Vikan - 11.10.1962, Blaðsíða 39

9=*ér njótið vaxandi álits ...
þegar þér notið
Biá Gillette Extra rakblöð
Þér'getið verið vissir um óaðfinnanlegt útlit yðar, þegar þér notið Blá Gillette
Extra blöð, undrablöðin, sem þér finnið ekki fyrir, ?ó skeggrótin sé hörð eða
húðin viðkvæm, þá finníð þér ekki fyrir blaðinu ef notuð eru Blá Gillette Extra,
5 blöð aðeins Kr.20.50.
Gillefte
er eina leiðin
til sómasamlegs
raksturs
® Gillette er skrásett vörumerkt.
segirðu? spurði hann og lézt bregða
blundi. Ég hef ekki heyrt neitt %..
— Ég heyrði það, staðhæfði hún
þrákelknislega. Ég heyrði það svo
greinilega.
— Nora, gerðu það fyrir mig að
fara inn til þín aftur. Þótt þú þurfir
etrkj að fara til vinnu snemma í
fyrramálið, þá er ekki því að heilsa
með mig. Farðu að sofa. Þetta er
ekkert nema hugarburður. Hann
sneri sér til veggjar og heyrði að
hún hvarf á brott.
Sömu fyrirbærin endurtóku sig
svo næstu næturnar, og loks þóttist
Greig hafa náð þeim árangri, að
óhætt mundi að hefja næsta þátt
sóknarinnar. Hann bauð því heim
nágrannahjónunimi eitt kvöldið;
kvað langt um liðið síðan þeir ná-
grannamir hefðu rabbað saman og
fengið sér slag, enda var það og
hverju orði sannara.
— Ég er alls ekki í skapi til að
taka á móti gestum, nöldraði Nora,
þegar hann tilkynnti henni ákvörð-
un sína.
— Bull og þvaður, sagði hann.
Mér kemur ekki til hugar að við
hættum að umgangast fólk, því svo
að eitthvað óhreint sé á slæðingi
hérna í húsinu. Og ef þú kynnir
að heyra eða verða vör við eitt-
hvað á meðan þau hjónin eru stödd
hérna, skaltu bara fara og athuga
hvað um er að vera. Ég finn áreið-
anlega einhverja skýringu, sem þau
taka góða og gilda.
Og nágrannahjónin komu eins og
umtalað var. Þau höfðu ekki setið
lengi, þegar þau fengu ekki orða
bundizt um það hve Nora væri
þreytuleg, og þegar hún svo gerði
hverja vitleysuna á eftir annarri í
spilinu, virtist stöðugt vera með
hugann við eitthvað annað — sí-
hlustandi og skimandi, eins og hún
ætti von á að einhver dularfull fyr-
irbæri tækju að gerast í kringum
borðið — tóku þau grannhjónin að
senda hvort öðru spyrjandi augna-
gotur. Greig sýndi konu sinni aftur
á móti óvenjulega þolinmæði, enda
hlaut hann verðskuldaða umbun,
þegar hann fylgdi grannhjónunum
til dyra.
— Það gengur áreiðanlega eitt-
hvað að henni, konunni þinni, sagði
grannkonan.
— Já, því miður er ég hræddur
um það, svaraði hann döpmm rómi.
— Hún ætti að tala við sálfræð-
ing, sagði grannkonan.
— Já, það er annað en gaman,
stundi Greig lágt. Það er eins og
hún hafi alls ekki verið með sjálfri
sér síðan móðir hennar dó.
Og hann sá það á þeim, þegar
þau kvöddu, að þetta mundu þau
ekki láta liggja í láginni næstu daga.
Hann var svo ánægður með árang-
urinn, að hann steingleymdi að umla
og stynja, þegar hann var lagztur
útaf.
Hann var svo ánægður, að það
lá við að hann gleymdi því, sem var
þó aðalatriðið . . . hvar sjálfir pen-
ingarnir væru fólgnir. Þrátt fyrir
alla leitina, var hann engu nær um
það.
