Vikan - 26.02.1953, Blaðsíða 13

»
Barnið fæddist hjá stjörnunum
Er G átti ekki von
á neinum erf-
iðleikum þegar
vélin hóf sig til
flugs í Amster-
dam. Plestir far-
þegarnir voru að
flytjast búferlum
til Astralíu, þetta var hraust fólk og
ég bjóst naumast við þvi, að það
yrði einu sinni loftveikt.
En í Beirut kom svolitill laumu-
farþegi um borð. Meðal farþeganna,
sem keypt höfðu farseðla og þarna
komu í flugvélina, voru ung hjón og
dóttir þeirra, og þegar ég vísaði þeim
til sætis, tók ég eftir því, að konan
var barnshafandi. En ég gekk út frá
því sem vísu, að hún ætti eftir að
ganga með í þrjá til fjóra mánuði,
þar sem flugfélög neita að flytja
konur, sem eiga von á barni alveg
á næstunni. Næsti áfanginn var níu
stunda flug til Karachi.
Allt gekk vel til Bangkok, sann-
ast að segja of vel. Þvi að tveimur
klukkustundum eftir að við fórum
frá borginni, þegar við vorum ný-
búin að bera farþegunum kvöldverð-
inn, togaði lítil telpa í pilsið mitt og
sagði: „Það er að byrja.“
„Hvað er að byrja?“ spurði ég
sakleysislega.
„Barnið,“ sagði hún.
„En það getur ekki verið!“
Samt þurfti ég ekki annað en
renna augunum andartak til kon-
unnar til þess að sjá, að það gat
raunar verið; hún sat kreppt í sæt-
inu og það voru svitadropar á and-
litinu og hún var náföl.
Ég flýtti mér fram i stjórnklefann
til þess að aðvara flugstjórann. Hann
tók fréttinni með mestu ró. „Nú
jæja,“ sagði hann. „Komdu konunni
fyrir á legubekknum. Og vertu ekki
með neinar áhyggjur. Eftir þrjár
stundir erum víj komin til Manila
— við verðum á undan storkin-
um.“
Ilann sneri sér að lofskeytamann-
inum. „Skeyti til Manila: Þarfnast
cjúkrabifreiðar og læknis handa
sængurkonu." Tíu minútum síðar
barst svarið. „Þetta er í lagi. Lækn-
ir væntanlegur á flugvöllinn innan
skamms. Ef nauðsynlegt er, getið
þið náð til hans um talstöðina."
Meðan á þessu stóð hafði ég komið
konunni fyrir á legubekk í áhafnar-
klefanum og hjálpað henni úr fötun-
um. Eg vonaði innilega, að barnið
mundi bíða með að koma í heiminn
þangað til við kæmum til Manila.
En þó ég hefði aldrei verið viðstödd
fæðingu, sá ég i hendi mér, að hér
Nýskeð í H0LLYW00D
| „Time“ skýrir svo frá, að
kvikmyndahús í nokkrum
borgum í Bandarikjunum hafi
hætt að sýna „Limelight" (nýju
Chaplinmyndina), vegna mótmæla
félagskapar uppgjafahermanna.
Bannið mælist víða illa fyrir, með-
al annars hafa blöð í New York
vítt þetta atferli í ritstjórnar-
greinum sínum. Annars fullyrða
margir í Hollywood, að Chaplin
og kona hans muni ekki ætla að
snúa aftur til borgarinnar, heldur
setjast að I Evrópu. Þau hafa nú
hús á leigu í Svisslandi.
siðkastið um myndir með ,,dýpt“.
Það er þegar byrjað að sýna
nokkrar í Bandarikjunum, en fá
þó misjafna dóma. Meiningin er
sú, að myndin á léreftinu líkist
t. d. þeirri mynd, sem við nú sjá-
um á leiksviðum. En þótt „dýpt-
ar“-aðferðin sé enn ekki orðin full-
komin, spá ýmsir því, að hún
muni valda svipaðri gerbyltingu
eins og þegar talmyndirnar komu
fyrst til sögunnar.
Rita Hayworth (34 ára) er
loksins búin að
fá fullan skiln-
að frá Ali
Khan (41 árs)
ef tir 3 % árs
sambúð. Ali
var 3. maður
Ritu, Rita 2.
kona Alis. Þau
eiga eina dótt-
ur. Þá eru þau
einnig skilin
Anne Baxter
(29) og John
Hodiak (38).
Voru í hjóna-
bandinu í 6% ár og áttu eina
dóttur.
Allt tal bandarískra kvik-
myndamanna snýst upp á
ætti fljótlega eftir að draga til nokk-
urra tíðinda.
Allt í einu mundi ég, að á far-
þegalistanum höfðu stafirnir „Dr.“
staðið fyrir framan eitt nafnið. Ég
fór til mannsins.
„Þér eruð læknir, er ekki svo?“
„Jú,“ svaraði hann, ,,flotalæknir.“
„Ég held að von sé á barninu þá
og þegar. Gætuð þér ... ?“
Hann hristi höfuðið og roðnaði ei-
lítið. „Eg held ekki að ég geti orðið
að neinu liði. Allir mínir sjúklingar
eru sjómenn. Eg hef engin tæki og
það eru mörg ár síðan ég var við-
staddur fæðingu."
