Vikan - 11.10.1962, Blaðsíða 25

fyrir, að menn, sem voru óvanir að
ferðast á þessum slóðum, frusu bók-
staflega í hel, án þess að þeir gerðu
sér grein fyrir því.... “
Hún tók hníf og fór að gera að sil-
unginum. Níu þá minnstu valdi hún
til kvöldverðar, hina lagði hún í ilát
og setti út í skýlið; það þurfti ekki að
óttast að þeir geymdust þar ekki ó-
skemmdir í frostinu. Surrey tók upp
raksturstæki sin. Hinir karlmennirnir
virtust láta sig einu gilda þótt skegg-
ið fengi að vaxa afskiptalaust á
kjálkum þeirra. Honum fannst það
hreint og beint óþrifnaður.
Alison, sem hafði lokið við að gera
að silungunum, settist við eldinn og
fylgdist af opinskáum áhuga með
þeirri karlmannlegu athöfn, þegar
hann neri þurrsápunni, sem hann
hafði vanizt á að nota í herþjónust-
unni, um vanga sér frammi fyrir litl-
um stálspeglinum. Hann hafði sjálfur
tvöfalda nautn af rakstrinum, þegar
hann sá hvernig hún hallaði sér fram
í sætinu og beið þess að hann tæki að
skafa skeggið af kjálkunum. Þegar
því var lokið, tók hann upp lítil
skæri og fór að snyrta yfirvararskegg-
ið af ýtrustu nákvæmni.
Hún færði sig til í sætinu svo hún
gæti fylgzt betur með handbrögðum
hans. „Hvers vegna leggurðu eigin-
lega allt þetta ómak á Þig?“ spurði
hún skyndilega upp úr þurru.
„Hvað....“
„Ég á við.... hvers vegna gengurðu
með þetta yfirvararskegg og leggur á
þig allt þetta nostur, sem þvi fylgir?“
Spurningin kom honum svo gersam-
lega á óvart, að honum féllust hend-
ur. Loks yppti hann öxlum. „Ætli
það sé ekki þessi hégómagirni kar>‘
mannsins, sem veldur“, svaraði hann.
Hann hefði gjarnan viljað láta sem
hann heyrði ekki spurninguna, eða
öllu heldur — láta sem hann hefði
hvorki heyrt hana né svarað henni.
En þvi var ekki að heilsa, og þó var
enn lakara að hann gat ekki gleymt
henni; hún sat'í honum og vakti hann
óþægilega til meðvitundar um það,
hve lítið hann þekkti sjálfan sig 1
raun og veru. Kannski var þetta yfir-
vararskegg hans ekki nema hégóm-
inn einber. Kannski hafði allt þetta
nostur hans árum saman eingöngu
orðið til þess að auglýsa fyrir hverj-
um manni óþroskaðan smekk hans....
Og víst var þetta yfirlæti; víst var
það yfirlæti og ekkert annað, tilraun
til að vekja á sér athygli annarra. Og
liann, sem alltaf hafði talið sér trú
um, að hann væri maður hógvær, og
talið sér trú um, að hógværðin væri
hreint ekki svo litil dyggð. Hann stóð
þarna allt í einu í óvæntri baráttu
við sjálfan sig, og ósjálfrátt varð
honum að hörfa lengra inn í skugg-
ann, eins og hann vildi forðast að láta
Alison komast að þvd, hvílíkt hugar-
strið hún hafði vakið með honum.
„Og svo kitlar það mann þar að
auki“, mælti hún enn upp úr eins

ÞAÐ ER AUÐYELT AÐ REIKNA ÞAÐ IJT,
AÐ ÞESSI STÚLKA ER REIÐUBÚIN AÐ
KASTA SÉR 1 FANGIÐ Á ÞÉR, SAGÐI
GREATOREX GAMLI OG ÞÁ ER ÞAÐ UND-
IR ÞÉR KOMIÐ ... DAHL, ÞÚ MÁTT EKKI...
manns hljóði, háalvarlega.
