Vikan - 26.01.1956, Blaðsíða 4

Hver dagur á sitf Eftir Luisa Maria Linares
leyndarmál
24 J
OLGA LEZCANO lendir í flugslysi og
er talin af, skömmu eftir að hún hefur
gifzt Andrési Lezcano gegnum spánska
sendiráðið £ Brazilíu. Hún er týnd í fimm
ár. Eftir að henni er bjargað, heldur hún
til Madrid, en verður þar aðeins fyrir von-
brigðiun og sorgum. Maðurinn hennar er
dáinn, eftir að hafa gift sig í annað sinn.
Seinni kona hans, ELENA, ætlar að fara
að gifta sig aftur, og lætur Olgu leika
konu mágs þeirra, XAVIERS, til að kom-
ast hjá óþægilegum spurningmn. En Olga
fyrirlítur og hræðist Xavier og grunar
hann jafnvel um að hafa reynt að myrða
sig. Hún fellst samt á að eyða einni helgi
uppi í fjöllum hjá foreldrum DICKS, hins
nýja unnusta Elenu. Og þangað kemur
PAUL WILLIAMS, féiagi hennar í útlegð-
inni, öllum að óvörum.
Paul vissi ekki hvernig hann átti að skilja
æsingu hennar og reyndi að róa hana. — Hvað
ertu að segja, Olga? Er þér alvara?
Málrómur ungu stúlkunnar lýsti svo miklurn
taugaóstyrk og kvíða, að Paul leizt ekki á blik-
una. Þau hættu að dansa og hann ruddi þeim
braut milli dansfólksins, og leiddi Olgu inn í
barinn. Þau settust út í horn og héldu áfram sam-
ræðunum.
— Viltu skilja við manninn þinn ?
— Ég fyrirlít hann . . . ég fyrirlít hann. Auk
þess er hann ekki, hann er ekki . . .
Paul pantaði wisky í tvö glös og lét Olgu
dreypa á því.
Olga var svo taugaóstyrk og æst, þegar hún
svaraði, að Paul vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið.
Þau tóku mér alveg prýðilega, alveg prýði-
lega . . . Þau lokuðu mig inni, þau . . . Ég get
ekki útskýrt það allt núna. Seinna segi ég þér
alla söguna. En farðu með mig héðan núna á
stundinni!
— Núna á stundinni?
Já, undir eins! Mér er alveg sama hvað
þau halda.
Paul bað um tvöfaldan wiskyskammt. — Vertu
róleg, Olga! Við skulum reyna að ráða fram úr
þessu á sem beztan hátt. Við getum ekki flúið
núna, eins og einhverjir ódæðismenn. Sjáðu nú
til, elskan mín, reyndu að vera svolítið róleg.
Þú verður að ræða málið við manninn þinn.
— En ég á engan mann, hrópaði hún upp.
— Ég er algerlega laus og liðug. Hann er dá-
inn! Dáinn segi ég! Hann var dáinn, þegar ég
var að ímynda mér að hann hugsaði enn til mín
. . . þarna inni í frumskóginum.
Paul hélt að hún talaði í óráði.
— Olga, gerðu það fyrir mig að segja ekki
annað eins. Viltu fara heim? Ef þér líður ekki
vel, skal ég fylgja þér heim.
Nei, hún vildi ekki fara heim. Hún vildi fara
til kíadrid, undir eins, með honum.
Það gengur engin lest þangað svona seint,
clskan mín. Og það er ekki auðvelt að fá leigu-
bil. Auk þess vil ég ekki að þú afráðir þetta
af fljótfærni og allt fari í handaskolum.
- Hér er ekki um neina fljótfærni að ræða,
og ég hsf heldur ekki fengið högg á höfuðið.
Þau eru að reyna að drepa mig!
Drepa þig? Hann horfði alveg agndofa á
hana, sannfærður um að hún væri ekki með
sjálfri sér. Þú ert búin að fá eitt af þessum
hitaveikisköstum þínum, Olga.
Hún titraði frá hvirfli til ilja. — Þau hafa
reynt . . . reynt að drepa mig með eitruðu lofti.
— - Eitruðu lofti ? Hann strauk fingrinum eft-
ir innri brúninni á flibbanum sínum, því kald-
ur sviti spratt út um hann.
