Vikan - 25.09.1958, Blaðsíða 12

Einn á
tnóti öllnwn
FORSAGA: Max Thursday, fyrrum leyniiögreglumaífur, er skil-
inn og lagstur í drykkjuskap. Hann hefur ráðið sig sem löggæzlu-
mann á hrörlegu hóteli fyrir mat og gistingu. Georgia, kona hans
sem var, sem nú er gift lækninum Homer Mace, kemur þangað til
hans. Tommy, syni hennar og Max, hefur verið rænt, og hún
þorir ekki að leita til lögreglunnar. Max fer nú til samstarfsmanns
Homers, en fær þar heldur kuldalegar móttökur. Sama kvöld er
læknirinn, Elder, myrtur. Grunur fellur fljótlega á ítalska bræður,
að nafni Spagnoletti, sem eru alræmdir bófar. Hins vegar grunar
lögreglan Max um morðið á Elder, en Georgia kemur með rangan
vitnisburð, til þess að koma Max undan fangelsun. Max kemst nú
að því, að stúlka að nafni Angel, er eitthvað tengd Spagnoletti-
bræðrunum. Stúlka þessi býr á sama hóteli og hann. Hann reynir
nú að lokka Angel til sín með perlu, sem hann hafði fundið í
skrifborði Elders læknis.-
Gamla konan herti takið um ermi hans. „En hvað var hún að gera
á bátnum með Leo Spagnoletti ? Hvernig stóð á þessu?“ Hödd Smitty
var hálfkæfð og hás.
,,Þú mátt ekki halda neitt um hana. Hún hafði símanúmer Leos. Henni
leiddist bara í skólanum og langaði í tilbreytingu. Judith sagðist geta
séð um sig sjálf og ég held að hún geti það. Og hún fékk nógu mikla til-
breytingu í gær, svo að það ætti að endast henni í nokkur ár.“
Smitty hugsaði um þetta og spennti varlega greipar í kjöltu sér. „Ég
er hrædd um að ég geti ekki haldið henni í skefjum um alla eilífð. En, Max
— mig langar svo mikið til að sjá hana að mig verkjar." Hún deplaði
augunum nokkrum sinnum og hallaði sér aftur á legubekkinn. „Segðu
mér eitthvað um hana —: hvernig gengur hún, hvernig er röddin hennar?“
Smithy og Thursday hrukku bæði við, þegar síminn hringdi. Smitty tók
upp heyrnartólið og sagði: „Já?“ Thursday heyrði hrjúfa rödd Harveys.
Smitty muldraði: „Jæja. Eftir augnablik.“ Og lagði tólið á. Hún reis upp
við dogg og leit hugsandi á manninn. „Hver heldurðu að sé að fylgjast
með húsinu hinum megin við götuna?“ Thursday þagði. Smitty sagði:
„Angel.“
Það brakaði í legubekknum, þegar Thursday stóð upp. Hann staulaðist
yfir draslið á gólfinu og þaut út að dyrunum. Hann heyrði Smitty kalla á
eftir sér. Bak við afgreiðsluborðið sat Harvey og horfði á hann undrandi.
Hann hikaði andartak á gangstéttinni. Birtan var þægileg saman-
borfð við birtuna inni. Fimmta gata var auð, dauð. Thursday leit í allar
$ttir:
Hann sá glampa á nokkrar rúður. Hann grillti i fjóra sporvagnsteina
á miðri götunni. Nálægt einum teininum logaði á sígarettu.
Þá. heyrði hann í kvenskóm á hlaupum. Hann leit í norður. Konan
var næstum komin að hoininu. Hún var í einhverju Ijósu, sem blakti til
og frá, það hefði getað verið regnkápa Angels.
Thursday hljóp yfir götuna. Konan hvarf fyrir hornið til vinstri.
Han sá allt mjög greinilega núna. Hávaðinn frá skóm hans ómaði milli
húsanna. Hann hljóp þétt upp að mexíkönsku veitingahúsi og síðan út á
næstu götu.
Það var allt kyrrt eins og á Fimmtu. Thursday snarstanzaði. Síðan
hallaði hann sér þreytulega upp að rúðunni á veitingastaðnum. Konan
var Angel. Hún stóð á miðri götunni, horfði til hans og beið.
Hann reyndi að hugsa skýrt. Hann var móður, hann hafði hlaupið of
hratt. Hann og Angel voru ekki ein á götunni. Það hafði aldrei verið
ætlunin.
t skugga frá húsi neðar í götunni sá hann tvo skugga hreyfast. Annar
laumaðist út undan veitingastaðnum hinum megin við götuna. Lítill
flutningabíll með logandi á biðljósunum staðnæmdist á gatnamótunum.
önnur vél heyrðist hósta bak við hann, sem rauf þögnina. Thursday
sneri sér við. Maðurinn stóð andspænis honum á gangstéttinni. Byssan
í höndum hans var stór og hann sagði hæðnislega með röddu, sem
Thursday kannaðist við: „Einmitt maðurinn, sem við vorum að leita að.“
Sunnudaginn, 12. febrúar, kl. Jf,30 f. h.
