Vikan - 11.10.1962, Blaðsíða 34

RYÐEYÐIR
Á SKIP & BÍLA
ER MÁLNING
SEM EYÐIR RYÐI.
SPARAR TÍMA
OG FYRIRHÖFN.
ER AUÐVELD í
MEÐFÖRUM.
SANDBLÁSTUR OG
RYÐHREINSUN ÓÞÖRF.
Norðan heiðarinnar.
Framhald af bls. 11.
Snöggvast stóð ég kyrr og var á
báðum áttum, hvert ég ætti að berja
að dyrum eða snúa við. Svo hristi ég
af mér slenið og barði á útidyrahurð-
ina. Aftur barði ég, en ekkert heyrð-
ist að innan, ekki svo mikið sem
hundur gelti í bæjardyrunum. Ég
tók í hurðarhúninn, dyrnar voru ó-
læstar. Einhver hlaut þá að vera
heima, hugsaði ég og gekk inn í
dyraskyggnið og bankaði nú á innri
hurðina. Steinhljóð. Aftur setti að
mér þennan hrollkennda óhugnað.
Hvers konar hús var þetta eigin-
lega? Enn bankaði ég og nú svo fast,
að heyrast hlaut um allt húsið. Ef
enginn svaraði að heldur, skyldi ég
hypja mig sem skjótast.
Þá loks heyrðist fótatak að innan.
Hurðin var opnuð í hálfa gátt og
lágvaxin, grönn og fölleit kona birt-
ist í gættinni. Snöggvast stóðum við
bæði þegjandi og virtum hvort ann-
að fyrir okkur. Svo rétti ég fram
höndina. — Gott kvöld.
—■ Gott kvöld, sagði hún, en lét
sem hún sæi ekki framrétta hönd
mína.
— Gæti ég fengið að síma héðan?
Bíllinn minn bilaði á heiðinni, og
ég þarf að láta vita af mér.
Mér fannst spumin í augnaráði
hennar slík, að bezt væri að gefa
sem fljótast skýringu á ferðum mín-
um.
Hún þagði, en hélt áfram að horfa
á mig, og ég fann, að ég yrði að biðj-
ast afsökunar á útganginum á mér.
— Það var vont veður á heiðinni
og ég haf ði ekkert utan yfir mig, því
ég bjóst hvorki við vondu veðri né
töfum.
— Já, það er oft vont veður á heið-
inni, sagði hún. Rödd hennar var
lág og undarleg eins og konan sjálf.
•—■ Það er simstöð hérna neðar í
sveitinni, það er fjórði bær héðan,
bætti hún svo við.
— En get ég ekki fengið að hringja
héðan? Það var kominn í mig hálf-
kæringsþrái og mér fannst undar-
leg framkoma hennar þess verð, að
ég fengi einhverja skýringu á henni.
— Nei, sagði hún, og svo er hann
ekki heima.
— Hver?
— Húsbóndinn, maðurinn minn.
Hún hálf hvíslaði orðunum, svo ég
heyrði varla til hennar, og skildi
hvorki upp né niður. Aldrei hafði ég
vitað til þess, að íslenzk sveitakona
úthýsti hröktum ferðalangi, þó
bóndinn væri ekki heima. Mér lá við
að brosa, skyldi henni finnast ég eitt-
hvað tortryggilegur og varla óhætt
að bjóða mér í bæinn. Jæja, hún um
það. Ég yrði þá að halda aftur út
í rigninguna þó mig langaði ákaft
inn í hlýjuna, sem lagði á móti mér
innan úr húsinu.
— Ég bið afsökunar á ónæðinu.
Fjórði bær héðan, ég hlýt að finna
hann. Þakka þér fyrir.
Og ég sneri mér við á leið til dyra.
— Heyrðu, sagði þá konan allt í
einu. — Hvaðan sagðistu vera?
Ég sneri mér við, yfir mig hissa.
Til hvers var hún að spyrja mig
hvaðan ég væri fyrst hún ætlaði
ekki að bjóða mér inn? Ég hafði
heldur ekki nefnt hvaðan ég væri,
þó spurningin væri borin fram eins
og bún hefði gleymt því, sem ég
sagði.
