Vikan - 16.09.1954, Qupperneq 13

hafði drukkið of mikið áfengi, bæði fyrir og eftir réttarhöldin. Hlekkirnir
um úlnliði hans og öklann höfðu nuddað í sundur húðina og valdið bólgu
og sárum, sem blæddi úr og ollu honum miklum kvölum.
— Prestur, sagði hann. — Ég vil ekki lítilsvirða nein trúarbrögð, ekki
einu sinni trúarbrögð heiðingja. Þess vegna skulum við . . . hann lyfti hend-
inni þó það ylli honum kvölum, til að koma í veg fyrir mótmæli — þess
vegna skulum við ræða allar hugsanlegar bækur nema biblíuna. Þér lítið
út fyrir að vera réttlátur maður, hélt hann áfram. — Vegna stöðu yðar
hljótið þér að vera menntaður. Við skulum þess vegna sitja hérna saman
eins og vinir — mér finnst ég vera skolli einmana — og rabba í róleg-
heitum saman, þangað til þér farið.
Þetta er sýnilega harðsvíraður þorpari, hugsaði presturinn og varð
hörkulegur á svipinn.
— Vesalings syndugi maður, þrumaði hann. — Trúir þú ekki á tilveru
Guðs almáttugs?
Darwent velti spurningunni fyrir sér, áður en hann svaraði: — Satt að
segja veit ég það ekki. Ég get ekki svarað yður með heiðarlegu móti, því
ég veit það ekki.
— Þetta segir þú, sem á morgun verður kannski varpað í dýpsta pytt
helvítis, til þess að kveljast þar til eilifðar. Þarftu þá einskis að iðrast,
maður minn ?
— Nei, það held ég ekki.
— Seztu — setjumst báðir! Það gerir okkur auðveldara fyrir að tala
saman.
Presturinn settist á veggsylluna, en Darwent lét sig falla aftur niður
á hálmfletið.
— Þú segist ekki hafa neins að iðrast í sambandi við trú þína og
sáluhjálp. En sérðu þá ekki eftir neinu ? spurði presturinn.
— O-e, jú! Ég sé eftir að hafa ekki lesið miklu fleiri bækur, að hafa
ekki drukkið miklu meira áfengi og að hafa ekki sofið hjá miklu fleiri . . .
— Hættu, þrumaði presturinn. — Það getur ekki verið, að þú kennir
ekki í brjósti um nokkra manneskju á jarðríki, nú á þessari stundu.
— Ef til vill er til ein manneskja, sem ég hugsa til með söknuði. En
hún hlýtur annað hvort að vera veik eða lokuð inni, úr því að hún hefur
ekki komið til mín . . . Það er Dorothy litla Spencer frá leikhúsinu í
Drury Lane.
— Eiginkona þín?
— Nei, ég var ekki svo hygginn að giftast henni. En hvað um það!
Ég á enn hálft pund. Keyptu nokkrar flöskur af brennivini og við skulum
drekka okkur blindfulla áður en dagur rennur.
— Vilt þú hitta skapara þinn í sliku ástandi?
— 1 sannleika sagt — já! Hann er slíkt mikilmenni, að hann ætti að
geta tekið því án þess að móðgast — og þó! Nei, þetta er ósmekkleg
fyndni. Ég ætla hvorki að vera með mannalæti né sýna heigulshátt á þess-
ari síðustu göngu minni. Ég ætla að mæta dauðanum eins stillilega og
hávaðalaust og ég get.
— Þetta er karlmannlega mælt, sagði presturinn. — Iðrastu, ungi
maður, svo að þú finnir náð hjá guði. Hér situr þú hlekkjaður, dæmdur
til smánarlegs dauða fyrir . . . ja, hvað hefurðu eiginlega brotið af þér?
Ég er búinn að gleyma því.
Darwent leit háðslega á hann.
— Samkvæmt dómnum á að hengja mig fyrir morð. Fólk álítur
að ég hafi drepið Frank Orford í einvígi.
Presturinn spratt á fætur. Hann varð orðlaus af undrun. — í einvigi?
hrópaði hann. — Er það allt. og sumt? Æðarnar í hálsi Horace Cottons
þrútnuðu. Andlit hans varð eldrautt af reiði. — Fjandinn sjálfur . . . sagði
hann ákveðinn.
Fuglahræðan var nógu kurteis til að fara ekki að hlægja, en augnaráð
fangans var glettnislegt, þegar hann sagði: — Þetta var karlmannlega
mælt, prestur.
—- Guð fyrirgefi mér, sagði presturinn. -— Ég veit að ég er óverðugur
að þjóna honum. Það er vissulega mikil synd að úthella blóði annars
manns . . . Hann lækkaði róminn. — En í einvígi!
Hann losaði um hvíta hálslínið. — Aðallinn hefur í mörg ár haft einka-
rétt á að heyja einvígi, hélt hann áfram. Þess vegna hefur lávarðadeild-
in barist gegn afnámi þessara laga. En samkvæmt öllum venjum og
siðum hefði þessi yfirsjón þin í mesta lagi átt að kosta þig eins árs
fangelsisvist. Látum það vera, þó þú hefðir verið fluttur til nýlendnanna,
ef þú ert alveg vinalaus í heiminum. Átt þú alls enga vini ?
— Enga.
Já, en að fara í gálgann fyrir þetta. Ég skil það ekki — það nær
engri átt. Segðu mér eitt, var maðurinn, sem drepinn var, Francis Orford
lávarður ?
Undirritaöur óskar eftir að gerast áskrifandt
að VIKUNNI
a Nafn ........................1.....................
Heimilisfang ...................r............
Til Heimilisblaðsins
VníUNNAR H.F., Reykjavík.
hún dós með HONIG’a_____
KJÚKLINGA SÚPUTENINGUM.
OR elnum KJTJKLINGA súputening
fæat Ijúfíengur og nærandi drykkur.
MAMMA aegir, að ég eigi alltaf að
biðja kaupmanninn um HONIG’a
gvfla eða gfæna súputeninfa:

MAMMA segir, að HONIG’s súpu-
teningar~aéu hDllir og styrkjandi og
gefi matnum hennar .indælt og ijúf-
wtoim~™waAR
úr beztu HOLLENZKU
•fengt KJOKLINGABRAGÐ
!»-L.
“kjúknh'guni."'
N YTT
HONIG súputeningar með kjúklinga eða kjöt-
bragði, fást nú 4--fa4-íegtim glesum í flostum
verzlunum.
REYNIi) EITT GLAS I DAG
Heildsölubirgðir:
13