Vikan - 04.10.1962, Blaðsíða 37

-1 + 3] 1 |3|2Í "HT "3 Cr ZJ T
2 + 2 = 4 4 3 3 3
3 4 2 =- 5 í 4 3 3 = 3 £
3 + 3 6 * - fte - 3 Cr - Cr
3 + 9 = 7 p f /í + 3 =- 3 3
4 + ~ = 5 - Q = 3
4 -+ 5 = 9 „4 1 3 3 = 3 3
4 + 6 — 3 c ú 42 Él y o- 3 ö
+ 5 ■=** 3 ::A gj,r • 1 * | i - 4 0
6 4 4 = 1».: 8t k 3 6
7 4 3 = J íu iii# | -1 = 6
£ 4 2 - '3 li I 3 4
£ 4 4 = y i* \ = 3 2
t m . % = A\ 4
— 2 = 7- .7 4 0
8 - 7 = 3 l 9 2 2 0
7 - 4 U í 1 3 = 2 0
2 — 4 3 1 i 1 6 2 0
A - 4 — Cf I 1 r 3 0 - 2 o
£. — 4 = 5 I4'; 1 | 3 0 — 9
9 - 8 71 3 i a [+ 9 = 3 I
£ 4 .2 = 3 1 n 1 ■ f- 3 4 2
6 771 2 — 4 mm ■ i 1 + 3 - 3 9
9 - s = C7 ' \9 1 fl 9 3
8 - 7 = 3 : | 0 - 4 = 5
8 - 3 3 l 2 - 9 = 3
4 - 2. 3 m 4 I - 8 = 2
•-/ - 2 = 2 M n 7 - 7 =- 3
5 - 4 4 ð \-i " s..-— 6 = 4
Q. 2 4 5\ r+iBp /i z 4 2 £

2.. ■ _ : ‘ ^ttcL UHJL AArkjJAcb+A':
jllHttiL t ^cCc '
r.'ur q+J-clITMc. <Kl 'CnyO'

-ri’jPÍÍ^.^^^k+tctA!6 .mcUxi&uyi

g.ytf
-í ' (ysJjL.0~Y2. /syt.cCó2jÍ£ .
i «|H|WmotUYYYiX^r- ajr

&C7 W Í t -b P á a /ytcCs/ J~L d/Y\

/ - /\es-AAs+ .

3^ lljB CQyOY/YcCrO' l YbU >u

i™ L yS.lrlz+U, .
(%j J/JclJ-ZCX.
| ntí nfr XyysmJö-6-

, //.AyyYvJry- ct JtnJoet.

