Vikan - 13.06.1957, Blaðsíða 13

komast að þeirri niðurstöðu, að mál væri að forða sér. Menn
þustu æpandi og skrækjandi í allar áttir. Ringulreiðin var
ægileg, og Garcia smeygði sér inn í hana miðja og hvarf.
VEGURINN hlykkjaðist upp fjallshlíðina og fjallið virtist ná
alla leið upp í himininn. Bílhreyfillinn hóstaði og stundi af
áreynslu. Langferðabíllinn með Bartolome við stýrið nálgað-
ist Los Altos. Farþegarnir lágu á rúðunum.
„Þetta er talsverður klettur," tautaði Henshaw hreinlætis-
tækjakaupmaður.
„Virðingarfyllst bíðið með aðdáunina," skipaði Bartolome.
„Við erum ekki enn komin að hinni hroðalegu dásemd. Þessi
staður er kallaður La Cabeza, höfuðið, vegna þess að það heit-
ir hann. Útsýnið héðan er bara miðlungsdásemd.“
Augun í Janet Martin ljómuðu af ákafa. „Við erum í miðj-
um fjallgarðinum," hvíslaði hún að Doan. „Einn af liðsforingj-
um Cortezar sá þennan fjallgarð fyrstur hvítra manna. Fjall-
garðurinn minnti hann á sofandi konu. Hann sá hann fyrst
frá hinni áttinni — svosem hundrað og tíu mílur héðan.“
„Hvað hét þessi náungi?" spurði Doan.
„Emile Perona liðsforingi. Hann var ævintýramaður og
hermaður. Hann var yngri sonur spánsks aðalsmanns og hann
var einn af fyrstu Evrópumönnunum, sem sáu Ameríku. Hann
fann þetta land sem við nú ökum um. Það heillaði hann, því
að það líktist honum að ýmsu leyti.“
„Var hann laglegur ?“ spurði Doan og gaf henni homauga.
„Já, vissulega,“ sagði Janet þýðlega. „Mjög svo. Hann
var hár og dökkur og karlmannlegur, með svört, sindrandi
augu og mjallahvítar tennur. Hann gat verið grimmur og óvæg-
inn, eins og allir ofurhugar voru í þá daga, en hann var heið-
arlegur og drenglundaður." Hún brosti angurvært.
„Þú virðist þekkja hann furðuvel,“ sagði Doan, „þegar þess
er gætt, að það eru víst kringum fjögur hundruð ár síðan
hann gaf upp öndina.“
„Ég hef lesið um hann,“ sagði Janet.
„Ég kann líka að lesa,“ sagði Doan, „og geri það oft. En
ég hef aldrei kynnst neinum Perona liðsforingja. Hvar í ósköp-
unum grófstu hann upp?“
„Hans er getið í dagbókum Cortezar."
„Sagði Cortez að hann væri laglegur ?“
„Nei,“ sagði Janet og sneri upp á sig.
„Haltu áfram,“ sagði Doan vingjarnlega.
Janet hristi höfuðið. „Nei. Þú ert að gera gys að mér.“
„Vitleysa,“ andmælti Doan. „Og Vaskur er ekki heldur
að gera gys að þér. Okkur likar vel við þig.“
„Finnst þér — finnst þér ég vera kynbombuleg ?“
„Hvað í ósköpunum áttu við?“ spurði Doan undrandi.
Janet var eldrauð í framan. „Finnst þér það ekki? Ég meina
— í alvöru.“
„Auðvitað finnst mér það,“ sagði Doan brosandi. „Ég átti
bara eftir að víkja að því.“
„Nú ertu þó að gera gys að mér!“ Janet kipraði saman
munninn. „En mér er rétt sama! Það er ósatt og það er ljótt
að láta stúlkur halda að þær séu það!“
„Hvað er ósatt?“ spurði Doan.
„Þetta sem þeir segja í bókunum og kvikmyndunmn, að
maður þurfi ekki annað en fara á góða snyrtistofu og áður
en maður viti af, séu allir karlmenn orðnir — orðnir bálskotn-
ir í manni!“
„Úr fjarlægð, auðvitað,“ bætti Doan við.
„Nei!“ sagði Janet reiðilega. „Ég vil ekki að þeir verði
skotnir úr fjarlægð!“
„Ég er talsvert fljótur að verða skotinn, ef því er að
skipta,“ sagði Doan góðlátlega. „Er þér nokkur fróun í því?“
„Já, eiginlega.“ Janet brosti. „Sjáðu til, ég eyddi 75 dollur-
um á snyrtistofu áður en ég fór í þessa ferð, og ég var satt
að segja byrjuð að verða fyrir vonbrigðum með árangurinn.
Eng'inn karlmaður virtist gefa mér gaum, frekar — frekar
en ég væri ekki til! Ég á við — “
,',Ég veit hvað þú átt við,“ greip Doan fram í fyrir henni.
