Vikan - 05.02.1959, Blaðsíða 21

þar að tala við mann með skipstjórahúfu — Bob,
sem skipti sér næstum aldrei að búðinni.
„Er Gérardine frænka við?“
„Hún bíður uppi.“
Hann fór upp hringstigann. I>að var dimmt
á stigapallinum. Dyrnar opnuðust og það heyrðist
kallað:
„Er það Gilles? Komdu inn.“
Hann fór inn i setustofuna, þar sem hann sá
Plantel. Hann hafði hálfvegis átt von á að sjá
hann. Skipaeigandinn var fjörugur að vanda og
uppstrokinn. Hann rétti fram höndina, án þess
FORSAGA:
Gilles Mauvoisin hlýtur óvænt allar eigur
látins frænda sins að erfðum. Hann sezt að í
húsi frænda síns. Viss skilyrði fylgja arfinum
og ýmis vandahál virðast steðja að. 1 húsinu
býr einnig hin ótrúa ekkja gamla mannsins,
Colette, sem lengi hefur haft náið samband
við lækninn Sauvaget. Hann er tekinn fastur,
grunaður um morð á konu sinni. Óvæntir
að standa upp.
„Setjist niður, vinur minn.“
Það var augnabliks þögn, sem Gérardine frænka
rauf:
„Réttu mér frakkan þinn, Gilles. Hann er
rennvotur.“
Hún og Plantel horfðust í augu. Plantel þrýsti
vindli sinum inn i munnstykki, bandaði burt
ösku, sem fallið hafði á vesti hans, krosslagði
fæturna og sagði:
„Mér þykir leitt að þurfa að segja yður, að það
hefur verið gefin skipun um að grafa upp lík.
Frændi yðar, Octave . . .“
Gilles leit á hann. Það var skuggsýnt í her-
berginu og regnið heyrðist lemja blikkþakið.
„Haldið þér að honum hafi verið byrlað eitur,
Plantel ?“
Skipaeigandinn vissi ekki hvaðan á sig stóð
veðrið.
„Það er ekki mitt að dæma um það. Ég veit
bara, að frændi yðar trúði okkur frænku yðar
fyrir ýmsu. En þér hafið ekki verið beinlinis
samningsþýður. ‘ ‘
„Þú verður að viðurkenna, Gilles,“ skaut Gér-
ardine frænka inn, „að þú hefur ekkert gert til
þess að . . .“
En handahreyfing frá Plantel þaggaði niðri í
henni.
„Vinur minn, Octave Mauvoisin, vissi vafa-
laust hvað hann gerði, þegar hann gerði erfða-
skrá sína. Það hefur vakið menn til umhugsunar
og æst þá, að frú Sauvaget var byrlað inn eitur.
Mönnum finnst eðlilegt að draga þá ályktun, að
maður sem drap konu sina með köldu blóði, gæti
líka myrt eiginmann hjákonu sinnar. Eins og
málum er háttað, getur ekkert dregið úr þessum
efasemdum.“
„Nema sannleikurinn,“ svaraði Gilles.
Plantel yppti öxlum. Síðan hélt hann áfram:
„Það er ekkert til sem heitir sannleikurinn,
heldur mörg afbrigði af sannleikanum. Sjáðu nú
til, ungi maður. 1 gær fóru nokkrir af elztu starfs-
mönnunum hjá yður til Babin og sögðu honum,
að þeir gætu ekki lengur unnið hjá yður.“
„Hann sendi eftir þeim. Hann hringdi i Poi-
neau.“
atburðir koma í ljós: Þau skötuhjúin liggja
ondir þeim grun, að hafa myrt Mauvoisin
gamla. Gilles gengur í hjónaband með Alice
Lepart. Menn Gilles segja upp starfi og hann
veit ekki, hvaðan á sig stendur veðrið.
Plantel þóttist ekki heyra.
„Þér eruð ungur. Þér þekkið ekki heiminn og
þeim mun síður kaupsýslu. Það er hægt að af-
saka fávísi — að vissu marki. Eh að dirfast að
heimsækja Sauvaget lækni eftir að kona hans
dó, og láta frænku yðar biða í kaffihúsi á með-
an. Þetta kvisast. Þetta er hvíslað manna á
milli, siðan endurtekið upphátt, og að lokum
kemst þetta ef til vill í blöðin. Það er ótrúlegt
hversu miklu orðrómur getur áorkað, þegar þeir,
sem hann bera, eru í essinu sínu. Fólk er þegar
farið að tala um „Mauvoisin-hneykslið“. Nafn-
laus bréf eru send á hvei'jum deg.i Og nú hefur
verið gefin skipun um áð grafa upp frænda yðar.
Svo að við frænka yðar höfum ákveðið að . . .“
Hann stóð á fætur og sló af vindli sínum í
eldstóna.
„Við höfum komið okkur saman um, að það
verði að stemma stigu fyrir öllum illverkum. Við
megum engan tíma missa. Og það má græða á
giftingu yðar. Það er venja, að nýgift hjón
fari í ferð — brúðkaupsferð. Þér getið verið í
burtu eins lengi og nauðsyn krefur, og þegar
þér komið loks aftur, verður þetta mál með
konuna og elskhuga hennar úr sögunni.“
Gérardine las svar Gilles úr augum hans og
sagði skyndilega:
„Svaraðu ekki af óyfirlögðu ráði, Gilles. Þetta
er mun alvarlegra mál en þú gerir þér grein
fyrir. Vertu ekki að flýta þér. Hugsaðu um þetta.“
„Ég hef hugsað um það. Ég fer ekki fet.“
Plantel leit á hann og sagði:
„Hvað sagði ég ekki?“
Síðan hélt hann áfram hægt og hugsandi:
„Sjáðu nú til, ungi maður. Hlustið nú á mig.
Ég er ekki vanur að hafa yfir hótanir. Ég var
allur af vilja gerður, þegar ég studdi yður á
framabraut yðar, einungis vegna míns gamla
vinar, Mauvoisin. En allt frá byrjun létuð þér
það sem vind um eyru þjóta, í stað þess að
þiggja aðstoð mína. Ég veit ekki hvort þessi
auður, sem þér fenguð skyndilega upp í hend-
urnar hefur stigið yður til höfuðs, en eitt er
víst, og það er það, að þér öruð ekki annað en
versti þrákálfui', sem ekki vill hlusta á leið-
beiningar annarra."
Gilles var risinn á fætur og hafði tekið frakka
sinn, sem hafði verið lagður á stólbak:
„Ég ætla ekki að skírskota til tilfinninga
yðar, jafnvel þótt yður verði einhverntíma ljóst
hversu illa þér hafið komið fram.
Ég segi aðeins þetta: við vorum mörg
vinir Mauvoisin og við viljum öll
bera virðingu fyrir minningunni um
Framhad á bls. 18.
Framhaldssaga
eftir
G. Simonen
Stutfir Tveetfrakkar
vatteraðir kr. 950
POPLIIM FRAKKAR
í IJRVALI
Drengjahúfur nýkomnar
PÓSTSENDUM
P. EYFELD
higólfsstræti 2 — Sími 1019Ú .
BOX 137
£1
VIKAN