TEDDY
skólabuxurnar eru lang vinsælastar á mark-
aðnum. — Bama-, unglinga- og fullorðins-
stærðir. — Úrvalið aldrei meira.
Heildsölubirgðir: Solido, P.O.B. 1082.
Reykjavík.
Allt fór öfugt fyrir honum. Þó hafði
ekkert ýtt honum til þess arna, eng-
ir hrekkir eða neitt þess háttar,
þetta var bara rás viðburðanna, eitt
af því, sem enginn réði við.
Gilli horfði óskaplega út í myrkr-
ið, augu hans þöndust út og urðu
óeðlilega stór. Eitthvert hl.ióð barst
að eyrupi hans. Hann hélt niðri í
sér andanum og hlustaði. Loks varð
hann viss um, að þetta hljóð barst
frá rúmi gömlu ömmu hans, hún pú-
aði svona, þegar hún svaf. — Ekki
R'at hún vakað og verið honum til
ánægju, — og honum fannst hann
allur minnka or verða aanarlítill
og umkomulaus. H«nn laneaði til að
Rráta. en þorði það ekki. Hann gat
hrinið. svo hátt, að hann truflaði
kvrrð mvrkursins.
Hann fór að hugsa um pabba sinn,
þáa. fiökkhærða, mvndarlega mann-
inn. Það var undarleRt. að hann
skvldi devia frá beim. Það var hart
að ^era svona lítill. En harm skvldi
verða stór o® líkiast. pabba sfnum,
qpm aiitqf lét hann afskiptalausan og
barði hann aldrei.
Þessi hugsun róaði drenginn. Hann
varð stór og líkur föður sínum og
barði engan. — Jú, hann barði bara
hesta. Hestar voru heldur ekki lítil
böm. það mátti berja þá, þessa asna.
— En mamma hans barði ekki hesta,
bara böm, sem áttu líka að vera
þæg og stillt.
Gilli spýtti munnvatni sínu út í
myrkrið og þandi út brjóstið. Hann
bar útlit föður síns og var stór og
óhræddur. Hann kreppti hnefann og
rétti úr höndina. Þá glumdi við há-
vaði og brothljóð, og Gilli varð aft-
ur smár og ósjálfbjarga með þanin
útstandandi augu og óeðlilegan
hjartslátt og andardrátt. Líklega var
það lampinn hennar ömmu, sem oltið
hafði um koll. — Hann forðaðist að
hugsa um morgundaginn. f hugan-
um sá hann móður sína brosa og tala
yfir angandi kaffisopanum hjá
prestsfrúnni. — Betur hann mætti
deyja eins og faðir hans. — Amma
hans hafði sagt honum og Ingu, að
faðir þeirra hefði farið til Guðs, en
sjálfur hafði hann séð hann lagðan
í stóra kistu. En gamla amma þeirra
var víst orðin hálf ærð. Það var
enginn öfundsverður af að verða
gamall.
En þetta var skelfilegt fyrir hann,
að vera einan hér í þessu myrkri.
Hann starði og starði, og ekki gat
hann betur séð en alls konar skugg-
ar sveimuðu þarna inni. Nú myndu
draugarnir ná sér vel niðri, þegar
hvergi var ljósglæta og enginn vak-
andi manneskja í húsinu, nema hann
einn.
Með skjálfandi höndum þreifaði
drengurinn fyrir sér og komst að
dyrunum. Hann opnaði hurðina, sem
vældi ámátlega, og lokaði henni á
eftir sér. Kæmist hann í kompuna
hans frænda síns, var von um að
hann fyndi eldspýtur.
Hann hélt fram ganginn og fann
fljótlega kompudyrnar. Það var fúlt
og þungt loft þar inni, en ekki mjög
kalt. Hann leitaði alls staðar, sem
honum datt í hug, að eldspýtunum,
án þess það bæri árangur. Loks fór
hann undir koddann í rúminu hans
frænda síns. Hann leitaði undir
sænginni alveg niður á fjölum, en
fann ekki neitt. Líklega hafði hann
enga eldspýtuna átt, þegar hann fór
út að Hóli að lóða pottinn. Hann
eyddi þessum ósköpum af eldspýt-
um, þegar hann kveikti í tóbakinu
í pípunni sinni.
Drengurinn settist vonlaus á rúm-
ið. Á morgun myndi hann verða dá-
inn. Hann myndi aldrei lifa það af,
að vera hér einn í myrkrinu. Það
hlaut að vera komin nótt, og mamma
hans myndi ekki koma heim í þessu
myrkri og rigningu. Hann hefði bet-
ur elt hana og látið berja sig eins og
Inga.
Gilli ýtti þykka vaðmálsteppinu
ofan af rúmi frænda síns og skreið
undir sængina. Hann var á skónum.
— eins og það gerði til, fyrst hann
yrði dauður á morgun. Hann gat
ekki farið að bogra við það í myrkr-
inu að leysa þessa hörðu þvent,i.
Þær gátu þá séð, hvað hann hefði
átt við að stríða. — Og drengurinn
byrgði andlitið ofan í koddann og
grét.
En hvað það var vond fýla úr
þessu rúmi, það var varla hægt að
draga andann. — Og hann grét og
svitnaði óskaplega. — En nú varð
allt í einu bjart. Það var kominn
sunnudagur og Gilli var kominn í
þröngu blússuna með bláa kragan-
um, og hann var farinn að vaða í
uppáhalds forarpollinum sínum fyrir
utan skemmudyrnar.
Þá heyrði hann rödd móður sinn-
ar. Hann varð hræddur og gerði ekki
tilraun til að hreyfa sig. Það myndi
líða hjá, þótt hún slægi í hann.
„Mamma, hvar heldur þú að Gilli
sé?“ sagði Inga og tók í handlegg
móður sinnar.
„Ætli hann sé ekki háttaður og
sofnaður“, svaraði konan.
„Einn í myrkrinu, mamma?"
„Já, það er satt, það er hvergi
ljós. En það gerir honum ekkert til,
þótt hann sofi í myrkri“. Konan blés
og stundi. Henni var þungt um, af
góða rjómakaffinu, sem hún fékk
á prestssetrinu.
Telpunni var hrollkalt. Greyið
Gilli að vera einn í þessu myrkri.
Hún gat ekki nógsamlega vorkennt
honum það. Hann hefði bara átt að
elta, hugsaði hún. Ef maður bvrjaði
nógu fliótt að orga, þá var það ekki
eins sárt, þótt mamma slægi.
„Mamma, það er ekki ljós hjá
henni ömmu“.
„Hún ætti nú sízt af öllu að þurfa
liós, vesalingurinn“.
Tneu dæsti. ..Mamma, ég kom inn
til móður prestsfrúarinnar, hún átti
fínan vegglampa og djúpan stól“.
„Nú jæja. Hún er víst allra bezta
kona“.
„Hún er iafneömul ömmu".
„Vertu ekki að þessu rausi, telpa".
— Konau blés og stundi, og Ingu var
líka þungt. um. Hún fann til í sál-
inni, er hún bar þessar gömlu kon-
ur saman. Henni fannst amma sín
vera knúð til að þola einhvern ó-
rétt, sem hún, barnið, réði ekki við
að bæta úr. Ef amma hennar ætti
djúpan stól og fínan lampa, og væri
klædd og háttuð, þá var ekki að vita
nema henni liði betur.
Þegar mæðgurnar komu heim á
hlaðið, steig Inga ofan á eitthvað.
„Hvað ertu nú að brjóta?“ sagði
móðir hennar önug.
„Ég veit það ekki. Það eru líklega
glerbrot“.
„Já, kannske þú vitir það. Það er
VIK4N 37