Vikan - 26.07.1962, Síða 38

ftvhmvn’s barnapúður
notiS JONSON'S harnapúðtir eftir hvert bað og alltaf þegar
skipt er um bleyju.
" * " rnavörur
Barnapúður, Olía,
Lotion, Shampoo,
Sápa, Eyrnapinnar,
Bleyjur, Þvottaefni.

Heildsölubirgðir:
FRIÐRIK BERTELSEN & CO. H.F.
Laugavegi 178. — Sími 36620.
Læknirinn ...
Framhald af bls. 17.
Kristínu gömlu, ráðskonu frænda
síns, eina fyrir. Hún var að taka ís-
inn út úr kæliskápnum, en brá svo
þegar Einar kom inn, að minnstu
munaði að hún glopraði honum úr
höndum sér.
-— En .... hamingjan sanna! Hvað
hefur eiginlega komið fyrir yður,
læknir ?
— Ég var á gangi úti í garðinum
og steyptist um koll. Það er allt í
stakasta lagi með mig. En nú verð
ég að hafa hraðann á •— viltu gera
mér þann greiða, Kristín mín, að
segja gestunum, að Það hafi verið
hringt til mín og ég verði að fara
til starfa í sjúkrahúsinu tafarlaust.
Ég er að leggja af stað, skilurðu ....
Nei, Kristín skildi þetta ekki al-
mennilega þótt hún léti ekki á því
bera. Hún hefði hlotið að heyra
símahringinguna, ef einhver hefði
hringt. Kristín gamla vissi lika aö
Gustav Lange liðsforingi hafði verið
eitthvað úti við; hafði komið inn aft-
ur ekki alls fyrir löngu og skroppið
inn í snyrtiherbergið til að lagfæra
eitthvað á sér skrúðann, en síðan
haldið á brott úr samkvæminu. Britta,
vinnustúlkan hafði séð til hans og
sagt henni það. Kristín hagræddi ísn-
um á silfurfatinu. Hún var ekki orðin
svo háöldruð enn, að hún gæti ekki
lagt saman tvo og tvo. Vesalingurinn,
Einar .... hve hann var fölur og
torkennilegur. Hún hafði engu minni
samúð með honum nú, en þegar hann
kom til hennar sem drenghnokki og
tjáði henni áhyggjur sínar.
— Jæja, þú færð nú matarbita
fyrst. Það er af nógu og góðu að
taka ....
Hann hristi höfuðið.
— Nei, þakka þér fyrir, Kristín
min. Ég hef ekki lyst á neinu. Ég
er ekki svangur, skilurðu ....
— Heyrðu mig um hálft orð, dreng-
ur minn, sagði hún og veitti því ekki
athygli að hún var ósjálfrátt farin
að þúa hann aftur, rétt eins og í
gamla daga. Það gengur eitthvað að
þér. Viltu ekki trúa Kristínu gömlu
fyrir áhyggjum þínum, eins og þú
gerðir í eina tíð?
Það er orðið ærið langt síðan hún
hefur þúað mig, hugsaði hann með
sér, en varaðist að vekja athygli
hennar á því svo hún færi ekki hjá
sér. Þess í stað strauk hann var-
færnislega um gamla og hrukkótta
vanga hennar.
— Ég á i dálitlum örðugleikum í
bili, og þarf að hugsa minn gang.
Ég ætla að halda kyrru fyrir i sjúkra-
húsinu það sem eftir er næturinnar,
svo þú skalt ekki undrast um mig.
ÞEGAR Gréta hafði rætt um stund
við Patrik gamla, kallaði hann alla
gestina að veizluborðinu. Allir voru
í glöðu skapi og enginn virtist takq
eftirr þvi að ekki sátu allir að borð-
um, enda vissu þeir að Einar hafði
sína afsökun — það hafði verið hringt
til hans úr sjúkrahúsinu — og Gustav
Lange hafði lika góða og gilda af-
sökun, það höfðu allir séð. Jú, og
Eva hafði fengið höfuðverk, hafði
Gréta sagt .... því ekki það — það
gat svo sem átt sér stað. Og þegar
Lilian kom stimdu seinna inn á nýj-
um kjól höföu gestirnir ekki lengur
neitt við nokkurn hlut að athuga.
