Vikan - 24.05.1956, Blaðsíða 11

GISSUR GEFUR A GÓÐGERÐARBAZAR.
Gissor: Ég vildi óska að Basmína hætti að leika á Rasmína: Gissur! Kvenfélagið ætlar að halda uppboð í góð- Gissur: En Rassmína, I»ú ætlar að gcfa heil-
píanóið eða að hún lærði að leika á það. gerðarskyni. Ég ætla að gefa öll húsgögnin, sem við getum marga hluti, sem við getum notað.
elcki notað. Rasmína: Æ-i, þegiðu! I»etta er í þágu góðs
Gissur: Ég vona að þú gefir ekki hægindastólinn minn. málefnis.
Gissur: I»arna koma flutningamennirnir.
Rasmína: Ágætt. Ég verð guðsfegin að losna við allt þetta
dót út úr húsinu.
Rasmína: Allt sem er í þessari stofu má fara.
Flutningamaður: Allt í lagi, frú.
Gissur: Píanóið hennar Rasmínu er ekki f
stofunni, en það líður ekki á löngu áður en það
verður þar.
Rasmína: Gissur! Píanóið mitt vantar! Rasmína: I»eir áttu ekkert með að taka píanóið
Gissur: Ég er viss um að flutningamennirnir liafa tekið það með mitt! Mér er skapi næst að láta þá koma með það
í misgripum. aftur.
Gissur: Hættu að kvarta, Rasmína! Þetta cr í
þágu góðs málefnis.
Þegar lífið er eins
og svæsnasfi reyfari
ANATOLE DEIBLER og Pierre Rous-
seau voru miklir vinir. Þeir gengu
í sama skólann í Frakklandi, léku sér
saman, heimsóttu heimili hvors annars.
Dag nokkurn var Jean að erta Anatole.
„Pabbi þinn er böðull,“ sagði hann,
„meir að segja yfirböðull ríkisins. Þúfet-
ar sennilega í fótspor hans og hálshegg-
ur urmul af fólki. Heyrðu, kannski þú fáir
meir að segja að hálshöggva mig!“
„Ef það á fyrir mér að liggja,“ svar-
aði Anatole hlægjandi, ,,þá skal ég gera
það fljótt og vel.“
Anatole var þvert um geð að taka upp
starf föður síns, en forlögin neyddu hann
til þess. Það var sama hvar hann fékk
vinnu, fólk komst alltaf að því fyrr eða
síðar, að hann var sonur „Monsieur Paris“,
hins fræga böðuls, og Anatole var sagt
upp hverju starfinu á fætur öðru, unz
hann mátti nauðugur viljugur gerast lær-
lingur föður síns.
Mörgum árum seinna, þegar Anatole var
orðinn yfirböðull Frakklands, var honum
falið að lífláta illræmdan morðingja að
nafni Vacher. Það var hinn 31. desember
1898.
Þegar Vacher var leiddur að fallöxinni,
brá Anatole ónotalega í brún. Hinn dauða-
dæmdi var enginn annar en Rousseau
æskuvinur hans!
„Jæja, þá mætumst við aftur, Anatole,"
sagði Rousseu. „Manstu eftir loforðinu,
sem þú gafst mér fyrir þrjátíu árum?
Það var 31. desmber 1868. Þá lofaðir að
láta aftökuna ganga fljótt og vel.“
Fáeinum andartökum síðar stóð Ana-
tole fullur geðshræringar yfir líki vinar
síns. Og í fyrsta og eina skiptið á hin-
um langa starfsferli sínum, — en alls tók
hann nákvæmlega 300 konur og karla af
lífi, — neitaði hann að halda hinu af-
höggna höfði á lofti á meðan lögreglu-
Ijósmyndarinn myndaði það.
^orlögin eru dutlungafull; maður veit
aldrei hvað bíður bak við næsta leiti. Síðla
árs 1953 gekk tuttugu og eins árs gömul
hollenzk stúlka inn í pósthús í úthverfi
Pretoríu. Hún hét Anna Marie Linhoef-
Te Groen og var nýflutt til Suður-Afríku.
Hún þurfti að senda skeyti og fékk ein-
um hinna fjögurra afgreiðlusmanna, sem
þar voru við vinnu, eyðublaðið.
Ungi maðurinn byrjaði að telja orðin,
en hætti allt í einu í miðju kafi og leit
upp. „Þetta er óvenjulegt nafn,“ sagði
hann. „Ættarnafn mitt er líka Linhoef-
Te Groen og ég átti systir sem hét Marie.“
Stúlkan starði stórum augum á af-
greiðslumanninn. „Skírnarnafn yðar er þó
ekki Henrik Jakobus?" spurði hún hik-
andi.
