
arri hæð, heyrði hann
skyndilega þung og sár gráthljóð, sem virtust
koma hinumegin úr herberginu. Han flýtti sér að
setja segulbandsvél sína í gang og beindi um leið
geislanum frá litlu vasaljósi út í herbergið. Um
leið og gráthljóðið þagnaSi, sá hann hvar teppið
á rúminu seig hægt niður á gólf.
*
Sömuleiðis kom það fyrir síðastliðið ár, að
annar maður úr starfsliði Hentys heyrði þru.sk 1
ganginum, þar sem hann var á verði. Hveiti
hafði verið sáldrað á ganginn. Og nú sem maður-
inn beindi ljósi inn hann, sá hana greinileg för
koma í hveitið og stefna til sin og hverfa að
lokum við opnar herbergisdyr! Hann kallaði þeg-
ar í stað á þrjá starfsbræður sína, en mikil og
nákvæm leit bar engan árangur. Áður en þeir
fóru, tóku þeir samt myndir af förunum, og þeg-
ar málið var rannsakað, lýsti dýrafræðingur
yfir því, að förin væru eflaust eftir kött. Þá
fyrst skýrði eigandi hússins líka frá því, að
hann hefði leitað aðstoðar Hentys og manna
hans vegna þess að sumir úr fjölskyldu hans
hefðu þóttst verða varir við afturgenginn kött i
húsinu!
Svo má heita, að á móti
hverri góðri drauga-
sögu komi aðrar sögur
jafngóðar um það, hvernig
hægt sé að koma upp um
allan draugagang sem hel-
beran hégóma. Enda verð-
ur þess eflaust langt að
bíða, að úr því fáist skor-
ið til eða frá, hvorir hafi
rétt fyrir sér, þeir sem á
afturgöngur trúa, eða hin-
ir.
Að vekja v
Til gamans skal það þó
látið fylgja með hérna,
hvernig hægt er að „fram-
leiða“ dráuga í stórum
stíl, sjá sýnir í kola-
myrkri.
Það geta margir tekið
þátt í þessari tilravm.
Helst eiga þátttakendurnir
að velja veldimmt kvöld
og nauðsynlegt er að
draga þykk gluggatjöld
fyrir alla glugga í herberg-
inu, svo að engin utanað-
komandi ljós, t. d. bílljós
geti truflað.
Þá er komið fyrir stól-
um í kringum lampa og
einn maður látinn standa
við lampann til þess að
kveikja á honum og
slökkva þegar þar að kem-
ur. Næst verða allir við-
staddir að sitja í hinu
myrkvaða herbergi í um
það bil tíu mínútur, svo
augu þeirra venjist myrkr-
inu. Þar næst verður hver
maður að beina augum
sínum í áttina að lampan-
ipp drauga
um, én þó ekki beint í
ljósið. * Þátttakendurnir
verða að gæta þess vel að
vera grafkyrrir, og alveg '
sérstaklega að hreyfa ekki '
augun þann tíma, sem
Ijósið er á og strax á eftir.
Þegar hér er komið, er
kveikt á lampanum í góða
sekúndu. Þá er slökkt aft-
ur. Og skömmu eftir að
myrkrið hefur á ný lagst
yfir herbergið, munu við-
staddir sjá allt umhverfi
sitt á nýjan leik, ótrúlega
greinilega og ef til vill þó
nokkra stund. Og ekki
einasta mun allt sviðið
birtast áhorfendum ná-
kvæmlega eins og þegar
ljósið lifði, heldur munu
þeir og sjá ýmis smáatriði,
sem þeir hafa ekki haft
tíma til að átta sig á þessa.
eina sekúndu, sem ljósið
féklc að skína.
Þannig er þá hægt að
láta margt fólk í einu sjá
greinilega „sýn“ í niða-
myrkri.
13