Vikan - 17.09.1959, Blaðsíða 11

Stundum átti liann þaó til, aó sitja angurvær í
stól, sokkinn í eigin hugaanir ...
liann hafði búið. Hann var farinn, og enginn vissi
hvert. Síöan talaði ég við menn í fyrirtækinu, þar
sem hann hafði unnið. Hann hafði lokið verkefni
sínu, en það hafði ekki heyrzt neitt frá honum í
nokkrar vikur. Síðan leitaði ég í manntalinu, en
þar var hann hvergi að finna. Hann hafði þá ekki
tilkynnt aðsetursskipti.
Eftir þetta fannst mér leit min ekki til neins, og
í heila viku reikaði ég um borgina og hafði ekki
hugmynd um, hvað ég átti að taka til bragðs.
Að lokum hringdi ég heim og talaði við Jesper.
I5g spurði, hvort búið væri að selja hús Andrésar
og hvort búið væri að koma peningunum til hans.
Jú, það var búið að selja.
— En þá hljótið þið að vita heimilisfang Andrés-
ar núna, hrópaði ég.
— Ég er hræddur um, að hann sé farinn til
útlanda, sagði Jesper. — Við fengum kort stuttu
eftir að þú fórst, Þar sem okkur var tilkynnt, að
einhver læknir hefði réttindi til þess að taka við
peningunum og skrifa undir nauðsynleg skjöl.
Hvaða maður var þetta? spurði ég áköf.
— Augnablik, ég skal sjá, hvort ég finn heimilis-
fangið, sagði Jesper.
Það leið ekki á löngu, áður en hann kom aítur
í símann. Jú, hann hét dr. Erholm og bjó einhvers
staðar rétt fyrir utan Osló. — Ég man eftir hinni
löngu ferð þangað í almenningsvagninum. Það var
hellirigning, en mér fannst þessi veðrátta eiga vel
við hugarfar mitt. Mér varð sífellt ljósara, að
Andrés hafði falið sig viljandi fyrir mér og hafði
reynt að skilja engin merki eftir sig. En ég vildi
ekki gefast upp. Ef hann var orðinn leiður á mér,
varð hann að segja það sjálfur, og þá fyrst mundi
ég sætta mig við að vera án hans.
Skórnii' mínir voru rennvotir, þegar ég gekk
inn um hliðið við stórt, gamalt einbýlishús. Ég
hringdi dyrabjöllunni, og sköllóttur maður með
gleraugu opnaði.
— Dr. Erholm? sagði ég.
— .Tá, ég er dr. Erholm. Viljið þér ekki koma
ínn, veðrið er svo ónotalegt. Ég sagði til nafns
og bætti þvi við, að ég væri komin til þess að
spyrjast fyrir um Andrés.
Standið þér rétt
við vinnuna?
— Eruð þér skyld honum? spurði læknirinn.
— Ég er unnusta hans, svaraði ég. — Viljið
þér ekki segja mér, hvar hann er?
— Hann er veikur. Viljið þér tala við hann?
— Já, fyrir alla muni, sagði ég og brosti af
feginleik, því að ég hafði ekki vogað mér að vona,
að leit minni væri nú lokið.
Dr. Erholm gekk á undan mér - án frekari
spurninga — upp þröngan stiga upp á næstu hæð
og inn í lítið svefnherbergi. Þar logaði á litlum
lampa. 1 rúminu lá Andrés.
Ég gekk að rúminu og ætlaði að segja nafn
hans, en þagnaði — og horfði aðeins p. hann.
Mér brá, Þegar ég sá, hversu horaður og veiklu-
legur hann var orðinn. Ég heyrði, að læknirinn
lokaði lágt á eftir sér og lét okkur ein eftir.
Andartaki síðar sneri Andrés sér við í rúminu,
og nú settist ég á rúmið við hlið hans og tók um
höfuð hans báðum höndum. Hann opnaði nugun,
þessi dökku, brennandi, ástríðuþrungnu augu.
— Elsa, sagði hann aðeins.
— Hvað hefur komið fyrir þig? stamaði ég. —
Hvers vegna skrifaðirðu mér ekki?
Hann tók í hönd mína. — Ég er bölvaður þrjór-
ur, sagði hann og reyndi að brosa.
— Það var fallega gert af þér að koma, Elsu.
En það hefðii' þú ekki átt að gera. Ég er ekki
þess verður. Ég hef saknað þín mjög, en ...
Rödd hans dó út, eins og hann hefði ekki mátt
til þess að segja meira, og þegar hann lokaði
augunum, skildi ég, að ég varð að leyfa honum
að liggja í friði. En ég varð að segja við hann:
— Andrés, hvers vegna fórstu frá mér?
En hann svaraði ekki, Þótt ég vissi, að hann
væri með rænu, og mér fannst skyndiiega ómælis-
djúp á milli okkar. Mér lá við gráti, en ég vildi
ekki láta hann heyra mig gráta.
Stuttu síðar gekk ég hægt út úr herberginu og
niður stigann.
Dr. Erholt sat í stóru setustofunni, Þar sem
kveikt hafði verið i arninum, og þegar hann kom
auga á mig, bauð hann mér að koma inn.
—. Viljið þér ekki tebolla? sagði hann.
— Andrés sefur, svaraði ég hljómlaust.
— Já, ég gaf honum sprautu, sagði læknirinn
og heilti te í bolla.
— Andi'és er gamall vinur minn, þess vegna býr
hann hérna hjá mér. Ég varð næstum að neyða
hann til þess. Ef til vill getið þér talað við hann
á morgun. Haldið þér, að orð yðar hafi áhrif á
hann?
