Vikan


Vikan - 12.02.1959, Blaðsíða 14

Vikan - 12.02.1959, Blaðsíða 14
Hann ber höndina upp að munnvikinu eins og hann œtli að klóra sér, læðir töflunni upp í sig og svo svolgrar hann svart heitt kaffið á eftir. EITURLYF í REYKJAVÍK Viðtal við unga reykvíska eiturlyf janeytendur sem enginn opinber aðili nema landlæknir hefur aðgang að. Svo- kallaðar eiturbækur lyfjabúðanna munu heldur ekki færðar alls stað- ar eftir þeim reglum, sem landlækn- ir hefur fyrirskipað, enda hefur hann oft fundið að því við viðkom- andi lyfjabúðir. Enginn efar vel- vilja og réttsýni landlæknis í þessu máli, annað er það, að fáeinir lækn- ar hafa óhjákvæmilega gerzt sekir um það að vera þessum ógæfu- mönnum innan handar, sem þeir hefðu heldur átt að beina á réttar brautir í stað þess að greiða þeim veginn niður á við. Vikan hefur undanfarið kynnt sér að nokkru eiturlyfjanoktun í höfuðstaðnum, sem virðist vera sorglega meiri en allan almenning grunar. Hér er aðallega um að ræða um- komulausa og ráðvillta unglinga, sem finna sér fró í lyfjum eins og amphetamini, ritalini og grípa til fleiri lyfja, sem tiltölulega er auð- velt að fá hjá fáeinum læknum, sem því miður virðast meta meir f jármuni en virðingu stöðu sinnar. Óhægt er að uppræta þennan hryllilega löst, því bækur lækna og lyfjaverzlana eru trúnaðarmál, VIÐ höfðum mælt okkur mót á fásóttu veitingahúsi, þar sem engin hætta var á því að fólk heyrði á tal okkar. Ég hafði beðið nokkra stund þegar hann birtist í dyrunum og gekk innar eftir, ung- ur maður, grannvaxinn, litið eitt álútur. Hann brosti dauflega til mín um leið og hann settist. Við drukk- um kaffi. Við töluðum um daginn og veginn í fyrstu, hann var dálitið óstyrkur og handfjatlaði teskeiðina, sneri henni fyrir sér á ýmsa vegu og horfði þunglyndislega fram fyrir sig. Hann er 23 ára að aldri. Hann hefir verið eiturlyfjaneytandi í fimm ár. Hann var kominn hingað til að segja mér sögu sína. Innan skamms víkjum við talinu að því efni, var- lega í fyrstu og hálfhikandi. Hann lítur snöggt til min, fer síðan ofan í vasa sinn og dregur höndina upp aftur. Við fingurgóm löngu tangar loðir örlítil hvít tafla. Hann ber hönd- ina upp að munnvikinu eins og hann ætli að klóra sér, lœðir töflunni upp í sig og svo svolgrar hann svart heitt kaffið á eftir. Hann brosir til mín en það er ekkert bros í augun- um. — Bara til áð koma mér í stuð, segir hann, það er ekki gott að tala um þetta. Brátt er hann farinn að segja frá. Frásögnin er skýr og ýtarleg, hann rekur aldrei í vörðurnar og svarar þeim fáu spurningum, sém ég legg fyrir hann, hinsvegar hættir honum stundum til að fara út í aðra sálma, sem ekki beinlínis koma efninu við. — Ég var 17 ára þegar ég byrjaði, segir hann, þá var ég búinn að bragða áfengi að einhverju leyti um rúmiega eins árs skeið. Ég átti að fara í próf, sem ég kveið fyrir. Ég hafði alltaf verið latur námsmaður. Ég hafði heyrt um örvandi lyf sem mikið voru notuð .af prófmönnum. Ég þekkti stúlku sem vann í lyfja- búð, hún var góð vinkona mín og ég kom að máli við hana og spurði hana hvort hún mundi geta útvegað mér lyf, sem gerðu mér kleift að lesa dag og nótt undir prófið. Hún taldi engin vandkvæði á því og útvegaði lyfið. Það var amphetamin. Mér líkaði það strax vel. En mér gekk illa á próf- inu. Ég féll. En ég kærði mig koll- 14 VIKAN

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.