Vikan - 26.01.1961, Page 22

FORSAGA
Barbara Crosby hefur
nýlega misst móöur
sína og eftir fyrirmœl-
ur,i hennar er liún nú á leiö til HlégarÖa viö
Álsvík. Þegar ftangaö lcemur finnst henni eins
og hún liafi veriö ftarna áöur. Þar kemst hún
einnig aö raun um, aö frú Ceorgína Temperly,
sem móöir hennar haföi talaö um í bréfinu er
látin, en Denisa Temperly frænka 'Hiennar hefur
tekiö við eignum hennar. Einnig er þarna Robert
Soames, lögfrœöingur, sem hefur uggvœnleg áhrif
á Barböru þrátt. fyrir dónaskap og frekju. Þau
Denísa og Robert lcomast aö því aö Barbara er hinn
réti erfingi og Robert tekur til sinna ráöa til aö
hjálpa Denísu og falsar sannanirnar, þannig aö
Barbara heldur aö hún sé ofsótt. Hún veröur um
kyrrt aö Hlégöröum, og vinnur á skrifstófu Júlí-
ans, jafnframt veröur hún ástfangin af honum, en
JtaÖ er Denísa líka Einn daginn þýtur byssukúla
framhjá lienni í slcóginum. Júlían huggar hana
meö því aö þaö hafi veriö veiöiþjófar, en þaö kem-
ur í Ijós að þetta var árás. Þau Denisa og Róbert
trúlofa sig og þó viröist Denísa ekki allskostar
ánægö. Frú Padgett segir Barböru frá einhverjum
gráklœddum manni, sem þarna sveimi um og Bar
bara kemst aö raun um að Júlían endurgeldur ást
hennar. Róbert vinur jafnt og þétt aö því aö
skjóta Barböru skelk í bringu og gengur síöast
svo langt aö hann gerir á Jienni morötilraun. Sam-
kvæmt ósk Densíu lætur liann Júlían i friöi, en
gegn Jtyí aö luinn fái að minnsta kosti helmings
arfsins, þó aö hann veröi að sjá af henni, enda eru
peningarnir hans aöalkeppikefli. ,.Nú sem stendur
gera Jtau aöra moröt’lraun á Barböru, en hún
m.isteicst einnig. Þau Densía og Róbert slíta trú-
lofun sinni og Densía gerir allt sem hún getur til
aö spilla á mdli Barböru og Jultans. En meö Ró-
berti Jtróast slungin áform. hann gerir sér Ijóst
aö Rarbara er fullt eins falleg og Dentsa og á-
gætis efniviöur ....
I spegli fyrir ofan ritvélina sá hún Júlían sitja
a8 vinnu sinni við skrifborðið. Denísa hafði sagt,
að hann væri eigingjarn og óáreiðanlegur. Án
þess að nefna nafn hans hafði hún sagt það nægi-
lega berum orðum, að hann hefði stigið í vænginn
við hana ekki alls fyrir löngu, en síðan snúið sér
að annarri stúlku. Hann hafði líka verið þögull
um vináttu þeirra nema frá æskuárum.
Barbara stóð sig að því að skoða hann í nýju
Ijósi og leita eftir einhverju, sem hún vonaðist
til að finna ekki. Hann var að sjá þreyttur og
gramur, þar sem hann sat yfir skjölum sinum.
En þó bar hann ekki svip þess manns, sem ekki
væri unnt að reiða sig á.
Hann leit upp og hleypti í brýnnar. — Ég þyrfti
að fara út tii skógarhöggvaranna og tala við
þá um hitt og annað, en ég þori varla að fara
frá þér.
— Það er nú hlægilegt, Júlían, andmælti hún.
Þú verður að gæta þinna starfa, og ég skal gæta
minna.
— Það lítur ekki út fyrir, að Róbert finnist ég
gæta þín sómasamlega.
— Já, en það gerir þú samt, elskan mín! Þú
ert dásamlegur!
— Nei, ég er það ekki. Ég sagðist ætla að
lúta hættuna ganga jafnt yfir okkur bæði, en ef
ég væri dásamlegur, hefði ég sannarlega átt að
sjá um að útrýma allri hættu! En hvað sem um
það er, þá ætla ég að skreppa stundarkorn frá.
