Vikan - 26.02.1953, Blaðsíða 3

FEGRUN &
SNYRTING
^iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,^^^^^^...................
lllllllllll■llllllll•l■■llll■••l■
K
‘ARLMENN hafa gaman að því öðru
hvoru að saka konuna um „ábyrgðar-
leysi og léttúð" og benda þá gjarnan þvi til
„sönnunar" á allan þann tima og alla þá
peninga, sem þær verji til fegrunar og
snyrtingar.
Kannski er þetta rétt, kannski er það rangt; eitt er vist: það er enginn
til í öllum heiminum, sem getur skorið úr því svo ugglaust sé, hvort;
heimurinn væri verri eða betri ef konurnar hugsuðu svolitið minna um út-
lit sitt. •
Samt sem áður er það staðreynd, að karlmaðurinn er kominn út á mjög
hálan ís, þegar hann velur þessa aðferð til þess að gefa kvenþjóðinni
ádrepu. Því það er ómótmælanlegur sannleikur, að hinir ókrýndu kóngar
tízkuheimsins eru nærri allir karlmenn og karlmennirnir eru það fyrst og
fremst, sem verða milljónamæringar á því að framleiða tízku- og snyrti-
vörur.
Ennfremur er það staðreynd (þótt fáir gefi sér tima til að velta henni
fyrir sér) að ef kvenfólkið hætti allt í einu öllu tízkutildrinu, þá mundu
tugmilljónir manna um allan heim missa atvinnuna! Til dæmis er áætlað,
að um þriðjungur allra verzlana í London, París og New York færu á höf-
uðið!
Ef menn hættu að líta fallegt kvenfólk og fallega klætt girndaraugum,
þá mundi það valda gerbyltingu í öllum hinum siðmenntaða heimi. Við-
skiptalífið mundi gerbreyta um svip og aragrúi véla og verksmiðja verða
einskisnýtt rusl.
Þannig er það óhagganlegur sannleikur (þó að mörgum finnist sjálf-
sagt illt að þurfa að viðurkenna hann) að konan með púðurkvastann er
ómissandi hlekkur í því efnahagskerfi, sem karlmaðurinn hefur fyrst og
fremst skipulagt. 1 þeim heimi, sem við nú byggjum, telja tugmilljónir
kvenna sig ekki geta verið án algengustu fegrunarmeðala. Það er kaldhæðni
örlaganna, að karlmennirnir, sem þó eru talsvert hreyknir af þvi að vera
■óháðir þessháttar ,,vitleysu“, geta ekki heldur verið án þeirra.
Nema þeir séu þá reiðubímir að loka verzlunum sínum og verksmiðjum
og byrja upp á nýtt.
ÞAÐ virðist eins og ekkert undir sól-
inni sé svo auðvirðilegt, að vísinda-
mönnum finnist það ekki þrátt fyrir
allt vera „fullkomið rannsóknarefni".
Þannig er þess getið í nýlegu „Science
Digest“, að rannsóknarstofa í Banda-
ríkjunum (The Mellon Institute) hafi tekið sér fyrir hendur að athuga við
hvaða aðstæður sé auðveldast að raka sig. VIKAN birtir hér helztu niður-
stöður hinnar virðulegu stofnunar, í þeirri von að hún geti með því orðið
karlmönnunum meðal lesenda sinna að nokkru liði.
Rannsóknarstofan slær því föstu, að það sé undirbúningur rakstursins
sem mestu máli skipti. Ef maður vilji raka sig nokkurnveginn sársauka-
laust, sé það þessvegna brýn nauðsyn, að hann „sápi sig inn“ í að minnsta
kosti tvær til þrjár mínútur. 1 þessu sambandi sýndu tilraunir rannsókn-
arstofunnar, að ef alls ekkert vatn var borið í skeggrótina, var rakblaðið
orðið ónothæft áður en rakstri var að fullu lokið. Ef sápa og vatn var
notað í 15 sekúndur, mátti hinsvegar nota blaðið tvisvar sinnum. Og ef'
sápan og vatnið var notað í þrjár mínútur, þá entist blaðið að minnsta
kosti i fjóra rakstra — og athöfnin varð samasem sársaukalaus.
