Vikan - 28.08.1958, Side 11

Garmurinn hann
GISSUR
Gissur: En hvað það er nú indcelt að vera komin heim. — Rasmína: Já, þetta var dásamlegt sun
arleyfi. En nú þarfnast ég sannarlega hvildar.
(50LLY, I DIPN'tX,
REALIZE WE HAD
SO MUCH LUQ&A6E!
Gissur: Hver skrambinn.
Ég gerði mér ekki grein fyrir
því að við vœrum með svona
mikinn farangur.
Rasmína: Það er versti gallinn á svona fríi — að þurfa að ganga frá far-
angrinum eftir ferðina. — Gissuur: Jœja, því fyrr sem við byrjum, því fyrr
verðum við búin. ...
I'LLTAKE TME
CLOTHES OUT
OF THE BAG£
- ANP YOU
PUT THEM
AWAy IN THE
CLOSETS!
I'M JUST NOT
UP TO IT NOW,
DEAR-I'LL
V REST FIF
Gissur: Ég skal taka fötin upp úr tösk-
unuum og þú gengur frá þeim l skápunumu.
Rasmina: Ég get bar ekki lagt i það aiveg
strax. Eg verð að hvíla mig rœkilega áður.
WFIILE MA6GIE'S RESTIN'
I'LLSURPRISE HER AND
OIT THIG STUFF
UNFA C <ED l J
]l'
Gissur: Eg œtla að ganga frá öllu dótinu
meðan Rasmína hvílir sig og koma henni
á óvart.
MA60IE BOU6HT AN AWFUL
LOT OF NEW CLOTHES WHILE
W.E WERE AWAYI T HOPE
THERE'LL BE ENOUOH
ROOM IN THE
CLOSETS!
Gissur: Rasmína keypti reiðinnar býsn af
fötum. í fcrðalaginv, Vg vona að það sé nóg
pláss fyrir öll þessi föt.
WHEW! WHAT A JOU TITT , !
\ í WUZ!---BUT I CAN ÚVJT .
IMAölNE HOW PLEASED ^
, MAö6iE;LL BE!
- /\ íK- \
Gissur: Þctta var nú meira púlið. En það verður gaman aö
já hvað Rasmína verður glöð þcgar hún sér að þetta er allt
sjá
búið.
^NOW TO PUT THESE LAGT
TWO BAöS AWAy-THEN
T'LL BREAK THE GOOD
Gissur: Eg œtla að ganga frá þess-
um tveimur töskum, — og síðan cetla ég
að fcera Rasminu fréttirnar. Ég lilakka
til að sjá áncegjusvipinn á henni.
Rasmína: Innandyraarkitektinn olclcar var að hringa. Hann œtl-
ar að senda vinnuflokk á morgun til að mála liúsið upp á nýtt.
Gissur: Það var prýðilegt, Hann hefur svikist um það svo mánuðum
skiptir.
— AND iVE ARRANSED FOR
US TO MOVE INTO A HOTEL
WHILE THE/'RE WORKING!
—now aren't you GLAP
WE DIDN'T GTART ^
UNPACKING ?!
Rasmína: Ég hef séð svo um að.við ftytmm
inn á hótel meðan þcir cru að vinna, Erticjfp.n
ekki ánœgður yfir því að við byrjuðum eKk
á því að ganga frá farangrinum.