Vikan - 16.03.1961, Page 35

en þegar regn er úti og ömurieik-
inn leitar á, hugsa ég stundum til
þess. Gamalt lnis, sem liangir utan
í hlíðinni, þakið blómum og vín-
viði, me'ð útsýn yfir Sorrentóflóa.
Maturinn var frábær, vinið, Ijóst
og ilmandi, steig okkur til höfuðs,
eins og stundum gerist. Winthrop
var heimsborgari, en þó varð hann
gripinn viðkvæmri heimþrá, er ég
tók að lý.sa fyrir honum búgarði
okkar, sem hvergi var til.
Rétt í þvi er hann lagði liönd
sfna, stóra og brúna, utan um mína,
sá ég mér til skelfingar, hvar mark-
greifinn kom á móti okkur, eins og
honum hefði skotið beint upp úr
jörðunni. Ég dró að mér höndina
og liorfði tómlega fram undan mér.
Hann gekk hratt fram hjá okkur,
eins og hann væri annars liugar, en
hnykkti höfðinu til inerkis um, að
ég skyldi koma með sér. Winthrop
liélt áfram að tala og þreifa eftir
hendi minni.
Francesco liafði gengið út á sval-
irnar og stóð þar. Hann benti mér
að finna sig, annars skyldi hann
koma og draga mig burt á hárinu,
sýndist mér á svip hans. í vandræð-
um minum sagði ég Winthrop, að
ég þyrfti að snyrta mig og flýtti
mér fram á kvennaherbergið.
l'rancesco mætti mér á miðri leið
og dró mig út á svalirnar.
— Marcella belta, hvíslaði hann
ofan að hálsi mér. Hvers vegna hef-
ur þú svikið mig?
— Vertu svo góður að sleppa
mér, hvíslaði ég á móti. í stymping-
unum missti ég töskuna mína. Hann
laut niður, þreifaði ergilega um í
myrkrinu, tók hana upp og hélt á
henni, meðan ég lagaði hár mitt og
föt.
— Nú verð ég að fara aftur,
sagði ég.
— Við hittumst seinna, á liótel-
inu, svaraði hann.
— Nei, mælti ég. Nei, það er ekki
til ncins.
— Þú skalt ekki komast undan
því, sagði liann ógnandi og skálmaði
burt.
Þegar ég kom aftur að Iiorðinu,
hló Winthrop glaðlega til min. —
Ég þarf að segja þér fréttir af sjálf-
um mér, mælti hann.
Ég hef vist roðnað af ánægju og
hlakkaði til að heyra framhaldið.
— Jæja, varð mér að orði.
— Þú getur liklega ekki lánað mér
tíu þúsund lírur? spurði hann.
Póstferðirnir hingað til Gaprí taka
engu tali, og ávisanabókinni minni
hefur seinkað um viku.
Mér varð ekki um sel, og senni-
lega hefur það sézt á mér. Þegar ég
áttaði mig, svaraði ég: — .1 ú, auð-
vitað. Svo fór ég að leita i töskunni.
Ég tók upp úr henni hverja einustu
ögn. — Einkennilegt, ég hef víst
gleymt að stinga seðlaveskinu minu
í kvöldtöskuna. Ég finn jiað ekki
hér.
Það var eins og Winthrop yrði
vonsvikinn, en svo kom hann auga
á lieftið með ferðaávísununum, sem
lá á borðinu. — Þeir taka ef til vill
ávísun gilda til greiðslu á reikn-
ingnum, mælti hann hikandi.
— Ætli það ekki, svaraði ég og
fékk honum næstu hundrað dollara
ávisun mina. Hann greiddi reikn-
inginn og stakk þvi, sem afgangs
var í vasa sinn. Síðan gengum við
út að hestvagninum rómantíska.
— Ég heimsæki ]iig á hótelið á
morgun, undireins og pósturinn er
kominn, mælti liann. Þakka þér
fyrir dásamlegt kvöld.
— Sjálfþakkað, svaraði ég og lit-
aðist kviðin um eftir Francesco.
Hann var farinn. Þegar ég kom heim
i herbergi mitt, varð ég þess vísari,
að seðlaveskið mitt var lika farið,
sömuleiðis perluhálsbandið litla.
Ég svaf illa og fór sncmma á fæt-
ur. Ég beið þess, að Winthrop
Vanderfeller hringdi. Því næst
skipti ég á síðustu ávísun i eigu
minni, — tuttugu dollurum — og
fór með tólfbátnum til Napóli. Þeg-
ar ég kom til Hótel Vesúvíus, þar
sem ferðafélagarnir bjuggu, gekk
herra Pinkerton um gólf á dyra-
svölunum og var að því kominn að
fá taugaáfall.
— Við förurn eftir klukkustund.
Hvar hafið þér verið?
Mér fannst ekki hentugur tími að
tala um slikt.
Þá Winthrop Vanderfeller og
Francesco Tornabuona hef ég
aldrei séð síðan. Þremur dögum eft-
ir þetta stóð ég og hallaði mér út
yl'ir borðstokkinn á ferðamanna-
skipinu. Þá kom mér allt í einu til
hugar, að líklega hefðu þeir verið
félagsbófar og að ég' hefði verð-
skuldað þessa útreið.
NÚ HALDIÐ þið auðvitað, að ég
hafi rokið rakleiðis heim og kvænzt
honum Ara Snodgrass. En það var
nú eitthvað ánnað. Sólheitan sum-
ardag gerðist það, að sprakk hjá
mér á hjóli langt úti í sveit. Ég
var í stuttbuxum, mokkasíum,
krumpaðri skyrtu og með kollhettu-
klút. Sveitt var ég og skitug i fram-
an. Það, sem ég sá i kringum mig,
var agavetré, fáeinir göddóttir
kaktusar, liálfónýt gaddavirsgirð-
ing og lieimspekingslegur þiður með
hvítan blesa.
Og í öðru eins umhverfi og þessu
varð ég svo ofsalega ástfangin af
karlmanni, að við því varð blátt
áfram ekki gert, — manninum, sem
staðnæmdist lijá mér til að skipta
um slöngu á hjólinu. Ég er ekki
búin að ná mér eftir það enn. Hann
er sérfræðingur hjá olíufélagi, og
nú sem stendur erum við hér um
bil eins auralaus og unnt er að
vera.
Við eigum heima i Farley í Nýja
Mexikó, sem er 430 manna þorp,
svo að manni finnst Svanavatn eins
og heimsborg hjá þvi. En ég er
hamingjusamasta konan í heimin-
um. Hann heitir, skal ég segja ykk-
ur, Hans Hoeppelfingcr. — Ekki
hlæja, mér finnst það svo fallegt.
★
heimilistækin hafa
dóm reynslunnar
eru nýtízkuleg
létta hússtörfin
staðist

H.F. RAFTÆKJAVERKSMIÐJAN, HAFNARFIRÐI
MBwÍÍHiliCiliÍiÍhwSi: i
• I
iÉÍiil 11
"’íi. ljl ‘j
VIKAK 35