Vikan - 12.02.1959, Blaðsíða 9

um og sagði síðan vingjarnlega: ,Vegna þess að
ég myndi henda þér út. Já það er heilagur sann-
leikur. Já, sem ég er lifandi . . .“
Hún lagði varfærnislega frá sér tólið og
hrosti við óvissunni, sem beið hennar. Hún setti
upp litla flókahattinn með dúfnafjöðurinni og
fór út á götuna til þess að kaupa egg, skelfisk
og ávexti. Dagurinn leið, hægt og sígandi, og
þögnin, sem umvafði Julie jókst smátt og smátt
og varð að stanzlausu suði fyrir eyrum hennar.
„Bréfið mitt hefur komið til hans með morgun-
póstinum, um klukkan níu. Hann hlýtur að hafa
þekkt skriftina mína.“ Hún ferðaðist í huganum
til Rue Saint-Sabas og kom sér fyrir þar. Klukk-
an níu var bréfið sett á litla borðið fyrir utan
herbergi hans, éins og venja er. Það kann að
vera að hann sé ótryggur, en hann er samt í
eðli sínu þræll. Bað. Klipping og handsnyrting
um leið. Marianne? £>að er satt, Marianne er
þarna lika að kafna í fjólubláu hári sínu ... Ætli
mér standi ekki á sama. Marianne getur gert það
sem hún vill! Julie bandaði Marianne fx’á sér og
sneri sér aftur að Espivant. Klukkan tiu hlýtur
hann að hafa litið á neglurnar á sér, áður en hann
klæddist og sagt: „Það er einkennilegt, en'þessir
handsnyrtingarmenn virðast aldrei geta lært
neitt.“ Siðan opnaði hann bréfið mitt. Síðan kall-
aði hann í Marianne . . . nema hann hafi dregið
augað í pung og sagt: „Sjáum til . . . við skulum
bíða ögn.“
Hún leit niður fyrir sig og spennti greipar
milli hnjánna. Bíða. Henni varð Ijóst, hvílíkt
þrekvirki það gat stundum verið að bíða. Klukk-
an átta gafst hún upp og fór og fékk sé pönnu-
kökur með eplavíni í lítilli búðarkytru, siðan varði
hún kvöldinu á kvikmyndahúsi.
Hún var í baði næsta morgun, þegar síminn
hringdi.
„Flýttu þér, frú Sabrier, flýttu þér!“
Hún heyrði hreingei-ningakonuna svara, ‘,,Jú,
jú,“ síðan stökk hún upp úr baðkarinu. Þegar
frú Sabrier sá hana allsnakta og rennvota gaf
hún frá sér vein og flúði!
„Halló,“ sagði Julie hægt „Halló, hver er það?
Ó, herra Cousteix, auðvitað. Hvernig líður Espi-
vant? 1 dag, milli fjögur og sjö? Nei, ég ætlaði
ekki út. Ég ætlaði að vera heima. Eg fer ekki
út. Sælir, herra Cousteix."
Meðan hún var í símanum, runnu vatnsdropar
af hári hennar, staðnæmdust örstutta stund á
eftir COLETTE
brjóstum hennar og féllu síðan á gólfið. Julie
skalf af uppgerðarkulda. Hún sá að hár hennar
var allt í óreiðu og sagði: „Það verður víst ekki
sjón að sjá mig í dag.“
Hún klæddist, fór í hvítu strigaskóna og gekk
um Bois í hálfan annan klukkutíma. Síðan hélt
hún heim og steikti velvalið nautakjöt. „Eins
þykkt" hugsaði hún, ,,og orðabók.“
En hún þvoði ekki upp. Hún bar naglalakk á
neglur sínar. Klukkustundirnar liðu, og hún beið,
fxill eftirvæntingar. Hún tók til tvo bolla og vafði
myntu inn í rakan klút, til þess að gefa teinu,
sem lagað var að hætti Marokkóbúa, bragð.
,,Marokkó-te þreytir ekki hjax'tað.“ Siðan sett-
ist hún í hægindastólinn, sem klæddur var uxa-
húð. Öðru hvoru leit hún á spegilmynd sina og
óskaði sjálfri sér til hamingju með að hafa lagað
hár sitt. Hún var í gráu dragtinni, og glugga-
hlerarnir voru næstum lokaðir, þannig að hún
sýndist erm yngri í daufri skímunni. Hún lék
sér að hugsuninni um manninn, sem brátt myndi
koma inn. Hún var gerð fyi'ir manninn, til
þess að láta hann þrá sig, til þess að elska hann.
„Ég vildi óska, að hann færi að koma. Ég get
ekki beðið lengur. Á eftir . . . á eftir. Það er
langt þangað til.“
Hún gaf hugsuninni um holdlega ást lausan
tauminn. Veikur roði kom í vanga heniiar og
háls, þegar hún hugsaði til þess, að einmitt nú
væri Espivant ef til vill að óttast eða þrá hold-
legt samband líkama þeirra. Nei, nei. Auðvitað er
enginn vafi á því. 1 dag verð ég að gera allt,
sem í mínu valdi stendur, til þess að bjarga
honum. 1 dag mun hann komast að því, að ég
er sannur vinui’ hans, þrátt fyrir allt, sem við
höfum sagt og gert!“
Peningarnir, sem hann hafði ágirnzt, svívirði-
leg misbeiting nokkurra skrifaðra lína þetta
kvaldi hana ekki lengur. Slíkt bragð heppnast
annaðhvort eða ekki. Ef það heppnast ekki, þá
er voðinn vís. Julie hafði ekki vanizt ■ því að
Framh. á bls. 13
HVAD ER LATEX?
Latex er safi gúmmítrésins,
undraefnið, sem vér notum til
framleiðslu á svampgúmmíi.
Við framleiðsluna er Latexið
þeytt, þannig að aragrúi af ör-
smáum loftbólum myndast í
því. Sameinast þá teygjanleiki
og styrkleiki Latex-ins eigin-
leikum loftsins, sem gera það
létt og gljúpt (poröst).
★
Framleiðum:
Svampgúmmí-
rúmdýnur, skákodda
kodda, púða
stólsetur og bök
bílsæti og bök
plötur, ýmsar þykktir
Seljum ennfremur ýmis-
konar létt húsgögn, bólstr-
uð með svampgúmmí.
Tökum ábyrgð á allri
framleiðslu vorri.
Lítið inn í nýopnaða verzl-
un verksmiðjunnar að
Vesturgötu 71.
Vestast í SJesturbœnum
PlTUR snæund;
Símar: 24060 — 24061 — 24062 — Box 1227.
i
VIKAN
9