Það leit út fyrir að hún kynni fleiri
ráð en eitt til að trufla sálarró manna,
stúlkan sú.
Og án þess að hann gæti gert sér
nokkra grein fyrir hvers vegna,
minntist hann þess nú allt i einu, að
nú var leitartímabilið liðið. Þrjátíu
dagar liðnir, síðan þeirra var sakn-
að og þar með mundu Þau vera talin
af. Leitinni hætt....
Og langur, harður vetur framundan.
ÁTTUNDI KAFLI
ALLT 1 einu hrökk Alison upp af
svefninum.
Hún svipaðist um af bálki sínum.
Það var ekki með öllu myrkt inni í
kofanum, þvi að daufan bjarma lagði
af glóðinni í arninum.
Hafði þetta verið draumur hennar?
Eða hafði hún í raun og veru vaknað
við skothvell?
Hún hlustaði eftir andardrætti sof-
andi félaga sinna, sem hún gat ekki
greint. Greatorex dró andann með
lágu hrothljóði, eins og hann væri að
því kominn að kafna. Hún hafði kunn-
að þvi illa fyrst, svo það hélt jafnvel
fyrir henni vöku, en nú var hún orð-
in vön því fyrir löngu, og veitti því
ekki einu sinni athygli. Það var á-
reiðanlegt, að hún hafði ekki vaknað
við það.
Varla gat hún heldur hafa vaknað
við það, þótt Dahl hefði bylt sér og
tautað í martröð sinni. Hún var einn-
ig farin að venjast því og brá bkki
blundi við, nema ef hann æpti — eða
þá að hann læddist á sokkaleistunum
um bjálkagólfið, þegar honum hafði
tekizt að brjóta af sér martraðarfjötr-
ana, bætti brenni á eldinn og stóð
síðan langa hríð úti við hurðina og
starði gegnum gerviglerrúðuna út 1
náttmyrkrið. Að Þessu sinni lá hann
kyrr á bálki sínum og svaf væran, svo
ekki gat hann átt sök á því að hún
brá blundi.
Hún heyrði léttan andardrátt Surr-
eys, en hvernig sem hún lagði við
hlustirnar gat hún ekki greint andar-
drátt Prowse. Hún var í þann veginn
að sofna aftur, og milli svefns og
vöku tók hún að brjóta heilann um,
hvernig á því gæti staðið, að Prowse
elti hana stöðugt með augunum, eða
hvers vegna augnaráð hans var þá
ýmist þrungið eins konar ertnl eða
jafnvel illkvittni, en á stundum svo ó-
hugnanlega græðgislegt, að það fór
hrollur um hana, þótt hún skildi ekki
til hlítar hvað olli þessu myrka hungri
í augum hans.
Hún var i þann veginn að gleyma
sér, þegar hún heyrði aftur snarpan
hvell, eins og skotið væri af marg-
hleypu einhvers staðar í fjarska.
Hvernig læt ég, hugsaði hún allt i
einu — þetta er ekki annað en frost-
brestur úti á vatninu. Henni létti ó-
segjanlega; vitanlega var þaö ein-
ungis frostbrestur. Um annað gat ekki
heldur verið að ræða, sagði hún við
sjálfa sig og sofnaði aftur.
DAHL var að höggva eldivið úti í
skógarjaðrinum, þegar hann kom auga
á stóran broddgölt uppi í tré skammt
frá. Hann brá sér þangað og tók að
hrista tréð, unz broddgölturinn féll
af greininni og lenti á fönninni, og þar
vann Dahl á honum með exi sinni.
Þegar hann kom heim að bjálka-
kofanum, lagði hann broddgöltinn frá
sér og drap á dyr með axarskaftinu.
Surrey opnaði dyrnar. „Hver fjand-
inn sjálfur er nú þetta?“ spurði hann,
þegar hann sá broddgöltinn liggjandi
á snjónum. „Eins konar leynivopn,
eða hvað?“
Dahl glotti og lagði fingurinn á efrl
vör sér. „Eg þykist sjá, að gerðar hafi
verið allmerkilegar breytingar á
landslaginu“, mælti hann ertnislega.