Janet teygði úr fótunum. Vaskur opnaði augun andartak
og horfði á hana. Janet horfði hugsi á fætuma á sér.
„Vilja karlmenn hafa fæturna á kvenfólkinu svona?“
spurði hún.
Doan virti þá fyrir sér. „Já.“
„Ég er berfætt.“
„Ég var búinn að taka eftir því.“
„Ég er með málaðar táneglur.“
„Fer þér einkar vel,“ sagði Doan.
Janet dæsti ánægjulega. „Ég á bágt með að trúa því, að
ég sé í raun og veru hérna og að þetta sé í raun og veru að
ske. Þetta er jafnvel dásamlegra en ég hafði látið mig dreyma
um. Mér finnst blátt áfram sem ég verði að tala við einhvern.
Má ég segja þér allt af létta?“
„Með einu skilyrði,“ sagði Doan. „Og það er, að þú játir
ekki á þig neina glæpi. Af því ég er leynilögreglumaður, virð-
ist fólk halda, að ég hafi einhverja ánægju af því að heyra
HEIMSOKN
Búntngurinn er vafalítið óþægileg-
ur, en þetta mega þeir menn sumsé
liafa sem giftast meykóngum. Kann-
ist þið við hann? Jú, það er hann
Philipus prins, maður Elizabethar.
Myndin er^tekin við það tækifæri,
þegar hann kom í heimsókn til
Cardiffkastala i Bretlandi. Af þvi
tilefni er hann í einkennisbúningi
höfuðsmanns í lífverðinum. Philipus
er maður hár og myndarlegur, og
ioðhúfan gerir hann jafnvel hærri.
Náunginn, sem glápir á prinsinn og
sýnist hálfgerður dvergur, er borg-
arstjórinn í Cardiff.
það játa á sig glæpi. Þú trúir því ekki, hvað þetta er hvimleitt."
Janet horfði undrandi á hann. „En ég hefði einmitt haldið,
að þú vildir að fólk játaði. Það mundi spara tíma og erfiði.“
„Kemur heim,“ sagði Doan. „En ég kæri mig ekki um neinn
tímasparnað. Þetta er hálfgerð tímavinna hjá mér. Því lengri
tíma sem það tekur mig að leysa málið, því meira ber ég úr
býtum. En hvað ætlaðirðu annars að segja mér?“
„Þú verður að lofa mér því að hlægja ekki að mér.“
„Ég lofa því.“
„Ég er kennari," hvíslaði Janet.
Doan lét sem hann yrði ákaflega hneykslaður. „Þú ert að
gera að gamni þínu!“
„Þú lofaðir!“
„Ég er grafalvarlegur.“ ' ^
Janet sagði: „Ég er kennari í kvennaskólanum í Wisteriu."
„Nei, heyrðu mig nú!“ sagði Doan.
„Þetta er heilagur sannleikur. Það er semsagt til bær, sem
heitir Wisteria, og það er semsagt kvennaskóli á staðnum og
ég er semsagt einn af kennurunum. Ég er í fríi. Ég fékk fríið
þegar ég sagðist þurfa að heimsækja fárveika frænku. Ég á
auðvitað enga fárveika frænku. Ég á alls enga frænku. Ég á alls
engin skyldmenni. Ég var á munaðarleysingjahæli þangað til ég
varð átján ára. Það var hræðilegur staður. Við urðum að vera í
einkennisbúningum! Og við gengum í ullarsokkum, sem stungu
mann.“
„Það er óskemmtilegt,“ samsinnti Doan.
„Hælið útvegaði mér vinnu í kvennaskólanum. Ég er tals-
verður námshestur. En kvennaskólastúlkur eru voðalegar —
einkum ef þær eru ríkar — og ég var einhvernvegin utangátta.
Það var viðburður ef ég sá karlmann, og þá sjaldan ég sá karl-
mann, sá hann mig ekki. Og kvennaskólinn er óttalega íhalds-
samur <5g forstöðukonan skelfilega siðavönd, og ég sá ekki ann-
að framundan en að ég mundi pipra!“
„Þar til þú uppgötvaðir Mexiko og Cortez — og Perona liðs-
foringja.“
„Já. Ég var að læra spænsku af því það á að fara að kenna
hana í skólanum. Og svo fékk ég áhuga á löndunum þar sem
spænska er töluð og sögu þeirra. Ég las urmul af bókum. Jafn-
vel gömul handrit, sem aldrei höfðu verið prentuð. Skólinn hef-
ur makalaust bókasafn, sem enginn notar. Ég las um Cortez!*og:
menn hans, og svo rakst ég á dagbók manns að nafni GiPDe
Lico. Hann var sagnfræðingur — einskonar einkáritári''
einkasagnfræðingur Cortezar. Hann sá um skýrsluhald leið-
angursins, og dagbókina hélt hann einungis vegna fjölskyldu
sinnar heima á Spáni. Hann ferðaðist um með Perona liðsfor-
Framhald á bls. Vt.
VIKAN
13