Vikan - 15.11.1962, Blaðsíða 38

ar, heimskingjar ...“
En nú höfðu karlmennirnir þrif-
ið af sér vefjarhettina, röktu þá
og sneru saman í reipi, ánægðir yf-
ir að mega taka til hendinni . .. en
gamla konan hvarf út í myrkrið.
AHMED seig niður, og þegar
vatnið náði honum í mitti, kallaði
hann til þeirra uppi að halda við.
Bjarminn af vasaljósinu sem hann
hafði fest á barm sér, lék um andlit
Maliks, sem nú var meðvitundarlaus
að kalla. Hann leitaði eftir hand-
festu á sleipri hringhleðslunni.
„Hreyfðu þig ekki, bróðir,“ hvísl-
aði hann ástuðlega. „Gættu þess
að sleppa ekki handfestunni fyrr
en ég hef brugðið kaðlinum undir
arma þér. Þá draga þeir þig upp.“
„Ég þigg ekki nein grið af
Khansættinni," stundi Malik.
„Það kemur ekki heldur til að
þú þurfir þess,“ svaraði Ahmed
stuttur í spuna. „Við höldum ein-
víginu áfram eftir tvær klukku-
stundir. En ég vil rækja blóðhefnd-
arskylduna við jafna aðstöðu, vegna
heiðurs ættar minnar.“
„Stundargrið eru líka grið,“
tautaði Malik þrákelknislega.
„Farðu, leyfðu mér að deyja í friði
— þó að þú getir ekki sagt á eftir
að þú hafir orðið mér að bana.“
„Láttu mig bregða kaðlinum und-
ir hendur þér, asninn þinn,“ urraði
Ahmed illskulega.
„Þú ættir heldur að bregða honum
um hálsinn á sjálfum þér, eins og
böðullinn í Peshawar brá honum um
hálsinn á afa þinum,“ hvæsti Malik.
Samferðafólkið, sem beið á brunn-
barminum, gerðist nú óþolinmótt
og kallaði niður til þeirra, að þeir
skyldu hraða þessu. „Flýtið ykk-
ur,“ kallaði bílstjórinn. „Ég verð
sektaður fyrir töfina, og ég er blá-
fátækur maður, sem verður að
strita fyrir brauði sínu.“
Og nú kom gamla konan aftur
fram úr myrkrinu. Hún blés af
mæði, eins og hún bæri þungar
byrðar; setti svo frá sér mikla
tágakörfu, og um leið og hún lyfti af
henni lokinu, gaus upp hræðilegur
ódaunn. „Gefið mér ljós,“ mælti
hún og einhver gerðist til að beina
að henni vasaljósinu, á meðan hún
kafaði ofan í körfuna upp að oln-
bogum. Það lá við að hún skríkti,
þegar hún rétti úr sér aftur, og
hafði þá eitthvað í höndunum, sem
líkast var flækju af rauðflekkóttum
böndum. Ótta og reiði blandið tuld-
ur kvað við frá hinum farþegunum,
sem hörfuðu frá henni þegar hún
gekk fram á brunnbarminn og
starði niður.
„Þið þarna niðri,“ kallaði hún.
„Þið, sem setjið ættarheiðurinn öllu
ofar, þið hraustu stríðshetjur fyrir
augliti Allah og fífldjörfu mey-
dómsræningjar. Heyrið þið til mín,
þið skottblautu bardagahundar.
Þetta heiðarlega fólk, sem hér er
saman komið hefur fengið meira
en nóg af því að heyra í ykkur
hólmgönguöskrin og sjá ykkur bíta
sverðseggjarnar. Sverjið hvor öðr-
um grið, nú og um alla framtíð ...
Ég þekki þessar heimskulegu regl-
ur ykkar nógu vel til að vita, að
vansæmdarmbletturinn fellur ein-
göngu á þann, sem gerist fyrri til
að rétta fram hönd til sátta — allt
í lagi, þið skuluð báðir rétta þær
fram samtímis. Og svo drögum við
ykkur upp og höldum heim, enda
kominn tími til ...“
„Þú skilur ekki þessa hluti, kerl-
ing,“ kallaði Ahmed upp til henn-
ar. „Hypjaðu þig frá brunnopinu,
því að nálægð þín ein óhreinkar
loftið niðri í brunninum. Segðu
þeim að draga mig upp; það er
bezt að vinur minn fái að drukkna
og deyja í friði með heiður sinn
óflekkaðan."
