Vikan - 13.07.1961, Blaðsíða 28

slcálc
Skákblinda er veikleiki, sem iengi
hefur hrjáð flest alla skákmenn allt
frá örófi alda. í eftirfarandi slcák er
mátið nokkurskonar ,,hjál|)armát".
Hvítt: Pfeiffer, Þýzkalandi.
Svart: Batlauni, Libanon.
Hollenzk vörn.
1. <M/ 'd5 2. cJf c6 3. Rc3 e6 J/. e3 f5
5. Rf3 Bd6 6. Re5 Rbdl ? 7. Dh'if
(Hvitur þurfti að hugsa lengi þennan
leik, því hann varð að reikna út.
hvaða mótspil svartur gæti fengið
eftir 7. — g6 8. Rxg6 Rg8—f6 9. Dh3
Hg8.) 7. — Kf8 ?? (En hvað skeð-
ur?) 8. Dfl mdt. — „Ég trúði varla
mínum eigin augum," sagði Pfeiffer
eftir skákina, „ég leitaði árangurs-
laust eftir svörtum manni, sem vald-
aði f7 reitinn."
—O—
ANNAÐ DÆMI.
Hvitt: Gitesar, Rúmeniu.
Svart: Bobby Fischer, USA.
Sikileyjarvörn.
1. d4 Rf6 2. c4 e6 3. Rc3 Bb4 4.
e3 0—0 5. Bd3 d5 6. Rf3 Rc6 7. 0—0
dxc 8. Bxc4 Bd6 9. Bb5 e5 10. Bxc6
exd 11. exd bxc6 12. Bg5 He8 13. Dd3
c5 14. dxc5 ?? (Rúmenski meistar-
inn hefur verið sleginn alvarlegri
skákblindu), 14. •— Bxh2t! Hvítur
gafst skelkaður upp.
—o—
OG ÞAÐ ÞRIÐJA.
Hvítt: Klein, Ecuador.
Svart: Mjagmarsuren, Mongólíu.
1. e4 c5 2. Rf3 Rc6 3. d4 cxd 4.
Rxd4 Rf6 5. Rc3 d6 6. Bd3 ?? RxRd4
7. Gefið.
Támstundir
Fáir munu vita um land nokkuyt,
sem nefnt er Touva og er það þó
tvisvar sinnum stærra heldur en Is-
land. Þar búa um hundrað og fimmtíu
þúsund manns þannig að það er enn
strjálbýlla, en hjá okkur. Landið ligg-
ur milli Sibieríu og Mongólíu og eru
íbúar þess farandsfólk, því það lifir
hjarðmannalífi. Og Þar eru gefin út
frímerki, þó margir telji ástæðu til
að ætla, að þeir væru ekki sérstaklega
mikið skrifandi. Og heyrst hefur að
mörg frímerki hafa verið gefin út þar
í landi, jafnvel fullmörg, fyrir svo fá-
menna Þjóð, en það ættu kannski ekki
að vera færri tilfelli hjá þeim, eða
t.d. hjá okkur.
íþróttir
1 næstu blöðum verður stuttlega
tekið fyrir málefni, sem sjálfsagt á
hug margra. Við getum kallað það
tilgang íþróttanna. Það sem við tök-
um til meðferðar verður í stuttu máli
sagt, hvaða gagn við höfum af íþrótta-
iðkunum, ekki bara með tilliti
til verðlaunakapphlaupsins, heldur
að hvaða hvaða leyti þetta kemur
okkur til góða dags daglega. Það eru
margir sem eru hissa á því, að svo
margir sem raun ber vitni snúa sér
að íþróttunum. Þeir vilja viðurkenna
að vissu marki, að það geti verið
holit að stunda iþróttir og jafnvel
gengist inn á það, að það sé vinsælt
og skemmtilegt að horfa á iðkun
íþrótta úr áhorfendasætum. En hvert
er hið sanna takmark íþróttanna?
Það væri ekki of mikið sagt, að þær
auðgi lif vort. Það er nefnilega þann-
ig að það eru nokkuð margir, sem
ekki geta látið sér nægja hinar venju-
legu göngur úr og i strætisvagna og
upp og niður stiga heima hjá sér. Hjá
mörgum er tilhneiging til að gera
eitthvað meira og annað, eitthvað
sem getur fangað hugann og veitt
líkamlega og sálarlega útrás. Þeir
sem leita þessarar útrásar í íþrótt-
unum, finna hana líka oftast nær,
einmitt vegna þess, að iþróttaandinn
höfðar til hins bezta í okkur. Mark-
mið íþróttanna er að veita okkur
líkamlegt þrek og heilsu. Þær eiga að
auka færni og leikni okkar í þeim
greinum sem við stundum. Þær eiga
að þroska og efla félagsanda með
okkur og veita okkur eðlilega ú1rás
fyrir keppnislöngun, sem býr með
hverium heilbrigðum manni. Auk
þess eiga þær að vera góðar og gagn-
legar tómstundaiðkanir Það er eng-
inn vafi á því, að þær hafa þrosk-
andi áhrif á iðkendur sína eins og
hver önnur tómstundaiðkun, sem tek-
ur hug vorn. Þess vegna eru íþrótt-
irnar svo mikill liluti, svo snar þátt,-
ur í lifi margra og einmitt þess vegna
er furðulegt að töluverður hópur
manna skuli hafa ýmugust á iþrótt-
um. Hóf er bezt í öllu. Okkur er Ijúft
að játa, að hin ofsalega stjörnudýrk-
un, sem tíðkast viða, er ekki ein-
göngu til að örva sannan íþrótta-
áhuga.
skrítlur
Maður hafði dottið ofan í skólp-
brunn og kallaði á hjálp. Annar mað-
ur kom að og spurði: - Féllstu
ofan í?