Andartaki síðar vissu þau, að þau voru
systkini. Þau höfðu orðið aðskila í júlí
1940 og ekki sézt síðan. Nú hafði tilvilj-
unin leitt þau saman aftur.
Stúlkan hafði ekki hugmynd um, hvar
bróðir hennar var niður kominn. Og þar
sem hann hafði verið aðeins fjögra ára
og hún aðeins sex, þegar stríðið stíaði
þeim í sundur, er næsta ósennilegt, að
þau hefðu þekkt hvort annað á götu.
Það var fyrir hreina tilviljun, að einn
af kænustu fölsurum Kanada, maður að
nafni Roy Bergstrom, féll að lokum í
hendur lögreglunnar. „Sérgrein" hans var
að gefa út falskar ávísanir. Einhvemveg-
inn tókst honum alltaf að komast yfir
ávísanablöð þekktra fyrirtækja, og fölsku
ávísanimar hans bám alla nauðsynlega
stimpla. Stimplana bjó hann sjálfur til
af miklum hagleik.
Hann var á sífelldu ferðalagi um allt
landið og gaf aldrei höggstað á sér. Hann
rakaði saman peningum, og lögreglan vissi
ekki sitt rjúkandi ráð.
Dag einn gekk Bergstrom inn í banka
í Ottawa með 1,000 dollara ávísun. Það
voru þrír menn á undan honum við gjald-
keraborðið. Þegar röðin kom að honum,
lagði Bergstrom ávísunina á borðið.
Það sáust engin svipbrigði á andliti
gjaldkerans, þegar hann þreifaði eftir
neyðarbjöllunni með fætinum og hringdi
á hjáln. Andartaki síðar var búið að færa
Bergstrom inn í skrifstofu bankastjórans
og menn voru komnir út á götu til að
leita að hinum viðskiptavininum, sem af-
greiddur hafði verið fáeinum sekúndum á
undan ávísanafalsaranum.
Forlagadísirnar höfðu gert honum slæm-
an grikk. Á ávísun Bergstroms hafði „út-
gefandinn“ verið þekkt firma í Windsor
í Ontario, og hann hafði falsað undir hana
nafn forstjórans, manns að nafni H. G.
Hunt.
En maðurinn, sem lagt hafði fram ó-
svikna ávísun andartaki á undan honrnn,
hafði verið enginn annar en nefndur for-
stjóri! í þokkabót hljóðaði ávísun hans
upp á sömu upphæð og Bergstroms.
Sízt að furða, þótt gjaldkeranum þætti
þetta grunsamlegt.
Forlögin eigá það líka til að taka í
taumana í ástarmálum. Fyrir nokkrum
mánuðum varð ungt kærustupar ósátt í
Höfðaborg í Suður-Afríku. Stúlkan var
22 ára og hún var búin að vera trúlofuð
piltinum í þrjú ár.
Deila þeirra jókst orð af orði, unz bæði
voru orðin fjúkandi vond. Loks fleygði
stúlkan trúlofunarhringnum í unnustann
og rauk á dyr.
Bæði voru innilega ástfangin, en bæði
voru líka hinar mestu þrákálfar. Þrátt
fyrir tilraunir foreldra þeirra, fékkst hvor-
ugt þeirra til að biðjast afsökunar.
Nokkrar vikur liðu og ungi maðurinn
ákvað að fara í frí.
„Ég ætla til Natal,“ tjáði hann móður
sinni; „ég hef gott af að skipta um um-
hverfi. Kannski tekst mér þá að gleyma
henni.“ En hann tók ekki fram, hvar
hann ætlaði að dvelja.
Hann vissi það ekki, að kærastan hans
fyrrverandi var að undirbúa nákvæmlega
samskonar ferðalag. Hún vildi vera á ein-
Framhald á bls. 18.
BLESSAÐ
BARNIÐ
Fabbinn:
ættuð báðir
ekki.
Eilli þó!
að vera
Hvað ertu að gera? Og þú líka,
orðnir nógu stórir til að vita að
Siggi. Þið Pabbinn: Náðu í fat með licitu sápu-
þetta má vatni. Ég skal reyna að ná þessu af,
áður en mamma þín kcmur.
Fabbinn: Síminn hringir.
Kannksi það sé símtalið, sem
ég er að bíða eftir.
Fabbinn: Já, sæll, Edward! Já, með
mcstu ánægju. Hvað er heimilisfangið?
Pabbinn: Ég finn ekkert blað hérna. Jæja, í þctta
sinn sakar það víst ekki þó ég skrifi það á vegginn.
Mamman: I»að er dálaglegt að sjá til þín, fullorðins karlmanns. Kf EiIIi
skrifaði á vegginn, mundirðu áreiðanlega hegna honum fyrir það.
10
11