Vikan - 22.05.1958, Blaðsíða 3

Imyndun eöa
Púsundir „trúa" á drauga og afturgöngur
Hér segja nokkrir frá reynslu sinni
E
R líf eftir dauðann ? Og ef svo er, geta
framliðnir „gengið aftur“.
Það er endalaust deilt um þetta. Það eru
til þúsundir skráðra frásagna um aftur-
göngur. Sumar hefur verið hægt að
hrekja. Aðrar hafa það sér til ágætis, að
enginn hefur treyst sér til að afsanna þær,
engin „eðlileg“ skýring hefur fundist á
fyrirbærinu.
Frægur atburður af þessu tagi er kennd-
ur við stúlku að nafni Anastasia Pereli-
guine. Hans er getið í f jölda bóka um svipi
og afturgöngur.
Skömmu fyrir jól fyrir rösklega fimm-
tíu árum, bauð rússneski aðalsmaðurinn
Antonovich Nartzeff lækni að nafni Tou-
loucheff til miðilsfundar að heimili sínu
í Tamboff. Aðrir fundarmenn skyldu vera
frænka aðalsmannsins og ráðskona hans.
Nartzeff, sem lengi hafði fengist við
rannsóknir á yfirnáttúrlegum fyrirbær-
um tjáði lækninum vini sínum skömmu
fyrir fundinn: „Eitthvað eða einhver hef-
ur verið að reyna að hafa samband við
mig í allan dag. Þetta hefur komið fyrir
mig áður, þegar ég hef verið einsamall,
og hvort sem þú trúir því eða ekki, hef ég
oftar en einu sinni haft samband við
framliðna.“
Touloucheff brosti. Sem læknir og vís-
indamaður hlaut hann að trúa svona full-
yrðingum varlega.
Nú tók ráðskonan dúkinn af borðinu,
sem stóð í miðri stofunni. Öllum hurðum
:♦»»»»»»»»»»»»»»»»:«
Veiztu
?
1. Hvaða lcaupstaður stendur við ána
Blöndu ?
2. Fæðir krókódíllinn lifandi unga?
3. Eftir hvern er sagan „Dr. Jekyll og Mr.
Hide“? En hver lék aðalhlutverkið í sam-
nefndri kvikmynd?
4. Hver er stjórnandi Karlakórs Reykjavík-
ur? En karlakórsins Fóstbræður.
5. Er Mekka, liin lieilaga borg Múhameðs-
trúarmanna, í: a) Saudi Arabiu b) Yemen
c) Iraq d) Jórdaníu?
6. Hvers vegna er Kirkjubær á Síðu frægur
sögustaður ?
7. Ef þii ættir lakkflosa, til hvers mundirðu
nota hann?
8. Hvaða ríki átti Alaska, áður en það varð
hluti af Bandaríkjunmn ?
9. Hverjar eru dauðasyndirnar sjö?
10. Gáta:
Ljótan þursii leit ég
löngu nefi með.
Engan verri veit ég;
hann veikir sumra geð,
fúllur upp með fúla pest.
Hans þó spýju elskar öld,
»g af lienni nærist mest.
:♦:«
*
>;<
v
>♦<
>í
v
V
V
>♦<
>$
V
V
V
V
V
>♦'
>♦<
V
V
>;<
v
>♦<
>♦<
>;<
>;<
>;<
>;<
s
%
%
g
$
$
>♦<
>;<
v
>;<
v
>:<
V
>:<
Eftir
Derek Mason
var læst og fundarmenn settust við borð-
ið og tókust í hendur. Enginn gat því
hreyft hendurnar án þess að hinir yrðu
þess varir.
„Við erum ekki ein hérna inni,“ sagði
Nartzeff eftir stundarkom, og nærri því
samtímis heyrðust þung högg á veggjum
og lofti. Svo var barið undir borðplöt-
una.
Nartzeff spurði: „Geturðu svarað greitt
og skírt? Þrjú högg þýða já, eitt nei.“
Samstundis var barið þrisvar í borðið.
„Viltu svara með því að nota stafrófið?“
spurði hann.
Aftur var barið þrisvar sinnum.
„Stafaðu nafnið þitt,“ sagði Nartzeff.
Nafnið „Anastasia Pereliguine“ var
stafað hægt.
„Hvað viltu okkur?“ spurði aðalsmaður-
inn.
