Vikan - 09.03.1961, Blaðsíða 4

— Samtal frá Venning. Gerið svo
vel!
Hinar fáu sekúndur, sem liðu, með-
an stöðin var að gefa samband, voru
nær þvi óþolandi.
Hún kreisti símtólið með skjálf-
andi hendi og dró andann stutt og
óreglulega. Eitthvað alvarlegt hlaut
að hafa gerzt, — eitthvað viðkom-
andi Önnu.
— Halló! — Loksins. Hún þekkti
rödd Markúsar bónda.
— Gott kvöld, frú Dóra. Mér þykir
það mjög leiðinlegt, en ... þér verðið
að koma hingað upp eftir undireins.
Litla dóttir yðar hefur orðið fyrir
slysi. — Nautið slapp út fyrir hálf-
tíma, einmitt þegar Anna var að
koma heim frá hlutaveltu í samkomu-
húsinu, og réðst á hana. Þér verðið
að koma undireins, frú Dóra. Henni
liður mjög illa, og hún kallar stöð-
ugt á yður.
Frú Dóra hélt niðri i sér andanum
og hlustaði.
Eitt enn, frú Dóra. Takið lækni
með yður. Gamli héraðslæknirinn er
að vísu á leiðinni hingað, en hann
þarf að fara í sjúkravitjun á eftir,
svo að hann getur ekki verið hjá
Önnu. Flýtið þér yður nú!
— Ég kem, snökti hún. — Eg verð
komin eftir hálftima.
Hún skellti á og hringdi þegar
aftur.
Hálfri mínútu síðar hafði hún náð
sambandi við heimiilslækni sinn,
Martein.
— Sjálfsagt, frú Dóra. Eg skal
koma með yður. Ég verð tilbúinn
eftir augnablik Verið þér sælar.
Hún greip töskuna sína og bíllykl-
ana, smeygði sér I kápu og fór út
úr íbúðinni. Hún hljóp að bílskúrn-
um, reif hurðirnar upp á gátt og ræsti
vélina. Um leið og hún beygði hinum
stóra og þunga vagni út á regnvota
götuna, fékk hún óljóst hugboð um,
að hún væri ekki ein í bílnum. Hún
sneri sér við í sætinu og hrökk við.
1 aftursæti bílsins, úti í einu horn-
inu og með andlitið hálfhulið myrkri,
sat afar vel klæddur ungur maður
með vindling milli fingranna. Hún
renndi bilnum upp að gangstéttinni
og stöðvaði hann.
— Hver eruð þér eiginlega? spurði
hún, — og hvað eruð þér að gera
I bílnum mínum?
— Jæja-þá, sagði ungi maðurinn
undrandi og lyfti höfði. — Þér getið
þá séð mig.
— Haldið þér, að ég sé blind eða
hvað? spurði hún hörkulega. — Ot
með yður. Þetta er engin leigubifreið.
Ungi maðurinn sat sem fastast og
sló öskuna af vindlingnum hinn ró-
legasti. — Svo að þér getið séð mig,
sagði hann aftur. —Annað eins hef-
ur ekki komið fyrir mig áður.
— Viljið þér nú gera svo vel að
fara, endurtók hún. — Annars kalla
ég á lögregluþjón mér til hjálpar.
Ungi maðurinn sýndi ekkert farar-
snið á sér, heldur vafði svörtum
möttlinum þéttar um sig og fékk
sér reyk.
Hann var í svörtum alklæðnaði,
með óvanalega fölt andlit, næstum
þvi skjannahvítt, með tveimur dimm-
um, innstæðum augum og þunnum,
blóðlausum vörum. Og þrátt fyrir hið
fíngerða og vingjarnlega bros, sem
lék um varir hans, var eitthvað djöf-
ullegt við hið hæga, en ákveðna íát-
bragð hans, þegar hann benti fram
eftir veginum og sagði: — Akið
áfram, frú. Tíminn er dýrmætur.
— Heyrið þér, hvað ég segi? sagði
hún reiðilega. — Þetta er ekki leigu-
bifreið, sem ekur fólki hingað og
þangað.
Aftur kom þetta daufa bros og aft-
ur þessi skipandi bending.
— Eyðið þér nú ekki tímanum til
einskis, frú. Það er löng leið til
Venning!
Hún kipptist við og fölnaði, og hún
fann, hvernig kaldur svitinn rann
niður eftir baki hennar. — Hvernig
vitið þér, að ég ætla til Venning?
spurði hún. — Hver eruð þér?
