Vikan - 13.06.1957, Blaðsíða 9

6ARMURINN
HANN GISSUR
Gissur: Úr því Rasmína œtlar út, er Rasmína: Hvað segirðu! Ætlarðu að slœpast heima l
bezt að ég slái þessu upp í kœrúleysi og dag?
njóti friðsœldarinnar. Gissur: Já, é,g liélt þú eetlaðir út.
u
Rasmína: Reyndar var ég
búin að hugsa mér að fara í
búðir, en hér er allt i skrani,
svo ég verð heima.
Gissur: Ætli ég komi Rasmínu annars ekki á óvart og
máli gluggahlerana. Hver fjárinn skyldi nú orðinn af stig-
anum ?
Gissur: Skrýtið að tarna! Hann er ekki heldur í kjallar
anum. Og ég er búinn að leita um allt hús.
Gissur: Nú, þarna er hann þá! Binhver hefur verið að nota hann og gleymt að láta
hann aftur á sinn stað.
Gissur: Fjári verður Rasmina nú hrifin af mér, þegar hú
uppgötvar, að ég er að mála glug gahlerana.
Rasmína: líílííískur! Hjálp! Viltu gjöra svo vel að koma með
stigann á stundinni!
VIKAN
ÞESSI STÚLKA STARFAR VBÐ KVIKMYNDAGERÐ, SÉST ALDREI Á SYNINGARTJALDINU OG
SÁRAFÁIR KANNAST VIÐ HANA. ÞÓ ER HÚN —
Ætdeilis ómissawudi
HÚN er ung, hún er falleg — og hún er jafn ómissandi í kvik-
myndaheiminum og stjörnurnar. En þú hefur aldrei séð
hana á sýningartjaldinu, og þú þarft að hafa góða sjón til þess
að taka eftir nafninu hennar í upphafi myndar.
Hún heitir Angela Allen, og vinnan hennar er af því tagi
sem flestar stúlkur dreymir um. Frakkland, Austurríki, Italía,
Spánn, Afríka, Ameríka og Vestur-Indíur — á átta árum hefur
hún ferðast til þessara landa. Og í fylgd með sumum af fræg-
ustu kvikmyndastjörnum veraldar í þokkabót.
Hún er aðstoðarmaður Johns Huston, hins annálaða kvik-
myndastjóra. Hún lítur eftir smáatriðunum fyrir hann, þessum
smáatriðum, sem þó geta orðið svo gífurlega stór, ef þau mis-
takast. Hún ber ábyrgð á því, að ekkert gleymist, að hver hlut-
ur sé á sínum stað, þegar myndatakan hefst.
Ég skal nefna dæmi. Eins og kunnugt er, er hin fullunna
kvikmynd urmull smákafla, sem skeyttir hafa verið saman.
Hvert atriði tekur sjaldnast meir en örfáar mínútur og iðulega
jafnvel fáeinar sekúndur. Angela Allen lítur eftir því, að sviðið
sé nákvæmlega eins og það á að vera. í gær, skulum við segja,
fór myndatakan fram í stórri stofu, sem full var af allskyns
glingri. I dag er myndatökunni haldið áfram í stofunni. Þá fell-
ur það í hlut Angelu að ganga úr skugga um, að hver einasti
hlutur sé nákvæmlega á sama stað og hann var í gær.
Þegar farið verður að skeyta bútana saman, lítur það bölv-
anlega út, ef húsgögnin hafa færst. úr stað á meðan leikararnir
sneru sér við.
í heimi kvikmyndanna getur orðið ,,smáatriði“ þýtt allt milli
himins og jarðar — allt frá litnum á einkennisbúningi þúsunda
aukaleikara upp í skartgripi stjörnunnar.
Þremur vikum eftir að atriðið var tekið, kann leikstjórinn
að taka það í sig að mynda það upp aftur. Angela verður að
vera við hendina til þess að upplýsa hvaða eyrnalokka stúlkan
var með, hvaða litur var á borðdúknum og hvort saltstaukur-
inn var hægra megin við piparstaukinn eða öfugt.
Síðast þegar ég sá Angelu, stóð hún í stuttbuxum úti í daun-
illu feni í Tobago, þar sem John Huston var að kvikmynda
Himnartki og herra Allison, en í þeirri mynd leika þau Deborah
Kerr og Robert Mitchum aðalhlutverkin.
Þá stóð til a.ð hún legði af stað innan nokkurra daga til
Rómar, þar sem Huston ætlaði að fara að mynda Vopnin kvödd
með Jennifer Jones.
Angela segist vera hálfgerður heimilisleysingi. Hið sífellda
flakk hefur það í för með sér, að það tekur því ekki fyrir hana
að reyna að búa annarstaðar en á hótelum. ,,0g sannleikurinn
er sá, að það er ekkert skemmtilegt," segir hún.
Hún segir, að henni haldist líka fremur illa á vinum. „Eg er
ekki fyrr búin að eignast góðan kunningja," segir hún, ,,en ég
er send um borð í einhverja skútu undan Irlandsströndum eða
inn í afríkanskan frumskóg.
„Það er þýðingarlaust að mæla sér mót við kunningja sinn.
