Vikan - 18.06.1953, Side 13

Hún vissi, að framtíð hennar og hamingja var i veði
HLN VARÐ AÐ SIGRA
HJARTAÐ barðist um í brjósti
Gabriellu Peray, þar sem hún
stóð fyrir framan listmunabúðina í
Racinegötu. Það var ekki nema ein
vika síðan hún talaði fyrst við
Bertoux, sem hafði eignast litla,
hættulega bréfastrangann, þegar
dánarbú leikarans Radolpe Pontaine
var selt á uppboði. Hún efaðist ekki
um, að Bertoux mundi gera alvöru
út hótun sinni, ef hún gerði honum
ekki nógu hátt tilboð . . . og hún
var jafn viss um, að Gaston mundi
ekki fyrirgefa henni, þó langt væri
um liðið síðan hún sveik hann. Ef
hann hefði verið svolítið umburðar-
lyndari og ekki svona afbrýðisamur,
hefði hún valið þann kostinn að segja
honum sannleikann; en eins og mál-
um var háttað, neyddist hún til að
fara aðra leið. Það kæmi líka mest
niður á börnunum, ef þetta yrði að
hneykslismáli, og þau varð hún fyrst
og fremst að hugsa um. Hún hafði
brugðizt manni sínum einu sinni í
öllu hjónabandi þeirra, og það hafði
valdið henni miklu samvizkubiti.
Hún hafði aldrei getað fyrirgefið
sér það, og þessvegna hafði hún lagt
enn meiri áherzlu á að vera fyrir-
myndar eiginkona og góð móðir.
Það gat ekki átt sér stað, að hið
hamingjusama hjónaband hennai'
ætti nú að fara út um þúfur. Hún
ætlaði að minnsta kosti að berjast
eins og ljónynja, til að koma í veg
fyrir það.
Enn einu sinni fór hún yfir ráða-
gerð sína í huganum. Ef hún mis-
tækist, mundi öll tilvera hennar
hrynja i rúst. Eftir tvo daga kæmi
Gaston heim frá ráðstefnunni í
Washington, og þá yrði öllu að vera
borgið.
Hún kreppti hnefana og lyfti höfð-
inu. Henni skyldi takast þetta!
Bertoux tók brosandi á móti henni
og vísaði henni inn í einkaskrifstofu
sína. — Gjörið svo vel að fá yður
sæti, frú.
— Nei takk, herra Bertoux, ég vil
heldur standa.
— Það gleður mig, að frúin skuli
hafa komið, eins og um var talað.
Ég efast ekki um, að þér komið með
aðgengilega tillögu.
— Mér hefur reynzt ómögulegt að
útvega peninga, sagði hún, — en þér
getið vonandi fallizt á tillögu mína.
Mér hefur skilizt, að þér bæruð gott
skynbragð á listaverk.
Ánægjusvipur færðist yfir feitt
andlit listmunasalans. — Já, það get-
ið þér verið vissar um. Enn hefur
engum tekizt að gabba mig á því
sviði.
— Við eigum mörg góð listaverk
og þar á meðal málverk eftir Degas
. . . eitt af allra beztu verkunum
hans.
Bertoux blístraði. •— Og nú ætlið
þér að stinga upp á því við mig, að
við skiptum á málverkinu og bréf-
unum ?
— Einmitt. En ég á von á mann-
inum mínum heim þá og þegar, svo
að við verðum að hafa hraðann á.
— Þetta lítur út fyrir að vera
ágætt tilboð, sagði Bertoux og virti
Gabriellu fyrir sér. — En hvernig
ætlið þér að útskýra það fyrir mann-
inum yðar, að málverkið er farið ?
Gabriella brosti: — Gaston Feray
er mjög gáfaður og menntaður mað-
ur, en hann hefur ekki mikið vit á
málverkum. Hann mundi ekki sjá
mismuninn á frummynd og mjög
góðri eftirlíkingu. Ég hef gert allar
nauðsynlegar ráðstafanir. Ungur
málari, vinur minn, er búinn
að gera nákvæma eftirlíkingu af
myndinni. Hún er af tveimur ungum
dansmeyjum, sem eru að hjálpa
hvorri annarri að klæða sig.
