Vikan - 10.08.1961, Blaðsíða 7

leg og hefSi áreiðanlega gott af því að vera dálítinn tíma í
rólegu sveitaþorpi hjá þessari ágætu frænku minni. Dorette
tók i sama streng og sagðist vel geta séð um heimiliö fyrir
'mig þennan tíma. Enda þótt ég gerSi alveg eins ráð fyrir þvi
að þurfa að moka út með skóflu, þegar ég kæmi heim, lét
ég til leiðast. Ég var orðin úrvinda af svefnleysi, og föður-
systir mín var skynsöm og myndarleg húsmóðir, sem ég
gæti talað við um vandamál mín. En ég var samt ekki alls
,kostar ánægð. Holgeir var allt of hrifinn af Dorette, en ég
vonaði, að það breyttist, þegar hún tæki við hússtjórninni
og hann væri búinn að lifa á dósamat i heila viku. Þá mundi
hann sennilega hringja til mín og grátbiðja mig að koma aftur
og hjálpa upp á sakirnar.
Það var dálitið tilbreytingarlaust hjá frænku minni, og til
áð hressa mig upp breytti ég um hárgreiðslu, og frænka mín
sagði, að „nú liti ég út eins og ung, nýgift lcona.“ Mér þætti
gaman að vita, hverju ég liktist áður, — og minntist þess,
að Holgeir hafði ráðlagt mér að klippa mig eins og Dorette.
Ég fékk bréf að heiman, sem auðsjáanlega voru samin í
flýti. — Þau höfðu sjálfsagt nóg að gera að grafa sig upp úr
ruslinu, hugsaði ég sigri hrósandi. — En ég fékk enga beiðni
um að koma aftur og var satt að segja dálítið vonsvikin. Föður-
systir min gagnrýndi föt min, varalitinn og sem sagt
allt mér viðkomandi. Hún sagði, að heima gengi ég
upp i hreinlætisdellu og alls konar dútli, ég ætti engin
börn og hefði í raun og veru ekkert um að hugsa,
og svona lét hún dseluna ganga. Að lokum fannst mér
nóg komið af svo góðu, svo að ég ákvað að fara heim.
Dorette svaraði i simann, þegar ég liringdi. Ég
spurði hvort hún hefði ekki fengið frú Hansen til
að hjálpa sér. „Nei,“ svaraði liún, að því er virtist,
hin ánægðasta og sagðist vel komast yfir þetta sjálf.
— Mig hryllti við tilhugsuninni um útlit hússins. Dag-
inn eftir fór ég lieim með fyrstu lest.
Dorette og Holgeir biðu min á járnbrautarstöðinni.
Holgeir var kátur og unglegur og sagði strax og hann
sá mig: „Þú ert komin með nýja hárgreiðslu, — hún
fer þér vel.“ Ég varð dálitið súr á svipinn og gat ekki
stillt mig um að segja, að eiginmenn væru ekki vanir
að taka eftir þess háttar. En þá skaut Dorette þvi inn,
að ég yrði að taka tillit til þess, að við værum ung
og að kalla nýgift. — Já, mér liættir vist oft við að
gleyma því! Dorette var í fallegum fötum eins og vana-
lega, og ég hugsaði fleira en ég sagði.
En ég varð furðu lostin, þegar ég kom inn í húsið.
Það var bæði hreint og vistlegt. — „Holgeir liefur lært
að ryksjúga og sjá um miðstöðina,“ kvakaði Dorette.
— „Þá er líklega ekkert sérstaklega huggulegt i kjall-
aranum,“ hugsaði ég, — en þar var reyndar allt
í stakasta lagi. Það voru blóm í öllum vösum, og köku-
ilminn lagði um allt húsið.
„Er frú Hansen hérna í dag?“ spurði ég.
Dorette hló, — hún var að leggja á borðið var með
í organdisvuntu, sem var litlu stærri en vasaklútur.
