Vikan - 05.02.1959, Blaðsíða 8

FORSAGA:
• Julie de Carneilhan er glæsileg kona,
fertug að aldri, af tignum ættum og var gift
affaismanni. I»au skildu og hann gifti sig
aftur tU fjár og gerffist umsvifamikill á
stjómmálasviðinu. Júlía tckur fullan þátt f
samkvæmislífi Parísarborgar, hún á sér img-
an og ríkan elskhuga en endurgeldur ekki
ást hans, f leynum hugsans elskar hún ennþá
fyrrverandi eiginmann sinn og hann er henni
síður en svo frábitinn. En örlögin spinna
lífsþræffi þeirra á ýmsa vegu. Júlia á í fórum
sínum skuldaviðurkenningu frá fyrrverandi
manni sfnum upp á eina milijón og á f harðri
baráttu við sjálfa sig hvort hún eigi að krefj-
ast fjárins, því hún er fátæk og hefur varla
í sig og á.
meiki, fullt óþolinmæði. Hún gat ekki þolað
Coco lengur, og nú voru þau komin heim til
hennar.
„Sjáumst í kvöld," byrjaði Coco.
„1 kvöld,“ sagði Julie, ,,á ég von á bróður
mínum.“
Coco hleypti brúnum og starði á hana.
„Bróður þínum?“
„Bróður mínum. Spurðu ekki hverjum þeirra.
Ég á aðeins einn. Við ætlum að borða saman."
Hún ýtti niðurandlitinu fram og reyndi að
líkja eftir Léon, saug inn kinnarnar og ygldi
sig, þannig að ljósar augabrúnir hennar, undir
brúna farðanum, huldu augu hennar og setti upp
afskræmda og dæmigerða Carneilhan-grímu.
„Allt í lagi,“ sagði Coco. „Þú þarft ekki að
gretta þig svona framan í mig. Við hringjum
þá hvort í annað. Bíddu andartak, Julie! Þú eyði-
leggur fallega kjólinn þinn!“
En hún opnaði dyrnar og hljóp yfir gangstétt-
ina í volgri regndembunni. Hún faldi sig við
dyr í fordyrinu og fór ekki upp I lyftunni, fyrr
en hún sá, að bíllinn var farinn. Tár og regn-
dropar runnu niður kinnar hennar, þannig fékk
hin ofsalega óþolinmæði hennar útrás.
Hún lét síðustu regndropana falla inn í vinnu-
stofuna. Það sást rofa til i vestri. Hún þurrk-
aði vot föt sín, áður en hún hringdi í Léon
de Carneiihan. Þegar hún beið við símann, heyrði
húh í tólinu gamalkunn hljóð — skarpan hvin,
og síðan holhljóð í viðarfö*u. Hún minntist hest-
hússins, sem lá við hlaðið, hræðilegu litlu skrif-
stofunni á fyrstu hæð og herbergisins á annarri
hæð. Þarna bjó piparsveinninn Léon de Carneil-
han, og það var allt og sumt, sem Julie vissi
um. Hana grunaði, að bróðir hennar ætti til að
fyllast ævintýraþrá á auðum gangstigum og í
þvottalaugunum í þorpunum: tilhneiging, sem
stafaði af talsverðri matarlyst og stolti manns,
sem hefur farið á mis við auðæfi lífsins. Vinátta
þeirra var ekki það innileg, að þau tryðu hvoru
öðru fyrir leyndarmálum sínum. „Við erum of
skyld til þess að geta verið vinir,“ var Julie
vörí að segja. En þar sem hún vy yngri að ár-
um og líkamshreysti fékk eitthvað* djúprætt hana
til þess að virða Léon de Carneilhan og sátt hans
við einveruna.
Þegar Julie leit á bróður sinn, þetta kvöld, tók
hún eftir þreytulegu niðurandliti hans og sól-
brenndúm, innföllnum vöngum hans. Hún spurði
hann um Hirondelle, hryssuna hans. Carneilhan
leit niður fyrir sig.
„Ég er búinn að skipta um skoðun," sagði hann.
„Ég er hræddur um, að stríðið fari að skella á,
svo að ég hef ákveðið að fara með Hirondelle til
Carneilhan. Þar að auki á hún það skilið að fá að
lifa þar og hafa það notalegt. Hún er nitján
vetra og ennþá gullfalleg."
Julie hætti að hræra í vínsósunni.
„Ætlarðu að fara með hana sjálfur ?“
„Já, Gayant fer á La Grosse með Tullia til
reiðar. Ég á ekki aðra eftir. Ég er búinn að selja
allt. Ég gat ekki staðið undir þessu.“
„Vel af sér vikið,“ sagði Juli hughreystand .
Hún leit laumulega á hann eins og til þess að
leita að einhverju merki um velmegu E , hann
var ekki einu sinni með nýtt hílsbindi. Ailur
fatnaður hans bar það með sér, að þrifnaður var
ekki hans sterkasta hlið.
„En,“ spurði Julie, „getur Hirondelle farið í
þessa ferð?“
Hann brosti blíðlega, eins og það væri hryssan,
sem á hann horfði.
„Hún verður að fara sér hægt. Ég fer út af
þjóðveginum hjá Le Mans. það er of erfitt fyri ■
hana. Hún verður frá sér numin af ánægju. Hvað
ætlarðu að gefa okkur að borða?"
„Nautasteik, eins og — þú veizt —- við fengu i
í Périgord. Síðan salat, ost og ávexti. Vi\tu fara
niður og ná í brauð. Ég steingleymdi þvi.“
Hún fylgdist með honum. Það er komin hvít
slikja i yfirskeggið á honum, og nefið á honum
er að stækka. Þannig byrjar ellin, jafnvel hjá
Carneilhan-ættinni!
Eftir nokkrar hversdagslegar spurningar sett-
ust þau þögul að snæðingi.
„Hefur það borgað sig að selja?“ spurði Julie.
„Jú að minnsta kosti um sinn,“ svaraði Léon.
Hann fór með nautasteikina aftur í ofninn og
svaraði með annarri spumingu.
„Og Espivant, er hann enn í andarslitrunum?"
„Það er ekki svo slæmt," sagði Julie. „Minntu
mig á að segja þér frá honum, þegar við erum
búin að borða.“
Carneilhan, með leyfi Julie, borðaði jakkalaus
og drakk alvarlegur í bragði ómerkilegt rauðvín,
sem sýndist svart í skímunni frá lampanum.
„En,“ sagði Julie skyndilega, ,,ef þú ætlar að
fara með hestana til Cavneilhan — ætlarðu þá
að verða þar eftir?“
„Ekki að mér vitandi."
Þetta tvíræða svar nægði Julie ekki. Nóttin,
sem var að skella yfir Paris, boðaði haustið og
kom henni til þess að hugsa til þess með skelf-
ingu, að þessi langleiti, ljóshærði maður hyrfi
aftur úr heimi hennar. Hann sat og starði þung-
lyndislega á disk sinn, hendur hans voru hendur
bónda, en hreyfingar hans voru hreyfingar hefð-
armanns.
„Þetta eru ósviknar plómur,“ sagði hann. „Þær
eru prýðisgóðar."
„Segðu mér, Léon, hvenær býstu við að leggja
af stað?“
„Því spyrðu? Eftir viku.“
„Svo fljótt
Hann virti systur sína fyrir sér gegnum reyk-
inn frá lélegum vindlinum, sem biann óreglulega.
„O, það er ekki svo fljótt. Næturnar eru að
verða lengri. En það verður svalara að fara að
degi til.“
8
VIKAN