Angel hló einu sinni, hranalega, þetta var kveðja hennar. Hún stóð á
miðri götunni og horfði á Bert ýta Max Thursday inn í flutningabílinn á
Eftir WADE MILLER
horninu. Þau horfðu öll á hann. Angel, skuggarnir á báðum gangstétt-
um og þrekni maðurinn sem hafði farið út úr bílnum.
Það var Rocco. Kraginn á jakka hans var uppbrettur, vegna þess að
morgunloftið var svalt. Hann sagði ekki neitt. Hann tók 45 byssuna af
Bert og benti Thursday að fara í framsætið. Bert fór fram fyrir .bílinn og
smeygði sér undir stýrið.
Siðan settist Rocco stynjandi við hlið leynilögreglumannsins. Hann
beindi byssunni að kvið hans. Þegar hann hafði skellt hurðinni, ýtti hann
handlegg Thursdays fram og ýtti byssunni upp að síðu hans.
Þegar Rocco hafði komið sér þægilega fyrir, veifaði hann handleggnum
út um gluggann, án þess að hafa (augun af Thursday. Angel sneri sér við
og gekk ein upp götuna. Hinir fóru á eftir. Þau gengu öll að Dodge ’46,’
sem lá við hliðina á maxíkanska veitingastaðnum.
Thursday sagði ? ,,Angel virðist þreytt. Ég er ekki sá fyrsti sem hún
handsamar í dag.“
Rocco var grafalvarlegur, og munnurinn skeifumyndaður. Bert ýtti
gírstönginni upp að hné Thursdays og steig á benzínið. Mennirnir þrír sátu
samanþjappaðir í framsæti bílsins. Gegnúm rúðuna sá Thursday að fram-
hlífin var beygluð og málningin var farin að flagna af. En vélin malaði
sannfærandi, þegar bíllinn beygði fyrir snarpa beygju. Thursday minntist
þess ekki að hafa séð neitt nafn á hlið bílsins.
Bert ók niður Fimmtu götu niður að höfninni. Handan við grimmilegt
andlit Roccost sást glampa á flóann.
Þeir þutu eftir hafnargötunni, sem lá í beygju meðfram höfninni. Að
National City, mexíkönsku landamærunum, Tijuana.
Thursday sagði skyndilega: „Hvað liggur á? Mér liggur ekkert á.“
Maðurinn í leðurjakkanum hló við. „Heyrðirðu þetta herra Spagnoletti ?“
Það var skollin á þoka, svo að hann setti gluggaþurrkurnar i gang. Þær
slógust fram og aftur eins og til þess að telja mínúturnar.
Rocco Spangoletti var enn þögull. Thursday var farinn að telja slögin i
gluggaþurrkunum. Hann vætti varirnar.
„Hvert erum við að fara?“
„Dálítið lengra."
,, Hvað er þar?“ Hann leit varlega í kringum sig í bílnum.
„Áhöld." Bert starði á rúðuna. Þokunni var létt og hann slökkti á
gluggaþurrkunum. „Byssur. Steinar. Kaðall. Og nokkrar skóflur og
hakar — til þess að það verði reglulegur garðyrkjubragur yfir þessu.“
„Þangað sem Clifford fór?“
Bert kinkaði kolli. Þeir voru komnir framhjá verksmiðjunum og her-
skipalæginu. Næsta gata var gatan milli San Diego og National City.
„Maður brýtur á honum hálsinn. Það sést ekkert á honum, og margir
hálsbrjóta sig, þegar þeir detta í vatnið." Þetta var forskrift — afar ein-
föld. ,,Þá setur maður hann í poka með eitthvað áttatíu pundum af
steinum í. Bindur fyrir pokann. Svo rotnar pokinn. Ef til vill hjálpa fisk-
arnir og krabbarnir til og hann flýtur upp. Allt bendir til þess að
það hafi verið slys. Ef til vill komast þeir aldrei að því hver náunginn
• er.“
Bert hægði ferðina. Þeir voru komnir að McKinley stræti. Þetta var í
fátækrahverfinu. Húsin voru að grotna niður beggja vegna götunnar.
Trén vor-u rytjuleg og þakin sníkjuplöntum. Það sást ekki lengur út á
flóann. Einhvers staðar til hægri heyrðist í skipi.
Thursday stífnaði og fann byssuna rekast fastar að síðu sinni. Drauga-
legur grár jeppi stóð við ljósastaur á næsta götuhorni. Sjóliðsforinginn við
stýrið leit í kringum sig og sagði eitthvað við sjóliðann sem með honum
var. Strandgæzla. Sjóliðsforinginn leit á vörubílinn, sem kom á móti hon-
unr. Hann yppti öxlum og ók áfram niður eftir götunni.
i2
VIKAN