Vikan - 25.09.1958, Blaðsíða 13

Bert skellti í góm og beygði til hœgri í öfuga átt. Það rumdi í Racco.
Þegar hann opnaði munninn var rödd hans hás og tilbreytingarlaus.
„Thursday, þú hefur rétt á einu, þú veizt hversvegna þetta er að gerast,
en ég vil vera viss. Þú verður að borga fyrir dauða bróður míns.“
„Ég drap hann ekki, Spangoletti. Ég var bundinn í klefanum, þegar
hann var skotinn.“
Rocco hristi höfuðið og órakaðir kjálkar hans skulfu. „Ég veit ekki.
Enginn getur sannað neitt. Leo er dauður og liann var bróðir minn. Hingað
til hef ég aðeins átt í viðskiptabrösum, en nú verð ég að fá blóðhefnd."
Bíllinn ók undir götuljós. Thursday sá, að föt Roccos voru ekki einungis
dökk, þau voru svört, sorgarlitur. Og yfir hvíta skyrtuna á breiðu brjósti
hans lá svart bindi. Thursday sagði, og hreyfði næstum ekki þurrar varir
sínar: „Olivera drap bróður þinn.“
„Ef til vill. Ef til vill gerðir þú það. Eða þessi Wilmingtonstelpa, sem
Leo var méð á Panda! Ef til vill einhver annar. En það koma ekki margir
til greina — aðeins þeir, sem voru þarna og þeir sem vita um perlurnar.
Ég er ekki fljótur að hugsa. En þegar ég er búinn, er ég búinn að hefna
Leos.“
„Olivera kom og náði í perlurnar. Hann stal krakka Mace og drap
Elder. Hann drap bróður þinn. Þetta er svo auðséð.“
„Það er margt, sem þú ekki veizt, Thursday. Eða ef til vill þykistu
ekki vita neitt. En ég ætla ekki að hætta á neitt. Þegar ég er búinn, veit
ég vissu mína.“
Þrekni maðurinn í svörtu fötunum þrýsti sér upp að honum, byssan,
holdið, óhaggándi, óréttlátt, banvænt. Rörr Thursdays skalf. „Ég verð að
vera þér sammála, keppurinn þinn. Þú ert seinn að hugsa. Þú ert einfald-
lega heimskur. Lögreglan kemst strax á sporið.“
Rocco dró andann djúpt. Billinn beygði inn í garð, þar sem geymt var
timbur. Pramundan sást glampa á vita. Þeir voru næstum komnir að fló-
anum aftur. „Reyndu ekki að hugga þig, Thursday. Angel er að fara úr
bænum og kemur aldrei aftur. Bert á að hverfa dálítinn tíma. Þessi Wilm-
ington stelpa getur ekkert sagt. Ég er einn eftir.E g þekki lögfræðinga og
dómara í þessum bæ. Lögreglan er ekkert annað en hugmyndir." Hann
ýtti byssunni fast upp að síðu Thursdays. „Jæja, þegiðu nú.“ Hendi Roccos
skalf af reiði. Thursday fann, að handleggur Roccos skelf við olnboga sinn.
Bert hafði slökkt á ljósunum. Bíllinn ók hægt eftir timburgarðinum að
höfninni. Gömul bryggja skarst út í vatnið eins og margfætla. Ljós sáust
á Strandgötunni. Bíll einhvers, sem var að fara til vinnu sinnar, eða koma
úr vinnunni, eða einhver á skemmtiferð.
Það brakaði í bryggjunni, þegar Bert ók út á hana. Vatnið skall gegn
bryggjustoðunum undir þeim. Thursday hugsaði með sér: þá er þessari
ferð lokið. Alltaf niðri við höfnina. Sunhudagsmorgunn — þegar allir
sofa út.
Bíllinn var kominn út á bryggjuna miðja. Bert beygði sig fram að
framrúðunni. Dropar voru farnir að myndast á henni. Thursday leit niður
á gólfið.
Hann sá að fótur hans sjálfs lá á varahemlunum.
Hann bað. Hann sagði, Guð, þetta er fyrir krakkann. Hjálpaðu mér
aðeins í þetta sinn. Láttu mig sleppa.“
Thursday barði um sig í allar áttir. Hann sveigði langan líkama sinn og
olnbogi hans ýtti byssunni upp að leðursætinu. Hún drundi uppi við hand-
legg hans. Hann sparkaði með vinstra fæti, þannig að hann festi skó Berts
milli stýrisins og gólfmottunnar. Með vinstri hendi dró hann út hand-
bensínið og hélt fast um það.