„Ég er ógæfusöm og bið ykkur að biðja
fyrir mér,“ var svarið. „Ég dó í gærdag
í sjúkrahúsinu. Ég leitaði að einhverjum,
sem ég gæti haft samband við, og fann
engan nema ykkur.“
Svo kom þetta: „Ég er sautján ára. Ég
var vinnustúlka og framdi sjálfsmorð með
því að gleypa brennistein af eldspýtum
. . . Biðjið fyrir mér.“
Það var dauðaþögn í stofunni. „Vofan“
var farin.
Touloucheff læknir lét það verða sitt
fyrsta verk að heimsækja eina sjúkrahús-
ið í héraðinu. Þar var honum tjáð, að
daginn fyrir miðilsfundinn hefðu tvéir
sjúklingar verið lagðir á sjúkrahúsið og
þjáðust báðir af eitrun. Annar var eigin-
kona embættismanns á staðnum, hinn var
vinnustúlka að nafni Anastasia Pereli-
guine,- Hún var sautján ára.
Plún hafði gleypt mikið magn af brenni-
steini og drukkið olíu.
Enginn viðstaddra hafði hugmynd um
sjálfsmorð stúlkunnar — enginn þeirra
vissi einu sinni að hún var til — fyrr en
hún gaf sig fram á miðilsfundinum. Op-
inber rannsókn staðfesti þetta.
Hér er annar furðulegur atburður.
Hann gerðist undir lok síðustu heims-
styrjaldar.
Jerome Larkin, brezkur flugliðsforingi,
sat í samkomusal flugdeildarinnar, þegar
náinn vinur hans, David McConnell fíug-
foringi, gekk inn. Hann hafði verið sendur
í árásarferð til Þýzkalands.
„Kominn aftur?“ hrópaði Larkin undr-
andi. „Það er ekki nema klukkutími síðan
þið fóruð.“
McConnell brosti. „Komst heim fyrr e»
ég hafði gert ráð fyrir,“ sagði hann og
tók ofan flughjálminn um leið og han»
gekk inn í herbergi sitt.
Nokkrum mínútum síðar fór Larki*
inn í herbergið til þess að rabba við vi»
sinn. McConnell var þar ekki.
Um fjórum stundum síðar komu flug-
vélarnar úr árásarferðinni og Larkin fór
út á flugvöllinn til þess að sjá þær lenda.
Flugvél McConnells var hvergi sjáanleg.
Larkin flýtti sér til flugstjórans á eimii
vélinni og sagði honum frá hinni skjótu
endurkomu McConnells.
„Hvað gengur eiginlega að þér?“ ansaði
flugmaðurinn. „McConnell var skotinn
niður. Ég sá flugvélina hrapa. Engin*
kornst út úr henni áður en hún náði jörðu.“
Larkin var tjáð að þetta hefði gerst um
tíuleytið. McConnell hafði birst honurn
þegar klukkuna vantaði svosem eina mín-
útu í tíu . . .
Þess eru mörg dæmi, að menn hafi feng-
ið óvænta heimsókn vina eða ættingja, og
frétt seinna að þeir hafi verið látnir •—
áður en heimsóknin átti sér stað.
Séra Matthew Frost í Essex var ai
drekka kaffi með konu sinni dag nokk-
urn, þegar hann heyrði að barið var á
gluggann fyrir aftan hann.
Hann leit við og sagði undrandi: „Nei,
sérðu! Þarna er hún amma.“
Hann flýtti sér til dyranna til þess aé
hleypa gömlu konunni inn, en hún var
þá hvergi sjáanleg.
Hann skrifaði ömmu sinni sama dagin*
til þess að segja henni frá þessu ein-
kennilega atviki.
Næsta dag barst honum sú fregn frá
Yorkshire, að amma hans hefði látist
klukkan hálf fjögur daginn áður — þrjá-
tíu mínútum áður en hann hafði heyrt
bankið á glugganum og séð andlit hennar.
Ýmsar sögur eru af því sagðar, hvernig
dauðsjúkir menn eiga að hafa séð látna
ástvini við rúmstokk sinn. Læknirinn, sem
stundaði bandaríska tenorsöngvarann
James Moore, þegar hann lá banaleguna,
segir frá því, að fáeinum mínútum áður
en hinn frægi söngvari gaf upp öndina,
hafi hann rétt sér hendina og sagt: „Þér
hafið verið mér mjög góður, Wilson læk»-
ir.“
Moore, segir Wilson, var með fullri mei-
vitund.
Framhald á hls. 14
VIKAN
3