Vikan - 15.11.1962, Blaðsíða 9

Og þá veitti hann því athygli, sér
til meiri fagnaðar og léttis en orð
fá lýst, að örlítil andgufa stóð um
vit gamla mannsins.
Hann dró vettlinginn af hendi sér
í skyndi, smeygði henni upp undir
ermaropið á kuldaúlpunni og þreif-
aði eftir slagæðinni. Og þó úlnlið-
urinn virtist jafn helkaldur og svell-
ið undir, fann hann þó að slagæðin
bærðist. Hann dró vettlinginn aftur
á hönd sér í skyndi, því að svo hart
var frostið enn, að fingur hans stirðn-
uðu strax, þessa örskömmu stund sem
hann var berhentur. Og Dahl rétti
úr sér og sá Alison horfa spyrjandi
á sig, með ótta og kvíða í svip.
„Hugh hefur lengi fundið til
hjartabilunar,“ sagði hann, „og ég
geri ráð fyrir að þetta stafi að ein-
hverju leyti af henni.“ Svo sneri
hann sér að Surrey og mælti hrana-
iega: „Við skulum bera hann heim
i kofann. Kannski hann hjarni við,
þegar hann kemur í hlýjuna."
Það reyndist hægara sagt en gert.
Þótt Greatorex gamli hefði lagt tals-
vert af þessa mánuði, var hann
samt þéttþungur, og það gerði auk
þess erfiðara að ná á honum tökum,
hve útlimastuttur hann var og dig-
ur. Surrey tók undir herðar hon-
um, Dahl undir fæturna, en Alison
reyndi að ná tökum um mittið, og
þannig bömbruðu þau honum á milli
sín. Spölurinn upp að kofanum var
að visu ekki langur, en þeim sóttist
seint, bæði vegna þess að byrðin
var þung og óhönduleg, og þar sem
þau höfðu ekki gefið sér tima til að
spenna á sig snjóþrúgurnar, tafði ó-
færðin mjög fyrir. Þau áttu því enn
drjúgan spöl ófarinn, þegar Grea-
torex gamli fór allt í einu að hreyfa
sig.
Dahl gaf þeim merki um að nema
staðar. Þau voru einmitt rennsveitt
orðin og lafmóð af áreynslunni.
Greatorex gamli galopnaði augun
og starði annarlega á þau.
„Sleppið mér ...“ Röddin var hörð
og skipandi, og þó kenndi þar nokk-
urs ótta. „Það er allt í lagi með mig.
Ég get gengið . .. sleppið þið mér,“
mælti hann enn og reyndi að losa
fæturna úr greipum Dahls.
„Taktu þessu rólega," svaraði Dahl
og hélt sem fastast. „Við erum að
komast heim I kofann. Eða viltu
kanski eiga það á hættu að fá annað
kast?“
Skelfingin skein úr augum öldungs-
ins. Það fóru krampakenndir drættir
um varir honum. „Viský ...“ stundi
hann lágt.
„Rólegur, Hugh,“ mælti Alison sef-
andi.
Dahl kinkaði kolli til Surreys. „Við
skulum halda áfram," sagði hann.
Fyrir andartaki þóttist Dahl þess
fullviss, að gamli maðurinn mundi
aldrei ná sér aftur eftir þetta kast.
Nú var hann aftur á móti orðinn
eins rjóður í kinnum og hressilegur
og nokkru sinni fyrr, auglnaráðið
skýrt og einbeitt. Hann virtist hafa
náð sér fullkomnlega, ekki einu sinni
finna til óttans lengur, þvi að hann
gerðil ekki neina tilraun til að brjót-
ast um og losa sig, og var Dahl hon-
um þakklátur fyrir það. En Dahl
gerði sér það engu að síður ljóst,
að þarna var einungis um tímabund-
inn bata að ræða, og að Greatorex
gamli mátti ekki leggja á sig neitt
erfiði, að heitið gæti, framvegis.
