Vikan - 13.07.1961, Qupperneq 14

Kvikmyndasaga, sent birtist í tveim-
ur blöíum.
Jackson var hvítur, Cullen var nee:ri,
en teir voru báðir sakamenn. Það var
verið að fiytja þá til, þegar bílslysið
varð, og þeir sluppu, hlekkjaðir sam-
an á úlnliðunum. Þeir hötuðust, en ef
þeir áttu að komast undan, urðu þeir
að hjálpast að. Sagan hefur verið
kvikmynduð og verður væntanlega
sýnd í Trípólíbíó innan skamms.
ÞEIR hötuðu hvorn annan, — en örlögin höfðu
fjötrað þá saman.
„Fjandinn hafi það,“ sagði bílstjórinn. „Ef
þessi bölvaði negri hættir ekki bráðum að
syngja, mölva ég á honum liausinn.“ Sessunaut-
ur hans samþykkti það syfjulega.
Bíllinn skrölti áfrám í næturmyrkrinu. Þeir
voru staddir á einhverjum útkjálkavegi í Flór-
ída. Það var ekki hægt að sjá tuttugu metra frá
sér, og regnið steyptisþ niður.
Þeir voru með hæityle'gan flutning .Sessunaut-
urinn sneri sér við og leit í gegnum rimlarúðu
aftur i farangursgeymsluna. Iilliýði! Meðfram
báðum hiiðum húktu þeir á bekkjunum með sljó
andlit, — ránmorðingjar, flækingar og ofbeldis-
menn, — hlekkjaðir saman tveir og tveir. Svert-
inginn Cullen söng svo hátt, að rödd hans
yfirgnæfði skvampið i regninu og skröltið í
vélinni. Þetta var nístandi söngur, dapur, villt-
ur og örvæntingarfullur, — „blues,“ eins og
það er sungið í Suðurríkjunum.
„Hættu þessu væli,“ sagði Jackson, hvitur
maður, sem sat við hlið negrans, og bölvaði.
Noah Cullen hélt áfram að syngja. Hann
hreyfði höfuðið eftir hljómfallinu. Svört augu
hans gljáðu. Það var eins og Ijóðið hefði borið
hann langar leiðir burt frá þessum stað.
Þeir höfðu komizt Iífs af úr bílslysinu, en voru
hlekkjaðir saman. Nú lá það fyrir þeim að flýja
í slagviðrinu..
Söngurinn varð stöðugt sársaukafyllri. Jack-
son gat ekki þolað þetta lengur. „Haltu kjafti,“
surtur,“ hvæsti hann. Svertinginn spratt upp.
„Segðu þetta einu sinni enn,“ stundi hann með
erfiðsmunum.
„S-U-R-T-U-R!“ öskraði Jackson. En hann
hafði ekki fyrr sleppt orðinu en hnefi Cullens
skall á andliti lians. Hv:H inaðurinn beygði sig
og rak hnéð í kvið svertingjanum. IJann steypt-
ist fram yfir sig.
Heiftúðugir horfðu þeir hvor á annan —
IJlekkir bundu liá hvorn við annan . . .
Hinir fangarnir spruttu upp úr sætum sín-
um.
Þeir sáu ekki, að á þessari stundu stefndi bíll
með skínandi hvít kastljós á vörubílinn og rakst
á hann.
Flutningabílinn slöngvaðist snöggt til hægri,
slan/.aði við lága girðingu og steyptist siðan
niður brekku. Það urðu brak og brestir og
ógnarhávaði. Síðan varð allt hljótt. Aðeins regn-
ið niðaði. . ■
í grárri morgunskímunni tveimur ldukku-
stundum síðar var slysstaðurinn umkringdur.
Lögreglubílar með hláu, blikandi ljósi lokuðu
götunum, sem að honum lágu. Með gjallandi
flautum nálgaðist hvítur sjúkrabíll.
Umdæmislögreglustjórinn Max Muller, saman
rekinn maður með digran háls, benti lögreglu-
jijóni að koma til sín.
„Hve marga menn höfum við samtals?"
„Fimm, lögreglustjóri. Fleiri vildu ekki koma
af frjálsum vilja.“
Fimm eru ekki margir, hugsaði Muller. IJann
fór inn í sendislöðvarbílinn og fékk samband
við landstjórann. „Hér er frekar ömurlegt
um að litast, landstjóri. . . . Nei, engir dauðir,
aðeins særðir. En tvcir fangar hafa sloppið.
Já, við hefjum strax leitina ... Hveð? ...
Auðvitað, maðurinn með blóðhundana lilýtur
að koma á hverri stundu. . . Allt í lagi!“
Liðsforingi þjóðvegalögreglunnar gaf sig á-
Jackson náði landi og varð að draga négranni
upp úr íil þess að komast áfram sjálfur.
samt sjálfboðaliðunum fimm fr-am við Muller
lögreglustjóra. Honum var ínikið niðri fyrir.
,.Við vörnum þeim vegarins í suðurátt. Þá
geta þeir ekki sloppið.“
Einn af sjálfboðaliðunum, magur maður með
kónganef, strauk tvíhleypuna sína og glotti. „Yið
skjótum þá niður, '— skjótum þá eins og kan-
ínur . . .“
Lögreglustjórinn leit rólega á liann.
„Þetta eru menn,“ sagði hann, „ekki kan-
fnur.“
Ilinir litu undrandi á hann. En áður en þeir
hefðu tíma til að segja nokkuð, stanzaði jeppi
beint fyrir framan þá. f baksætinu sat kvein-
andi yeiðihundur i höndum. Órakaður, lltill
maður hljóp niður úr bílnum. Hann klappaðí
lögreglustjóranum alúðlega á öxlina. „Hér er
kominn Solly, vinur ykkar,“ kvakaði hann.
„Blóðhundarnir mínir eru næmir eins og skiln-
ingarvit að morgni dags. Hann neri stórar hend-
ur sínar. „Jæja, við sjáum, hvernig fer, þegar
hún hefur fundið lyktina af báðum glæpamönn-
unum. . . .Þá fyrst byrjar veiðin í alvöru, og
ég get fullvissað ykkur um, að ekki einu sinni
heinin verða skilin eftir!“
Lögreglustjórinn svaraði honum ekki. Hann
hneppti að sér leðurjakkanum og gekk hokinri
inn á þröngan stíg. Hinir fylgdu honum eftir.
Langt gátu flóttamennirnir ekki verið lcomnir.
Ef allt gengi að óskum, gætu þeir allir verið
komnir heim aftur næsta morgun. Landstjór-
inn mundi íá góðar fréttir. Það stóðu kosning-
ar fyrir dyrum. , .
Nokkra stund leit út fyrir, að flóttamennirnir
mundu ekki komast yfir á hinn bakkann. Jack-
son og Cullen stóðu í miðju isköldu fljóti og
börðust örvæntingarfullri baróttu við slríðan
strauminn. Bölvaðir hlekkirnir! — Þegar negr-
inn hrasaði allt í einu og reif Jackson með sér,
var útlitið slæmt. Þeir bárust liratt með hring-
iðunni fram eftir ánni . . . loks spyrnti Jackson
14- VIXAN