Vatnið er aðalatriðið. Hinsvegar er hlutverk sápunnar fyrst og fremst
það að hindra að vatnið renni úr skeggrótinni. Rannsóknarstofan ráðlegg-
ur skeggsárum mönnum eindregið, að bíða svolítið með raksturinn eftir
að sápan er komin á andlit þeirra; hver sekúnda, sem þannig er varið,
mýkir skeggbroddana og minnkar sársaukann.
Starfsmenn stofnunarinnar komust að þeirri niðurstöðu, að flestum
henti bezt að beita rakvélinni þannig, að blaðið myndi um 25 gráðu horn
við húðina. Ennfremur uppgötvuðu þeir undir smásjánni, að aðeins um
helmingurinn af því, sem menn raka daglega af andliti sínu, er skegg —
hitt eru skinnagnir! Ef menn eru svo „pjattaðir" að skafa andlitið tvisvar
sama morguninn, þá raka þeir i seinna skiptið fyrst og fremst af fiér
skinn, en furðulitið af skeggi!
Auðvitað, segir í lok skýrslunnar, getur karlmaðurinn alveg komist hjá
allri þeirri fyrirhöfn, sem fylgir rakstrinum. Það er með þvi að safna al-
skeggi. Með því mundi hann (áætla visindamennirnir) spara sér um 36
klukkustundir á ári. En engum ráðleggur hún samt svo róttækar ráðstaf-
• anir. ,
náungar íara
I taugarnar á mér!
Eftir Don Herold.
Yinsældir alkohólsins eiga fyrst
og fremst rætur sínar að
rekja til þeirrar staðreyndar, að
þeir, sem neyta þess, verða heill-
aðir af sínum eigin persónuleika.
Maðurinn með staupið ljómar
eins og sól af eintómri sjálfs-
ánægju — og gengur út frá því
sem vísu, að þú sért alveg eins
hrifinn af honum eins og hann
sjálfur. Hann sýpur nokkrum sinn-
um, og allt í einu er þetta dauð-
yfli orðið uppfullt af gáfum.
spekí, kýmni og líkamlegri feg-
urð. Hann verður afbragð annarra
manna i frásagnarlist, öðlast
söngrödd, kann allt í einu að
dansa rumbu, verður karl í krap-
inu. Þessi maður, sem verið hef-
ur svo smár, verður allt í einu
svo mikill og merkilegur.
Hvað um það, þá fellur mér
betur við hann smáan.
En þið megið ekki misskilja
mig. Ég er ekki bindindismaður
af því ég sé svo heilagur. Ég upp-
götvaði fyrir mörgum árum, að
ég hafði ofnæmi fyrir alkohóli, og
þá hætti ég. Upp frá þeirri stundu
hef ég nauðugur viljugur orðið að
horfa allsgáðum augum ,á skripa-
læti vina minna, og mér hefur
ekki fundist þeir eins skemmti-
legir eins og þeir ætia.
Ég hef aöeins þekkt tvo menn
um dagana, sem alkohól virtist
liafa bætandi áhrif á. En þar er
því við að bæta, að báðir eru lík-i
einstaklega þægilegir í viðmóti
þó þeir séu gjörsamlega ódrukkn-
ir. Þó getur það komið fyrir ann-
an þeirra, þegar hann hefur feng-
ið sér of mikið neðan í því, að
hann verði óþolanlega langorður.
Sögurnar hans verða að sagna-
flokkum.
ölvaður maður öðlast yfirnátt-
úrlega heyrn og sýn. Hann getur
komið auga á næsta fórnarlamb
sitt' úr órafjarlægð. Það er allt að
því lífshættulegt að láta svona
mann króa sig inni. Hann dáleiðir
mann með nístandi augnaráði, og
það er engrar undankomú auðið
fyrr en hann er búinn að játa fyr-
ii manni allar syndir sínar. Svo
forðast hann mann í mánuð á eft-
ir útúr skölnm og iðrun.