„OG SVO verða afkomendur
ykkar að halda áfram þessum
ósóma, öllu heiðarlegu fólki til
andstyggðar og armæðu,“ hvæsti
kerling. „Nei, það skal að mér
heilli og lifandi, aldrei verða. Ef
þið getið ekki komið hingað upp
og lifað þar í friði eins og fullorðn-
ir menn, þá skuluð þið fá að
drukkna þarna niðri, eins og rott-
ur ... í svínsgarnaskólpi." Hún
teygði hendurnar fram yfir brún-
ina og kallaði ögrandi. „Beindu
ljósinu hingað upp, lagsmaður, og
sjáðu hvað amma gamla hefur í
höndunum. Nýjar svínsgarnir, sem
hún varð sér úti um í sláturhúsi
hinna óhreinu í Michi Landi Khana.
Næringarríkur og ódýr matur handa
fjölskyldu minni og fyrsta kjöt-
metið, sem hún bragðar þetta
árið.“
Gremjukliður fór um samferða-
fólkið, því að svínsgarnir eru rétt-
trúuðum það óhreinasta af öllu ó-
hreinu, og enginn kemst í sæluna
hjá Allah, sem komizt hefur í snert-
ingu við þá viðurstyggð á jörðu
niðri. Sumir gripu til hnífa sinna
og hugðust sækja að kerlingu, en
hún sveiflaði í kringum sig garnar-
stúfunum, og þeir hörfuðu undan
hið bráðasta, en neðan úr brunn-
inum heyrðust hótanir og formæl-
ingar.
„Verið þið fljótir að þessu,“ kall-
aði kerling niður. „Sverjizt tafar-
laust í fóstbræðralag, annars varpa
ég þessari sláturfórn niður til ykk-
ar — og allir dýrlingar Múhameðs
geta ekki dregið ykkur inn í þá
Paradís, sem Allah hefur búið öll-
um sínu hraustu stríðshetjum, eftir
að þið hafið drekkt ykkur í svíns-
garnaskólpinu. Þið munduð verða
dæmdir og fyrirlitnir og minningu
ykkar útskúfað meðal allra ykkar
ættmanna um aldur og ævi, og ykk-
ar nánustu verða undir sömu sök
seldir. Fljótir nú að koma þessu
af. Enn hef ég ekki snert kaðalinn,
svo þeir héma geta dregið ykk-
ur upp.“
HVAÐA STÆRÐ ÞARFTU?
Númer á sniðunum 3 5 7 9
Baklengd í cm 22 26 30 33
Brjóstvídd 58 62 66 70
Mittisvídd 57 59 61 63
Pilsvídd 24 30 36 40
+ 5 cm í fald allar stærðir.
„LILLÝ“.
Sendið mér í pósti barnakjól, samkvæmt
mynd og lýsingu í þessu blaði. Sem trygg-
ingu fyrir skilvísri greiðslu sendi ég hér-
með kr lOO.oo. g
•
Stærð....... Litur.......................... 5
Ef sá litur kynni að vera búinn, sendið mér þá
Nafn ....................
Heimilisfang ............
Saumtillegg. Já □ Nei □
38 VIKAN
HÚN hlustaði eftir áköfu taut-
inu og tuldrinu niðri í brunninum
nokkra hríð. ,,Ágætt,“ sagði hún
loks, „og nú skuluð þið hafa eftir
mér eiðstafinn ... Við sverjum það
við skegg feðra okkar, nöfn bræðra
okkar, grafir forfeðra okkar, sjö
dularnöfn Allah, börn okkar og
alla afkomendur, að blóðhefndum
milli Khansættarinnar og Shahs-
ættarinnar, er hér með og að eilífu
endanlega lokið, og að við skulum
hér eftir lifa í sátt og samlyndi ...
TJllah, Allah — bismillah ...“ Og
eiðstafnum lauk þar með á hinu
langdregna, skræka Allah-ákalli.
Enn hlustaði hún nokkur andar-
tök á tautið og tuldrið niðri í
brunninum. Svo kinkaði hún kolli
og stundarkorni síðar höfðu garp-
arnir báðir verið dregnir upp úr
brunninum, óneitanlega dálítið
kindarlegir á svipinn, og léttist þá
heldur en ekki brúnin á farþeg-
unum og bílstjóranum, er deilan
hafði þannig verið leyst, svo allir
mattu vel við una og engum var
vansæmd að. Og nú var haldið
þangað, sem áætlunarbíllinn stóð.
Ahmed Khan leiddi og studdi
Malik Shah og vatnið lak úr skegg-
inu á þeim.