Hann gekk til Barböru og kyssti hana. Ekki meg-
um við heldur loka Þig inni í búri, finnst mér?
Hún fylgdi honum með augunum, er hann fór,
og fannst hún allt í einu léttari í skapi. Þegar
hún var að laga til á skrifborðinu, heyrði hún til
Róberts og hrökk við.
— Hvernig gengur, Barbara? Hann kom inn,
— hávaxinn, ljóshærður og snyrtilega klæddur
eins og ávallt. Eg er á leið til skrifstofu minnar i
Álsvik og fannst ég mega til með að líta inn og
sjá, hvernig gengi hjá ykkur. Hvar er Júlían?
— Hann fór út að finna skógarhöggvara, svar-
aði hún létt í máli. Hann getur ekki verið alltaf
hjá mér, Róbert.
— Nei, auðvitað ekki, ■— enda er líka hugsan-
legt, að hættan sé liðin hjá.
— Heldurðu Það í raun og veru? spurði hún
óróleg. Ertu ekki bara að telja mér trú um það?
— Nei,í rauninni geri ég ráð fyrir því, en auð-
vitað er sjálfsagt að fara varlega. Talið barst nú
að trúlofunarslitum þeirra Denísu, og leið ekki
á löngu, áður en Júlían bærist í tal. Róbert varð
þess vís, að Denísa hafði látið Barböru ráða I
tilfinningar sínar til Júlíans, —- án efa í þeirri
von, að hún afsalaði sér honum af þakklátssemi.
Það mundi koma honum sjálfum prýðilega, en
hann hafði enga trú á, að Barbara gerði það.
Hún var gædd sterkari skapgerð og heilbrigðari
skynsemi en svo.
— Ég skal segja Þér nokkuð i trúnaði, mælti
hann. Ég er þessu að vísu ekki nákunnugur, þar
sem ég hef ekki verði trúnaðarmaður Denísu leng-
ur en siðan frænka hennar veiktist. Frú Temper-
ley sagði mér, að Denísa væri ástfangin af Júlían,
en sér litist ekki á hann sjálfri. Hún lét enga
ástæðu uppi fyrir því. Hann hvarf á burt og lét
ekki sjá sig aftur fyrr en eftir lát hennar. Þá
bað hann Denísu um bústjórastöðuna. Ég er
hræddur um, að ég hafi ráðið henni til að hafna
honum.
— Hvers vegna?
— Ég gerði honum mjög rangt til. Ég hugði,
að hann sæktist eftir henni vegna eigna þeirra,
sem hún hafði erft. Þar hefur mér bersýnilega
■skjátlazt, því að hann hefur fest ást á þér.
Barbara var ekki viss um, hvað hún ætti að
segja við þessu Hún óskaði þess, að hún vissi,
hvers vegna frú Temperley hafði horn í síðu
Júlíans og hví svo heiðvirður maður sem Róbert
hafði tortryggt hann.
— Ég þakka þér fyrir að segja mér frá þessu,
sagði hún dauf í bragði.
—■ Ég er vinur þinn. Ég á bágt með að sjá þig
óhamingjusama — eða óttaslegna. Þar sem Júlían
hefur sjáanlega lítið hirt um það, hef ég leyft
mér að hefja nokkrar eftirgrennslanir á eigin
spýtur, sem veitt gætu vitneskju um óvini þína.
—- Hvers konar eftirgrennslanir? spurði hún
áköf.
—■ Við vitum um tvær persónur, sem eru riðnar
við leyndarmálið, móður þína og frú Temperley.
Ég hef rannsakað málið á þá hiið, er veit að
Temperleysættinni, án þess að verða nokkurs
vísari. Nú ætla ég að reyna á hina hlið.
— Móður minnar? Já, en ...
— Þú sagðir, að hún hefði verið undarleg kona
og aldrei rætt um fortíð sína. Þá fortíð verðum
við að rannsaka, Barbara, ef þér á að vera borgið.
En maður veit aldrei, hvað I ljós kann að koma,
því er bezt að gera það ekki uppskátt fyrst um
sinn. Láttu það aðeins vera leyndarmál okkar á
milli.
