Vikan - 16.03.1961, Blaðsíða 33

HAMINGJULEITIN.
Framhald af bls. 10.
Þegar hann var ekki á sprettin-
um, var hann úttaugaður, sem ekki
er ólíklegt.
ÞaS skal fúslega viSurkennt, aS
sannarlega fengum viS aS sjá þaS
sögufræga England, sólríku ítallu
og glæsilega Frakkland. ÞaS fór
engin höll fram hjá okkur, engar
rústir, dómkirkjur eSa söfn. ÞaS
lætur og aS líkum, aS viS sáum
heilmikiS af rikum mönnum, en þaS
var alltaf gegnum bílrúSuna. Og á
meSan rausaSi leiSsögumaSurinn i
belg og biSu um Karl mikla, sem
líka var ríkur og fallegur, en því
miSur dauSur fyrir svo sem þúsund
árum, — ellegar viS vorum reknar
i einum hóp yfir ójafnar hellugötur
Lundúna, Parísar, Feneyja, Flórens
eSa Rómar. ÞaS er svo sem ekkert
ólíklegt, aS stúlka á ferSalagi um
Evrópu kunni aS hitta fyrir sér
karlmann. En mér þætti gaman aS
sjá þann mann, sem leggur ekki á
flótta sem fætur toga, þegar hann
rekst á hóp tuttugu og fjögurra
kvenna frá tvitugsaldri til hálf-
sjötugs. Sjálf var ég barniS i sel-
skapnum.
Mér fór aS skiljast það smátt og
smátt, aS hér gátu engir draumar
rætzt, ef ég gerSi ekkert til þess
— Ef að þér komiS ekki með af
sjálfsdáðun, er ég neyddur til að
beita valdi!!
sjálf. En hvað átti ég að gera? Ég
braut heilann um þetta án þess að
komast aS nokkurri viðhlítandi nið-
urstöSu. Dagarnir runnu hver á
eftir öSrum eins og baunir i brekku,
og nú fórum viS aS nálgast Napóli.
En þar áttum við að skoSa Amalfí-
flóann, Sorrentó og Kapri og fara
síSan rakleitt heim meS ferSa-
mannaskipi.
NÓG var um, hve allt var fram-
andi. Þegar langferSabíllinn mjak-
aðist eftir vegarbugðunum með-
fram Amalfíflóa, brá viða fyrir augu
mér í svip hinum viði vöxnu hliS-
um úr dagdraumum minum. Þær
lágu snarbrattar niður í dimmblátt
Miðjarðarhafið, prýddar blómskrúSi
og fornum varðturnum.
Ég sá borS með rúðóttum baðm-
ullardúkum, er voru eftir þvi dýr-
ari sem þeir voru meira rúðóttir.
Ég sá vínflöskur undir appelsínu-
trjánum og brattar og dularfullar
tröppur upp hlíðina. Mér fannst ég
vera á harðaspretti frá örlögunum.
FerSafélagar mínir þyrptust í
klæðaverksmiðjurnar og rústir
Pompej með hlátrum og sköllum.
Ég stóð ein sér og utan við mig.
HvaS átti ég að gera?
YiS gistum í Sorrentó, en morg-
uninn eftir fórum við með pinu-
litlum báti til Kaprí. Allt umhverfiS
var svo blátt, að tók i augun, og hin
tígulega ey reis þarna úr dimmblá-
um sænum, eins og hún hefur gert
allt frá dögum Tlberiusar. Því mið-
ur er þaS hvergi að finna i skjölum,
hversu margar konur hafa gengið
af vitinu hérna á Kapri.
Á samri stund sem ég steig fæti
á þessa fögru eyju, vissi ég, hvaS
ég átti að gera. Ég fylgdist meS
hópnum niður til Marina Grande,
en þar stigum við í bát og héldum
til Bláhellis. Ég var sem bergnum-
in, er við fengum okkur árbít á úti-
matsölu. Síðan fórum við með al-
menningsvagni til Anakapri, og ég
var eins og i dvala. Spyrjið mig ekki
um bragðið af teinu, sem við drukk-
um í Sesar Ágústus-hóteli, því að
það hef ég ekki hugmynd um. Dag-
urinn leið, og ég horfði á hitt fólk-
S m SI e. *
— sem fer sigurför um alla Evrópu, og er nú komið í
flestar verzlanir. Sannfærist um gæðin og reynið túpu
næst er þér þurfið á tannkremi að halda, og þér munuð
verða ánægðari með tennur yðar, en nokkru sinni fyrr.
Heildsölubirgðir:
jSojfrtívörur b*f*
Box 834 — Simi 17177.
Jtalska tannkremið —
KIKKEN
HRÆRIVÉLIN
er eftirlæti allra hús-
mæðra, sem hana hafa
reynt.
KITCHEN AID ER HEIMSÞEKKT MERKI.
Skoðið sýnishorn hjá okkur.
Dráttarvélar h.f.
Hafnarstræti 23.
iS kaupa spaðrillur og marglita
baðmullarkjóla i búðunum við
torgið.
En þegar herra Pinkerton rak alla
út í bátinn til Napólí, þá var það
ég, sem ekki var með.
Ég flýtti mér inn í fjallalestina
og fór siðan inn á Morgano Tiberio-
gistihúsið. Þar fékk ég skipt hundr-
að dollara ferðaávisun og hringdi
svo á þjóninn. Ég tók fellda silki-
kjólinn minn upp úr ferðatöskunni,
en þar hafði hann legið kyrr og
krumpaður, siðan við lögðum af
stað frá Svanavatni. Nú lét ég pressa
hann.
Ég lagaði hárið og snyrti mig
rækilega í framan, þvi að klukkan
sjö ætlaði ég niður í barinn og fitja
upp á fyrirhugaðri áætlun minni
fyrir alvöru. Það veit hver einasta
manneskja, sem eitthvað er lesin,
að til Iíapri safnast lýður frá öllum
löndum. Hér gat naumast hjá þvi
farið, að ég hitti einhvern rikan
og fallegan mann, sem héti fínu
nafni.
Það var ekki liðin hálf klukku-
stund, þegar ég var komin i kynni
við mann, sem nefndist Winthrop
Vanderfeller. Hann tók mig að vísu
fyrir aðra stúlku í fyrstu, — frú
Elenóru eitthvað, sem hann hafði
fundið áður á akurhænuveiðum
norður í Skotlandi. Nú var ég að
vísu engin frú Elenóra, en hann
kærði sig kollóttan um það, heldur
settist hjá mér að minnsta kosti.
Hann var ekki einasta snyrtileg-
ur maður, hann var svo bráðhættu-
legt glæsimenni, aS það var naum-
ast hægt aS lifa annað eins af. Hann
hafði jarpt hár og djarfleg, blá augu.
Mjallhvitar tennurnar fóru svo vel
í fagurbrúnu andlitinu. Föt hans
féllu vel að fagurvöxnum líkama
hans og voru með þessu óviðjafn-
anlega enska sniði, þótt hann væri
sjálfur bandarískur.
Hann talaði mest um tennis og
brids og kauphallargengi, og mátti
ég af því ráða, að hann þyrfti ekki
um annað að hugsa en skemmta
sér. Því miður varð hann að snæða
i öðrum hópi, en hann kyssti á hönd
mina og kvaðst vona, að við gætum
borðað miðdegisverð saman daginn
eftir.
— Hjartans gjarna, svaraði ég og
iðaði i skinninu.
VIKAN 33