— Með eitruðu gasi, sem notað er til að drepa
pöddur, sem leggjast á beinagrindurnar af . . .
Hún strauk hendinni um ennið. Henni var illt
í höfðinu. Hugsanirnar byltust hver um aðra i
huga hennar og hún sá að Paul skildi hana
ekki.
— Ó, Paul, horfðu ekki svona á mig! Ég
fullvissa þig um að ég er ekki vitskert.
Nú kemur þú heim, sagði hann ákveðinn.
Allt í einu stóð Dick hjá þeim
og truflaði samræður
Olgu og Pauls.
- - Ég er hræddur um að þú hafir fengið tauga-
áfall við þessa óvæntu komu mína.
Maðurinn minn er dáinn. Ég er ekkja. Ef
þú vildir bara hlusta á mig.
- Ég geri ekki annað en að hlusta, elskan.
En það sem ég vil að þú gerir núna, er' að hvíla
Þig-
En Paul, ég er að segja þér að ég sé ekkja.
Hjónaband mitt er ekkert annað en skrípaleik-
ur. Mér ei' fx-jálst að giftast þér, þegar þú vilt
. . . ef þú vilt það þá.
- Auðvitað vil ég það, ástin mín, en ég get
samt sem áður ekki rutt manninum þínum úr
vegi.
Og þegai' Olga mótmælti þessu, hélt hann
áfrarn: -- Já, já, ég veit að þú ert ekkja. Vertu
nú róleg! Tekurðu ekki inn pillurnai' þínar?
Hvaða pillur?
Þessi snögga breyting á umræðuefni, gerði hana
alveg ringlaða.
Pillui-nar, sem læknirinn í Ríó skipaði þér
að taka vegna hitasóttarinnar. Hefurðu ekki
haldið áfram að ganga til læknis héi'na? Nei?
hvað hugsar maðurinn þinn eiginlega? Ætlar
hann að láta þig fá heilablóðfall ? Þú ert svo
sannarlega illa á þig komin, elskan mín, og
ég fer ekki rólegur héðan á morgun.
— Ferðu á moi'gun?
— Ég get ekki látið foreldra nxína biða í
París, það hlýtui'ðu að skilja. Þau hafa ekki sé3
mig í fimm ár.
— Þú elskar mig ekki, Paul.
Þetta kom Paul á óvart og hann hrópaði upp:
- - Elska ég þig ekkx?
— Ef þú elskaðii' mig, létii'ðu mig ekki vera
rnínútu lengur undirorpna miskunn annars
manns.
Svona, elskan mín, vertu nú skynsöm. Fáðu
mig ekki til að segja það sem ég ekki vil segja
og biddu ekki um það sem er gagnstætt allri
skynsemi.
Fyi'irgefðu, Paul. Þá það! Þú vinnur. Ég
skrifa þér þá til Parísar og útskýri ástandið eins
og það í raun og veiu er. Þú skilur það ef til
vill betur þannig. Fylgdu mér þá heim núna.
— Ég skal aka frú Lezcano heirn í bílnum
mínum, ef mér leyfist það.
Olga leit við og sá að Dick hallaði sér upp að
barnum.
Afsakið að ég skuli blanda mér í samræður
ykkur, Williams. En ég heyi'ði Olgu segja, að
hún vildi fara heiin. Ég er með bílinn minn héi-na
fyrir utan, svo ég get sparað yður ómakið.
- Ágætt! Dick fylgir mér þá. Það er of kalt
til að fax’a fótgangandi. Við sjáumst þá á morg-
un, minn kæri.
Og í fylgd með Dick hélt hún út i kalda en
stjörnubjarta nóttina.
Inni i bílnum var rökkur og það hafði ró-
andi áhrif á Olgu. Eftir að hafa ekið í fimm
mínútur steinþegjandi, stöðvaði Dick bílinn og
sneri sér að henni.
— Ég bið afsökunar á að hafa blandað mér í
samræður, sem mér komu ekki við, en mig lang-
ar til að tala við þig. Þetta er fyrsta tækifærið
sem ég fæ til þess í dag.
Að tala við mig, Dick?
— Ég er ákaflega eftirtektarsamur og síðan
ég sá þig fyrst á h.eimili . . . Elenu, sem svo
4