Vikan - 14.06.1962, Síða 42

COLGATE EYÐIR ANDREMMU
VARNAR TANNSKEMMDUM
Þegar þér burstið tennurnar með COLGATE Gardol tannkremi
myndast virk froða scm smýgur inn á milli tannanna og
.... hverfur þá hvers konar óþægiieg iykt úr munni ....
en bakteriur sem valda tannskemmdum skolast burt.
Hjá flestum fæst þessi árangur strax og reglubundin burstun
með COLGATE Gardol ver tennurnar skemmdum og heldur
þeim skinandi hvítum.
EKKERT TEKUR FRAM GÓÐRI HIRÐINGU TANNANNA
OG REGLUBUNDINNI BURSTUN MEÐ
COLGATE Gardol tannkremi.
42 VIKAN
Læknirinn ... Frh.
Framhald af bls. 38.
— Mamma, eigum við ekki að koma
niður að sjónum. Mig langar að fara
i bað ....
Það var Súsanna, sem kom hlaup-
andx inn. Hún kleif upp í rekkjuna
tii móður sinnar og vaföi örmunum
u.u hais henni.
— Það er ailt oí kalt til þess enn,
elskan min. Nei, ekki Þessi ólæti,
mamma er ekki almenniiega vöknuð.
Svona, farðu nú.
Ug litla telpan kleif aítur niður
a góifið og hljóp tii Eívu.
— Nei, Það er ekki kalt. Eva
írænka segir að við getum íarið i
oað. Getum við ekki farið strax ....
— Þaö er heizt til langt fyrir
Súsónnu aö ganga alla leið ofan að
sjónum, mælti Eva enn. Mér var að
uetta i hug að pú gætir ekið okkur
pangað. Þu parft vitanlega alls ekki
aö tara i bað, ef Þér finnst of kalt
tii Þess. (Jg Þú hefur áreiðanlega
fuila Þörf fyrir að koma út i sólina
og fá Þér friskt ioft við sjóinn.
Lnian tók aö ieita aö öskjunni með
hoiuðverkjartöllunum. Henni féii
aiis ekki vei að veröa að segja Evu
osatt, pvi aö nermi iéil ljómandi vel
við hana; altur á motx varö Því ekki
neitaö, aö ýmislegt varö henni örð-
ugra viö að iast, eftir að hun kom
a heimiixö — bæöi var hún meira
neima viö en Einar, og a Þeim tima
aagsxns, sem hanu var fjarverandi.
— Aö hverju ertu aö leita, spurði
Eva. A ég að hjáipa Þér?
— 'foíiunum mmum, svaraði Lilian.
Eg hef svo óskapxegar xtvalir i höíð-
ínu. Og yegar svo er, Þoii ég aiis ekki
að koma Ut í sóiskinið.
Eva hló.
— Heldurðu Þá, aö Það sé orðið
svo heitt í veðri, og Það strax að
morgninum.
— Eva mín, mæiti Lilian biðjandi.
Geturöu ekki tekið Eúsönnu litlu með
Þér V Satt bezt að segja, Þá er Það svo
margt, sem ég Þarí að koma t verk
hérna inni við, Það er að segja eí
eitthvað dregur xir kvöhnni í höfð-
inu, að ég má varla vera að sinna
henni.
— Jú, vitanlega get ég Það, ef Þú
vilt. Það er iakast að ég skuh ekki
hafa barnasæti á skellinöðrunni
minni; Þá gæti ég reitt hana.
— Við verðum að sjá svo um að
Þú íáir Það, svaraði Liiian. E’n i dag
hijótið Þiö að geta skroppið Þetta
gangandi. Eg get sagt Þér Það, að
Súsanna litla er mesti góngugarpur.
Og svo getiö Þið vitanlega hvilt ykk-
ur á leiðinni. Takið með ykkur nesti,
smurðar brauðsneiðar og berjasaft,
Þá Þurfið Þið ekki að vera komnar
heim fyrir hádegisverð.
— Þá höfum við Það Þannig. Á ég
að biðja Brit að færa Þér kaffi í
rúmið?
— Já, elskan gerðu Það. Og fyrir
alla muni .... þið getið verið eins
lengi og ykkur iystir. Ég er því feg-
in, að þurfa ekki að hafa Súsönnu
á hælum mér allan daginn. Og svo.
nota ég þá tækifærið til að taka til
i línskápnum ....
— Það gerir maður yfirleitt þegar
rignir, varð Evu að orði. Jæja, þá
förum við. Bless á meðan.
