Vikan - 28.05.1959, Síða 18

31.
VERÐLAUNAKROSSGÁTA
VINUNNAR
Vikan veitir eins og kunnugt er
verfflaun fyrír rétta ráðnlngu &
krossgátunni. Ailtaf berast marg-
ar lausnir og er þá dregiff úr rétt-
um lausnum. Sá, sem vinninginn
hefur hlotið, fœr verðlaunin, sem
eru
100 KKÓNUR
Veittur er þriggja vikna frestur
til að skila lausnum. Skulu lausn-
ir sendar i pósthólf 149, merkt
„Krossgáta."
Margar lausnir bárust & 26.
krossgátu Vikunnar og ar dreg-
ið ú'r réttum ráðningum.
Margrét Sigurgeirsdóttir
Borgarveg 3, Ytri-Njarðvík
hlaut verðiaunin, 100 krónur og
má vitja þeirra á ritstjórnarskrif-
stofu Vikunnar, Tjarnargötu 4.
Lausn á 27. krossgátu er hér að
neðan.
MANNRÉT T I ND I *KÖR
ELlAS OVÆNTI • ERFA
NESS • V 1 T A •N E R O U U
N I KKA OELL o D R I FNN
INAUPPLURK I NN »DA
N N • RARFRÆ • L A D D • R
G •B • L Ó D «Ð ©LFlRAR
ARALDF©BIL»E»ATA
RÖSKUR•1OJÓNSBÓK
ÁNL ©RANNSÓKN • B M E
H G • S o U GG I R o I NA • 1
RUMMUNGURAURARÁÐ
I •JÁRNORANNORATA
FRÓNSKURONAUMRAR
■ SKfíLÚ' SfíCcfí ÍÐKfíN ÍRNfífí- ÆBÍJZ, CcZeÍN i*L, SK.ST. MEOcfíft SfífíJ- srÆ£>- //e. z>ua- LE.Cc' UR, SfíÍN m NfíÐ- UR, FOP,- setN. r'otc. TRLfí MLur- DE/LD srfíL- BOK.&
HEJZr rJerJN /ND!
2£JfífL- NfíFN SKFL SNríORD
LEN6D f/ÖFR- if/GJ/1Z
'fí . HÚSI S//M- ítÆBIX JE/UK.sr NÆXKH HVe/ri
ös/cju- EFNÍ XUHL
Z/DD- fífíj HjfV- KONH Vor/í> /UVJZI
r/ru rÓNN
ESPfí ÍÉX,- fJUÓÐ- fífí^ VRÍLRTt &OK- 5THFUX svLrfí FjfíND
rófífí /au>r E//VS V £ y. j n ÚKU CcHNCi UfZ,
itanMú FOCci. fífUK. E/NS LRr/V.- SÆ/V
I/(SÆU- e//vivö- BLÓM
HfífHfí -h Fyxsr/ SONUZ. r/nfí- fí/L/N
íCV'AL 'F/ • FÆT/
KfíNN- SKE LfíND EiNS 'fí . F/NÓZ/ END- /NG HEÍa- ulL SLÍTfí
LOSNfí aÆLU- NHFN
abifi euuci- súi/irí NEFlfí
fí/NK: srfíf- Ufí, HXÆUSLh nÉruO KOrtUZ DU/Uk- UM.
sb/c- STMf- /UKfí HLT.
Sfífít- srÆS- /Kr foTS.- FEÐLTZ E/NS ÞV/' HEÆJt HNS 'FMZ/ úrrE/i /Ð DJ&LG- FOX,- SErN-
kfír iRMHU. s K n u s aÍN- jre/rírí
rjs/c&’ *K- J skcmhT' UN SPJRUfí
Brenda fær sinn
Framh. af bls. 13
sjá hann laga varir hennar. Þrýstnar, útskýrði
hann.
Þá var það kjóllinn. Hún var alls ekki svo
illa vaxin. Úr einhverju grænu hressti hann mjög
upp á hann. Hann stillti henni upp fyrir framan
spegilinn og það leið næstum yfir hana og hún
þekkti varla sjálfa sig.
Frumsýningin ? Vel hcppnuð — en Brenda stal
henni eiginlega. 1 fyrstu þekkti hana enginn. Þá
kom þessi Rusty auga á hana, blístraði, hrópaði
og réðist á hana með ógurlegum látum, stór-
hiáfinn. Þetta barst út, og það leið næstum yfir
sútlkurnar í bænum og strákarnir nöguðu sig í
handarbökin fyrir að hafa ekki notað öll þessi
tækifæri, sem þeir einu sinni áttu.
