Vikan - 09.03.1961, Qupperneq 13

Ný frombaldssoga
„Hann skilur þetta ekki,“ mælti hann hlýlega.
„Þú veizt það, kunningi, að ég álit að þú hafir
staðið þig prýðilega ... Það er sannfæring mín!“
„Ef þú bara vissir hvað það kom óþægilega
við mig,“ sagði Bob.
Oti á torgi St-Germain-des-Prés, rétt hjá kirkj-
unni, stóðu þau, ljóshærði pilturinn og Odetta
og ræddust við. Hún hló við, þegar hún svaraðj
og horfði stöðugt um uxi. Nokkrir piltar og stúik-
ur, flest í blaum gaiiabuxum, stóðu spölkorn frá,
biðu og spjoiluðu saman.
„Getiö pið exki komizt að neinni ákveöinni
niöurstöðu, pið þarna, Bob og Bernard ?“ kaiiaöi
pilturinn, sem stóð á tali við Odettu.
Bernard sneri sér að Bob, sem numið hafði
staðar.
„Heyrðu, kemurðu ekki með okkur? Við gel-
um fengið okkur bita saman, og svo íörum viö
eitthvað og skemintum okkur ... Komdu með,"
baö liann. „viö veröum að íagna Sigri oiíxar, við
og aiiur hópurinn ...“
„Ojæja, sigurgieöi min hefur nú verði dálitið
kæid," svaraoi Bob.
nopurinn póttist sjá að nokkurrar hvatningar
þyrlti við og tók aö kalla: „Bernard! Bern-ard!
Bern-ard!"
„þu xerö til þeirra," sagði Bob og ýtti við hon-
um. „1 öilum guoanna bænum, germ yxkur g.ao-
an dag. Haxio eKia neinar áhyggjur af mér."
Bernard mæm honum ekKi i mot. nauxt oros
hans hvari og paö Dra íyrir sársauka 1 augua-
tiiiiti nans. isn immi geroi aöeiiis aö yppia uxi-
um um iei.0 og haiin mæiti: „Ailt i iagi ... Sé
pig seinna!"
„Bjáumst seinna!" svaraöi Bob, en bæiti svo
viö: „Þakka þér boöið sarnt."
Hann stóð um hriö a gagnstéttinni úti fyrir
veitingastoiunm, sá nópinn nalda a brott, en horiði
þó ekki á eftir honum. Siðan reyndi han aö hemja
hugsun sina. Hvern fjandan sjáfian á ég að taka
til bragðs? A ég að fara inn i veitingastofuna
aftur? En ei hann héldi af stað eítir gangstétt-
inni, mundi hann hafa spurt sjálfan sig: Því í
íjandanum er ég eiginiega að rápa þetta um
göturnar? Það gilti því einu hvort haim stóð
kyrr, þar sem hann stóð, eða lagði af stað. Og
þegar ailt kom tii alis, hvers vegna haiði hann
ekki slegist i hópinn? Hann hefði ekki orðið síð-
ur einmana þá. E'kki frekar heldur. Ef til vill
var þetta ekkert annað en Þreyta. Þreyta, sem
ekki stóð í beinu sambandi við próflesturinn. Hann
var svo ósegjaniega þreyttur.
Honum varð reikað að bekknum, þar sem þau
Bernard og Odetta höföu setið i iaðmlögum fyrir
andartaki siðan. Hann hlammaði sér þar niður.
Eann að sætið var varmt enn. Honum varð litið
á brestinn í marmaraplötunni. Þarna hafði Odetfa
hvilt olnbogann, hann sá arm hennar fyrir hug-
skotssjónum sínum og hlekkina um úlnliðinn.
„Eg elska þig!“ hafði Bernard sagt. Guð minn
góöur, þetta var ekki þreyta lengur, þetta var
gersamleg örmögnun ... Hann var eins og særð-
ur maður, sem er að blæða út.
Hvað á ég til bragðs að taka gagnvart þeim?
Öllum hópnum? Upp frá þessu mun mér finnast
að ég sé tekinn að eldast ... Nei, það var bezt
að láta þau eiga sig og fara hvergi. Það var sær-
andi að sjá þessa elskendur; sjá þá kjánalega sæla
í ást sinni. Sæla, eins og hann hefði ef til vill
getað orðið. Heimska! Maður verður aldrei ham-
ingjusamur. Maður teiur sér bara trú um að
maður sé það, og það kemur út á eitt.
„Hvað þóknast herranum?" spurði þjónninn.
Bob það um drykk, annars hugar og einungis
til þess að losna við þjóninn. Hann varð þess var
að glasið var sett á borðið en hafði ekki minnsta
áhuga fyrir því, sem í því var. Einhver hafði rennt
tuttugufrankapeningi i sjálfspilarann og hljóm-
platan tók að snúast inni í gagnsærri hettunni.
Það var Belafonte, sem söng; upphafshljómar
lagsins vöktu daut bros um varir Bobs. Hann
kannaðist við það. Það gerði hvort tveggja í senn,
gleðja hann og særa. Það var einmitt á þessari
hljómplötu, sem öll sagan hafði byrjað: „einn-
tveir-þrír, einn-tveir-þrir, einn-fjórir“ Oscar and
Pet‘s Blues .. . Hvað skyldu Þeir hafa værið marg-
ir, sem vissu af henni fyrir fjórum mánuðum?
Nú var hún þvínæst ófáanleg. Þau voru öll yfir
,sig hrifin af henni: CIo, Mic, Pétur, Yasmed,
Alain ... nei, ekki Alain.
ANNAR KAFLI.
Fjórum mánuöum áöur.
Bob var að leita að Mulligan-hljómplötu í
hljóðfæraverzlun við Camps Elysées. Plötuspil-
Framhald á bls. 21.
1' TT M 1 • 1 V 0 '1
■ ■ | '.. f 1 % ||| 1 lr i P| . ;|H | IT | ||þ t \ s
_ If ■g V. 1 ^gga|
„Hvaða sakleysingi er þetta, sem Alain hefur grafið upp,“ spurði hún og leit sniígglega á
Bob. „Ég hef ekki hugmynd um það, veit bara að hann heitir Bob ...
Þar sem nfrnm líður —
Unglingar á glapstigum — framhaldssagan, sem byrjar hér, gerist í
París, borg borganna. Sögusyiðið er mestmegnis göturnar á vtnstri
bakka Signu, kringum götuna Saint-Germain-des-Prés og latínuhverfið
— til hægri á myndinni.
Þessir unglingar, sem sagan fjallar um, eru uppflosnaðir úr venju-
legu borgeralegu lífi og gera grín að því. Vandamál dagsins er
skemmtanalíf næturinnar og fyrst þegar líða tekur á nóttina vaknar
spurningin um náttstað fam yfir næsta hádegi. Inn í þetta líf blandast
meira og minna ólögleg fyrirtæki, drykkjuskapur, ástamál, sjálfs-
morðsfyirætlanir, kappakstursbílar, slysfarir og örvænting. Sem sagt:
Daglegt líf hjá ákveðnum hópi ungs fólks í Pajrís; framandi, litríkt,
áhættusamt og umfram allt, spennandi.
VIKAN 13