Vikan - 24.05.1956, Blaðsíða 6

Hveitibrauðsdagarnir áttu að verða
ógleymanlegir — og það urðu þeir raunar
PAU IMYGIFIU ATTU
AÐ- FA KVEF!
EFTIR YVONNE SEAGER
KLARA og Jóhann voru yndislegar
manneskjur. Þau voru búin að
vera ástfangin í mörg ár. En yngri
stjúpbróðir Klöru hafði þurft að fá sína
menntun og móðir Jóhanns að koma sér
fyrir úti á landi, og það hafði haft for-
gangsrétt.
— Við erum búin að finna hvort annað,
það er það sem máli skiptir. Við höfum
alla æfina framundan, sagði Jóhann oft.
Þannig leit hann á málið. Að vísu gátu
þau gift sig hvenær sem var, og til þess
langaði Jóhann engu síður en Klöru, en
hann vildi að þau gætu veitt sér ýmis-
legt um leið.
— Við erum búin að bíða svo lengi,
sagði hann. — Við skulum reyna að festa
okkur okkar eigin íbúð og byrja á réttum
kili. Ég mundi finna til sektar og þú yrðir
aldrei ánægð, ef við byrjuðum á því að
gifta okkur hjá borgarfógeta og yrðum
svo að leigja íbúð með annars manns hús-
gögnrun.
—- Ég vil umfram allt verða konan þín,
Jóhann, sagði Klara. — Ekkert annað
skiptir máli. Þar sem þú ert, verður heim-
ili mitt . . .
Þetta hafði verið langur, ömurlegur vet-
ur — einn veturinn í viðbót var liðinn
við ráðagerðir og bið — og Klara var
orðin æði niðurdregin, þegar hún frétti
af dr. Trimpson og rannsóknum hans á
hversdagslegu kvefi. Hún sagði Jóhanni
frá þeim dag nokkurn, þegar þau voru
á gangi í skemmtigarðinum.
Dr. Timpson bauð frítt fæði og húsnæði
í fögru umhverfi uppi í sveit fyrir lítil-
fjörlega aðstoð. Þar áttu að vera hljóm-
plötúr, skemmtigöngustígar og vatn. Eng-
in afskiptasemi! Og alls engar takmark-
anir! Tilvalið fyrir ódýra brúðkaupsferð
— það stóð í bæklingnum. Og þessi ágæti
doktor vildi aðeins fá að rannsaka næmi
gestanna fyrir kvefi.
— Heyrðu, elskan, sagði Klara, um leið
og þau gengu fram hjá hrúgu af appel-
sínuberki, því einasta sem nokkur litur var
á í garðinum. — Hve mikið eigum við bæði
í reiðufé. Ég á gömlu húsgögnin, sem ég
fékk eftir mömmu og heilmikið af líni og
þessháttar. Eigum við ekki nóg, til að geta
fest okkur litla íbúð?
— Við eigum rétt nægilega mikið fyrir
íbúðinni. En hvað þá um brúðarskartið
handa þér? Og veizluna? Og brúðkaups-
ferðina ?
— Ég sagði þér, að dr. Timpson . . .
— Hann getur haft sín eigin tilrauna-
dýr. Heldurðu að ég ætli að láta brúði
mína hætta sér úti í einhverja bjánalega
auglýsingastarf semi ?
— Þetta er engin auglýsingastarfsemi.
Það er algjörlega leynilegt. Maður gengur
bara undir númeri, ekki nafni. Það stend-
ur á blaðsíðu þrjú.
Það var kalt þama í garðinum, og þau
voru oft búin að ræða um giftingaráform-
in áður. Jóhann var þrjózkur og sannfærð-
ur um, að hann væri aðeins að hugsa
um hvað Klöru væri fyrir beztu.
— Ég vil að við getum minnzt hveiti-
brauðsdaganna alla æfi, sagði hann.
Það gerðu þau reyndar . . .
Klara var leið og niðurdregin og stundi
upp öllum sínum áhyggjum við vinkonu
sína, án þess að ætla þó að gera of mikið
úr þeim. Vinkonan hafði samúð með henni
og flýtti sér að segja Jóhanni frá þvi.
Og hann varð skelfingu lostinn yfir þessu
óafsakanlega tillitsleysi sínu, eins og hann
orðaði það, og sagði Klöru að þau skyldu
gifta sig undir eins.