Morguninn eftir grátbað Rusty hana um að
giftast sér. Ravanel leit á mig og brosti.
Brenda notaði sér þetta. Hún náði í Rusty.
Þegar við vorum á heimleið til Hollywood í .
skrjóðnum, gortaði Ravenal aldeilis.
„Já, lasm.,“ sagði hann við mig. „Ég ætti að
sæma sjálfan mig orðu. Ef ég einhvern tíma skyldi
gefast upp á kvikmyndunum, fer ég undireins
að keppa við Adrian í kventízkunni. Ég get gert
næstum hverja sem er að fegurðardrottningu.
Ég veit allt um konur, sem einn maður þarf að
vita.“
Ég hafði ekki brjóst í mér til þess að afhenda
Casanova skeytið þá, en ég fékk ekki staðist
freistinguna. Jú, það var stutt og var frá lögfræð-
ing hans:
KONAN ÞlN DAUÐÞREYTT Á GAGNRÝNI
ÞINNI Á HÁRI HENNAR, KJÓLUM,
SNYRTINGU. HÚN FARIN TIL RENO AÐ
FÁ SKILNAÐ.
Óttast flest fólk...
Framh. af bls. 11
skilnaða, því að einstaklingar, sem ekki eru til-
búnir að giftast, verði öðrum til ógæfu. Meðan
þeir eru ógiftir, virðast þeir ef til vill þolanlegir,
en reynslan verður gjarna önnur, er út í hjóna-
bandið er komið. Meðal þeirra, sem eru vanbúnir
að giftast, eru þeir, sem hafa svo vanþroskað og
barnslegt tilfinningalíf, að þeir geta ekki gengið
í heilagt hjónaband eða tekið á sig neina ábyrgð,
jafnvel þótt þeir virðist hafa töfrandi persónu-
leika og ástúð til að bera.
Samt sem áður eru margir, sem gætu gifzt og
orðið hamingjusamir, ef vandamálin væru tekin
föstum tökum og læknuð, annaðhvort með aðstoð
ráðgefenda eða, ef um alvarlegt tilfelli er að
ræða, sállækninga. Stöðugar hvatningar fjöl-
skyldu og vina, sem vilja vel, eru oftast til ills.
Hins vegar er venjulega mjög eríitt að telja
fjölskyldur á að hætta þessu og láta hina ógiftu
meðlimi sína í friði.
S P A U G
Maður kom að bæ og var spurður frétta.
Hann sagði svo frá:
— Mikil eru tíðindi að austan; það rak
hval fyrir vestan; Ólafur í Viðey er dá-
inn, það var ausið 30 lýsistunnum upp úr
hauskúpunni á honum; það kvað hafa
verið mestur maðurinn á landinu.
Ásta: „Heldurðu að það sé til óheilla,
að gifta sig á föstudegi?1
Pétur: „Já, það held ég áreiðanlega,
eða því skyldi svo sem föstudagurinn vera
undantekning frá reglunni?“
o--------------------o
Anna: „Hvemig stendur á því, að hún
Guðríður gamla skuli vera farin að læra
dönsku?“
Þórdís: „Veiztu það ekki? Hún er búin
að taka danskt fósturbarn og ætlar nú
að læra dönsku, svo hún geti skilið bam-
ið, þegar það fer að tala.“
o--------------------o
Herforingi nokkur stærði sig af því,
hve mikill sundmaður hann væri. Einn
af þeim, sem á það hlýddi, sagði þá: „Það
er mjög eðlilegt að þér syndið vel, því að
allar blöðmr fljóta.“
o----o
Tveir læknanemar voru að tala saman
á undan prófi.
„Ég hefi komizt að því,“ sagði annar,
„að annaðhvor okkar verði látinn segja
frá innyflum mannsins, í dag.“
„Ja — ég vildi óska að það yrði ég,“
svaraði hinn; „því að ég hef þau öll söm-
un í höfðinu."
o----o
Kaupmaðurinn: „Húfan sú arna er úr
því bezta kattarskinni, sem hægt er að fá.“
Kaupandinn: „Haldið þér, að hún þoli
regn?“
Kaupmaðurinn: „Já auðvitað. Hafið
þér nokkurntíma séð kött ganga með
regnhlíf ?“
18
VIKAN