Vikan - 31.12.1959, Blaðsíða 6

Klukkan hálffjögur
að morgni fórum við
að hugsa okkur til
hreyfings. Ég kveikti
á gassuðutækinu,
bræddi snjó í sítrónu-
bland og kaffi, og
við fengum okkur
bita af nestinu. Enn
var lygnt. Þegar
ég opnaði tjalddyrnar
litíu síðar, var bjart
veður og heiðskírt út
að líta. Ég benti
Hillary á lítinn, dökk-
an dil 5000 metrum
neðar í fjallshlíðinni.
Þar var Thyangboche-
klaustrið. „Guð föður
míns og móður, vertu
mér náðugur i dag,“
bað ég í hljóði.
Fyrst í stað tókst
þó ekki vel til. Stígvél
Hillarys höfðu legið
næturlangt fyrir utan
Draumur orðinn að svefnpokann, en ég
veruleika: Tenzing á hafði sofið með mín
tindi Everests. á fótunum. Og nú
voru stígvél hans
gaddfrosin og hörð eins og stál; það tók okkur
fulla klukkustund að Þíða Þau við gaslogann.
Þetta fékk mjög á Hillary, bæði töfin og að hann
óttaðist, að Þetta gæti orðið til þess, að hann
kæli á fótum. Loks voru stígvélin þó orðin svo
mjúk, að hann gat komizt í Þau, og bjuggumst
við nú til ferðar.
Klukkan hálfsjö skriðum við út úr tjaldinu, og
var þá enn lygnt og bjart. Báðir höfðum við
þrenna vettlinga á höndum, silkivettlinga innst,
þá ullarvettlinga og yzt vettlinga saumaða úr
vindheldum dúk. Við spenntum á okkur mann-
broddana og öxluðum hina tuttugu kg þungu
súrefnisgeyma, sem voru eina bakbyrði okkar
þennan lokaáfanga. Fánarnir fjórir voru vafðir
fast að skaftinu á íshaka mínum. Og í vasa mín-
um lá blýantsstubbur með rauðu og bláu ritblýi.
„Allt í lagi?“
„Ah chah. Allt í lagi!“
Af stað .. .
Stígvél Hillarys voru enn óþjál, og honum var
. kalt á fótum, svo að hann bað mig fara á undan,
og þannig gengum við tengdir klifurlínu nokkra
jtjríð frá tjaldstaðnum upp suðausturkambinn.
Ekki höfðum við lengi farið, er við komum á
stað, sem ég kannaðist við, þar sem við Lambert
urðum að snúa við fyrir ári, og reyndi ég að
gera Hillary það skiljanlegt geg;num súrefnisgrím-
una. Og er við héldum áfram förinni, gat ég ekki
annað en borið saman veðurafsann og frostið
þá og lognið og sólskinið nú og lofað heppni okk-
ar. Stígvél Hillarys voru nú orðin þjálli, og tók
hann því forystuna. Höfðum við hana síðan til
skiptis og þá um leið erfiðið við að haka og
höggva okkur fótfestu. Þegar við áttum skamman
spöl ófarinn efst á suðurkambinn, fundum við
súrefnisgeymana, sem þeir Evans og Bourdillon
höfðu skilið þar eftir handa okkur. Við skófum
klakann af mælaglerinu og sáum okkur til mikill-
ar ánægju, að geymarnir voru þvi sem næst fullir.
Þar áttum við góðan varasjóð á niðurleiðinni og
þurftum því ekki eins að spara súrefnið í geym-
unum, sem við bárum.
Við héldum áfram upp kambinn. Á vinstri hönd
gein við hengiflug og svimdjúpt niður, en til hægri
fól snjóhengja mikil þverhnípið, svo að ekki sá
fram af. Síðasta spölinn upp á háhrygginn var
því sem næst lóðrétta hjarnfönn upp að fara, og
var hún nokkru breiðari en klettakamburinn. Lak-
ast var, að hjarnið reyndist ekki fast undir fæti;
það skreið og skreið — og við með, og við hvert
spor hugsaði ég: „Nú fáum við ekki stöðvað okk-
ur og skríðum flughratt niður öðruhvorum meg-
in við klettakambinn niður snarbrattann." Þetta
var, að mér fannst, erfiðasta og hættulegasta tor-
færan á allri leiðinni, þvi að maður réð þar ekki
sjálfur för sinni, heldur hjarnið, sem maður kleif
og hafði ekkert vald yfir. Ég hef aldrei komizt
í slíka hættu á fjallgöngu, og enn fer um mig
ónotahrollur, þegar mér verður hugsað til þess.
Loks höfðum við klifið þennan skríðandi hjarn-
vegg að brún, og klukkan niu vorum við komnir
upp á suðurhrygginn, þar sem þeir Bourdillon
og Evans höfðu snúið við. Þar hvildum við okkur
í fimm mínútur og virtum fyrir okkur síðasta
áfangann. Hann var ekki svo ýkjalangur, — um
hundrað metrar upp klettakamb, en sýnu mjórri
og brattari þeim, sem við höfðum þegar klifið. Og
þótt hann virtist ekki ógengur, var augljóst, að
hann mundi ekki auðveldur viðfangs. Á vinstri
hönd gein við hengiflug, 2—3000 metra hamra-
veggur, því sem næst lóðréttur niður í vestur-
lágina. Til hægri huldi snjóhengja brúnina, og
yrði manni að stiga of langt til þeirrar handar,
beið manns 3000 metra hrap niður á Kangshung-
skriðjökul. Ætti okkur að takast aö ná upp á
tindinn, yrðum við að þræða þennan örmjóa, snar-
bratta klettakamb, milli ógnandi þverhnípisins og
Tjaldbúð á norðurhlið Everests 1938. Það
var hið hæsta, sem Tenzing hafði komizt,
þar til--------