Vikan - 13.06.1957, Blaðsíða 11

STEINMENNIRIMIR
— framhald af hls. 7
mannsins var ekki svart, heldur grátt. Augun voru grá og
varirnar, hárið, nefið, hakan — allt var þetta steingrátt. Og
hendin, sem hélt á spjótunxnn, virtist meitluð í stein.
„Drottinn minn!“ hvíslaði Hansen. Og svo tók hann til
fótanna.
Hann hljóp yfir rjóðrið, en nam staðar í skógarjaðrinum og
leit um öxl. Sá innfæddi stóð enn grafkyrr, eins og hann hefði
vaxið upp úr jörðinni með trjánum. Jæja, hugsaði hann, ef
hann stendur þarna bara, þá má mér svosem vera sama.
Hann lagði af stað inn í skóginn. Og andartaki seinna hafði
hann aftur numið staðar. Því að þarna, beint fyrir framan hann,
stóð annar grár maður og sneri bakinu í hann. Hann horfði út
í rjóðrið og. sá að hinn maðurinn stóð þar ennþá. En um leið
gerði hann aðra uppgötvun. Það hafði fjölgað í rjóðrinu. Svo-
sem þrjátíu metra frá honum, stóðu að minnsta kosti tuttugu
eyjarskeggjar. Og þeir stóðu grafkyrrir og hljóðir eins og
nóttin.
Hann tók til fótanna. Hann hafði ekki hugmynd um, hvert
hann var að hlaupa. Hann hafði ekki hugmynd um, hve lengi
hann hljóp. Það var bara allt í einu kominn dagur. Sólin var
komin á loft og hitinn í skóginum var ægilegur. Hann verkjaði
í höfuðið og munnurinn var skraufþurr.
Hann reikaði inn í lítið rjóður, og þaðan fann hann greini-
lega sjávarlykt og heyrði niðinn í sjónum. Hann leit í síðasta
skipti um öxl. Og þeir voru þarna á hælunum á honum stein-
mennirnir, minnst tuttugu talsins og beindu að honum stein-
augum sínum.
Svo rak hann fótinn í eitthvað og steyptist fram yfir sig.
Hann stóð ekki á fætur aftur. Andlitið á honum lá ofan í heitri
leðju, og þótt af honum væri gengið, skaut þeirri hugsun upp
í huga hans, að þetta væri skrýtið, því að það hafði ekki rignt
um nóttina. Ég verð að komast héðan, hugsaði hann. Hann bar
fyrir sig hendurnar og reyndi að rísa á fætur, og það var þá
sem hann uppgötvaði, að handleggirnir á honum voru sokknir
í leðjuna. Hann reyndi aftur að lyfta þeim, en líkami hans
sökk dýpra í leðjuna, og þar kom að aðeins höfuðið stóð upp úr.
Vafningsviður hékk niður úr trjánum. Hann kippti hand-
leggjunum upp og að lítilli stundu liðinni tókst honum að losa
annan, þótt hann sykki dýpra við átakið. Hann greip í viðar-
taugina, sem næst honum var, og stundi eins og dýr, þegar
hún slitnaði.
Hann þreif til annarrar og hún hélt. Hann hóf sig hægt upp
með annarri hendi, og þegar hin var laus, greip hann báðum
höndum um taugina. Nokkrum mínútum seinna var hann laus
úr leðjunni og lá á dálítilli grastó í miðju feninu.
Hann horfði í kringum sig. Steinmennirnir vorú horfnir.
Þetta hlaut að hafa verið draumur. Þetta gat ekki hafa skeð.
Hann lokaði augunum og opnaði þau aftur, en allt var við
hið sama, hitinn, blár himinninn, fenið, flugurnar sem sveim-
uðu yfir andliti hans.
Skrýtið, hugsaði hann svo, að hann skyldi ekki heyra í
flugunum. Þær hringsnerust yfir andlitinu á honum, en suðið
vantaði. Hlýtur að vera eitthvað að eyrunum á mér, *hugsaði
hann. Hann reyndi að bera hendurnar upp að eyrunum, en
gat það ekki. Hann gat ekki hreyft sig.
Hann reyndi að sparka, en hafði ekki þrek til þess. Ekkert
gat unnið á leirskelinni, sem hélt. honum í heljargreip sinni,
sem huldi hann frá hvirfli til ilja og sem harðnaði með hverri
sekúndu.