— Ég er Dauðinn! sagði ungi mað-
urinn rólega. Hann rannsakaði hinn
undrandi svip hennar og fann, að
hún trúði ekki sínum eigin eyrum.
Hann hló stuttum, hásum hlátri, sem
varla virtist mannlegur.
:— Já, frú. Yður misheyrðist ekki.
Ég er Dauðinn!
Hún varð sem steini lostinn. —
Jæja þá, hugsaði hún. Maðurinn er
þá vitlaus. Hún sneri sér snöggt fram
í sætinu og ók að næsta götuhorni,
þar sem hún sá til ferða lögreglu-
þjóns. Um leið og hún kom að horn-
inu, hemlaði hún snögglega og stökk
út úr bifreiðinni og út á blauta gang-
stéttina. — Lögregluþjónn! hrópaði
hún og benti aftur í bílinn. — Viljið
þér ekki tala við þennan unga herra
hérna? Hann hefur setzt að í biln-
um mínum og neitar að fara úr
honum.
Lögregluþjónninn gekk upp að
bílnum, opnaði afturhurðina og stóð
svolitla stund ráðvilltur og litaðist
um í bílnum. — Um hvaða mann eruð
þér eiginlega að tala, frú? Bíllinn er
alveg tómur. Hann hefur ef til vill
hlaupizt á brott?
— Guð hjálpi yður, maður! sagði
hún óþolinmóð. — Eruð þér blindur
eða hvað? Þarna situr hann í sæt-
inu beint fyrir framan yður.
Lögregluþjónninn gaut augunum
aftur inn í vagninn. Því næst rétti
hann hranalega úr sér og var auð-
sjáanlega misboðið. — Þetta er
heimskulegt gaman, frú, sagði hann
snúðugt, og með fíausturslegri her-
mannakveðju gekk hann burtu.
Hún stóð aflvana og með grátstaf-
inn í kverkunum, meðan ískalt regn-
ið seitlaði úr hári hennar niður í
hálsmálið. Og einhvers staðar út úr
myrkrinu heyrði hún fjarlægt berg-
málið af sársaukafullum gráti önnu
litlu.
Hún harkaði af sér, steig aftur upp
í bílinn og ók af stað.
---------hef aldrei hitt annan eins
lögregluþjón, sagði hún.
Þér verðið að hafa lögregluþjón-
inn afsakaðan, frú, svaraði ungi
maðurinn. — Sendiboðar dauðans eru
aldrei sjáanlegir mannlegum augum.
— Vitlaus, hugsaði hún, — snar-
vitlaus. — Já, en ég get bæði séð
yður og heyrt til yðar.
—- Ég hef einmitt verið að brjóta
heilann um það, sagði ungi maður-
inn, — og skil hreint ekkert í því.
Ég hef aldrei komizt í annað eins.
Manneskja, sem getur séð mig! Það
skil ég ekki.
Hornhúsið á Aðalgötu seig fram
úr myrkrinu, og gegnum móðu fram-
rúðunnar sá hún Martein lækni bíða
á vegbrúninni með sína töskuna í
hvorri hendi. Henni létti. Loks get
ég komið þessum kjána út úr bílnum,
hugsaði hún. Marteinn læknir mun
áreiðanlega hjálpa mér.
Hún hægði ferðina, stöðvaði bíl-
inn og kveikti loftljósið. Um leið var
hurðinni hrundið upp, og læknirinn
steig upp í bilinn og settist við hlið
hennar.
Gott kvöld. Læknirinn setti töskur
sínar á gólfið bak við stólbakið og
fleygði hattinum í aftursætið. —• Já.
Þetta var sorglegt með hana önnu
litlu. Við skulum flýta okkur af stað
og sjá, hvað ég get gert fyrir hana.
— Læknir! sagði hún og var mikið
niðri fyrir, sneri sér við i sætinu og
benti aftur fyrir, — þessi maður
þarna ...“ Hún þagnaði snögglega.
Læknirinn hafði snúið sér við og litið
aftur í vagninn, en það var sami
undrunarsvipurinn á andliti hans og
á lögregluþjóninum fyrir tveimur
minútum. Það greip hana ofsaleg
hræðsla. Marteinn læknir hafði ekki
heldur séð svartklædda unga mann-
Dóltir hennar haíði slasast og hún þurfti að flýta sér henni
til hjálpar. Hún ræsti bílinn en um leið og hún beygði
honum út á götuna sá hún manninn sem sat í aftursætinu.
4 VIKAN