Þau festu sér íbúð, þó að hún væri
ekki alveg eins og sú, sem þau höfðu haft
í huga. Húsgögnin voru dregin fram. Sam-
starfsfólk Klöru safnaði í flýti fyrir brúð-
argjöf. Þau giftu sig hjá borgarfógeta, að
viðstöddum nokkrum vinum og fengu
nokkra blómvendi. Það var ekki um neinn
brúðarfatnað að ræða og ekki tekið á
móti neinum gestum. Sumarfrím þeirra
voru færð fram í apríl — og þau héldu
norður eftir til dr. Timpsons að athöfn-
inni lokinni í áætlunarbíl.
Heiði var sýnilega yndislegur staður —
yfir hásumarið. Snemma í apríl var held-
ur hráslagalegt þar. Lyngið frá árinu áð-
ur gerði heiðina brúnleita og pollarnir í
vegunum voru fullir af leðju. Trén stóðu
nakin, því hinn sífelldi stormur á heið-
inni var búinn að hafa öll laufin á brott
með sér.
Klara og Jóhann stikluðu upp afleggj-
arann og reyndu að forðast verstu poll-
ana, Klara í nýju skónum sínum og Jó-
hann með ferðatöskurnar þeirra.
—'Jæja þarna er það, sagði Jóhann.
Samastaður okkar yfir hveitibrauðsdag-
ana. Það lítur út fyrir að það þurfi að
mála húsið, sýnist þér það ekki?
Dr. Timpson tók á móti þeim í hátíð-
legum hvítum slopp, þrýsti hendur þeirra
og sagði að þau væru óeigingjöm og hugs-
uðu um heill almennings. — Verið vel-
komin að Heiði og í Tilraunastöð sam-
bands lyf jaframleiðenda! sagði hann hjart.
anlega. — Gíerið ykkur heimakomin. Ný-
gift hjón? Jæja, það er ágætt!
Læknirinn fól þau umsjá eins af starfs-
mönnum sínum. Rotta nokkur hafði sýnt
sjúkleikamerki, svo hann þurfti að fara.
Jóhanni og Klöm var fenginn gamall
hermannabraggi til að búa í. Þar vom
mjó járnrúm og armstólar, sem vom of
harðir fyrir Klöru, en of mjóir fyrir Jó-
hann. Þau höfðu stórkostlegt útsýni út
um gluggatjaldalausa gluggana. Það var
límlykt í öllum bragganum og síðasti áætl-
unarbíllinn fór klukkan átta.
— Það eina sem ætlast er til af ykkur,
er að þið fáið kvef, útskýrði aðstoðar-
maður dr. Thimpsons og brosti bak við
gleraugun sín. — Við munum fylgjast ná-
kvæmlega með ykkur, frá því það fer að
votta fyrir því . . .
— Við fáum aldrei kvef, sagði Klara.
— Okkur hérna finnst fólk, sem ekki
fær auðveldlega kvef, vera að ögra okkur.
Þá vár það sem Jóhanni datt í hug, að
ef til viil væru hveitibrauðsdagar á Heiði
ekki svo heppilegir, hversu hagkvæmir
sem þeir kynnu að vera fjárhagslega.
Brátt var hann orðinn sannfærður um
þetta. 1 fyrsta lagi var ekkert hægt að
gera. Alls ekki neitt! Dr. Timpson gaf
sig ekkert að þeim meira, og starfslið hans
var önnum kafið. Klara og Jóhann gerðu
sér það fljótlega ljóst, að litið var á þau
nákvæmlega sömu augum og bólusettu
rotturnar og kanínurnar með iðandi rauðu
nefin í búrunum. Það var enginn garður
í kringum húsið með auðu herbergjunum
og stormasöm heiðin veitti litla afþrey-
ingu.
— Við höfum ennþá hvort annað, sögðu
þau.
Það var líka eins gott. I bragganum
var ekkert útvarp, engar bækur, ekkert
heitt vatn. Klara var ávítuð fyrir að
klanpa kanínu. Jóhann var beðinn um að
reykja ekki.
Fyrsta daginn kvartaði Klara yfir því,
að það væri súgur í svefnherberginu
þeirra. Aðstoðarmaðurinn kinkaði kolli á-
nægður á svipinn, og sagði: — Það er
súgur í öllum svefnherbergjunum, frú. Við
höfum ákaflega vel útbúinn, vísindalegan
súg. Læknirinn fullvissar sig um það sjálf-
ur, áður en gestir koma. Sumir gestanna,
— hann lækkaði róminn, eins og hann
væri að segja þeim eitthvað í trúnaði, —
sumir gestanna hafa troðið í rifurnar.
En ég veit að óhætt er að treysta sam-
vinnulipurð ykkar.
— J-a, ég ætla nú ekki að fá ríg í
hálsinn bara vegna einkaleyfis á einhverju
6