Þegar sólin var búin að baka þessa skel í nOkkra klukku-
tíma. var hún orðin eins og steinn. Hansen hélt lengi áfrúm
að reyna að slíta sig úr steinböndunum, en þegar sólin gekk
til viðar og myrkrið grúfði sig yfir skóginn, þá varð hann að
viðurkenna, að hann mundi verða um alla eilífð á þessari eyju.
Hann þóttist heyra skip blása til brottferðar, og hann hélt
hann sæi reyk úr skipi bera við loft. En sannleikurinn var sá,
að hann sá og heyrði ekkert, hreint ekkert. Hann var dauður.
Steindauður.
MITZI HJÁ METRO
Mitzi Gaynor er ein vinsælasta unga stjarnan í Hollywood um
þessar mundir. Hún er brúnhærð, léttlynd og hláturmild, segir í
fréttatilkynningu kvikmyndafélagsins hennar, Metro-Goldwyn-
Mayer. — Nýjasta myndin hennar heitir kvenfólkið; það er músík-
mynd í litum. Gene Kelly fer með hitt aðalhlutverkið. Áður en
Mitzi kom til Metro var hún á samningi hjá Paramount. Hjá þvi
félagi lék hún I þremur myndum í fyrra. Perill hennar í Hollywood
hófst annars fyrir rösklega sex árum.
MAÐURINN SEM EKKI.VAR TIL
FRAMHALD AF BLS. 7
unarerindum, látið í ljós áhuga á skotvopnum og byrjað að
skoða safn Vaughans. Skot hafði óviljandi hlaupið úr einni
skammbyssunni og Bernays látist samstundis. Bréfinu laúk
með því, að Vaughan lýsti því, hvernig hann hefði í örvsðút-
ingu sinni valið þann kost að flýja.
Lögreglan heimsótti húsið, sem ,,Bretinn“ vísaði á, fann
líkið og hóf leit að Henry Vaughan, eins og Peltzer hafði
ætlast til. En hann var hvergi finnanlegur.
Berre leynilögreglumaður velti bréfinu frá Sviss lengi fyrir
sér. Sú staðreynd, að ekki fannst tangur né tetur af Vaughan,
sannfærði hann um, að ekki hefði verið um neitt slys að ræða.
Kaupsýslumaður gat ekki horfið svona gjörsamlega alveg
fyrirvaralaust. Og hann hafði illan bifur á Armand Peltzer,
sem nú var nærri því daglegur gestur á heimili Julie og byrj-
aður að tala um að giftast henni.
En það var þessi fjarvistarsönnun. Gat Peltzer þá hafa
notað leigumorðingja ? Berre gerði þá uppgötvun, að rithönd
Henrys Vaughan var nákvæmlega eins og Leons Peltzer. En
Armand var við þessu búinn. Hann sýndi leynilögreglumann-
inum bréf, sem hann kvaðst hafa fengið frá Leon sama dág-
inn sem Bemays dó. Og bréfið hafði verið póstlagt í Banda-
ríkjunum.
En Berre gafst ekki upp. Næst komst hann að því að maður,
sem eftir lýsingunni að dæma gat verið Leon, hafði keypt
skammbyssur í London og París. Loks tókst honum að grafa
upp franska leiksviðsbúningasalann.
Nákvæm rannsókn hjá skipafélögum leiddi í ljós, að maður,
sem var nauðalíkur Leon, hafði komið til Evrópu áður en morð-
ið var framið. Þegar þar við bættist, að ljós hár fundust í
greiðu, sem hinn svarthæröi Henry Vaughan hafði notað í einú
hótelinu, sem hann dvaldist í, var gefin út skipun um að hand-
taka Leon Peltzer.
Það tók tvo mánuði að finna hann, en árið 1882 voru bræð-
urnir dregnir fyrir rétt. Þeir neituðu sekt sinni afdráttarlaust,
þar til Leon féll skyndilega allur ketill í eld, játaði og lýsti
yfir, að hann hefði verið verkfæri bróður síns. Báðir vóru
sekir fundnir um morð, en þar sem búið var að afnema dauða-
refsingu í Belgíu voru þeir dæmdir í ævilangt fangelsi.
Armand, maðurinn sem nærri því hafði tekist að fremja hið
fullkomna morð, dó í fangelsinu. Leon var látinn laus eftir
þrjátíu ára fangelsisvist og lifði í tíu ár í viðbót áður en hann
framdi sjálfsmorð.
— JUSTIN ATHOLL.
VIKAN
11