Vikan - 12.06.1958, Side 6

Smásaga eftir ISABELLE GEORGES-SCHREIBER
Pósthverfi X.Y.Z., 1. marz.
ELSKU, sæta Jeanine,
Þér hlýtur að finnast ég vera
óttalega latur að skrifa, en þú veizt
að ég er enginn snillingur í að setja
saman fallegai' setningar, og auk
þess höfum við ekki mikinn tíma
aflögu héra.
Og nú ertu komin með litla Sylvíu!
Þegar ég hugsa um þig sem mömmu,
get ég varla trúað því'. Þvílíkt og
annað eins! fig sé þig ennþá gegnum
rúðuna í klefanum mínum, þar sem
þú situr við ritvélina! Það eina sem
sást af þér var ljósi kollurinn. Og við
gerðum ekkert annað en brosa hvort
til annars. Auðvitað vildi ég miklu
heldur horfa á litla uppbretta nefið
þitt en töludálkana mína!
Þú verður að viðurkenna að við
óttum góðar stundir saman; t. d.
þegar við gengum til Vaucresson . . .
þú manst auðvitað þegar við stönz-
uðum undir eikinni i Saint-Germain
skóginum . . . Þú getur ekki sagt
að við höfum ekki elskast daginn
þann, eða hvað? Og þá í kvikmynda-
húsinu!
Eg sé ekki eftir neinu! Ég tek
hlutunum eins og þeir bera að hönd-
um og geri mér engar grillur. Það er
satt að maður lendir stöku sinnum
í einhverjum vandræðum, eins og t.
á. þetta frímerkjamál, en þaS er ekki
vert að gera of mikið úr slíku. Eg
gerði glappaskot, það er allt og sumt.
Það er að segja, ég lenti illa I því.
I slíkum málum er um að gera að
láta ekki vaða ofan í sig. Allt veltur
á því! Ég krafsaði mig heldur ekki
svo illa út úr því, úr því þeir kærðu
mig ekki og ég gat sagt upp sjálfur.
Og í rauninni þykir mér núna jafn
gott að vera hermaður eins og gjald-
keri. Hérna hefur maður ekki of
mikið fyrir lífinu, ágætt fæði og
veöráttan dásamleg.
Eg skil vel að þú eigir i erfiðleik-
um, vesalings Jeanine mín! Barn
gerir ekki svo lítið strik í reikning-
inn. Vinkona þín, hún Marie-Louise
saumakona, ætti að sjá svo um að
hún gæti haft þig. Þú segir að hún
hafi ekki nema herbergið sitt og ör-
litla skonsu til að taka á móti við-
skiptavinum sínum og máta í. Það er
skiljanlegt, en það er ekki hægt að
vísa konu með barn út á götuna.
Hvað fólk getur verið eigingjarnt!
Mér finnst að þú gerðir réttast með
að finna einhverja góða konu, sem
vill taka barnið að sér, annars áttu
eftir að lifa mesta hundalífi. Og
þetta barn er, þegar á allt er litið,
ekki nema hálfs mánaðar gamalt,
svo þú hefur varla haft tíma til að
bindast þvi traustum böndum. Þú
verður fljót að gleyma því! Trúðu
mér, það er skynsamlegast af þér að
skilja barnið við þig. Sú sem tekur
það að sér mun áreiðanlega geta
g'ert meii'a fyrir það en þú.
af hendi herþjónustu og mér fellur
Þú verður að skilja þetta! Ég get
ekkert gert. Ég hef ekki nema her-
mannalaunin mín og ég verð þó að
hafa ofurlitla vasapeninga. Án barns-
ins getur þú farið að vinna og
kannski fengið aftur gömlu stöðuna.
Þeir verða guðsfegnir að fá þig aftur.
Það líkaði ákaflega vel við þig.
1 bréfinu þinu spyrðu um fyrir-
ætlanir mínar. Hvað þú ert hátíðleg,
vesalings Jeanine mín! Eg er að leysa
Okkur pabba hefur aldrei samið, eins
og þú veizt. Hann er skrýtinn karl.
Það eru ekki miklar líkur til að hann
taki við þér. í fyrsta lagi af því að
hann elskar heimilið sitt, sem hann
er ákaflega stoltur af, og í öðru lagi
af þvi hann hefur enga ástáeðu til að
kæra sig um þig, þar sem hann kærir
sig ekki einu sinni um mig. Þú getur
samt reynt. Sá sem engu hættir,
hreppir heldur ekkert. Ef hann vill
ekki sjá þig, þá ferðu bara þína
ekkert illa hér í Bavaríu, það veit
trúa mín. Meira get ég ekki sagt.
Ég skil það vel að þú viljir vita
hvar þú stendur, það liggur í hlutar-
ins eðli. Sjálfur hefði ég ekkert
viljað frekar en kvænast þér, en
eins og þú veizt, hefur þetta farið
öðruvísi. Ég gæti vel beðið þig um
að bíða mín, þangað til ég hef lokið
herþjónustutíma mínum, en ef ég
kem aftur til Parísar, þá hef ég
hvorki stöðu né meðmæli þaðan sem
ég hef unnið (og það ekki að ástæðu-
lausu), enga peninga og engan stað
að búa á. Jæja, við skulum sjá til,
ekki satt?