Gat það átt sér stað, þrátt fyrir
allt, að Nora hefði tekið peningana
í einhverju rolukastinu — því að
það var ekki neinum vafa buridið,
að hún var ekki með öllum mjalla
— falið þá, og síðan gleymt öllu
saman? Jú, víst var hún gengin af
göflunum, manneskjan; hélt sig
standa í einhvers konar sambandi
við kerlingarálftina hana mömmu
sína, steindauða! Eins og maður
þyrfti frekar vitna við.
Já, hún var biluð á geðsmunum,
vesalingurinn, og það leið ekki á
löngu áður en hann varð þess var,
að heimboðið mundi bera tilætlaðan
árangur. Margir gerðust nú til að
spyrja hvernig konu hans liði, gæti-
lega og með samúð. Það var eigin-
lega orðið fyllilega tímabært að láta
til skarar skríða og losa sig við
hana.
— Ég kem seint heim í kvöld,
sagði Greig við konu sína nokkru
seinna, þegar hann lagði af stað
til vinnu sinnar.
Honum varð ekki rétt mikið úr
vinnu þann daginn. Hann var stöð-
ugt að brjóta heilann um það,
hvernig hann ætti eiginlega að kála
konu sinni, þannig að engum gæti
komið til hugar annað, en að um
slys eða sjálfsmorð væri að ræða.
Nora varð því fegnust, þegar hann
tilkynnti henni að hann mundi
koma seint heim. Þá hafði hún næði,
og þá var ekki fyrir það að synja,
að hún kæmist í samband við móð-
ur sína sálugu. Einhvers staðar hafði
hún heyrt það eða lesið, að slíkt
væri jafnan auðveldast meðan
skammt var síðan viðkomandi lézt,
því að þá væri sálin ekki komin
eins langt undan.
í kvöld ætlaði hún því að reyna
fyrir alvöru. Og hún ákvað að til-
raunina skyldi hún gera inni í svefn-
herbergi gömlu konunnar, þar eð
andi hennar virtist þar á sveimi
öðru hverju.
Þegar henni fannst tími til kom-
inn að hefjast handa, hélt hún inn
í svefnherbergi gömlu konunnar,
hljóðum skrefum, og svipaðist um.
Hún veitti því athygli, að svæflin-
um með dökkrauða verinu hafði ver-
ið grýtt út í horn, og þegar hún tók
hann upp, sá hún að það var kom-
in á hann saumspretta. Það var eig-
inlega réttast að hún gerði yið hana
strax, annars gat það dregizt undan
og gleymzt. Hún náði sér í nál og
þráð, fékk sér sæti og hafði svæfil-
inn í hnjánum. Kannski mundi það
líka auðvelda henni að komast í
sambandi við móður sína sálugu,
henni hafði alltaf þótt svo vænt
um þennan svæfil í dökkrauða ver-
inu.
Nora fór að athuga svæfilinn nán-
ar — og skyndilega var athygli
hennar vakin. Það var blettur í einu
horninu, allt annar rauður litur á
litlum bletti en verinu sjálfu. Hún
starði á hann. Minntist þess, að
Greig hafði skorið sig á pennahnífn-
um sínum, þegar hann var að
hreinsa reykjarpípuna sína — ein-
mitt daginn sem móðir hennar dó.
Enn athugaði hún blettinn í svæf-
ilhorninu. Jú, það var blóðblettur.
Ekki hafði móður hennar blætt;
það hafði verið hjartað sem bilaði,
og það sá hvergi blóð á vitum henn-
ar. Eða — hafði það verið hjarta-
bilun, sem varð henni að bana?
Hvernig stóð á þessu blóði? Ef blóð
hefði með einhverju móti komizt á
svæfilinn áður en hún lézt, mundi
hún áreiðanlega hafa gert ráðstaf-
anir til að það yrði þvegið úr. Og
VIKAN 39