Vikan


Vikan - 10.08.1961, Blaðsíða 39

Vikan - 10.08.1961, Blaðsíða 39
og Islenzkum, enda oft nefndur „hlnn lærtii Islendingur". J<5n Svefneyingur dvaldist lengst- an hluta ævi sinnar í Kaupmanna- höfn og stundaði þar vísindastörf. Eitt helzta rit hans er: Om Nordens gamle Digtekonst, er kom út í Kaup- mannahöfn árið 1786. HOOKER LÝSIR LANDS'- FÓLKINU. Á þessu ári kom út í Lundúnum ferðabók frá Islandi eftir ungan brezkan náttúrufræðing, William Hooker að nafni, en hann hafði þá ferðazt hér um árið 1809. Fékk bók þessi harla misjafna dóma. Þótti hann ekki bera Islendingum of vel söguna. Þó er þar margs konar fróð- leik að finna, og vel lætur hann af gestrisni Islendinga. Segir hann sóða- skap mikinn í landi og fólk hirðulítið í útliti. Hér er kafli, sem lýsir því, er hann kom að landi I Reykjavík. „Á ströndinni, þar sem við lent- um,“ segir Hooker, „var hraungrýti, svart á lit og sums staðar molað, svo að það var fínt eins og sandur. Þarna var skotið fram í sjóinn dálítilli flotbryggju úr furuplönkum, til þess að við blotnuðum ekki. Kring- um hundrað Islendingar, aðallega konur, buðu okkur velkomna til eyjar sinnar og ráku upp óp, þegar við lentum. Við gláptum ekki síður á þetta góða fólk en það á okkur. Nú var fiskþurrkunartíminn, og fólkið var önnum kafið við að breiða, þegar við komum. Sumir voru að snúa þeim fiski, sem breiddur hafði verið til þerris á ströndina. Annar hópur var að bera fisk á handbörum frá þurrkstaðnum og hærra upp á ströndina, en þar voru aðrir að hlaða honum í stóra stakka og báru á stafl- ann stóra steina til að fergja fiskinn og gera hann flatan. Konur unnu mest að þessari vinnu. Sumar þeirra voru mjög þreklegar, en ókaflega óhreinar, og þegar við fórum fram hjá hópnum, lagði megn- an þráaþef að vitum okkar------- Konurnar, sem þarna unnu, voru vissulega ekki að jafnaði steyptar í náttúrunnar fegursta móti, og sumar kerlingarnar voru ljótustu mannver- ur, sem ég hef augum litið. En i hópi ungu stúlknanna voru ýmsar, sem mundu hafa verið taldar laglegar, jafnvel í Englandi. Og litarháttur íslenzkrar stúlku, sem hefur ekki orðið of mjög fyrir óblíðu veðráttunnar, þolir samanburð við konur hvaða lands, sem er. Þær eru venjulega lægri en enskar konur, en samsvara sér vel og eru mjög heilsuhraustar eftir útliti þeirra að dæma.“ MACKENZIE BARÓN. Þá kom út önnur ferðabók á ensku INSTANT TAN með vitamin D Þessi kristaltæri vökvi fer nú sem eldur í sinu um allan heim. Hvers vegna? Vegna þess að þér berið hann á yður að kvöldi til, og að morgni, þegar þér vaknið, eruð þér orðin sólbrún, tins og þér hafið legið á bað- strönd, svo dögum skiptir. Flýt- ir einnig fyrir að húðin verði brún ef legið er í sólbaði. Notkunarreglur: Berið á yður í upphafi, 3svar sinnum, með klukkustundar millibili, að kvöldi til. Það tek- ur um það bil 6 tima þar til hörundið er orðið brúnt. Nauð- synlegt er að þvo sér um liend- urnar eftir að búið er að bera á sig. Til að lialda við hinum eðli- lega brúna iit, sem þér hafið fengið, nægir að bera á sig einu sinni að morgni, svo lengi sem óskað er. Látið ekki hjá líða að kaupa yður glas af þessum undravökva strax i dag og sannfærast um hæfileika hans. Er algerlega skaðlaust fyrir húðina. Fæst í flestum snyrtivöru- og lyfjaverzlunum um allt land. HEILDSÖLUBIRGÐIR $NyRTTVORUR H.F. Box 834. — Sími 17177. a og segir frá ferð um Island, er barón, George Mackenzie, ásamt tveimur visindamönnum hafði farið sumarið áður. Munu þeir félagar hafa ætlað að skoða hér jarðmyndanir, safna plöntum og kynnast landi og þjóð. Ferðuðust þeir aðallega um Suður- land allt austur undir Eyjafjöll. Þetta var yfir 500 blaðsíðna bók í stóru broti með m.