Það er ómögulegt að halda uppi
samræöum viö fullan mann. Hin
venjulegustu orð fá í hans augurn
einhverja dularfulla meiningu, og
hinn einfaldasti þanki verður svo
flókinn og þokukenndur, að hann
getur ómögulega komið orðum að
honum, þó hann hiki ekki við að
reyna allt kvöldið. Þér skilst hann
sé einhvernveginn og mjög ákveð-
ið með einhverju sérstöku. En ef
þú finnur upp á þvi að reyna áð
vera honum sammála, þá verður
hann bara reiður. Þá hefur hann
enga ástæðu til að halda áfram
áð tala.
.Maðurinn með glasið skeytir
ekki hót um það, hvað tímanum
liður. Engin furða hann skuli
oftast koma heim á morgnana!
Hefurðu nokkurrrtíma reynt að fá
ölvaða menn til að koma sér af
stað. Þegar ég er með þessháttar
mönnum, hef ég það á tilfinning-
unni, að ég sé alltaf að bíða eftir
því að þeir ljúki við að segja eitt-
livað eða gera eitthvað.
Af öllum tegundum alkohólisma
i-eynir ko.kteilboðið mest á taugar
þeirra manna, sem eru nokkurn-
veginn allsgáðir. . . . Þetta er
ótvirætt heimskulegasta skemmt-
unin, sem fundin hefur verið upp
fyrir fullorðna. Það er aðeins eitt,
sem gert gæti kokteilveislur verri
en þær eru þegar orðnar, það er
ef gestgjafar tækju upp á því al-
mennt að láta gesti sína fá magn-
ara. Því maðurinn með glasið
verður sífellt háværari og hávær-
ari. Þetta er ekki nema eðlileg
íylgja hins vaxandi sjálfsálits.
Það, sem ég segi, verður svo
miklu gáfulegra en það, sem þú
segir, að það er ekki nema sjálf-
sagt að æpa og öskra til þess að
yfirgnæfa algjörlega orð þín.
Arangurinn verður hin makalaus-
asta samkeppni, þar sem allir
taka fram í fyrir öllum. Það kem-
ur mjög sjaldan fyrir, að nokkur
maöur fái að ljúka máli sínu.
Það er tekið fram i fyrir manni,
sem er að taka fram í fyrir manni,
sem er að taka fram í fyrir
manni. Stundum hefur mig dauð-
langað til að búa til nokkurskon-
ar kort eða „ættartölu" yfir þetta
höfuðeinkenni drykkjuveizlunnar.
Ekki má ég gleyma að minn-
ast á ölvuðu mennina, sem verða
illir, leiðinlegir, fýldir og berorð-
ir. Eins og náungarnir, sem fá í
sig kjark til að segja: „Konunni
þinni er illa við mig, er það
ekki?“ Hvernig á maður að svara
þessu og þvíumlíku?
Ég þekki örfáa menn og tvær
eða þrjár stórmerkilegar konur,
sem geta haldið áfram að vera
yjrðúlegar, þó þær séu í rauninni
áugafúllar! En í mínum áUgur er
svona fólk bara að eyða peningum
og tíma í ekki neitt.;Éitthvað á
maður að hafa upp úr krafsinu,
þó' ekki sé annað og méira en
tækifæri til að gera sjálfan sig
að filii.
Ég er þréyttur á háfleygum
brennivinshugmyndum, mótsagna-
kenndum viskývaðli og óviðráðan-
legri lífsgleði sprottinni af gini
og appelsin. Og skarfar, sem eru
leiöinlegir ódrukknir, eru jafnvel
lei.önlcgri drukknir; þeim tekst
bara aö troða þessu upp á fleira
fólk.
Nei, mér fellur ekki við
druklcna menn. En drukknum
manni stendur nákvæmlega á
cama. Honum fellur svo vel við
s^álfan sig, að það er á við tvo.
(tjr Reader’s Digest).
Hér lýsir gamansamur bindindismaður því 1
liwersvepa honum leiðist í kokteiMum I
■ 111 • i ■ ■ 111111 ■ i ii imii 11111 íi, 1111 ii 11,, i, i 1111 ■ 11111,11 ■, i 111111,, („ i,, „,,,,,,,,,,
llllII■■lll■llll■llllll■llll■ll■l||||||■l1111111111111111||IIitv*
3