Alison hljóp á undan og opnaði
kofadyrnar. Þegar þeir höfðu lagt
gamla manninn á bálkinn, þar sem
þeir sváfu saman, Prowse og hann,
tók hann ósjálfrátt að núa vinstri
handlegginn. „Viský," mælti hann
enn. „Eg verð að fá eitthvað örvandi,
annars getur þyrmt yfir mig aftur."
Dahl brosti hughreystandi. „Þú
verður stálhraustur aftur, Hugh,“
sagði hann. „Er ekki mesta kvölin
liðin hjá?“
Greatorex hugsaði svarið, og virt-
ist verða undrandi sjálfur þegar hann
gerði sér grein fyrir því. „Jú,“ sagði
hann. „Hún er reyndar liðin hjá.“
„En hún hefur verið sár fyrst?"
Greatorex gamli kinkaði kolli með
hægð.
„Hvar var hún sárUst?"
Gamli maðurinn lagði hönd á
hjartastað. „Hún virtist sárust -hérna,
en breiddist svo út um allan líkam-
ann, sér i lagi þó út í vinstri hand-
legginn. Og ég gat ekki andað ...“
Hann hikaði við sem snöggvast, eins
og honum fyndist ekki nógu nákvæm-
lega að orði komizt. „Það er að
segja ■—- mér fannst eins og ég gæti
ekki andað, en vitanlega hlýt ég að
hafa gert það engu að síður. Það er
að minnsta kosti hjá liðið í bili, sem
betur fer.“ Svo lá hann þögull nokk-
ur andartök og einbeitti bersýnilega
allri sinni hugsun að liðan sinni. „En
kannski þyrmir yfir mig aftur.
Kannski er þetta bara svikalogn
undir ...“
„Reyndu að vera eins rólegur og
þér er unnt,“ sagði Dahl. „Ef það
er eitthvað, sem þig vantar sérstak-
lega, og við getum látið i té, skaltu
segja tii. Ef þú liggur rólegur og
hvílir þig hefurðu ekkert að óttast;
þú nærð þér áreiðanlega aftur að
fullu.“ Dahl vonaði að röddin kæmi
ekki upp um hann, því að það var
langt frá því, að hann væri eins viss
og hann lét. Alison brosti til gamla
mannsins, sínu Ijúfasta og glaðasta
brosi. „Nú færðu hressandi að
drekka," sagði hún.
Hún kom með fant af köldu furu-
nálaseyði og bar gætilega að vörum
honum. En þá brá svo við, að karl
gretti sig ákaflega, herpti saman var-
irnar og hratt fantinum frá sér, svo
hart að gult seyðið skvettist út um
grátt skeggið.
„Rólegur, Hugh,“ mælti Surrey.
„Viský ... í herrans nafni ...“
mælti hann skipandi. Um leið varð
honum sem snöggvast litið framan
í Dahl, en beindi augunum strax í
aðra átt og varð eilítið skömmustu-
legur á svipinn. „1 stóru ferðatösk-
unni minni," bætti hann við og rödd-
in varð hranaleg.
Dahl vissi ekki hvað hann átti að
halda; þótti liklegast að karlinn hefði
fengið einhvers konar óráð. Hann
kinkaði samt kolli til Surrey um leið
og hann leit þangað, sem farangur
Greatorex gamla lá. „Viltu ekki at-
huga þetta?" mælti hann lágt og
hugsaði sem svo, að bezt væri að láta
þetta eftir honum, svo hann kæmist
ekki í neina æsingu.
„Sjálfsagt," svaraði Surrey og
skildi strax hvað Dahl átti í rauninni
við. Svo opnaði hann stóru töskuna,
Þar sem karl hafði vísað á viskýið,
og fór að róta í henni, helzt þó til
málamynda.
„Hvort þó i ...“ sagði hann allt í
einu undrandi.
Hann rétti úr sér og hélt hátt
fullri flösku af viskí méð órofinni
stúthettu. Alison gaf frá sér eitthvert
undarlegt hljóð, einna líkast því sem
einhver hefði laumast aftan að henni
og slegið hana fast á milli herðablað-
anna,
Framhald á bls. 40.
FRAMHALDSSAGAN
13. HLUTI
EFTIR
LAWRENCE EARL
VIKAN 9