Bíllinn ók af stað. Það var hleypt af aftur. Reykur fyllti bílinn. Rocco
togaði í byssuna og sló í andlit Thursday með lausa hnefanum. Bert hélt
stýrinu réttu með annarri hendi. Hann fálmaði ósjálfrátt eftir varaheml-
unum. Handleggur Thursdays, sem hélt i handbenzínið varð í vegi hans.
Thursday sparkaði. Bert æpti.
Framhjólin tók kipp og sigu niður. Hnefi Raccos skall á höku Thursdays,
sem andaði djúpt að sér. Bíllinn hallaðist og hann veltist ofan á búk Roccos
og leitaði með báðum höndum að bvssunni. Hann fann aðeins úlnliðinn á
þeirri hendi, sem á byssunni hélt, svo að hann greip fast um hann.
Bíllinn skall á vatninu. Það drundi í honum og hann seig hægt niður.
Saltvatn. Vatnið gusaðist inn um glaggana í stríðum straumum. Thursday
kastaðist til, þegar vatnsgusan skall á honum.
Hendur Roccos voru tómar. Eins og óðir smokkfiskar þeirfuðu þeir með
öllum skönkum um bílinn og reyndu að opna hurðirnar. Þeir rifu upp
hurðina, sem rifnaði frá bílnum. Thursday dró að sér handlegginn og lét
hnefann skella á breiðu baki Roccos. Aftu og aftur, meðan allt var svart.
Hann ýtti skrokknum á undan sér og barði loftið úr feitum búknum.
Það var eins og úthafið reyndi að mola á honum husinn með járnklóm.
Bíllinn valt á hliðina og hann sogaðist upp gegnum dyrnar. Hann barði
um sig og reyndi að halda augunum opnum, en hann sá ekkert, og hann
barðist við að halda niðri í sér andanum, svo að banvænt vatnið sogaðist
ekki niður í lungu hans.
Leitandi fingur hans komu við eitthvað mjúkt. Hann togaði í það og
þaut upp á yfirborðið, meðan hann sparkaði sem mest hann mátti. Þegar
hann þaut upp á við, sá hann starandi andlit Roccos, afmyndað, ófreskt.
Hann hafði gripiS í svarta jakkann. Sorgarjakkann.
Augu hans komu upp á yfirborðið, en honum fannst líða óratími, áður
en munnur hans gat andað að sér hreinu lofti, sem skar lungu hans. Ljósin
skinu allt i kringum hann. Hann sá glitta í bryggjuna og landspildu bak
við hana.
Fimmtíu fet í land. Hann synti klunnalega og hélt höfðinu yfir vatns-
boðinu. Hann hugsaði: Ég ætla aldrei að .halda niðri í mér andanum öftar
á ævinni. Föt hans háðu honum mjög. Thursday synti með hægri hendinni
og ýtti brakinu frá bryggjunni á undan sér með þeirri vinstri. Fúinn viður-
inn var þakinn hrúðri og mjúkum sogdýrum.
Hann gleymdi ströndinni og fór að telja spýturnar. Þegar hné hans
komu við mjúkan botninn, hafði hann talið tólf. Hann lá í allri sinni lengd
í flæðarmálinu, lafmóður. Bryggjan og hafnarbakkinn gnæfðu yfir honum
og sltýldu honum. Fætur hans lágu enn I vatninu og litlar bárur gældu
við þá án afláts.
Einar var að kalla. Hann reis upp á fjóra fætur og hristi sandinn af
andliti sínu. Skær ljóssúla lék um svartan flóann.
Það heyrðist aftur í sírenunni. Thursday muldraði hásri röddu: „Lög-
reglubátur!" Hann staulaðist að hafnarbakkanum. Það lá stígur hægra
megin við bryggjuna. Hann staulaðist á fætur og féll síðan aftur.
Leitarljósið skein nú á hafnarbakkann og hann reyndi að forðast það.
Einhver kallaði: „— vatn! Stjórnborða!“, síðan hvarf röddin í vindinn. Það
var aftur dimmt. Thursday lyfti höfðinu með gát.
Lögreglubáturinn sigldi nú hægt umhverfis bryggjuna. Leitarljósið skein
skjannahvítt út á flóann. Báturinn kom nær bryggjunni. Nokkrir merin
hölluðu sér yfir borðstokkinn til þess að ná í eitthvað í vatninu. Eitthvað,
sem flaut við hendurnar á þeim, kringlótt, mjúkt og svart. Eins og dauður
selur.
,, — einhver annar.“ Einn maðurinn leit upp.
Thursday stóð upp með erfiðismunum. Hann staulaðist að dökku'm
timburhlöðunum.
Sunnudaginn 12. fcbrúar, kl. 7,00 f. h.