„Hvað veldur því, að einmitt þessi
dagur skuli hafa verið valinn til
slíkra framkvæmda, kunningi? Og ég
sem hélt, að þú mundir heldur láta
þér vaxa alskegg til skjóls gegn vetr-
arkuldanum, en að þú færir að raka
af þér yfirvararskeggið.... “
Surrey skipti litum og ósjálfrátt
strauk hann um efri vörina, þar sem
stolt hans, hið vel snyrta yfirvarar-
skegg og einkenni flughers hennar há-
tignar, hafði áður prýtt andlit hans.
Dahl flýtti sér að skipta um umræðu-
efni, þegar hann sá, að Surrey tók sér
glensið einkennilega nærri.
„Þetta....“, sagði hann. „Þetta er
broddgöltur. Kærkomin breyting á
mataræðinu".
Surrey virti fyrir sér skepnuna með
tortryggnissvip. „Hvernig er þetta
matreitt? Soðið eða steikt?"
„Við sjáum til. Alison hlýtur að vita
það. Viltu kalla á hana, Des....“
Surrey kallaði á hana.
Alison kom fram i dyrnar. Hún
hafði búið sig til gönguferðar. „Ne-
ei?“ sagði hún, þegar hún kom auga
á broddgöltinn.
Greatorex þóttist heyra, að eitthvað
væri að gerast þarna og kom í dyrn-
ar. Hann starði á broddgöltinn með
viðbjóði og tók að núa vinstri hand-
legginn. „Hvers konar ófreskja er nú
þetta?" spurði hann.
Alison starði á hann stórum augum.
„Hvað gengur eiginlega að ykkur?“
spurði hún. „Hafið þið aldrei etið
broddgölt? Kjötið af þeim er einmitt
einstaklega gott“.
„Hvernig er það eiginlega á bragð-
ið, dóttir góð ?“ spurði Greatorex.
„Við fengum lambakjöt með birgða-
skipinu í fyrra“, svaraði Alison. „Það
er ekki ólíkt þvx á bragðið".
„Eins og lambakjöt....“ Það leyndi
sér ekki, að áhugi karls var vakinn,
enda þótt hann virtist ekki fyllilega
sannfærður enn.
Dahl tók til máls. „Eins og á stend-
ur, riður mest á áð fá að vita hvernig
við eigum að komast að þessu kjöti.
Notar maður til þess dósahníf? Eða
kannski logsuðutæki?"
Alison brosti glettnislega og sendi
Dahl hýrlegt augnatillit. „Lánaðu mér
hnífinn þinn“, sagði hún.
Hann rétti henni veiðihnífinn. Hún
brá fæti við broddgeltinum og velti
honum um hrygg svo grár kviðurinn
vissi upp, en þar var skinnið brodda-
laust. Laut síðan niður, brá hnífsblað-
inu og gerði grunna ristu á skinnið
eftir kviðnum endilöngum, smeygði
oddinum inn undir það öðrum meg-
in og losaði það með varúð frá á dá-
litlum bletti og fór síðan eins að hin-
um meginn. Þá lagði hún frá sér
hnífinn, greip fingrunum um báða
jaðrana, sem lausir voru og kippti I
hvað eftir annað, en skinnið rifnaði
frá skrokknum við hvert átak, unz
Það var algerlega laust, án þess að
hun hefði þurft að snerta það þar,
sem það var broddum gróið. Það sá
ekki einu sinni blóð á fingrum hennar
af skrokknum, einungis dálitla fitu,
sem hún neri af sér með snjó. Dahl
brosti glettnislega. „Er ráðsnilli
kvenna engin takmörk sett?“ spurði
hann.
Hún festi á hann augun, eins og
hún vildi komast að raun um hvaða
merking lægi að baki orðum hans. Og
jafnskjótt leit hún undan, eins og sú
emlæga og innilega aðdáun, sem hún
Framhald á bls. 40.
VIKAN 25