— „Ertu alveg frá þér. Heldurðu, að franskar konur
séu einhverjir aumingjar?"
Ég tautaði eitthvað um, að ég liefði heyrt, að þær
væru sparsamar og kynnu að búa til góðan mat.
„Jæja„ svaraði Dorette og ljómaði af ánægju. „Hér
eru öll þægindi, sem hægt er að hugsa sér, svo að þvi
fer fjarri, að ég þurfi á aðstoð að halda, og ef þú
hefðir átt börn, hefði mér verið sönn ánægja að því
að sjá um lieimilið fyrir þig i einn mánuð enn. —
Að svo mæltu fór hún fram í eldhús.
Ég fór upp á loft, og Holgeir bar ferðatöskuna
mina. Það voru blóm á snyrtiborðinu minu. Holgeir
flautaði i baðlierberginu. Ég leit i kringum mig og gat
ekki fundið að neinu.
„Þessi stúlka er svo dugleg, að ég er viss um, að
þú trúir þvi varla,“ sagði Holger brosandi. „Hún fór
á fætur klukkan sjö á morgnana og bakaði „rúnnstykki“
með kaffinu. (Naðra, hugsaði ég). Og svo tók liún til
óspilltra málanna, og ég rfékk líka að kenna á þvi.
Áður en ég fór á morgnana, varð ég að bursta skóna
mína, sjá um, að allt væri i lagi í miðstöðvarherberg-
inu og sópa kringum ruslatunnuna. Á meðan söng hún
i eldhúsiu, svo að mér fannst bara gaman að þessu.
Jæja, svo að hann ætlaðist til þess, að ég stæði
syngjandi ariur, meðan liann sýndi mér, hvað hann
væri orðinn duglegur. Ég ætti nú ekki annað eftir.“
En andrúmsloftið var nú samt þannig, að það sló
mig alveg út af laginu. Allt var eitthvað svo notalegt,
snoturlega lagt á borðið, og Dorette framreiddi fransk-
an mat með hvítlauk, svo að ég borðaði allt of mikið
og drakk meira rauðvín en ég liafði golt af.
Á eftir sátum við i dagstofunni og hlógum, — ég lika.
Ég gleymdi alveg að þvo upp og var næstum þvi eins
og gestur á minu eigin heimili.
Ég rankaði ekki við mér fyrr en morguninn eftir,
þegar Dorette gerði mér rúmrusk. „Flýttu þér á fætur,“
sagði hún. Holgeir er farinn til bæjarins, og við þurf-
um að hafa hraðan á, því að ég hef tvo aðgöngumiða
að tízkusýningu, og þú átt að koma með.“ Það dugðu
engin mótmæli.
liaffið beið oklcar i eldhúsinu. — Allt var hreint
og þokkalegt. Dorette var rösk, að hverju sem sún
gekk. Ég sá engin óhrein föt, svo að þvottareikningur-
inn yrði sennilega ekkert smáræði. En Dorette sagði:
„Ég þvoði um daginn. Það gekk eins og í sögu. Ég
hlustaði á útvarpið, meðan ég var að strauja.“
Ég fékk hálfgert samvizkubit. „Þú hefur unnið allt of
mikið, Dorette.“
Hún leit á mig með alvörusvip, svo sagði hún: —
„Jette, ég skal arfleiða þig að verkaskipan minni. Hún
sparar tíma. Þú lýkur liúsverkunum í tæka tið, og
þegar Holgeir kemur heim, getur þú verið búin að
snyrta þig, svo geturðu þvegið upp daginn eftir. Þú
þarft ekki að fara á skrifstofu eða vinna neitt utan
heimilisins og getur haft nógan tima fyrir sjálfa þig.
Karlmenn kunna vel að meta, að konur þeirra séu
snotrar og vel til liafðar.“ Hún brosti svolítið feimnis-
Framhald á bls. 34.
MKMt 7