Thursday sá andlitið á Georgiu ógreinilega gegnum vírnetið í hurðinni,
en hann sá að hún opnaði munninn og lyfti augabránunum spyrjandi.
„Max —!“ ,
Hún opiiaði varlega. Hann gekk inn í fordyrið og lokaði á eftir sér. Hún
hörfaði undan að þvottasnúrunni, og starði á hann spyrjandi. Það skrjáfaði
í pilsi hiennar. Kjóllinn var úr svörtu rayon jersey með langar ermar. Fila-
beinslituð greiða, sem nú var gleymd, var í annarri hendi hennar. ,
„Við skulum komast í skjól,“ stakk Thursday upp á. Hann gekk framr
hjá henni inn í eldhúsið og þegar hún hafði hugsað sig um, hélt hún hikandi
á eftir honum. Hann lokaði eldhúshurðinni og snei'i lyklinum í skránni.
Síðan hallaði hann máttvana líkama sínum upp að ísskápnum og andvarp-
aði. . . .
„Hvað er að Max? Hvað hefur komið fyrir? Eru þeir búnir að finna
Georgia þagnaði. Skjálfandi hendur, sem héldu á greiðu, þrýstust upp að
munni hennar. ' ’ r i
Thursdav reyndi að brosa hughreystandi. Hann íétti fram hendurnar og
tók í handleggi hennar. Vöðvar hennar voru stífir. „Þú mátt ekki hugsa
svona. Þeir eru ekki enn búnir að finna Tommy. Og þegar þeir finna háhn,
liður honum áreiðanlega vel. Þú mátt ekki hugsa neitt ljótt,“
Tennur hennar slepptu takinu af neðri vör hennar og létu eftir sig
rauðan hálfhring. Georgia leit á eldavélina. „Ég skal reyna. En ég get ekki
hætt að hugsa um það. Ég verð — við skulum koma inn i herbergi."
Hann hélt í handlegg hennar og gekk í humátt á eftir henni. Hann ösk-
aði þess að hægt væri að fá að láni hluta þess krafts, sem hann fann.
Brúnt hárið sveiflaðist um háls hennar.
Gluggatjöldin voru dregin fyrir í gamla forherberginu. Grá dagsskíman
breyttist í daufa birtu, þegar hún skein gegnum gluggatjöldin. Þau seltust
á legubekkinn. Thursday titraði ósjálfrátt, þegar setan ýtti rökum buxunr
um upp að fótum hans.
Hún snerti hendi hans. „Ó, þér er kalt!“ Georgia stökk á fætur og hljóp
að eldstónni. Hún fann eldspýtustokk bak við mynd af Mace fjölskyldunni.
Hún kraup á kné og kveikti á gasofninum og þegar hún kom aftur, hélt
hún enn á eldspýtustokknum. Thursday gat sér þess til, að hún hefði ekkí
viljað lífa aftur á myndina af fjölskyldunni. Hann skildi hana mætavel. Þaið
var erfitt að'horfa i augun á Tommy.
Hann tók eina Camel úr öskjunni á kaffiborðinu. Hún kom sér fyrir á
legubekknum og sló létt með hægri hendi á vinstri handarbakið. Hún kom
aftur til sjálfrar sín.
„Hvað ?“
,,EIdspýtur.“
FramhaZd í nœsta blaði.
Svör við spurningum af blaðsíðu 3
Og árangurinn? (1) — a,l;b,3;c,3
(2) — a,3;b,l;c,3: (31 — a,l;b,3;
(4) — a,l;b,l;c,3.. (5) — a,3;b,l; c,
3. (6) — a,l;b,3. (7) — a,l;b,l;c,2;
d,3. (8) — a,l;b,3. (91 — a,l;b,3.
(101 — a,2;b,3 (111 — a,2;b,3. (12)
a,3;b,l. (131 — a,3;b,l. (14) —
a, 2;b,3. (15) — a,l;b,3. (16) — a,3;
b, l. (17) — a,2;b,3;c,l. (18) — a,l;
b 3. (19) —- a,l;b,3. (20) — a,l;b,3.
1 fyrsta lagi: Dragið frá þrjvi stig
fyrir að hafa farið að svara spurn-
ingunum!
Undir 30 — Hvers vegna að háíá
áhyggjur? Ekkert er vist! Reynið
að lifa lífinu!
30—50 — Þér eruð í meiri hlutam
um, eins og fólk er flest á vorum
dögum, getið þér ekki verið rólegir
með það ? ■•• :
Yfir 50 — Hafið engal áhyggjuT:
þér hafið engar áhyggjur!' ;
1B
j
VIKAN