Gamla konan brosti þreytulega,
þegar bílljósin fjarlægðust. Hún
var farin orðin og fótlúin, og bíl-
stjórinn hafði sagt henni það skýrt
og skorinort, að samfylgd hennar
við þá rétttrúuðu kæmi ekki til
greina, nema hún vildi skilja svíns-
garnirnar eftir —- og hann var blá-
fátækur maður, sem varð að þræla
fyrir sínu daglega brauði. Gamla
konan átti því langa leið fyrir
höndum með byrði sína í myrkrinu.
Ég á heima á Hawaii.
Framhald af bls. 11.
víðast hvar mikil og góð aðstaða til
að synda og busla í hinum hlýja
og notalega sjó og aðeins eitt, sem
skyggir á gleðina, sem hlýzt af
þeirri hollu og vinsælu skemmtun,
en það eru bannsettir hákarlarnir,
sem sífellt eru á sveimi úti fyrir
ströndunum. Þeir hætta sér þó yf-
irleitt ekki mjög nálægt landi, því
að þar er haldinn sterkur vörður
í lofti, á láði og á legi. Auk sunds-
ins hafa menn svo sitthvað annað
sér til dundurs, t. d. eru hin svo-
kölluðu „surfboards", en það eru
sporöskjulagaðir flekar, sem menn
láta toga sig áfram á eftir yfirborði
sjávar, afar mikið notaðir. Fólk
gerir líka talsvert af því að kafa
þarna og hefur þá yfirleitt annað
hvort froskmannaútbúnað eða ein-
ungis kafaragleraugu og langt og
mjótt rör, eins konar andpípu, sem
látin er standa upp úr sjónum og
loftið svo sogið í gegnum.
•— Þér minntuzt á hákarla?
— Já, — engin rós er án þyrna
og svo er einnig um sjóinn um-
hverfis Hawaii. Þar bókstaflega úir
og grúir af hákörlum. Þeir halda
sig eins nálægt ströndinni og þeir
framast þora, eru geysigrimmir og
með afbrigðum blóðþyrstir og víla
ekki fyrir sér að ráðast á fólk. Þess
vegna stafar ávallt nokkur hætta
af þeim við baðstrendurnar, og ég
segi fyrir mig, að ég var aldrei
óttalaus með öllu, þegar við fjöl-
skyldan vorum að baða okkur í
sjónum. Annars eru alltaf verðir til
taks við strendurnar og helikoptar
fljúga þar stöðugt yfir. Bátar eru
líka alltaf á sveimi þarna og yfir-
leitt er allt það gert, sem verða má
til að auka öryggið og draga úr
ótta fólksins. Segja má, að hákarl-
arnir gerist sjaldan svo djarfir að
synda inn í víkur og voga enda sést
þá fljótt til þeirra, þar sem ugg-
arnir á þeim standa upp úr sjón-
um og verður það einnig til þess
að draga nokkuð úr hættunni á árás-
um þeirra.
— Kunnið þér nokkra sögu af
grimmd og blóðþorsta hákarlanna
við Hawaii?
— Ég minnist þess til dæmis, að
árið 1959 voru þrír drengir einu
sinni sem oftar á sundi úti fyrir
ströndinni, er gríðarstór hákarl kom
aðvifandi, réðist á einn þeirra,
fjórtán ára gamlan pilt, gerði sér
lítið fyrir og bókstaflega klippti af
honum annan fótinn með gininu.
Hinir drengimir reyndu, að koma
félaga sínum til hjálpar og heppn-
aðist eftir mikla erfiðleika og á-
hættu að koma honum í land, en
þá var það orðið um seinan,' því
að drengnum hafði blætt út. ’
Einu sinni ætlaði dönsk sund-
kona, sem kom til eyjanna, að synda
á mettíma frá Molekaj til Oahu.
Hún lét gera sér sérstaka grind,
sem hún hafði um líkama sinn á
meðan á sundinu stóð til varnar
hákörlunum, sem henni stóð mikill
stuggur af. Er skemmst frá því að
segja, að ekki hafði hún lengi synt,
er hákarlarnir þyrptust að og varð
hun svo skelkuð, að hún sneri þeg-
ar aftur til lands, enda mun líka
lítið hafa þýtt fyrir hana að ætla
sér að synda á mettíma með grind-
ina um skrokkinn. Um það bil
tveimur mánuðum eftir að danska
sundkonan gafst upp við sund sitt,
synti innfæddur maður þessa vega-