Hinn svaraði: — Þar sem þú sýnir
málinu nokkurn áhuga, Þá verð ég
að segja þér hvernig þetta vildi til.
Ég var af tilviljun staddur hérna
niðri og þeir gerðu gangstéttina i
kringum mig.
Tækni
Sífellt er verið að reyna að búa til
vélar í farartæki, sem væru ódýrari
og hentugri í rekstri, heldur en þau,
sem nú eru notuð T.d. er verið að
framkvæma rannsókn og gera til-
raunir með þo'tuhreyflum í lang-
ferðabíla í Sovétrikjunum. Hreyfill-
inn er að þyngd helming léttari, held-
ur en sambærileg diselvél og tvisvar
öflugri Þá á hraðinn að vera um 140
til 160 km. á klst. á faratækinu og má
það vera allsæmilegur ferðahraði.
Þessar tilraunir eru sérstaklega gerð-
ar með þarfir hinna kaldari svæða
Sovétríkjanna fyrir augum.
—O—
Það er ekki eingöngu á sviði vél-
tækni, sem breytingar eiga sér stað.
Nú hafa Bandaríkjamenn tekið uppá
því að nota leður í gólf. Það er þannig
að þetta eru leðurflísar 23 sentímetra
á kant og er límt með sérstöku lími
á gólfin. Þetta er svo dýrt, að það
verður varla aðrir en forstjórar stór-
fyrirtækja, sem geta leyft sér slíkan
munað og þá aðeins á skrifstofunni.
En slík gólf kváðu vera slitsterk og
mjög þægileg að ganea á þeim.
—O—
Það verður ekki af Bandarikja-
mönnum skafið, að þeir eru manna
mestir í auglýsingasviðinu. Sem dæmi
um það má taka uppátæki bílfram-
leiðenda í Detroit. Þar hefur komið
fyrir eftirlíking bíls á stálramma sem
er um 15 metrar á hæð. Bíllinn er um
þrjátíu tonn af stáli og þrjú hundruð
og þrjátíu tonn af steinsteipu í lík-
anið. Þvermál hjólanna er tveir og
hálfur metir og undir bílnum hafa
verið sett tvö hundruð og fjörutiu
ljós, sem er þannig íyrir komið að
það er sem bíllinn sé á ferð allan tím-
ann. Á nóttunni er kveikt á framljós-
um og afturljósum. Til þess að gera
það nú ekki endasleppt hefur nafn
bilsins verið komið fyrir yfir þessu
og er það sex metra á hæð. Um þrjú
þúsund perur eru í þessu listaverki
bílaiðnaðarins og einn kilómetir af
neonrörum. Svo er nú það.
Argerð 61. í Detroit.
hlj<5mlist
Það er eins og Frankie Laine sé
alveg dottinn af hlassinu, að minnsta
kosti hefur ekkert heyrzt til hans
um langt skeið. Það eru ekki nema
svona fimm ár siðan að ekki mátti
svo 'opna útvarp, að ekki heyrðist
í honum. Plöturnar með honum seld-
ust eins og heitar lummur um viða
Frankie Laine
veröld. Frankie byrjaði að syngja
opinberlega á fimmtánda ári og var
það í Chicago. Hann hefur orðið fyr-
ir miklum áhrifum frá jassinum, sem
þá var leikinn Þar, þó seinna meir
hafi hann eingöngu lagt fyrir sig
dægurlög og kúrekalög. Á stríðsárun-
um kom hann ekki nærri hljómlist,
en í stríðslok fór hann aftur að hugsa
til hreyfings og leið ekki á löngu
að hann var kominn vel upp vinsæld-
arstigann. Hann hefur leikið í nokkr-
um söngvamyndum og hafa þær ver-
ið sýndar oftar en einu sinni hér á
landi. Það var svona kringum 1955
og 56 ,sem að vinsældir hans hér á
landi voru hvað mestar. En nú fer
sem sagt mjög litið fyrir honum í
plötuheiminum, en hann er svo sem
alltaf að syngja á skemmtistöðum
vestra og það er aldrei að vita, nema
hann eigi eftir að snúa aftur á heims-
markaðinn. Kannski verður það, þeg-
ar rokkið fer eitthvað að dragá sam-
an seglin. En fornir aðdáendur
Frankie Laines hafa ekki gleymt
honum og vona að hann fari bráðum
að láta heyra eitthvað meira í sér.
—O—
Nokkru fyrir seinustu jól kom út
plata með lagi, sem hét „What do
you want". Sá sem söng inn á þá
plötu heitir Adam Faith og stendur
á tvítugu. Hann hefur stundað sitt
af hverju og meðal annars hefur
hann verið við skeytingar á kvik-
myndum í nokkur ár. 1 tómstundum
sínum stjórnaði hann „Skifflegroup",
sem er hljómsveit, sem notast við
alls konar tæki, sem varla flokkast
undir hljóðfæri, venjulegra manna á
meðal. Þeir félagar komust það langt
að taka Þátt í sjónvarpsdagskrá og
2B VIKAN