Mér varð eklci fyllilega ljóst, hvað hann átti
við, en ég stamaði:
— Ég hélt . . . hélt . . . að hann elskaði nug.
Dr. Erholm bauð mér að setjast nær eldinum,
svo að föt mín þornuðu. En ég var enn að hugsa
um Andrés.
— Segið mér, hvað er að honum, læknir.
Dr. Erholm kveikti sér i pípu. — Það eru augun.
Hann hefur misbeitt þeim í mörg ár, og nú er
komið í óefni. Uppskurður getur ekki bætt úr
þessu. Annað augað er næstum blint, en hitt ...
tja . . . Það er undir þvi komið, hversu vel hann
f.er með sig.
Mér kólnaði um hjartarætur, og um leið skildi
ég, að þetta var djúpið, sem hann vildi ekki láta
mig sigrast á. Ég átti ekki að vita neitt um þetta.
Er engin von? spurði ég.
— Hann verður að hætta að teikna, — og getið
þér haft hann ofan af því?
— Heldur hann þá sjóninni?
— Það er ekki gott að segja. Að minnsta kosti
heldur hann sjóninni í nokkur ár. En nú þjáist
hann af sífelldum höfuðverk, —1 hann kvelst svo
mjög, að hann hefur stundum ekki haldið fullri
rænu. Hann hefur vafalaust verið afar mislyndur?
— Já, sannarlega. En hann sagði mér aldrei
hvers vegna.
—■ Andrés ótast meðaumkun, andvarpaði lækn-
irinn. — Viljið þér reyna að tala við hann á
morgun? Ég stakk upp á því við hann, að hann
keypti sér lítið hús uppi í sveit, — til dæmis
einhvers staðar hér í nágrenninu, — og reyndi að
rækta blóm eða ávexti. En hann má ekki koma
Frh. á bls. 26.
Einn algengasti „hús-
mæðrakvilli“ hér á landi
er bakverkur. — Flestar
húsmæður lcvarta i sífellu
undan verkjum í baki. Þótt
þessi kvilli sé ekki eins út-
breiddur um þetta leyti
ársins, finna fLestar hús-
mæður áþreifanlega fyrir
honum á veturna, þegar
vetrarkuldinn beinlinis
tekur sér bólfestu i mjó-
hrygg og lendum, þar sem
lireyfanleiki er öllum bráð-
nauðsynlegur.
Og auk þess er jjetta allflest okkur sjálfum
að kenna. Sannleikurinn er sá, að það er siður
en svo lagt of mikið á íslenzkar húsmæður. Lit-
um á meðsystur þeirra i suðurlöndum, þar sem
luismæðurnar verða að vinna á ökrum og burð-
ast með þuijgar byrðir á bakinu dægrin löng.
Munurinn cr aðeins sá, að konurnar þarna suð-
urfrá eru löngu búnar að læra hvernig á að
hlífa hryggnum, en aftur á móti höldum við
norðurálfubúar statt og stöðugt i þá kerlinga-
bók, að allar byrðar verði að vera á bakinu.
Við myndum í stuttu máli hagnast mjög á því
að kynna okkur, hvenær við misbeitum bak-
inu. Jafnvel þótt við séum eftirtektin sjálf hættir
okkur við að misnota bakið okkar, og við skul-
um nú lita á nolckrar rangar stellingar, sem
nijög algengar eru.
Ef eldhúsborðið er i venjulegri hæð, er visl
enginn vafi á því, að flestar húsmæður standa
álútar yfir unpþvottinum. Þessi stelling er mjög
óheilnæm, og ber að g'era gagngerar ráðstafanir
til þess að uppræta liana. Og það fyrr en síðar,
vegna ]>ess að þegar bakið gefur sig loks, er ekki
eins auðvelt að koma því í samt lag aftur.
Enn eru til ofnar sem ekki þarf að beygja
sig yfir, þótt flestir séu allt of lágir — það er
að segja, ef við beitum ekki réttum likamsstell-
ingum yfir þeim. Við verðum að muna, að þeg-
ar steikin er tckin úr ofninum, verðum við að
beyja okkur í hnjáliðun-
um. Ef við teygjum olck-
ur niður eftir steikinni
úr ofninum, getur það
orðið til þess að hrygg-
ur okkar bíður þess al-
drei bætur.
Strauborð, sem hækka
má og lækka er kosta-
gripur, og við skulum
einnig minnast þess, að
þegar við drögum út
lægstu skúffurnar í
skápnum, eigum við að beygja okkur í hnjálið-
unuin. Ef við teygjum okkur eftir skúffunni,
bitnar allt átakið á hryggnum, og það eigum
við einmitt að forðast.
Ef yður verkjar í bakið, skuluð þér fyrir alla
inuni temja yður réttar vinnustellingar — og
reyndar þótt þér finnið ekki vitund til í bak-
inu. Það er örðugra að gera við skaddaðan hrygg
en að halda honum ósködduðum!
Ef börn eru á heimilinu, ber að fylgjast vel
með borðum þeim og stólum, sem notuð eru
við daglegan heimalestur. Sjö ára barn á ekki
að sitja á venjulegum borðstól við borð i venju-
legri hæð. Það verður að sitja á bók eða púða,
og þegar barnið fer að
vaxa og temur sér ef til
vill að lesa álútt yfir lágu
sófaborði, verður þegar í
stað að útvega því skrif-
borð, svo að það verði
ekki lotið í herðum ævi-
langt. Vinnuvisindi ber að
nema frá barnæsku.
VIKAN