„En ég ■ veit nákvæmlega ekkert
um þetta.“
Þegar hann sá hve áhyggjufull ég
var, sagði hann: „Nú jæja, við skul-
um sjá hvað við getum“ og kom með
mér inn til konunnar.
Þegar hann var búinn að athuga
hana sagði hann: „Það líður varla
á löngu úr þessu.“ Hann sagðist
þurfa að fá skæri, bómull og joð.
Þetta var allt í sjúkrakassanum mín-
um og ég flýtti mér að sækja það.
„Og nú þarf ég að fá heitt vatn og
sem allra mest af handklæðum."
Þakklæti konunnar var mikið og
hún bar sig eins og hetja og fæðing-
una bar að höndum jafnvel fyrr en
við höfðum búist við. Þetta var allt
búið á einum tiu mínútum. „Við er-
um heppin,“ sagði læknirinn, „það
hefði getað tekið nokkra tíma.“
Við vorum öll svo hrærð, að við
gátum varla talað.
Eftir að hafa vermt handklæði
yfir talstöðinni og sveipað þvi um
baxnið, fór ég fram til þess að segja
farþegunum tíðindin, en þeir höfðu
verið engu minna kvíðnir en við hin.
lrÞnð er kominn nýr farþegi um borð
— sveinbarn.“ Meira gat ég ekki
sagt, þvi að farþegarnir ráku upp
fagnaðaróp. Þó vissum við ekki ennþá
með vissu, hvort barnið væri á lífi,
það lá gersamlega hreyfingarlaust í
handklæðinu og læknirinn hafði eng-
in tæki til þess að hlusta eftir hjart-
slættinum.
Loftskeytamaðurinn kallaði á
Manila: „Við erum að koma með
nýjan farþega. Foreldrar hans vildu
gjarnan að prestur kæmi á flugvöll-
inn til þess að skíra."
„Hamingjuóskir!" svaraði Manila.
Um leið og flugvélin lenti, kom
ungur trúboði um borð. Skírnin fór
fram í vélinni sjálfri. Allir höfðu set-
ið kyrrir í sætum sínum og það var
alger þögn þegar athöfnin hófst.
Allt í einu sneri presturinn sér að
mér og var áhyggjufullur á svipinn:
„Eg ætti að hafa kertaljós, en ég
geri ráð fyrir að það sé bannað.“
Eg talaði við flugstjórann. „Eg
gleymdi þvi svosem ekki,“ sagði hann
brosandi, „og ég sagði þeim að bæta
ekki benzíni á vélina fyrr en búið
væri að skíra. Svo að það er alveg
óhætt."
Um leið og skírninni var að verða
lokið, rak barnið upp vein — sitt
fyrsta vein. Svo það var bráðlifandi!
Okkur fanhst öllum, að þetta væri
mjög hátíðleg stund.
GERFIBL ÓM
og annaö af líku tagi
— Þetta er hvorki meira né
minna en í þriðja skipti sem þu
tekur feil á isskáp og peninga-
skáp.
Prófessorinn var kominn á eftir-
laun og hann bjó einn i svo-
lítilli íbúð í fjölbýlishúsi austur í
bæ. Svo fór hann að haga sér svo-
lítið undarlega og konurnar í sam-
býlishúsinu stungu saman nefj-
um og höfðu orð á því, að eitthvað
væri hann nú orðinn skrítinn
gamli maðurinn.
Nokkrum dögum síðar þóttist
ein þeirra vera búin að fá vissu
sina, þegar henni varð litið út um
gluggann og sá prófessorinn úti
á svölum með pottblóm fyrir
framan sig og fornfálega garð-
könnu á lofti.
„Þér! Þér þarna!" kallaði hún
að lokum. „Gerið þér yður ljóst,
að garðkannan er botnlaus?"
„O blessaðar verið þér, það ger-
ir ekkert til,“ svaraði prófessor-
inn vingjarnlega. „Þetta eru nefni-
lega gerfiblóm, sem ég er að
vökva.“
Ungir elskendur sátu saman í
Hljómskálagarðinum í Reykja-
vik. Allt í einu sást stórt og fal-
legt stjörnuhrap.
„Nú áttu að óska þér einhvers,
elskan mín,“ sagði hann.
„Ég er búin að því,“ svaraði hún
feimnislega, „en ekki hugsa ég
samt, að ég fái ósk mína upp-
fyllta."
„Hversvegna?" spurði hann.
„Af þvi þú ert svo ógurlega
feiminn."
að hringdi frú nokkur niður
á lögreglustöð og tilkynnti
með miklum bægslagangi, að ein-
hver hefði verið að ráðast á hana
í myrkrinu úti í porti rétt í þessu
og meir að segja lamið hana í
höfuðið.
Varðstjórinn sendi ungan nýliða
á vettvang, og ekki leið á löngu
þar til hann var kominn aftur nið-
ur á lögreglustöð með kúlu á enn-
inu og sorglegt augnaráð.
„Eg er búinn að finna söku-
dólginn," tautaði hann.
„Sannarlega vel af sér vikið,"
sagði varðstjórinn í aðdáunarróm.
„Hvernig fórstu að því?“
„Eg steig líka á hrlfuna," sagði
lögregluþjónninn.
13