Vikan - 09.07.1959, Blaðsíða 7

Nýstárleg
Ijóðabók
eftir
GunnarM.
Magnúss
■?*

Gunnar M. Magnúss er löngu
þjóðkunnur rithöfundur. Hann
hefur gefið út milli 20 og 30 bæk-
ur, tvær skáldsögur, 2 smásagna-
söfn, nokkur útvarpsleikrit, ævi-
sögur og sagnfræðirit.
Pyrir skömmu kom Gunnar á
óvart með því að gefa út ljóða-
bók, en færri mimu hafa vitað, að
hann fengist við þessháttar iðju.
Bókin er ærið nýstárleg, það er
í henni ferskur tónn og nafnið
Spegilskrift gefur hugmynd um
útlit hennar. Hún byrjar sem sé
aftast og endar fremst eins og
siður er í Austurlöndum, nema
hvað Ijóð Gunnars byrja efst á
blaðsíðu eins og venja er hér. Við
spurðum Gunnar um áform hans
i ljóðlistinni og hann svaraði:
— Ja, ætli ég verði ekki ljóð-
skáld næstu fimm árin. Spegil-
skrift er fyrsta ljóðabókin mín.
Sú næsta heitir ef til vill Kopar-
stunga, Stórkarlaletur eða
Pljótaskrift. —
— En hversvegna fórstu að
yrkja Ijóð núna? Var það bara
vegna tilbreytingar í skáldskapn-
um, vegna einhverrar hugsjónar,
eða er þetta bara grín?
— Nei, það er sko ekkert grin.
Það er boðskapur í þessum ljóð-
um, sem ég þarf að koma til
fólksins. — Að visu virðist vera
glens á ytra borðinu, en það er
tíjúp alvara á bak við þessi ljóð.
— Ein spuming að lokum,
Girnnar, — geturðu gengið að því
að yrkja Ijóð, eins og að venju-
legri vinnu, eða bíður þú eftir
sérstakri andagift?
— Stundum yrki ég mörg ljóð í
einu, þrjú til fjögur, en öll sitt
með hverju móti. Til dæmis vakti
ég á Hvitasunnunótt og orti þá
fimm eða sex ljóð.—
Fyrir utan heiminn
er einhver, sem grætur,
því fjörutíu daga
og fjörutíu nætur
fellur regnið
svo glært, — svo glært
með geisla dauðans
í hverjum dropa.
Fáðu þér kaffisopa
meðan ég á ennþá
gamalt regn.
Löngun
mín er að leita þín,
litla
stúlkan mjóa.
Dögun
aldrei fékk ég fyrr
að fitla
við þig nakta.
Gakktu
með mér um gróið hraun,
gleðin
finnst þar sæla.
Vaktu
meðan um frost og fjúk
freðin
grundin syngur.
Hjartað mitt!
Er nokkur von til þess,
að þvotturinn þorni
í þindarlausum
austanstormi
og ausandi regni,
meðan alltaf eru þessir
sömu
þrjú hundruð kílómetrar
milli Keykjavíkur og
Akureyrar.
— Jú!
Gleymdirðu hanabjálkanum,
þar sem við kysstumst
og kysstumst
og kysstumst
í fyrra!
í*ú,
sem vindurinn hæðir,
þú,
sem ert hin veikasta
veraldarurt,
sem vindurinn hæðir
og hæðir.
Þú,
sem ert hin veikasta
veikasta
veraldarurt,
sem vindurinn hæðir
— og hæðir
— og hæðir.
Biddu drottinn guð þinn
um hríðskotabyssu
og skjóttu vindinn.
Það er beðið eftir því að hlutaveltan hefjist, og — jú þarna kemur
ijósmyndari. Það er bezt að koma sér fram fyrir myndavélina og sjá
hvort maður fær ekki mynd af sér í blöðunum.
Nú er búið að opna tunnuna og sú litla
leitar að „þeim eina rétta.“
VIKAN
7