örgum myndum og uppdráttum af landslagi. Einnig fylgdu bókinni tveir landsuppdrættir. Vísindamennirnir skrifuðu um sögu Islands og bókmenntir, stjórnarfar og um dýr og jurtir. Mackenzie skrifaði m. a. um búskap og verzlun, steina- fræði og jarðfræði. Þótt ýmsir kaflar bókarinnar séu fróðlegir, er í ýmsu misfarið, og ekki bera þeir Islend- ingum heldur of vel söguna fremur en Hooker. ENSKIR RÉÐU HÉR MIKLU. Það var enn svo, eins og fyrr er frá greint, að Englendingar réðu hér miklu og reyndu að ná hér fótfestu, einkum í sambandi við verzlunina. Danir höfðu ýmsum öðrum hnöpp- um að hneppa en sjá um nægar sigl- ingar til landsins og vöruflutninga. Þetta notfærðu Englendingar sér. En þeir urðu ekki heldur vinsælir, svo sem sjá má af frásögninni af Parker konsúl hér á undan. Það var alls staðar og alltaf árátta hirma erlendu kaupmanna og spekúlanta að draga sem mest út úr lndinu af afurðum þess fyrir sem minnst verð, en lítt hugsað um, þótt landsmanna biði mat- vælaleysi og örbirgð. Þannig var í stórum dráttum um- horfs hér á landi á fæðingarári Jóns Sigurðssonar, óskabarns Islands. Á EYRI VAR HUNANGSILMUR ÚR GRASI. Á eyrinni vestur við Arnarfjörð er ilmur úr sævargrund, þar ól hún Þórdís Islandi son á ættjarðar hamingjustund. Svo segir 1 Landnámabók: „Án rauðfeldur, sonur Gríms loðin- kinna úr Hrafnistu og sonur Helgu, dóttur Ánar bogsveigis, varð missátt- ur við Harald konung hinn hárfagra og fór því úr landi í vesturvíking. Hann herjaði á Irland og fékk þar Grélaðar, dóttur Bjartmars jarls. Þau fóru til íslands og komu i Arnar- fjörð vetri síðar en örn. Án var hinn fyrsta vetur í Dufansdal. Þar þótti Grélöðu illa ilmað úr jörðu. örn spurði til Hámundar heljar- skinns, frænda síns, norður í Eyja- firði, og fýstist hann þangað. Því seldi hann Áni rauðfeld lönd öll milli Langaness og Stapa. Án gerði bú á Eyri. Þar þótti Grélöðu hunangsiim- ur úr grasi.“ Og þar var það, sem óskabarn Is- lands fæddist hinn 17. júni 1811. + Aldarminning harmleiks. Framhald af bls. 5. lögum við Bandaríkin. Jafnskjótt og blóði hefði verið úthellt, mundi Virginía draga sverð sitt úr slíör- um. Þegar hleypa skyldi af fyrstu fallhyssunni á Sumter-virkið, var Pryor boðið að gera það. Hann brást og tautaði: „Ég get ekki hleypt af fyrsta skoti styrjaldarinnar.“ Það var sem hann hefði haft hugboð um hryllingar þær, sem af kynnu að hljótast. Þá gekk fram aldraður bóndi, Edmund Ruffin að nafni, og hleypti af fyrsta skotinu. Hann sór, að fyrr mundi liann ráða sér bana en lifa undir Bandarikjastjórn. Úrslitin gátu ekki orðið nema á einn veg. Ekki var unnt að koma vistum eða skotfærum til virkisins, sem verið hafði 1 raunverulegri her- kví vikum saman, og eftir 33 stunda skothríð varð virldsstjórinn, Robert Anderson majór, að gefast upp. Fregnin upp uppgjöfina barst eins og eldur í sinu um allt landið. í Suðurríkjunum fylltust menn eld- Framhald á bls. 43. V.IKAN 39

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.