Vikan - 16.09.1954, Blaðsíða 4

Margt benti til þess, að áhöfnin hefði yfir-
gefið skip sitt í miklum flýti. En hversvegna?
Og hvað hafði orðið af henni?
Eldurinn í eldavélinni sannaði, að áhöfnin hlaut
að vera alveg nýfarin frá borði. En þó að flota-
snekkjan leitaði hennar tímunum saman, bar
sú leit alls engan árangur, né heldur fannst
neitt, sem bent gæti til þess, hvað skeð hefði.
Þremur árum fyrr gerðist svipaður atburður
á þessum slóðum. Þá kom bandaiíska seglskipið
Ellen Austin að mannlausu flutningaskipi. Menn
voru settir um borð í það, til þess að sigla því
til hafnar, þar sem skipstjórinn á Ellen Austin
gerði sér góðar vonir um há björgunarlaun.
Skipin höfðu samflot, en nótt eina í illu veðri
misstu þau sjónar hvort af öðru í nokkra klukku-
tíma. Þegar Ellen Austin fann skipið aftur, ætl-
aði áhöfnin ekki að trúa eigin augum. Það var
á ný orðið mannlaust og fannst hvorki tangur
né tetur af sjómönnunum, sem settir höfðu ver-
ið um borð í það til þess að sigla því til hafnar!
Það gekk að vonum illa að fá nýja menn til
þess að fara um borð og reyna enn að bjarga
skipinu. Það tókst þó, er heitið var allháum
björgunarlaunum. Nokkrir sjómenn fluttu sig
yfir í hið dularfulla skip — og hvorugt sást
framar, þeir né skipið. Það fórst eflaust í stormi,
sem skall á skömmu síðar. En um örlög hinnar
upphaflegu áhafnar og hinnar, sem næst tók
við, er ekkert vitað.
Eitt frægasta „draugaskipið", sem um getur,
hét Baychimo og var í eigu Hudson Bay verzl-
unarfélagsins. Það var 1300 tonn og byggt úr
járni.
Segja má að Baychimo hafi lent í hverri svað-
ilförinni á fætur annarri. Skipið var í förum
milli verzlunarstaða Hudsonfélagsins á eyði-
ströndum Norður-Kanada. Það var í stöðugri
kappsiglingu við kuldann og ísinn.
Árið 1931 beið það lægri hiut og festist í ísn-
um. Cornwall skipstjóri taldi ótryggt að halda
kyrru fyrir 1 því og hélt út á ísbreiðuna ásamt
mönnum sínum. Þar reistu þeir sér kofa og biðu
þess, að siglingaleiðin opnaðist með vorinu. Flug-
vél frá Nome auðnaðist að sækja nokkra af á-
höfninni.
1 nóvember gerði fárvirði í nokkra daga, og
þegar því slotaði, var skipið horfið. 1 því var
skinnavara fyrir 13 milljónir króna. Leit Corn-
wall skipstjóra og áhafnar hans bar engan ár-
angur.
Mörgum vikum seinna gerðist sá óvænti at-
burður, að Baychimo birtist á ný á sjónarsvið-
inu. Selveiðimaður kom að skipinu þar sem það
lá fast í íshröngli. Hann vísaði áhöfninni á það
og henni tókst með hjálp Eskimóa að bjarga
nærri allri skinnavörunni, áður en fárviðri hreif
skipið með sér.
Næstu árin á eftir sást það að minnsta kosti
sex sinnum í ísnum. En þótt mönnum tækist
hvað eftir annað að komast um borð í það, tókst
þeim aldrei að ná því úr hinum kalda faðmi
ísbreiðunnar. Það sigldi sinn sjó eitt og yfirgefið,
sannkallað „draugaskjip". Enginn veit hvenær
það sökk — eða hvort það sé sokkið. Kannski
einhver eigi eftir að sjá það koma siglandi einu
sinni enn.
Framhald á bls. 1\
EIN dularfyllsta gátan, sem tengd er
sjónum og sjófarendum, fjallar um
afdrif áhafnarinnar á seglskipinu
Marie Celeste. Hún er ennþá óleyst
eftir þrjá aldarfjórðunga.
Skipið sigldi frá New York haustið
1872 og fannst undir fullum seglum und-
an Azor-eyjum, með rjúkandi morgtm-
verð á borðum í lúkamum, skipsköttinn
sofandi á sjópoka, logandi eld 1 eldavél-
inni — en algerlega mannlaust. Engum
hefur enn tekist að leysa þá þraut, hvað
orðið hafi af áhöfninni.
Örlög annars skips minna þó mjög á
þennan dularfulla atburð.
1 febrúar síðastliðnum fann brezka vöruflutn-
ingaskipið Ranee seglskipið Holchu á reki milli
Singapore og Colombo. Enginn maður var um
borð. Ranee dró skútuna til hafnar í Colombo.
Mastur hennar var brotið, en að öðru leyti var
hún í ágætu standi, með gnægð matvæla, vatns
og eldsneytis innanborðs.
Máltíð var til reiðu í kokkhúsinu.
Holchu fannst 200 mílur fyrir sunnan Nocobar-
eyjar, á miðri siglingaleið milli Singapore og
Colombo. Hún hafði 105,000 poka af hrísgrjón-
um innanborðs.
Hver er lausnin á þessari gátu? Morð — og
siðan sjálfsmorð? Mannrán og sjóræningjar ?
Skyndileg hrasðsla við eitthvað svo ægilegt, að
áhöfnin yfirgefur skipið sem einn maður, og
fyrirvaralaust ?
En það eru til fleiri gátur af þessu tagi.
Árið 1884 fann brezka flotasnekkjan Mallard
seglskipið Resolven mannlaust á reki við Nýja-
Sjáland. Siglingaljósin loguðu enn og það var
eldur í eldavélinni. Resolven hafði verið gert út
til fiskkaupa á miðunum við Nýja-Sjáland og
á borðinu í klefa skipstjórans lágu gullpening-
ar, rétt eins og skipstjórinn hefði verið nýbú-
inn að taka þá fram — þegar eitthvað skeði.
Stundum hafa skip haldist ofansjávar á hinn furðulegasta
hátt, þótt þau hafi verið „nærri því sokkin“, þegar áhöfnin yfir-
gaf þau. Stundum hafa líka fundist mannlaus skip á hafinu . •.
í f ullkomnu lagi!
4