Lilian létti óumræðilega þegar her-
bergishurðin féll að stöfum á hæla
Þeim.
Ekki varð henni þó sérlega mikið
úr starfi, þegar hún komst loks á
fætur. Hún ræddi að visu matarkaup-
in við eidabuskuná, samdi lista yfir
þau og pantaði síðan hjá kaupmann-
inum í sima — en hnskápinn opnaði
hún ekki. Og Brit þurrkaði rykið af
húsgögnunum og þvoði gólfin, eins
og hún var vön.
En Lilian var óróleg og eirðarlaus,
og virtist ekki i skapi tii að heíjast
handa um neitt. Hun reikaði um stoí-
urnar en geröi eKKi neitt, sem verk
gat Kaiiazt. uoks settist hún inn i
uagstotuna meö dok x nondum, byrj-
aöi að lesa, en gat ekki einbeitt sér
aö efmnu. Aö stundu hðinrn haföi
hun iokaö DOkinni og fagt hana íra
sér. Eat og bexö, poröi ekki einu sinni
aö vikja sér ut 1 garömn; ei simmn
hringdi, vuai hun umfram aht veröa
sjaxt iyrir svörum.
Og hvers vegna hringdi hann ekki?
1 gær haiöi hann þo gert raö íyrir
aö pau mttust attur i kvoid, en Þau
noiöu samt ekki getaö akveöiö neitt,
Þar eo hun var excki viss um hvort
kixuur xxeioi næturvorziu. Nú vissi
nun aiiui' a moti aö svo var, en Þar
ao auki var Eva booin lieim tii Uretu
Eteii. jjetta var því aut í ems goöu
iági og nugsazt gat. fieiim var bara
oskiijaniegt hvers vegna iiann hnngdi
ekki.
nnnars haiöi hann veriö dáhtiö
unuariegur i viömoti í gærkvoid.
unuariega aivorugeiinn og tamaii.
iiemii feii ekki vio hann, pa sjaidan
nann var í snkum nam. uaö var em-
imtt giaöiynm hans og anyggjuieysi,
sem iienni leh bezt vio nann. pao
viir nog tynr nana aö haia Lengt or-
iug sm einum trékarh.
Hún naföi oeitt oíiuíu raöum tU
aö koma í veg lynr ao iiann væri
stoöugt meo nugann í sjukianusmu
og nja sjuknnguin, Þegar nann átti
tomstundir neima. En nun var íyrir
iongu oröin uppgefin a þvi; hatöi
seo paö tntoiUiega tijott, aö paö
mundi meö oiiu arangursiaust. Paö
leynui ser ekm aö stariiö var nonum
aut — eöa ao nnnnsta kosti meira
viröi en nokkuö annao i htinu.
GUEi'AV LANGE' naiöi komiö tU
iViikiasands eimmtt Þegar Euian var
aö salast ur ieiöinuuni. og mnan
skanuns var pao hann, sem geröi
nenni nversdagsmoskmia bærnega,
veitti hn nennar i annan og óitkt
unaðsiegri farveg. Að sjálísögðu þótti
henni vænt um Einar eitir sem áður
— en Iiann hatði starfið og kaus ber-
sýmiega að lata við það sitja. Það
var þvi ekki nema sanngjarnt að
hún heiði eitthvaö líka, sem orðið
gat henni tii yndis og alÞreyingar.
Gustav var einmitt giæsiiegur og kát-
ur strákur, tilvaiinn sem eiskhugi.
bamt sem áður var Einar kjölfesta
tilveru hennar, eins og fyrr; það var
undir honum komið, að hún gæti lií-
að i vellystingum praktuglega, og því
vildi hún ekki með neinu móti breyta.
En hvað gat eiginlega gengið að
Gustav. Hann hlaut að vita að hún
mundi sitja og biða Þess að hann
hringdi. Þannig hafði hann aldrei
hagað sér áður. Hingað til hafði það
alltaf verið hún sem ákvarðaði og
hann sem fór eftir því. Hvað var það
nú aftur, sem hann hafði verið að
gefa í skyn í gær? Að hún gerði ekki
annað en hafa hann að leiksoppi, en
sjálfum væri honum þetta hjartans
alvara. Jú, víst vildi hún að honum
væri það alvara — einungis að það
væri honum ekki svo mikil alvara,
að það eyðilegði skemmtunina fyrir
þeim báðum.
Framhald í næsta blaði.