Bertoux horfði svolitla stund rann-
sakandi á hana, en svo fór hann að
hlægja. — Ég hefði ekki trúað því,
að þér væruð svona barnalegar, frú.
Bragðið er alltof auðsætt. Þér ætlið
auðvitað að láta mig fá eftirlíking-
una, en halda frummyndinni.
— Mér finnst þér vera ennþá
barnalegri að ætla mér svona kjána-
legt bragð. Eg veit, að þér munduð
ekki láta gabbast af nýrri eftirlik-
ingu. Þessvegna ætla ég að stinga
upp á því, að þér komið með mér
heim í íbúðina mína, rannsakið mál-
verkið og farið með það, ef yður lízt
á það.. Áður en þér f arið, fáið þér
mér bréfin.
— Nei, sagði hann að lokum. —
Þér ættuð ekki að geta svikið mig,
ef við förum þannig að.
— Ágætt, sagði Gabriella. — Þá
greiði ég þetta verð fyrir bréfin. En
þér verðið að lofa mér því að koma
málverkinu ekki í peninga fyrr en
eftir dálitinn tíma . . . og að gera
það ekki í Frakklandi. Annars gæti
maðurinn minn frétt það, og þá . . .
Ég verð að treysta yður.
Bertoux brosti. Þessi ótti Gabríellu
eyddi síðustu efasemdum hans.
— Auðvitað, frú. Ég gef yður
drengskaparheit um það, að mál-
verkið verður selt utanlands, og ekki
fyrr en eftir marga mánuði.
— Þá treysti ég því. Viljið þér nú
ekki hringja á bíl, svo við getum
farið heim til mín undir eins og
gengið frá þessu.
Gabríella virti Bertoux vandlega
fyrir sér, meðan hann athugaði
málverkið, sem hékk yfir sófanum
í lítilli stofu búinni glæsilegum hús-
gögnum. Hann gaf sér góðan tíma
til að rannsaka það, og að lokum
kinkaði hann kolli.
— Það er enginn vafi á því, að
þetta er frummynd eftir Degas.
Gabriella gekk að litlu borði og
hellti vini í tvö glös. — Má ég skála
við yður, sagði hún.
— Þakka yður fyrir, frú. Það
gleður mig, að þetta mál skuli hafa
verið leyst á svona þægilegan hátt.
Hún bauð honum sígarettu og
stuttu seinna þurrkaði hún ösku af
jakkaerminni hans. — Nú skulið þér
taka myndina og fara með hana. En
gleymið ekki loforði yðar.
— Hérna eru bréfin. Teljið þau.
Bertoux tók málverkið og Gabriella
gat ekki stillt sig um að hlægja,
þegar hún horfði á eftir honum nið-
ur tröppurnar. Ramminn var stór og'
þungur, en Bertoux litill og feitur,
og íbúðin var á f jórðu hæð.
Tveimur, timum eftir að Bertoux
lokaði búðinni sinni, komu tveir
menn frá rannsóknarlögreglunni til
hans. Hann var einmitt að dázt að
Degas-myndinni, sem hann hafði
reist upp við vegginn.
Þér eruð ákærður fyrir að hafa
stolið þessu málverki úr íbúð Jean
Lemoutes í Bernardegötu númer 22.
— Ég hef aldrei komið heim til
Lemoutes.
-— Ekki það? En þér sáuzt koma
út úr húsinu með mynd og stíga upp
í leigubil, sem beið yðar.
— Það er ekki satt! Ég á mynd-
ina!
—- Þér verðið að koma með okkur
heim til herra Lemoutes. Taktu mál-
verkið, Marcel.
Bertoux staulaðist lafmóður upp
stigann milli lögregluþjónanna. Þeg-
ar hann kom upp á þriðju hæð, sá
hann nafnspjald á hurðinni:
GASTON PERAY
— Bíðið við, sagði hann. — Ég
keypti myndina í þessari íbúð.
Lögregluþjónninn hristi hlægjandi
höfuðið. — Verið ekki með þessi
undanbrögð. Myndin hékk í íbúðinni
á næstu hæð fyrir ofan.