Nema Patrik gamli. Hann hafði
veitt athygli ýmsu þetta kvöld, sem
farið hafði fyrir ofan garð og neðan
hjá flestum öðrum. Og þegar Lilian
birtist, hélt hann tií móts við hana.
-— Veiztu nokkuð hvað orðið hefur
af Evu? spurði hann formálalaust.
Það er orðin drjúg stund siðan ég
sá hana seinast hér á ferli.
— Ætli hún sé ekki inni í her-
berginu sínu, svaraði Lilian. En hvað
er orðið af Einari?
— Hann var kallaður til síns
starfa í sjúkrahúsinu, sagði öldung-
urinn stuttur í spuna. Síðan hélt
hann fram á ganginn og upp stig-
ann.
—• Hver er það? spurði Eva ótta-
slegin, þegar hann knúði dyra á her-
bergi hennar. Ég er háttuð ....
— Jæja, jæja, heillin, þá er þetta
allt í stakasta lagi. Þetta er bara
hann Patrik gamli. Satt bezt að segja
var ég farinn að óttast um þig. Jæja,
góða nótt, telpa mín ....
Hann gekk niður stigann, en var
ekki eins áhyggjulaus og hann iét.
Eitthvað hafði það verið í rödd Evu,
sem hann kunni ekki við.
Þegar hann kom niður á ganginn,
lagði hann leið sína fram í eldhúsið.
Til Kristínar gömlu, ráðskonunnar
sinnar ....
Regnið, sem legið hafði í loftinu,
kom ekki fyrr en undir morguninn,
þegar síðustu gestirnir að Fosshlíð
voru að halda heim úr Jónsmessu-
fagnaðinum. En þá kom það líka svo
um munaði. Eins og skýfall.
Eva, sem ekki hafði fest blund fyrr
en undir morgunsárið, hafði ekki
hugmynd um hvað klukkan væri orð-
in, þegar Britta vakti hana. Britta
var með kaffibakkann í höndunum,
en Súsanna litla í fylgd með henni.
— Klukkan .... hún er meir en
hálf tólf, svaraði Britta. Ég veit að
það er synd að vekja yður, en það
er allt í svo óskaplegri óreiðu niðri,
eftir veizlufagnaðinn, að mig langar
til að biðja yður að annast telpuna
á meðan ég reyni að koma einhverju
lagi á hlutina., Ég knúði dyra hjá
læknisfrúnni rétt í þessu, en hún
kvaðst vilja fá að vera í friði. Og
læknirinn er í sjúkrahúsinu ....
hann hefur víst ekki verið neitt heima
í nótt, bætti hún við og leit athugandi
til Evu.
sem hún tæki ekki eftir forvitn
vinnustúlkunnar. Yndislegt að fi
heitt kaffi. Og fyrir alla muni skildi
Súsönnu litlu hérna eftir. Okkui
kemur áreiðanlega vel saman.
Súsanna kleif upp í rekkjuna ti
Evu, og lét ekki segja sér það tvisvar
Britta setti bakkann á náttborðið o;
skenkti i bollann; fór sér ekki óðs
lega að neinu, langaði til að spjalli
nokkur orð við einhvern.
— Þeir virtust una sér hérna vel
gestirnir, það er víst um það, sagð
hún. Og þeir voru víst orðnir anz
kátir undir morgunsárið.
— Einmitt það, svaraði Eva of
heldur stuttaralega. Ég fór snemmi
í háttinn, svo það fór allt framhji
mér.
Britta skildi og fór.
Eva fékk sér aspirintöflu áður ei
hún drakk kaffið. Hún hafði sárai
höfuðverk.
Hún hafði legið andvaka lengstai
nluta nætur eftir að Einar hvarf fri
henni. Hún hafði helzt viljað fari
með honum og vera hjá honum
sjukrahusinu, en þeim var það báðun
Ijóst að slikt hlaut að komast upj
38 VIKAN