Ég kyssi þig á litla rauða munn-
inn.
Etienne Lenoir.
P.S. — Mér hefur dottið nokkuð í
hug. Ef Marie-Louise vill ekki hafa
þig, þá gætirðu kannski reynt að
leita til pabba. Hann býr í Cardinet-
götu 318, á þriðju hæð til vinstri.
leið. Engin ástæða til að gera meira
úr því.
Bréf frá Jeanine Martin til Etiennes
Lenoir.
Cardinetgötu 318, 12. marz.
Það er ákaflega erfitt fyrir mig að
lýsa þeim tilfinningum, sem bréfið
þitt vakti hjá mér, Etienne! Ert það
þú, sem stingur upp á þvi að ég yfir-
gefi Sylvíu litlu ? Gerirðu þér þá
enga grein fyrir því hvað það er að
ganga með barn í níu mánuði og
fæða það í þennan heim?
Ég treysti þér og hélt að þú værir
unnusti minn. Við ætluðum að gifta
okkur og eiga saman rólega og yndis-
lega æfi, þar sem ekkert væri eðli-
legra en að lítil vagga skipaði sitt
rúm. En þá gerirðu þetta glappa-
skot, sem gerði þig að . . . (ég þori
ekki einu sinni að skrifa orðið) og
sem breytti öllum okkar áformum.
Og viltu nú að litla dóttir mín taki
afleiðingunum og verði svipt móður
sinni ?
Nei, vertu alveg rólegur, ég treysti
ekki lengur á þig. Þú þarft auðvitað
á vasapeningunum þínum að halda
. . . Vesalings pilturinn, hvað ég
vorkenni þér! Ég hélt að þú værir
heiðarlegur og hugrakkur og það ertu
sjálfsagt. Mér hefur ekki getað
skjátlast í því. Nei, hvorki þessi
augnabliks veikleiki þinn né bréfið,
sem ekki sæmir þér . . .
Jæja, þrátt fyrir allt verð ég þó
að unna þér sannmælis. Þú fékkst
góða hugmynd í lok bréfs þíns. Eins
og þú sérð er ég hjá föður þínum.
Ekki til frambúðar, en það er mikil
hjálp í því, og nú munar um allt.
Ég gat ekki verið lengur hjá Mai'ie-
Louise. Barnið grét alla nóttina, og
vesalings stúlkunni kom varla blund-
ur á brá. Eg ákvað því að fylgja þínu
ráði. Eg hafði hræðilegan hjartslátt,
þegar ég gekk upp stigann með litlu
stúlkuna í fanginu og ég hikaði lengi,
áöur en ég þorði að hringja bjöllunni.
Hár maður í innijakka og ennþá
ungur að sjá, opnaði fyrir mér. Hann
varð ákaflega undrandi og spurði
mig þýðlega: — Hvað er yður á
höndum, frú ?
Eg var svo hrærð og svo vand-
ræðaleg, að ég bara fékk honum
bréfið þegjandi. Faðir þinn renndi
augunum yfir það og sá undirskrift-
ina. Hann fölnaði en sagði ofur ró-
lega og ákveðið: — Mér þykir það
leitt, ungfrú, en ég get ekkert gert
fyrir yður. Eg vil ekki hafa neitt
saman við son minn að sælda, hvort
sem hann er nær eða fjær.
Hann var um það bil að loka dyr-
unum, þegar ég brast í grát af þreytu
ofg áhyggjum. Þá opnaði hann dyrn-
ar upp á gátt og sagði kuldaiega:
— Takið vel eftir því sem ég segi,
ungfrú. Þér getið dvalið hér hjá
mér í tvo daga, en gerið yður engar
gyllivonir, ég hef yður ekki stund-
irni lengur. Herbergið er líka upp-
tekið. Frændi minn kemur í það á
föstudaginn.
Að svo búnu tók hann pokann, sem
ég hafði látið frá mér, og sem hafði
að geyma barnaföt og pela Sylviu
litlu, og gekk þegjandi á undan mér
inn eftir löngum hvítum gangi. Hann
vísaði mér inn í stóra stofu, sem ég
varð srax ákaflega hrifin af. Eg
giét svo mikið að ég gat með naum-
indum sagt: — Þakka yður fyrir.
- Þér getið sofið þarna, sagði
hann. Fyrir barnið þurfið þér aðeins
að draga saman tvo hægindastóla.
Vaskurinn er í skápnum. Eg borða
klukkan hálf átta. Svo fór hann.
Ég held að ég hafi óljóst heyrt
Monsieur Lenoir opna dyrnar og
kalla á mig í matinn, en dyrnar lok-
uðust ofur hægt aftur og ég vissi
ekki af mér framar.
Etienne, hvað hefurðu getað gert
föður þínum, úr því hann reiddist
þér svona ?
Jeanine.
Bréf frá Jeanine Martin til frú
Martin.
318 Cardinetgötu, 15. maí.
Kæra mamma,
Þú ert auðvitað alveg forviða að
sjá að ég bý enn á sama stað. Ég
ej- sjálf ennþá meira hissa en þú. Já,
Framhald á bls. 13.
6
VIKAN