Bertoux hugsaði sig um. Það var
alveg rétt. Hann hafði tekið mynd-
ina á fjórðu hæð. Jean Lemoutes tók
á móti þeim. — Já, þetta er einmitt
myndin, sagði hann. ■— Þér sjáið
líka blettinn eftir hana þarna yfir
sófanum, þar sem hún hefur hangið
árum saman.
— Það hefur verið leikið svívirði-
lega á mig, sagði Bertoux. — Frú
Feray bauð mér hér inn og fékk mér
myndina.
Lemoutes leit á hann með fyrir-
litningu. — Hvernig hefði frú Feray
átt að geta boðið yður inn í mína
íbúð. Leitið á manninum. Hann er
vafalaust með lykilinn i vasanum.
Bertoux gat varla komið upp
nokkru orði fyrir undrun, þegar lög-
regluþjónninn dró nýjan lykil upp úr
vasa hans. Það kom í Ijós, að lykill-
inn gekk að hurðinni. Nú minntist
Bertoux þess, hve vandlega Gabriella
hafði þurrkað öskuna af erminni
hans.
Það lék ekki lengur nokkur vafi á
því, að Bertoux var sá seki. Og þeg-
ar hann sat í litla gráa klefanum sín-
um í fangelsinu, varð hann að viður-
kenna, að þó engum hefði enn tek-
izt að leika á hann, þegar málverk
voru annars vegar, hafði reynzt
auðvelt að gabba hann með því að
skipta um nafnspjald á tveimur hurð-
um.
En á þriðju hæð i Bernardegötu
númer 22 skálaði Gabríella Feray við
húsvörðinn og þakkaði honum fyrir
hjálpina.
Þakrennur og fleira
D ómarinn: „Hver ykkar
var við stýrið, þegar bíllinn
tór fram af bryggjunni ?"
Einn af þremur ölvuðum.
„Enginn okkar. Við sátum all-
ir í baksætinu!"
! ! !
„Pabbi, fara ljón til Himna-
ríkis?“
„Auðvitað ekki, barn.“
„Fer Anna frænka til
Himnaríkis?"
„Auðvitað."
„En ef ljón gleypti nú Önnu
trænku?"
; ; i
Keykviskur embættismað-
ur komst á eftirlaun, keypti
sér jörð og fór að búa. Til
þess að undirstrika það, að
honum væri nú ekki aldeilis
fisjað saman, fór hann flestra
sinna ferða á hestbaki. Konan
hans var spurð, hvort hún
væri ekki hrædd um að hann
færi sér að voða, kominn á
þennan aldur og óvanur reið-
rnaður í þokkabót.
„Æ, ég veit ekki,“ svaraði
hún. „I og með styttir þetta
manni stundir. Nú veit ég til
dæmis aldrei, hvorum ég á að
búast við heim fyrst — mann-
inum mínum eða\hestinum.“
! ! !
, ,H afið þér nú borið yður að
eins og ég sagði yður?“ spurði
læknirinn.
„Já, að öllu leyti — nema
einu,“ svaraði sjúklingurinn.
„Ég reyndi, en mér er lífsins
ómögulegt að ganga tvo kíló-
metra á hverjum morgni. Ég
fæ svirna."
„Svima? Hvað eigið þér
við?“
„Ég gleymdi víst að geta
þess — en ég er vitavörður."
i i i
Gfömul kona datt og fót-
brotnaði. Læknirinn setti fót-
inn í gips og varaði þá gömlu
við að ganga upp stiga. Þegar
hann kom þremur vikum síð-
ar til þess að fjarlægja gips-
umbúðirnar, spurði hún áfjáð:
„Má ég ganga stigana
núna?“
„Já,“ svaraði læknirinn.
„En sá léttir," sagði gamla
konan. „Þér vitið ekki hvað ég
er orðin þreytt á að klifra upp
og niður rennurnar!"
! ! !
,J<]g get fullvissað yður um
það, fröken, að þegar ég fór út
í kvöld, kom mér ekki grímu-
ball í liug!“
13