Að sunnan, svaraði ég og fannst
hún þyrfti ekki nánara svar. Við
ættum sjálfsagt aldrei eftir að sjást.
— Að sunnan, át hún eftir mér og
horfði fast ofan í gólfið við fætur
sér. Og á leið norður?
— Já, ég ætlaði að flýta mér en
tafðist. Þess vegna ætlaði ég að láta
vita af mér.
Enn stóð hún kyrr og þagði, og
mér sýndist þetta ekki ætla að hafa
neinn skynsamlegan enda, og sneri
mér því aftur til útidyranna.
— Og það var vont veður á heið-
inni? spurði hún.
— Já, það var bleytuslydda. Ég
stóð og hélt í útidyrasnerilinn.
— Má ekki bjóða þér kaffi, þér er
sjálfsagt kalt?
Allt í einu var sem hún gjörbreytt-
ist úr hinni undarlegu, þögulu veru,
í gestrisna húsmóður. Ég varð svo
hissa, að mér lá við að neita.
— Ha, jú, þakka þér fyrir, mér er
dauðkalt.
— Já, gerðu svo vel og gakktu í
bæinn. Maðurinn minn hlýtur að
fara að koma, hann ætlaði eitthvað
að gá að kindum.
Ég gekk á eftir henni inn í lítið
en hreinlegt eldhús. Á borði voru
tveir bollar og kökuföt.
— Fáðu þér sæti, sagði konan, sneri
sér að eldavélinni og kom með kaffi-
könnu og hellti í bollann hjá mér,
og bauð mér að gjöra svo vel. Hellti
svo í hinn bollann og settist við borð-
ið á móti mér. Aftur virtist þetta
tómlætismók hafa náð tökum á
henni. Hún minntist ekkert á bón
mína um að fá lánaðan síma, ann-
að hvort hafði hún gleymt henni,
eða ætlaði sér ekkert að sinna henni.
Vitlaus var ég að þiggja kaffið,
hugsaði ég og lauk úr bollanum.
Konan veitti því enga eftirtekt, en
saup öðru hvoru vélrænt á sínum
bolla og starði fram fyrir sig án af-
láts, og mér féll bölvanlega þetta
sinnuleysi hennar, en vissi varla,
hvort ég ætti að segja eitthvað. Nei,
þetta dugði ekki, hugsaði ég, ræskti
mig og bjóst til að standa á fætur.
Þá leit hún loks til mín og spratt
á fætur, þreif kaffikönnuna og hellti
í bollann hjá mér aftur.
— Fyrirgefðu, sagði hún, mér
hættir svo til að gleyma mér.
— Takk, sagði ég, og fór’ að hræra
í bollanum.
— Já, maður verður svona í ein-
verunni, hugsar of mikið og talar við
sjálfan sig, hélt konan áfram.
— Eruð þið bara tvö í heimili?
spurði ég.
— Já, og hér kemur aldrei nokkur
maður. Sumum finnst það nú ekkert
gera til, hún brosti. Bros hennar var
undarlega feimnislegt og náði varla
að vera meira en smá viprur kring-
um munninn.
— En mig langar stundum til að
tala við einhvern og heyra aðra tala.
Ég held, að maður þarfnist þess meir
en margur hyggur. Að fá að heyra
aðrar raddir mæla aðrar hugsanir
en manns eigin, það hlýtur að vera
hverri manneskju nauðsynlegt.
— Já, það er alveg satt, sagði ég
furðu lostinn yfir þessu málæði
hennar, en bætti svo við til þess að
halda henni við efnið, svo hún félli
ekki í sama mókið og fyrr:
— Einveran er því aðeins nauðsyn-
leg sálinni, að maður þurfi að leita
að sjálfum sér. Þrátt fyrir það meg-
um við ekki slíta öllu sambandi við
aðra menn. Mannssálin heimtar
stöðuga endurnýjun. Stöðuga hring-
rás í leit sinni að því fullkomna en
óþekkta, sem allir þrá.
—■ Konan starði opinmynnt á mig,
með næstum skelfingarsvip.
34 VIKAN