Það bregst varla, að eitthvað komi í veg fyrir það á síðustu
stundu, að ég geti mætt. Og þegar ég svo sendi skilaboð og segist
því miður þurfa að skjótast til Afríku, þá er mér auðvitað ekki
trúað.“ Hún hló og bætti við: „Ég giftist aldrei með þessu
áframhaldi.“
Hún sagði mér líka ýmislegt frá vinnunni.
EKKI EINTÓM SKEMMTUN
„Þetta er að ýmsu leyti dásamleg vinna,“ sagði hún, ,,og ég
er búin að lifa dásamleg ævintýri. En þetta er ekki eintóm
skemmtun, nema síður væri.
„Erfitt líka á stundum. Eins og þegar við vorum í Congo við
töku myndarinnar Drottning Afríku. Þá urðum við að búa í
tjöldum, lifa á skrínukosti, ösla yfir mýrar og ár og brjótast í
gegnum frumskóga. Ég var oft eini kvenmaðurinn í þessari
erfiðu útilegu.
„Svo varð maður að vera við því búinn að vera úti allan dag-
inn í þessum óskaplega hita, og á kvöldin mátti ég vaka fram á
nótt yfir minnisblöðum mínum. Þetta var langur og erfiður
vinnudagur.“
Moby Dick var ein erfiðasta myndin sem Angela hefur unnið
við. Hún snerist um hvalveiðar og myndatakan fór fram undan
írlandi og lengst suður í Atlantshafi. Það var smíðaður hvalur
í fullri stærð vegna myndarinnar. Hann var svo haganlega gerð-
ur, að auk þess sem hann gat að sjálfsögðu flotið, gat hann látið
öllum illum látum í sjónum, blásið, opnað kjaftinn, slegið til •
sporðinum o. s. frv. Það var varla hægt að þekkja hann frá
ósviknum hval.
Angela var ,,um borð“ í hvalnum, þegar allt í einu skall á
versta veður og dráttartaugin slitnaði. Hún segir svo frá: ,
„Þetta leit heldur óskemmtilega út. Við sem á hvalnum voru,
vorum í bráðri lífshættu. Við vorum um sjö mílur frá landi.
Huston var í mótorbátnum. Báturinn komst ekki upp að hvaln-
um. Þá varð að grípa til skektunnar, sem var óttaleg skel. Svo
var ekki hlaupið að þvi að komast niður af bakinu á hvalnum,
því að allt var löðrandi í sjó. Ég var mikið fegin þegar ég loks
var dregin upp í mótorbátinn.“
SJÓRINN SKIPTIR LITUM
veðrið bókstaflega að vera vont vegna myndarinnar. Það þýddi,
að maður varð að vera uppi á dekki hvemig sem viðraði. Og
ekki stoðaði að verða sjóveikur í miðju kafi. Ég veit núna, hvað
það er að vera sjómaður.
Myndatakan fór fram í allskyns veðri. Angela segir: „Ég '
ætla ekki að lýsa því, hve erfitt þetta gat verið á stundum.
Við vorum til sjós í orðsins fyllstu merkingu. Stundum varö
„Verst var mér við það þegar ég þurfti að telja skýin. Já, að
telja skýin á himninum! Það vill gera mann sjóveikan. En ef
við höfðum myndað hálft. atriði daginn áður, þá var ekki hægt
að ljúka við það daginn eftir nema skýin væru nokkurnvegin
jafnmörg. Auk þess var þetta litmynd, og ég uppgötvaði
snemma, að sjórinn á það til að skipta litum. Stundum fannst
mér ég verða að hafa auga á hverjum fingri."
Hvað er þá svona dásamlegt við þessa vinnu?
' „Ævintýrin, eins og ég sagði áðan,“ segir Angela, „fólkið,
umhverfið, hraðinn. Og það er alltaf eitthvað nýtt að gerast;
það er alls enginn tími til að láta sér leiðast.“
Stundum tekur þetta þó á taugarnar.
„Eins og þegar við vorum að mynda Moulin Rouge í París,“
segir Angela. „I einu atriðinu skreytti sjaldgæf kampavínsflaska
borðið, sem leikararnir sátu við. En daginn eftir, þegar halda
átti áfram við myndatökuna, var flaskan horfin. Ég leitaði í
vínkjöllurum heilan dag. Frakkarnir skyldu ekki að hverju ég
var að leita. Þeir héldu að það hlyti að vera sama, hvernig flask-
an leit út, ef það var bara kampavín á henni. Þeir héldu senni-
legast, að ég væri gengin af vitinu. En að lokum fann ég ná-
kvæmlega eins flösku.“
Eins og ég sagði áðan, sá ég Angelu Allen síðast standa úti
í feni í Tobago. Robert Mitchum átti að fara að skríða yfir þetta
fen, og Angela 'var að aðgæta, hvort allt væri óbreytt frá degin-
um áður. Hún var líka að ganga úr skugga um, að búið væri að
flæma burtu krókódílana, sem áttu heima í feninu.
Hún hristi höfuðið, þegar hún sá mig. „Þokkalegt að tarna,“
sagði hún. „Ég býst við því á hverri stundu að stíga ofan á höf-
uðið á einhverri ófreskjunni.“
En svo hló hún. „Það verður ekki á allt kosið,“ kallaði hún
yfir öxlina á sér um leið og hún óð lengra út í leðjuna.
— FRANK VINCENT
VIKAN
9