— Ég veit ekki, hvernig ég fæ þakkað þér alla
þessa fyrirhöfn ...
— Það er skylda mín sem lögfræðings og for-
réttindi mín sem vinar. Hann brosti hlýlega til
hennar. En nú verð ég að fara.
Barbara sat eftir og hafði nóg um að hugsa.
Hún var sokkin niður í Það, þegar Júlían kom
aftur.
— Hefur nokkur komið? Hann settist niður til
að undirrita nokkur bréf.
—• Róbert leit inn. Veiztu, að þau eru búin að
slíta trúlofun sinni? Denisa hefur sagt honum
upp.
— Þar var henni vorkunn. Júlian leit ekki upp.
Ég hef aldrei getað skilið, hvað hún sá við þann
mann, og ef ég á að segja eins og er, Þá held
ég, að hann hafi meiri áhuga á peningum hennar
en stúlkunni sjálfri.
— Það getur ekki verið, svaraði Barbara áköf.
Það hlýtur að vera önnur ástæða. Þú, sem hefur
þekkt hana svo lengi, Júlían, — heldurðu, að það
sé einhver annar?
— Ég er ráðsmaður hennar, en ekki trúnaðar-
vinur! svaraði Júlían önuglega.
— Vertu nú ekki svona afundinn! Þú hefur sjálf-
ur verið ástfanginn af henni, er ekki svo? Ég á
við, — æskuunnusti ...
— Það er svo óralangt síðan, að ég er búinn
að gleyma því.
— Og þú hefur ekki verið ástfanginn síðan?
— Ef þú ferð að rifja upp fortíð mína, svo
falleg sem hún er, verð ég svei mér að fá að
vita um þína líka, mælti hann og hló. Þegar ég
var strákur, varð ég skotinn í fjórum stelpum,
að minnsta kosti, en það var ekkert alvarlegt.
Svona er það nú.
Hún féll í faðm hans. — Fyrirgefðu, Júlían.
Ég er bara svo óstyrk og undarleg enn þá.
— Ég veit það, og þá verðum við líka að gera
eitthvað við því. Fyrst við erum að tala um for-
tíðina, heldurðu þá ekki, að við gætum rakið
þessar ógnanir til einhvers úr lifi móður þinnar?
Það gæti ég reynt að rannsaka.
Það hafði Róbert þegar tekið að sér og hafði
beðið hana að halda því leyndu. — Láttu það eiga
sig að sinni, flýtti hún sér að segja. Róbert hygg-
ur. að hættan geti verið liðin hjá.
— Þú treystir mikið á skoðanir hans? rumdi
í Júlían.
Barbara kyssti hann og sléttaði úr hrukkunum
á enni hans. Að tortryggja hann var jafnmikil
fjarstæða og vanþakklæti sem að óttast það, er
hana kynni að henda. Hann var fær um að gæta
hennar, og Róbert gat fundið, hvað það var, sem
yfir henni vofði.
Síðla næsta dag gekk lögfræðingurinn upp að
Hlégörðum og var harðánægður með eftirtekju
dagsins. Hann hafði sem sé gert Barböru ruglaða
og ráðvillta með þvi að segja henni, að María
Crosbý væri ekki móðir hennar. Annað haíði hann
ekki látið uppi. Til að ná sem mestum áhrifum
varð hann að segja aðra eins sögu i mörgum áföng-
um. Næsti kafli mundi fá enn meir á hana en
hinn fyrsti.
En fyrst ætlaði hann að gera Denísu smágrikk
með því að segja henni að Barbara hefði komist að
því sjálf að hún væri ekki dóttir Maríu Crosbý.
Og með því að spyrjast fyrir í Somerset Hosuse í
Lundúnum gæti hún fengið vitneskju um, að Ge-
orgína Temperley hefði átt dóttur að náfni Bar-
bara.
Þegar Denisa hafði fengið þessa frétt, leit hún
á Róbert, föl og óttaslegin. — Það má aldrei
verða! Þú ert bara að reyna að hræða mig! hróp-
aði hún.
— Blessuð vertu, ef þú heldur það, þá ... Hann
gekk til dyra, en hún kallaði á hann.
— Af hverju hefur hún ekki sagt mér frá þessu?
VIKAN